Οι σχέσεις (έπρεπε να) είναι σαν τα δώρα: πρώτα παίρνεις το δώρο με το περιτύλιγμα, μπορεί να σου αρέσει το μέγεθος του κουτιού, το χρώμα του, ο ήχος του ή η μυρωδιά του, το επόμενο του βήμα είναι να βγάλεις ή να ξεσκίσεις το περιτύλιγμα που μπορεί να είναι και τέλειο και να ανακαλύψεις το πραγματικό δώρο, και μετά αποφασίζεις αν σου αρέσει ή αν ήσουν απλά θύμα του καταναλωτισμού και της ωραιοποίησης!
Υ.Γ. Να θυμηθώ να αγοράσω δώρο για τον εαυτό μου
Η περίοδος δεν είναι παραγωγική και δημιουργική, έχει να γράψω (σοβαρά πράγματα) από τον Φλεβάρη, έχει να ζωγραφίσω από τον Μάρτη, προσπαθώ και πάλι αλλά θέλει κι άλλο χρόνο. Δεν είναι όπως λέει μια φίλη η απραξία και η αποστασιοποίηση. Νιώθω ότι δεν χρειάζεται να απολογούμαι για πράγματα τόσο πολύ προσωπικό, είπα κάτι και στηρίζομαι σε αυτό δεν θα το ψάξω και παρακάτω γιατί η πολλή φιλοσοφία δεν κάνει καλό (είδατε τι έπαθε ο Σωκράτης; Το φαινόμενο της σπηλιάς, που νόμιζε ότι ήταν Θεός)
Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο θα φτάσω να δικαιολογώ τον εαυτό μου αλλά είμαι ήδη αρκετά σκληρός με αυτόν. Όσα λέω για 'μένα (που απεχθάνομαι το θέμα “εγώ”) και όταν τα λέω και δεν γελώ τότε μιλάω πολύ σοβαρά. Είναι και λες να έχω πάθει ανοσία. Που; Σε όλα, στις κακίες, στις καλοσύνες, στην ηρεμία, στην φασαρία, στο φαγητό, στην γκρίνια, στην σοβαρότητα, στην άγνοια και στην γνώση. Σας συγχύζω και εγώ. Ούτε εγώ μπορώ να εκφράσω με λεπτομέρεια τι μου γίνεται, αλλά ξέρω ότι άλλαξα και δεν μου αρέσει, προσπάθησα να το αλλάξω προς τα πίσω αλλά δεν γίνεται, ο χρόνος αν και λέμε ότι δεν υπάρχει και ότι είναι κατασκεύασμα του ανθρώπου (που είναι) δεν είναι άπλετος. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης... ναι και εγώ!
Δεν μ' αρέσει... που τελείωσαν τα πρωινάδικα
Μ' αρέσει... η διαφήμιση των χυμών της ΚΕΟ, “σκουίζ μι χάνι, χάνι σκουίζ μι, ντρινγκ μι χάνι χάνι, ντρίνγκ μι”
Δεν μ' αρέσει.... που είναι τόση πολλή ζέστη και ιδρώνω
Μ' αρέσει... που δεν έχουμε εκλογές σύντομα
Δεν μ' αρέσει... να περιμένω
Μ' αρέσει... η διαφήμιση του νέου AXE hot fever “Muchas Maracas”
Δεν μ' αρέσει... που στις ειδήσεις λένε ότι είναι μόνο 34 βαθμοί
Μ' αρέσει... που το Σίγμα νομίζει ότι ανεβάζει το επίπεδο του με το Alive
Δεν μ' αρέσει... η υπόθεση με τα GCE
Today's έξτρα μ' αρέσει... η εντός των τειχών Λευκωσία
Look inside, look inside your tiny mind
and look a bit harder
cause we’re so uninspired
so sick and tired
of all the hatred you harbor
so you say it’s not okay to be gay
well I think you’re just evil
you’re just some racist who can’t tie my laces
you’re point of view is medieval
Fuck you, fuck you very very much
cause we hate what you do
and we hate your whole crew
so please don’t stay in touch
fuck you, fuck you very very much
cause your words don’t translate
and it’s getting quite late
so please don’t stay in touch
do you get, do you get a little kick out of being small-minded?
you want to be like your father
it’s approval you’re after
well that’s not how you’ll find it
do you, do you really enjoy living a life that’s so hateful
cause there’s a hole where your soul should be
you’re losing control of it
and it’s really distasteful
Fuck you, fuck you very very much
cause we hate what you do
and we hate your whole crew
so please don’t stay in touch
Fuck you, fuck you very very much
cause your words don’t translate
and it’s getting quite late
so please don’t stay in touch
Η Farrah Fawcett και η Pati LaBelle το 2004 σε fashion week
Για την Farrah Fawcett ξέρω ότι ήταν μια από τις Charlie's Angels, την τότε θρυλική σειρά στην δεκαετία του '70, ήταν ένα sex symbol και fashion icon της εποχής της.
Πέθανε και αυτή χθες, η Farrah πέθανε μετά από πολλαπλές μάχες με τον καρκίνο του παχέος εντέρου...
“I just wanna say that these would be my final show performances in London, this is it, when I say This is it I really mean this is it, because... eh... I will see you in July and... I love you. This is it, see you in July”
Δεν πρόλαβε να τραγουδήσει το Κύκνειο Άσμα του...
This was it... Michael Jackson
Ο μοναδικός καλλιτέχνης στον κόσμο που ένα άλμπουμ του ξεπέρασε τα 100 εκατομμύρια πωλήσεις, ο μοναδικός καλλιτέχνης στον κόσμο με 197 βραβεία παγκοσμίως: 22 American Music Award, 40 Billboard Awards, 7 BRIT Awards, 1 Golden Globe, 19 Grammys, 13 Guinness World Records, 13 MTV Awards, 14 NAACP Image Awards, 56 RIAA Awards και 12 World Music Awards
Σήμερα είμαι σε μια φάση άρνησης, δεν ξέρω, νομίζω έχω τσαντιστεί. Για αρχή με θυμήθηκαν 3 άτομα αλλά δεν ήθελαν να δουν πως είμαι και όλα τα συναφή, με πήραν απλά για εξυπηρέτηση. Μετά ήμουν πιο ευέξαπτος, πήγα στον ΘΟΚ να πάρω κάτι εισιτήρια για μια παράσταση και ενώ με διαβεβαίωσαν ότι θα ήταν ανοικτοί μέχρι τις 6 και μισή, δεν είχε κάποιον μέσα (και ήταν 6 και τέταρτο), έτσι όπως ερχόμουν σπίτι στον δρόμο με τσάντισαν 2-3 άτομα, μια ηλίθια που δεν έβλεπε τον δρόμο και οδηγούσε και μια άλλη που βαρούσε την κόρνα καλά εκείνη φαντάστηκα και πως θα την βασανίζω... Η Άση λέει είναι ο Ήλιος που κάνει όψη με τον Πλούτωνα και θα μας βαρέσει λίγο ή πολύ όλους αυτή η ένταση.
Είναι μια περίεργη μέρα, σήμερα ήρα το κινητό και άδειασα σχεδόν όλο το ίνμποξ και έσβησα και λίγους αριθμούς πράγμα που σπάνια κάνω, πρέπει να είμαι στην νιρβάνα της τρέλας για να κάνω τέτοιο πράγμα και το 'κανα. Είμαι και λίγο μουτρωμένος σήμερα, απλά δεν γελάω (σαν την Έλενα Ακρίτα είμαι, προσπαθώ να γελάσω και δεν μπορώ) έφαγα του Θεού τις σοκολάτες, έφαγα 3 φορές δημητριακά (και τα 3 διαφορετικά), 1 παγωτό και 1 φορά κυρίως μεσημεριανό, βαρέθηκα να ψάχνω τι θα φάω... Αχ σήμερα η μέρα πήγε του κώλου, και εγώ ένιωθα παιδί του κώλου...
Δεν με φτάνει το μαύρο μου το χάλι, είδα ένα βίντεο στο γιού-ντιουμπ και ζήλεψα (πάλι) που είναι ένα ζευγαράκι έξω από ένα αεροδρόμιο. Εντάξει καθόταν ο ένας στα πόδια του άλλου, είδαν ότι κάποιος τους τραβά βίντεο και έγιναν λίγο πιο προκλητικοί αλλά και πάλι... Ήταν ωραίο να κάνεις αγκαλίτσες και φιλάκια με τον γκόμενο σου και να έχεις γραμμένους τους υπόλοιπους... αλλά ούτε καν γκόμενο δεν έχω, πως να βγω έξω με τον ανύπαρκτο?
Δεν ξέρω τι να κάνω... γενικά (χέστηκα για τον γκόμενο, ασχολούμαι με θέματα υπαρκτά)
Καλοκαίρι ετυμολογικά είναι η θερινή εποχή. Καλοκαίρι για κάποιους είναι διακοπές, για κάποιους άλλους αύξηση εισοδήματος, για άλλους είναι στιγμές χαλάρωσης και για πολλούς καλοκαίρι σημαίνει ταξίδι. Κάθε καλοκαίρι έχει και από κάτι να θυμάσαι... Γυμνισμός, διακοπές, φαγητό, ταξίδι, αεροδρόμιο, λιμάνι, πέτρες, ατύχημα, κατασκήνωση, αγορές, γλέντι, μουσική, χορός, κλαμπ, σεξ, φλερτ κτλ. Μετά το καλοκαίρι ξεκινάς προφανώς την δουλειά, είναι κάτι σαν μια νέα πρωτοχρονιά όπου ξαναλειτουργείς με τις εφεδρικές μπαταρίες που φόρτιζες κατά την διάρκεια του καλοκαιριού.
Καλοκαίρι σημαίνει και επανάληψη, επανάληψη τηλεοπτικών εκπομπών όπως “Καφές με την Ελένη” ή τηλεοπτικών σειρών πανάρχαιων στο είδος τους τύπου “Εμείς και εμείς” ή το διαχρονικό (ή μάλλον παντώς καιρού) “Κωνσταντίνου και Ελένης”. Βαρεμάρα κτυπάει κόκκινο τις μέρες που θα είμαστε σπίτι αν και φέτος θα έχουμε για συντροφιά το “Μπάτσο αγάπη μου” (σωθήκαμε, λέμε τώρα) η οποία θα βρίσκεται και στους δέκτες μας και τον Σεπτέμβρη (έτσι για να μην καταλάβετε ότι τελείωσε το καλοκαίρι). Οι επαναλήψεις σταδιακά λήγουν τον Σεπτέμβρη, περί τα τέλη του μήνα, και τις πρώτες εβδομάδες του Οκτώβρη τα πρωινάδικα θα μας κρατούνε συντροφιά και οι σειρές θα έχουν κάτι νέο να μας δείξουν.
Καλοκαίρι κατ' εμέ είναι κατά κανόναν εποχή για δύο, μιας και οι διακοπές σημαίνουν στιγμές χαλάρωσης και στιγμές ξεγνοιασιάς μακριά από οικογένεια, δουλειά και καθημερινές ασχολίες και ενασχολήσεις που μας κρατούν μακριά από αγαπημένα πρόσωπα (και για όσους είναι τυχεροί από ΤΟ αγαπημένο πρόσωπο). Καλοκαίρι άρα για αυτούς σημαίνει επίσης και αναπλήρωση του χαμένου χρόνου. Αναπλήρωση χαμένου χρόνου μπορεί να σημαίνει και για αυτούς που δεν είχαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις να συνάψουν σχέσεις, και αυτοί προσδιορίζονται στα δύο βασικά είδη: για μια νύχτα και όχι δεν μιλάω για μια νύχτα εγώ (με είδος υπό εξαφάνιση το δεύτερο) Να μου πεις διακοπές δεν σημαίνει ότι όταν τελειώσουν παντρεύομαι, αλλά διακοπές σημαίνει ψάχνω για γκόμενο! Σας κούφανα έτσι, μια έτσι μια γιουβέτσι, λοιπόν υπάρχουν οι κανόνες και για κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις.
Άρα ανακεφαλαίωση καλοκαίρι σημαίνει διακοπές (όχι για όλους, για την πλειοψηφία ναι). Για ένα μικρό ποσοστό αδέσμευτων σημαίνει σεξ, για ένα μεγαλύτερο απλά φλερτ και για ένα ποσοστό δεσμευμένων σημαίνει ρομαντικές στιγμές με το ταίρι. (Η Κύπρος που είναι στο Κίνημα των Αδεσμεύτων σημαίνει ότι θα κάνει σεξ?) Μέχρι εδώ. Οι υπόλοιποι είμαστε μια από τις μικρές κατηγορίες (αν δεν πάμε μόνο για διακοπές που επαναλαμβάνω είναι η κατεξοχήν έννοια του καλοκαιριού) αλλά το καλοκαίρι είναι πάντα καλοκαίρι!
Υ.Γ Μην με δείρετε για όλες τις ασυναρτησίες μαζεμένες... δεν φταίμε εμείς!
Ο προσφάτως σέξυ πατέρας Jake Gyllenhaal
Και στα δικά μας!
Μην με δείρετε αλλά ξαναπήγα στο ΙΚΕΑ. Δεύτερο σπίτι μου κατάντησε, τουλάχιστον έχει και καμιά εκατοστή δωμάτια για να μην βαριέμαι, αλλά σήμερα ήταν το κάτι άλλο, έζησα την λέξη “ταλαιπωρία” και μετά από το όλο σήκωνε τις επίπεδες συσκευασίες (οι οποίες δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ελαφριές, δυστυχώς) έχω φτάσει στο ανώτερο επίπεδο του πονοκεφάλου. Πήγαινε από 'δω πήγαινε απ' εκεί χάσαμε καμιά πεντακοσιά θερμίδες, νιώθω τους γλουτούς μου σφιγμένους και ακόμα ακούω τα μουρμουρητά της μαμάς μου.
Πριν πάω στο ΙΚΕΑ πήγα σε ένα άλλο κατάστημα, σχετικά μάρκα με έκαψε, γιατί θέλω να αγοράσω κρεβάτι. “Ενδιαφέρομαι για κρεβάτι” και μετά συνειδητοποιώ ότι το κρεβάτι μου μια χαρά είναι αλλά πραγματικά ενδιαφέρομαι για το περιεχόμενο του κρεβατιού, και δεν μιλάω για τις τάβλες. Με αυτήν την άτυπη ιδέα του εφήβου που έχει Ε.Τ.Φ (έλλειψη τρυφερής φροντίδας) πήγα και εγώ στο ΙΚΕΑ, και δεν σκεφτόμουν κάτι συγκεκριμένο. Όταν πήγα στο ΙΚΕΑ, άναψαν τα αίματα! Όλοι να αποφασίζουν μαζί με το ταίρι τους. Και φυσικά δεν αγόρασα τίποτα για το υπνοδωμάτιο μου, γιατί είμαι πικραμένος και πεισματάρης. Η αλήθεια είναι ότι έχω καταντήσει και ανικανοποίητος κατά κάποιον τρόπο, για να πάρω κάτι πρέπει να μου αρέσει (πάντα έτσι ήταν) αλλά θέλω κάτι πιο αποκλειστικό (“λάθος χώρος το ΙΚΕΑ αγόρι μου” λέει και παραμιλά η λογική μέσα μου).
Και τελικά μετά από ούτε και εγώ ξέρω πόσες ώρες ακριβώς μετά πήγαμε δίπλα στο Μολ για να κάτσουμε να ξαποστάσουμε (γιατί πριν ρημάξαμε ΚΑΙ την καφετέρια του ΙΚΕΑ) και εγώ έδραμον στα μαγαζιά για το πολυαναμενόμενο shopping therapy και για να ανέβω ψυχολογικά αγόρασα ένα πουκάμισο, δύο μπλούζες, δύο εσώρουχα, ένα CD και δύο DVD στα γρήγορα για να μου φύγει λίγο το άγχος που μου προκαλούσαν τα ζευγαράκια... Μετά επιστρέψαμε για 2ο γύρο στο ΙΚΕΑ, ε εντάξει εκεί δεν άντεξα ονειρεύτηκα και την σκηνή που κλειδώνω όλες τις πόρτες και όλα τα ζευγαράκια να με παρακαλούν να ανοίξω αλλά εγώ τους βάζω και φωτιά... “Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ” είπε μια εποχή η Λαίδη και εγώ λέω “οι singles δεν γιορτάζουνε ποτέ, παραμόνο αν η υπόθεση έχει δώρα”
Λοιπόν, τώρα έχω ένα πονοκέφαλο ο οποίος μπορεί και να με σκοτώσει, δεν ξέρω πως θα βγάλω την νύχτα αλλά θα πονάω μέχρι να νυστάξω και ελπίζω αύριο να με αφήσει ήσυχο... Αύριο έχουμε θερινό ηλιοστάσιο εμείς που μένουμε στο Βόρειο Ημισφαίριο και ο Ήλιος πάει στους Καρκίνους!
Θα αρχίσω από πολύ πίσω, από το απόγευμα όταν και εφόσον έπαψαν να προβάλλονται τα πρωινάδικα (τα φιλιά μου στην Ελένη) και επειδή το Σίγμα δεν έχει κάτι να δείχνει, βάζει επανάληψη τηλενουβέλες και ιδιαίτερα θα σταθώ στην “Βικτόρια” όσοι το έχετε δει έστω μια φορά θα καταλάβατε την αδικία στην οποία κολυμπούμε.
Αν είναι ποτέ δυνατό η μεσήλικη, που ντύνεται σαν την Βαρδινογιάννη (μην μου αγχώνεσαι Μαριάννα μου καμία δεν φτάνει το επίπεδο σου) να έχει για γκόμενο τον γκόμενο (δεν λέω ωραίο παιδί) και μεις να κοιμόμαστε αγκαλιά με το μαξιλάρι και να ξυπνάμε με αυχενικό; Είναι ποτέ δυνατόν;
Μετά είχε επανάληψη στο ΡΙΚ 2 έναν αγώνα ποδοσφαίρου για ούτε και εγώ ξέρω για ποιαν διοργάνωση και θυμήθηκα που κάθισα χθες το βράδυ να δω... μπάλα! Μα αν είναι ποτέ δυνατόν, για άλλη μια φορά, να κάτσω να δω εγώ αγώνα; Να μου πεις δεν είχε και τίποτα άλλο καλό να δω, αλλά να πέσω τόσο χαμηλά; Μπάλα; Από την άλλη δεν άξιζε και πολύ... Ιταλία εναντίον Αίγυπτος (Κάιρο, 38 και 8, 39 και 9 και όλα τα συναφή ianos, ήταν σημάδι;) Καλά μιλάμε για μια ξενέρα, οι Ιταλοί ήταν χάλια μαύρα, και μου χάλασαν και την ιδέα που είχα για τους Ιταλούς... Τουλάχιστον για ένα είμαι σίγουρος, ότι έχουν μεγάλη μύτη.
Προχωρώ απειλητικά προς το βράδυ που συντονίστηκα για αρχή στο ΡΙΚ για εκείνη την συναυλία κλασσικής μουσικής στους κήπους των βασιλικών ανακτόρων στην Βιέννη, ήθελα να ακούσω του Μότσαρτ το εκείνο (Σονέτα 11; Θα σας γελάσω) Μετά το γύρισα για το Μέγκα, και είδα ακόμα ένα απολαυστικό επεισόδιο της Πολυκατοικίας στην οποία αν υπήρχε δεν θα με χαλούσε να έμενα.
Στο σημερινό επεισόδιο ο Μάρκος πάει σε ένα πάρτι που κάνει ένα ζευγάρι γκέι φίλοι του για την 6η τους επέτειο και παίρνει μαζί του έναν στρέιτ (για μπάι τον βλέπω) φίλο ο οποίος παριστάνει τον γκόμενο του, αλλά εμφανίστηκε ο Χρήστος ο οποίος είχε πάει στην Αγγλία για δουλειές και έφτυσε με κάποιον τρόπο τον Μάρκο αλλά τώρα ήρθε να του κάνει έκπληξη και τον βλέπει με άλλον.
Γαμώτο, ίσως έχω πάθει κάτι και περιμένω να ζήσω την ζωή μου στην τηλεόραση. Μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι τι θα έκανα αν ο γκόμενος μου (ακόμα δεν γεννήθηκε, Γιάννη τον βαφτίσαμε) μου έλεγε ότι με απάτησε ή ότι του έκαναν επαγγελματική πρόταση για το εξωτερικό. Είμαι μικρός ακόμα και είμαι κλισέ (δεν ξέρω αν θα αλλάξουν και πολλά κατά τ' άλλα) και εγώ είμαι πιο της άποψης ότι ο γκόμενος σου είναι αποκλειστικά γκόμενος σου και όλα τα συνεπακόλουθα, είμαι και στην τρυφερή ηλικία (ακούω γέλια;) που θέλω και αναζητώ την σημασία. Παρ' όλα αυτά επειδή είμαι και λίγο μαζοχιστής πέραν όλων θα ήθελα να ζήσω και τον χωρισμό, την απάτη, το κλάμα, τους φίλους που θα κάνουν τα πάντα για να επανενωθείς με τον γκόμενο σου. Και πάνω από όλα πρέπει να έχω γκέι φίλους, θέλω να με καλούν και μένα για πάρτι, φαγητό και διασκέδαση, θέλω και εγώ να επιδεικνύω τον γκόμενο μου (όταν έρθει η ευλογημένη εκείνη ώρα γαμώτο μου)
Υ.Γ. Να θυμηθώ να πάρω παγωτό... να πνίξω τον πόνο μου
Στις 4 Δεκεμβρίου 2000, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε ότι από το 2001 και κάθε χρόνο η 20η Ιουνίου θα γιορτάζεται ως η Παγκόσμια μέρα Προσφύγων. Φέτος η Παγκόσμια μέρα προσφύγων έχει σύνθημα της το “Real People, Real Needs”. Όλα αυτά γίνονται για μια ιδέα, είναι αυτό που μαθαίναμε στο σχολείο: ο ΟΗΕ έχει απλά κύρος, δεν μπορεί ούτε να επιβάλει τις αποφάσεις ούτε να αλλάξει κάτι στο σύνολο του.
Για τον φετινό εορτασμό ο ΟΗΕ επιστράτευσε την πρέσβειρα καλής θελήσεως Αντζελίνα (την Τζιολί του Μπραντ) με ένα ωραίο και σύντομο βίντεο (δείτε το εδώ) που όμως δεν παύει να θυμίζει το ηθικό κύρος του Οργανισμού. “Please do not forget them” λέει σε μια στιγμή.
Σε όλες τις χώρες γίνεται το ίδιο πράγμα, το 2007 στην Κύπρο ήταν το έτος Παιδείας, μετά από αυτό τέρμα ο διάλογος, παγκόσμια σήμερα γιορτάζεται (τι ακριβώς γιορτάζουμε δεν κατάλαβα ακόμα) η μέρα των προσφύγων. Σαν την μέρα της γυναίκας, μια φορά τον χρόνο, οι υπόλοιπες μέρες είναι για ποιον;
Οι πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο ξεπερνούν λίγο ή πολύ τα 42 εκατομμύρια, δεν έφυγαν θεληματικά, άλλοι μεταναστεύουν και κυκλοφορούν στους δρόμους με κοσμητικά επίθετα, άλλοι δέχονται επίθεση, άλλοι πεθαίνουν ξεχασμένοι στους δρόμους, άλλοι βρήκαν νέα πατρίδα, αλλά ΟΛΟΙ ξέρουν ότι ΚΑΝΕΝΑΣ από αυτούς δεν γύρισε στο σπίτι του... (ζωντανός τουλάχιστον)
Οι πρόσφυγες
στο Αφγανιστάν,
στην Τσαντ,
στο Κονγκό,
στην Κύπρο του 1974,
στο Νταρφούρ,
στην Κένυα, δεν παύουν να είναι πρόσφυγες... αληθινοί άνθρωποι, real people, με αληθινές ανάγκες, real needs... Να το θυμάστε!
Είναι ζέστη και σκέφτομαι, θανατηφόρος συνδυασμός... Για μια στιγμή με αποσπούν οι γάτες που θορυβούν εν ώρα σεξ (τουλάχιστον κάποιοι περνούν ωραία) και σκέφτομαι ότι σε μια φάση που δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις, πρώτο στάδιο μετά την δυσκολία της αντιμετώπισης είναι η άρνηση. Η αλήθεια είναι ότι ενοχλούμαι από τους αριθμούς, γιατί είναι δύσκολο να βλέπεις τον εαυτό σου να μεγαλώνει αλλά να μην ζει, και αρνούμαι κατηγορηματικά να μεγαλώσω, φτάνοντας αισίως σε έναν πρόωρο απολογισμό του γενεθλίου μου έτους.
Δεν είχα πολλά να συμπτύξω αφού ήταν μια σχετικά φτωχική χρονιά από θέματα εμπειριών ζωής. Το σημαντικό ήταν ένα: η ανάληψη των υποχρεώσεων γιατί δυστυχώς δεν είμαι πια κανένα παιδάκι, μετατρέπομαι σε ενήλικα (αποφεύγω τα κοσμητικά επίθετα ώριμος ή ανώριμος για αντικειμενικούς λόγους). Μέσα σε αυτό το χρόνο όμως δεθήκαμε περισσότερο με την οικογένεια μου, γνώρισα τον εαυτό μου και από την μέσα του πλευρά και είδα πιο καθαρά την έξω του πλευρά, μετά από 2 επίπονες κρίσεις ταυτότητες, και ασχολήθηκα λίγο ή πολύ με τις μικρές μου αγάπες (βλπ. Hobbies) και θέλω να πιστεύω ότι στέφθηκαν με επιτυχία. Ήταν... όχι αρκετά!
Και άλλη μια χρονιά με βρήκε... μόνο και έρημο σαν την καλαμιά στον κάμπο. Ευχόμουν τουλάχιστον κατά την διάρκεια των 18 μου να σταύρωνα γκόμενο αλλά τζίφος. Τέσπα, αυτό είναι μικρο-πρόβλημα θα λυθεί κάποτε, καιρού επιτρέποντος.
Έχω μετατραπεί σε ένα υπέρ-ευαίσθητο ον: παλαιότερα έβλεπα ταινίες και έκλεγα στο happy ending, όχι πως τώρα δεν πλαντάζω στο κλάμα αλλά τώρα και στην εικόνα ενός παιδιού, μωρού (νεογνό, μην το συγχύσετε με την νεοτεριζέ έννοια) ή όταν προσπαθεί να μιλήσει ή όταν λέει γλυκά λόγια στους γονείς του ή όταν ρωτά με άγνοια για σοβαρά πράγματα με παιδικό τρόπο γίνεται ο χαμός, επίσημος χορηγός τα Κλίνεξ...
To πρώτο μισό του 2009 ήταν κάπως ζόρικο, όπως ακριβώς το εξακρίβωσαν τα ζώδια και ο αστρολογικός μου χάρτης. Αν και η τύχη μου λέει θα “ανοίξει” τον Δεκέμβρη (1 μήνα τον χρόνο θα χαίρομαι, τι στο διάολο;), το δεύτερο εξάμηνο του 2009 θα είναι εμφανώς καλύτερο από το πρώτο. Και το εύχομαι... Ο Ιούνιος θεωρείται ο καλύτερος μήνας του χρόνου, για φέτος τουλάχιστον (γιατί οι υπόλοιποι ή έκλειψη έχουν ή ανάδρομο Ερμή ή οτιδήποτε, κάτι θα βρουν) και είμαστε ακριβώς στα μέσα...
Για αυτό τέρμα τα πολλά λόγια και θα διασκεδάσουμε τον Ιούνιο... Έλα πάμε να ανεβούμε!
Το θέατρο μ' αρέσει, μου θυμίζει την ζωή μας, που υποκρινόμαστε και θέλουμε να είμαστε κάποιος άλλος εκτός από αυτό που είμαστε αλλά η ζωή μας φτάνει σε ένα τέλος. Η ζωή μας μοιάζει περισσότερο με μια θεατρική παράσταση παρά με το θέατρο γενικότερα, η ζωή μας κατάντησε να είναι ένα εμπορικό και ψυχαγωγικό σόου. Και οι περισσότεροι το επιδιώκουμε μάλιστα, με ωραίους χαρακτήρες, με μαζοχισμό, επιπολαιότητες, αγάπες, ρομάντζα αληθινά ή ψεύτικα, αλλά πάνω από όλα όλοι ονειρευόμαστε την δική μας παράσταση γεμάτη γκλίτερ, γυαλιστερά πετράδια και προβολείς (βλπ αλληγορικά η σημασία)
Εντελώς τυχαία όμως σήμερα έψαχνα στο 10% και βρήκα συνεντεύξεις από γκέι άτομα τα οποία μιλούν σχετικά με το για κάποιους “πρόβλημα” τους, συνδυάζοντας το με το θέμα του θεάτρου της ζωής. «Το ότι δεν το κρύβω χωρίς να είμαι «κραγμένη» κάνει τους συναδέλφους να με σέβονται περισσότερο παρά αν έπαιζα θέατρο και μάθαιναν από άλλους ότι είμαι "κρυφή"» λέει ένας 48χρονος που αποφάσισε να ζει στην ειλικρίνεια από την αρχή. Ένας 42χρονος δηλώνει «Είμαι υποχρεωμένος να παίζω μια ζωή θέατρο και να κρύβω τα συναισθήματα μου όταν βλέπω κάποιον που μου αρέσει» αφού ζει στην ύπαιθρο και όλοι ξέρουν όλους. «Έχουμε καταντήσει τις ζωές μας μια ατελείωτη θεατρική παράσταση όπου παίζουμε τον ρόλο του στρέιτ. Αν δεν αποδεχτούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας δεν πρόκειται να μας αποδεχτεί κανείς» λέει ο 24χρονος που κατοικεί σε νησί και ο 21χρονος από τις Σέρρες λέει ότι «το πρόβλημα είναι ότι ακόμα μένω στο πατρικό μου, με τους γονείς μου, οπότε τα πράγματα είναι λίγο ελεγχόμενα (...)” και συμπληρώνει «Ο μόνος λόγος (που έκανε σχέση αλληλοκάλυψης) ήταν ο διακαής πόθος των γονιών μου να μάθουν (και να δούνε) ότι έχω κοπέλα, μιας και οι υπόνοιες που τους άφηνα ότι είμαι γκέι τους έφερναν σε σημείο ν' αρρωστήσουν. Οπότε ήταν σαν να μου ζητάνε απαραίτητα να τους τρίψω ένα ψέμα στα μάτια τους. Έτσι κι έγινε».
Άλλοι προτιμάνε το Ηρώδειο αλλά εμείς το σπίτι μας, την καφετέρια κτλ κτλ
Τι κάθομαι και σας λέω ε; Ο κάθε άνθρωπος ονειρεύεται, σκέφτεται, σκηνοθετεί και οργανώνει την δική του παράσταση... Μπορεί να την σκηνοθετείς (ή απλά να την σκέφτεσαι) για χρόνια ολόκληρα, όπως κάνω εγώ, αλλά το δύσκολο και συνάμα το ματαιόδοξο είναι στην προετοιμασία των χρόνων που περάσαν να καταφέρεις να την ανεβάσεις αυτήν την παράσταση και να ελπίζεις για το χειροκρότημα... την επιβράβευση, την αποδοχή, την αναγνώριση και την διάκριση... Έτσι δεν είναι;
Αν και διάβασα ένα συγκλονιστικό κείμενο του “... εν γη Ναιδ” που στην αρχή με πήρε από κάτω, αλλά λίγο αργότερα είχα μια διάθεση περίεργη. Δεν είδα τον καθρέφτη σήμερα και βοήθησε... Τα θέλω μου τα εκφράζει απόλυτα ο στίχος “ΞΕ-νυχτίσε με, ΞΕ-λόγιασε με ΞΕ-τρέλανε με, πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ” της Άννας από το “λάμπω” (αλλά δεν..) καιρό είχα να νιώσω έτσι, καλύτερο και από... σεξ (που και πάλι δεν)!
Σήμερα λοιπόν πήγα στο ΙΚΕΑ και δεν ξύπνησε το μητρικό μου ένστικτο, διότι δεν έμεινα πολλή ώρα στα παιδικά, παρ' ολίγο όμως να βάλω τα κλάματα όταν άνοιξα μια παιδική ντουλάπα και είδα τα μωρουδίστικα μέσα. Ξύπνησε μέσα μου το τέρας του οικογενειάρχη και του interior designer. Και αφού έμεινα σχεδόν τελευταίος, πρώτα έκλεισαν οι πόρτες και μετά έφυγα εγώ, είπα να φάω κάτι που έχει καιρό να φάω (κινέζικο ή κάτι αντίστοιχο). Καλά, δεν έφαγα κινέζικο, ευτυχώς γιατί όσο και έφαγα το φαγητό μου τελικά.
Όταν επέστρεψα ή μάλλον και καθώς επέστρεφα, στο αυτοκίνητο επικρατούσε η σπαστική σιωπή, η καταθληπτικιά, και τα ράδια να παίζουν τα πιο άκαιρα τραγούδια! Με το που ήρθα σπίτι είχα αυτό το περίεργο αίσθημα, υπνηλία θα το έλεγα στην νεοελληνική αλλά άσε θα το αναλύσω. Ο ενθουσιασμός της μέρας σπαταλήθηκε το πρωί που άκουσα 5-6 φορές το λάμπω, μετά... no λάμπω no honey!
Λέω να το ρίξω σε κανένα shopping therapy αύριο, που προφανώς δεν θα πάω γιατί δεν μ' αρέσει να ψωνίζω μόνος μου για 'μένα αλλά όταν έχω κάποιον μαζί μου ντρέπομαι να αγοράσω ρούχα για 'μένα. Και έτσι όλα οδηγούν στο Θέατρο, κάτι που επίσης δεν κάνω μόνος μου. Αλλά υπάρχει κάτι που την σπάει ακόμα... ξέρω τι είναι, είναι ένα άγχος το οποίο αδυνατώ να το αποβάλω λόγω της έλλειψης του αισθήματος της ασφάλειας (αλλά δεν είναι ανασφάλεια,. *γη κατάλαβες τι εννοώ;)
Πάω να κάνω μπάνιο για να ηρεμήσω και θα κοιμηθώ, ελπίζω...
Τούτος είναι από κάποιο talent σόου και χωρίς να ξέρω γιατί, τον συνέδεσα με τον Λούη του X-Factor, γιατί εν αντιθέσει ο Λούης όταν πήγε στην Ελίτα (βλπ. wannabe Tyra Banks σε πιο θεούσα) με θέμα εκπομπής οι σχέσεις, είπε ότι του αρέσουν οι ψηλές και οι λεπτές, λέμε τώρα, γυναίκες. Εμένα αυτό που μου άρεσε περισσότερο από την συνέντευξη του Adam σε ερώτηση ποιος του άρεσε από το σόου απάντησε “ο Kris Allen, αλλά έχει σύζυγο” και πολύ συμφωνώ μαζί του...
Πιο πολύ εκπλάγηκα και χάρηκα όταν άκουσα ότι καθαίρεσαν την λυσσασμένη Καλιφορνέζα από τον τίτλο της επειδή έκανε γυμνή φωτογράφιση. Η εν λόγω κυρία είναι αυτή που είπε ότι είναι κατά των γάμων των ομοφυλοφίλων...
Η καθαιρεμένη ομοφοβικιά
Πρώτη θέση κερδίζει το ΑΚΕΛ, γιατί χρειάζεται διαφήμιση αφού δεν ισχύει το “όποιος διεκδικεί κερδίζει”, και ανήλθε στα 419'393€. Δεύτερη η ΕΔΕΚ, και αυτήν την φορά έφτασε και στην πηγή και ένας ήπιε και ευρωπαϊκό νερό. Οι σοσιαλιστές ξόδεψαν 270'285€ και λίγο πιο πίσω το κατηφορικό και το απειλώ-ότι-θα-φύγω-από-την-κυβέρνηση Δημοκρατικό Κόμμα με 218'803€. Αν και πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων (όσων έκαναν τον κόπο να ψηφίσουν) 4ο σε έξοδα με την σιγουριά να φιγουράρει μαγικό συστατικό (σαν Γιουροβίζιον ακούγεται) είναι ο Δημοκρατικός Συναγερμός με έξοδα μόλις 153'529€ (αν και ο Πιστιλλίδης έβαλε το χέρι του στην δική του πούγκα και από χορηγίες) ακολουθούν το Ευρω.κο και οι Οικολόγοι.
Τώρα συνεχίζω με τις ανεξάρτητες προεκλογικές εκστρατείες και εννοείται ότι ο “αριστίνδην”υποψήφιος ήταν και “αριστίνδην” χουβαρντάς αφού προηγείται με 35'516€ και με μεγάλη διαφορά προηγείται του δεύτερου, συναδέλφου Ιωάννη Κασουλίδη που ξόδεψε 21'618€. Μετά πήραμε τον κατήφορο αφού η Αντιγόνη Παπαδοπούλου αν και είναι 3η ξόδεψε μόλις 9'698€.
Συνολικά ανά τομείς: τα έντυπα ΜΜΕ πήραν από τους υποψηφίους συνολικά 458'887€, το ραδιόφωνο μόλις 13'576€ και η προτιμότερη τηλεόραση πήρε 724'014€. Όχι τώρα πείτε μου τι από αυτά τα υπέρογκα ποσά σας θυμίζει οικονομική κρίση; Και μετά ο ΔηΣυ φωναζει ότι δεν του αρέσει που πληρώνει 3% ακριβότερο ρεύμα... έλα τώρα Νίκο μου, μάζεψε τον Αβέρωφ σου και κανεί κούτζια!
Σήμερα ήταν μια επικοδομιτική μέρα. Πέρασα λίγη ώρα μπροστά από τον καθρέφτη, έχει καιρό να το κάνω, κάθισα να δω τι μου αρέσει από πάνω μου, γιατί είχε στο φέισμπουκ τα top-5 που μου αρέσουν. Δεν το έκανα, στην αρχή δυσκολευόμουν να βρω 5 μετά είπα να πάω στον καθρέφτη και άρχισα να ψαχουλεύω με τα μάτια μου εμένα... Περίμενα να βρω μετά βίας 4, αλλά τελικά έχασα... Λοιπόν έχουμε και λέμε: για αρχή μεγάλη μου αγάπη πάνω μου είναι οι βλεφαρίδες μου, τρελαίνομαι, δεν τις αλλάζω, ούτε η Πενέλοπε Κρουζ στην διαφήμιση της Λ'ορεάλ δεν είχε τέτοιες βλεφαρίδες. Μετά είδα ότι ο λαιμός μου μ' αρέσει επίσης, λεπτός, σε αντίθεση με το κάτω μου χείλος που είναι μάλαμα και μ' αρέσει, αλλά θα εκτιμούσα αν είχα μια ελιά κοντά στα χείλη μου και ωραία και καθαρή επιδερμίδα. Από τον λαιμό και κάτω δυσκολευόμουν, αλλά μ' αρέσουν και τα δάκτυλα των χεριών μου αν τα νύχια μου δεν είναι υπερβολικά κομμένα και μετά δεν έβρισκα κάτι που να μ' αρέσει ώσπου και είδα τα πόδια μου. Τα πόδια μου τα βλέπω άσχημα, αλλά αν φοράω καλτσάκια με βρίσκω σεξυ και όποιος αντέξει...
Μετά από την αισιόδοξη άποψη του εμαυτού για εμέ σκέφτηκα ότι θα παντρευτώ τον πρώτο άντρα που θα μου πει ότι είμαι τέλειος (ναι καλά)... Αμ' αυτό που το βάζεις, με τόση χαμηλή αυτοπεποίθηση γιατί στο διάολο να θέλω τον δίμετρο μελαχρινό με πράσινα μάτια και τους κοιλιακούς, πόσο χαμηλά να πέσει ο άνθρωπος (γιατί δεν είμαι μόνο εγωιστής, σκέφτομαι και τους άλλους)
Σας πέθανα; Ελπίζω να το βρίσκετε αστείο (αν όχι γελοίο) που σας τα λέω και ιδιαίτερα με την άποψη που έχω για τον εαυτό μου... Εσάς τι σας αρέσει πάνω σας;
Μετά λύπης και προβληματισμού διάβασα στο MUST Ιουνίου (το οποίο τυγχάνει να είναι εορταστικό) το True Story. Σε αυτό το τεύχος μιλάει ένα γνωστό μοντέλο που αν και μένει στην Ελλάδα είναι Κύπρια από γνωστή κυπριακή οικογένεια, και μάλιστα έγινε γυναίκα πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία που κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου αλλά η δική της ιστορία είναι διαφορετική... ο λόγος που αποφάσισε να γράψει την ιστορία της ήταν όπως η ίδια αναφέρει στο άρθρο “ίσως τη διαβάσει η οικογένεια μου στην Κύπρο και καταλάβει πως αισθάνομαι”. Οι γονείς της, κυρίως ο πατέρας, δεν θέλει να την ξαναδεί.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Από μικρή ηλικία έβλεπε ότι διέφερε από τα υπόλοιπα αγόρια, δεν της άρεσαν τα αγορίστικα παιχνίδια και απολάμβανε να βλέπει την μητέρα της να ντύνεται και να βάφεται. Παραδοσιακά οι γονείς της, της απαγόρευσαν να παίζει με κούκλες και τα υπόλοιπα και η συμπεριφορά τους άλλαξε η ίδια συμπληρώνει “οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ κακοί και αυστηροί μαζί μου” και συνεχίζει “δεν ήθελαν να με παίρνουν μαζί τους σε κοινωνικές υποχρεώσεις”. Και στα 16 ερωτεύτηκε ένα συμμαθητή της, οι γονείς της όμως έγιναν πιο αυστηροί, προσέλαβαν μέχρι και σωματοφύλακα για να την προσέχει τις ώρες που έλειπαν από το σπίτι. Φυσικά αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί, στα 17 όπως η ίδια λέει έκανε την επανάσταση της, και το σεξ είχε την τιμητική του.
Δεν ήξερε ότι ο αρρωστημένος της πατέρας, του οποίου το εγώ και ο ανδρισμός πλήγηκε ανεπανόρθωτα, ξεπέρασε τα όρια της προστασίας αφού την κατασκόπευε, με αποτέλεσμα στα 18 της ο πατέρας της έπαθε έμφραγμα. Δεν μπορούσε να τον δει αφού μπορεί να χειροτέρευε η κατάσταση του, και λίγες μέρες αργότερα όταν επέστρεψε σπίτι, του ανακοίνωσε ότι θέλει να κάνει την επέμβαση αλλαγής φύλου και ο πατέρας της, της ανακοίνωσε με την σειρά του ότι της άνοιξε λογαριασμό με τριακόσιες χιλιάδες ευρώ και συνέχισε “Κάνε ό,τι θέλεις μ' αυτά τα λεφτά. Κάνε όσες εγχειρήσεις θέλεις, φτάνει να φύγεις από την Κύπρο, ν' αλλάξεις το επίθετο σου και να μην επιστρέψεις ποτέ. Δεν υπάρχουμε πλέον για 'σένα και ούτε εσύ για μας”. Και έτσι η Τ. μάζεψε τα πράγματα της, πήγε στην Αθήνα, αγόρασε δυο διαμερίσματα και αμέσως μετά την ψυχοθεραπεία (η οποία είναι απαραίτητη για τέτοιου είδους επεμβάσεις) πήγε στην Αμερική όπου και άρχισε τις διαδικασίες για την επέμβαση.
Μετά από 2 χρόνια που έμεινε στην Αμερική για θεραπείες με ορμόνες και τις πλαστικές που χρειάζονται, επέστρεψε στην Αθήνα για μια νέα ζωή. Της είχαν μείνει μόνο πενήντα χιλιάδες στην τράπεζα και τα 2 διαμερίσματα που είχε αγοράσει τα ενοικίαζε για να έχει ένα σταθερό εισόδημα, τότε ενόχλησε τον πατέρα της στέλνοντας του μήνυμα και λέγοντας του ότι χρειάζεται ακόμα πενήντα χιλιάδες και ότι εκείνη ήταν η τελευταία φορά που άκουγε από αυτήν νέα. Και έτσι έγινε, τώρα εργάζεται ως μοντέλο στην Αθήνα, έρχεται στην Κύπρο συχνά για να βλέπει τους φίλους της, αλλά με την οικογένεια της δεν έχει επαφή πέρα από τις κάρτες το Πάσχα και τα Χριστούγεννα που της στέλνουν ο αδελφός της και η αδελφή τους. Με τους ίδιους όμως δεν μίλησε μέχρι τώρα, μόνο από το τηλέφωνο. Μάλιστα η αδελφή της βρήκε φωτογραφίες της σε ένα περιοδικό, ο πατέρας το είδε αλλά δεν μίλησε.
Προσπάθησε την τελευταία φορά που ήρθε στην Κύπρο να δει τον πατέρα της. Έμαθε από τρίτους ότι θα πήγαινε σε ένα εστιατόριο και στήθηκε στην πόρτα περιμένοντας τον να έρθει, ο οδηγός του την είδε και της είπε να φύγει πριν να καλέσει την αστυνομία. Η ίδια μεταφέρει τα λόγια του πατέρα της και για άλλες περιπτώσεις όταν η μητέρα της ή τα αδέλφια της προσπάθησαν να τον πείσουν να την δεχτεί “είχαμε ένα γιο και πέθανε. Τον κλάψαμε, τέλειωσε. Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω” ή σε μια άλλη “δεν ξέρω καμιά με τέτοιο όνομα και ούτε θέλω να την γνωρίσω”
Το άρθρο παρ' αυτά στηρίζεται σε μια ιστορία η οποία δεν πρέπει να θεωρείτε μεμονωμένο “επεισόδιο” αφού όλα ήταν σε μια λογική σειρά αντιδράσεων όσο από πλευράς παιδιού και γονέων, και οι γονείς είναι κατά βάθος σκληροί, δεν το αντέχει η ψυχή τους (κλισέ αλλά αλήθεια) αν ένας γονιός δεν αγαπά το παιδί του ΔΕΝ είναι σωστός γονιός. Κλασσικό παράδειγμα του γονέα του πεισματάρη, του κλειστού, του πληγωμένου και του ονειροπόλου. Αφιερωμένο εξαιρετικά στον πατέρα της Τ. Και σε όλους τους γονείς, και σε εσάς που πρόκειται να γίνετε ή σε εσάς που το σκέφτεστε και στους γονείς του Salonika3!
"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη Zωή. Για τη ζωή τους είσαι το μέσο, και όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δε μπορείς να επισκεφτείς ούτε στα όνειρά σου ... Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοιά σου” (...) Χαλίλ Γκιμπράν
Εύχομαι εγκάρδια στον Πιτσιλλίδη να ΜΗΝ εκλεγεί, να μείνει στα αυγά του (βλπ Κύκκο) και από την δημοσιότητα που πήρε να κλειστεί για ένα χρονικό διάστημα σε ψυχιατρική κλινική ή ακόμα καλύτερα σε μοναστήρι (αλλά να μην θελήσει να φάει τον Goldenmouth μου) με το σύνδρομο Θώδη, όπως ακριβώς έκανε (ή έπαθε) η λατρεμένη Suzan Boyle.
Μ' αρέσει... το διαφημιστικό spot των Αγώνων Μικρών Κρατών που γίνεται στην Κύπρο μέχρι αύριο 6 Ιουνίου
Δεν μ' αρέσουν... τα διαφημιστικά spot των Ευρωεκλογών
Μ' αρέσει... η μουσική επένδυση του διαφημιστικού spot των Αγώνων
Δεν μ' αρέσει... η διαφήμιση της CYTA για τους Αγώνες Μικρών Κρατών
Μ' αρέσει... ο Λαζόπουλος και οι Πατάτες Αντιναχτές
Δεν μ' αρέσει... το 60 λεπτά με τον Τσουρούλη
Μ' αρέσει... το καλοκαίρι
Δεν μ' αρέσει... η ζέστη (βλπ 40 και πάνω)
Μ' αρέσει... η Λόλα
Δεν μ' αρέσει... το ΟΜΙΚΡΟΝ Άντρας
Today's έξτρα Δεν μ' αρέσουν... οι διαφημίσεις με τον Πιτσιλλίδη, είναι εκνευριστικές
Από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στην Καλιφόρνια
Στην Ευρώπη όλες οι χώρες έχουν αναγνωρίσει την ομοφυλοφιλία, ακόμα και η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ή ψευδοκράτος, όπως αγαπάτε) μετά από συνεχείς πιέσεις τον περασμένο Ιανουάριο. Αλλά υπήρξαν και οι αναποφάσιστοι όπως το Σαν Μαρίνο που αναγνώρισε την ομοφυλοφιλία το 1864, την απαγόρευσε το 1974 και την επ-αναγνώρισε το 2001, και η Τουρκία που αν και την αναγνώρισε από το 1858 την απαγόρευσε κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Η χώρα που αναγνώρισε την ομοφυλοφιλία πρώτη ήταν το 1791 η Γαλλία. Το παράδειγμα της ακολούθησαν το 1793 το Πριγκιπάτο του Μονακό και το 1975 το Λουξεμβούργο τα οποία ήταν αποικίες των Γάλλων. Ακολούθησε το 1811 η Ολλανδία, το 1858 η Τουρκία, το 1864 το Σαν Μαρίνο και η Ιταλία το 1890. Η πιο πρόσφατες χώρες που αναγνώρισαν την ομοφυλοφιλία ήταν το 2000 η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν, το 2002 η Αρμενία, το 2005 η Ανδόρα και το 2008 το Κόσοβο.
Όσον αφορά την διάκριση για θέματα σεξουαλικών επιλογών ο νόμος προστατέυει ή όχι τους ομοφυλόφιλους; Η ΤΔΒΚ, το Σαν Μαρίνο, η Ουκρανία, η Τουρκία (δεν πέρασε ο νόμος το 2004), η Ρωσία, η Μολδαβία, η Αλβανία, η Λευκορωσία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, το Λίχτενσταϊν και το Γκέρνσεϊ (εξαρτώμενα από το ΗΒ) επιτρέπουν την διάκριση εις βάρος των ομοφυλοφίλων. Άλλες 28 χώρες απαγορεύουν την οποιανδήποτε διάκριση και οι υπόλοιπες 16 απαγορεύουν μερικώς την διάκριση.
Οι σχέσεις μεταξύ ομοφυλοφίλων αναγνωρίζονται στα Νησιά Άλαντ (εξαρτώμενα από την Φινλανδία), στην Δανία, Φινλανδία, Ισλανδία, Γροιλανδία, στο νησί του Μανν (Βρετανική κοινοπολιτεία), στην Νορβηγία, Σουηδία, ΗΒ, Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Τσεχία, Γερμανία, Αυστρία (από την 1η Ιανουαρίου 2010), Κροατία (συμβίωση), Ουγγαρία (από 1η Ιουλίου), Σλοβενία, Ελβετία, Ανδόρα, Πορτογαλία και Ισπανία.
Για τους γάμους ομοφυλοφίλων τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Λετονία, η Πολωνία, η Σερβία και η Λιθουανία απαγόρευσαν με το Σύνταγμα τους γάμους ομοφυλοφίλων, επομένως πρέπει να γίνει συνταγματική αναθεώρηση για να επιτραπούν. Στην Νορβηγία, στην Σουηδία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία τελούνται και αναγνωρίζονται αυτομάτως. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία το σκέφτονται, αν και η Γαλλία αναγνωρίζει τους γάμους αλλά δεν τους τελεί.
Σε κινητοποίηση στον Καναδά
Η Ελβετία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιρλαδνία και η Πολωνία επιτρέπουν σε κάποιον ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος αν είναι single να υιοθετήσει. Η Φινλανδία και η Γροιλανδία επιτρέπουν την υιοθεσία των παιδιών του συντρόφου (αν έχει). Οι εξής: Ισπανία, Ολλανδία, Τζέρσεϊ (Βρετανική κοινοπολιτεία), Βέλγιο, ΗΒ, Νορβηγία, Σουηδία, Ισλανδία και Δανία επιτρέπουν στους ομοφυλόφιλους να υιοθετήσουν.
Τα σενάρια έρχονται και φεύγουν. Το επικρατέστερο σενάριο είναι ότι η πτώση του οφείλεται από έναν κεραυνό αφού το δρομολόγιο της πτήσης περνά από 3 περιοχές με έντονη κακοκαιρία. Τεχνικοί αεροπλάνων αποκλείουν κατηγορηματικά το σενάριο αυτό, αν και δεν θεωρείτε αδύνατο, οι πιθανότητες να πέσει αεροπλάνο από κεραυνό είναι ελάχιστες δηλώνουν ξανά και ξανά.Καθημερινά 3 αεροπλάνα τα κτυπούν κεραυνοί αλλά δεν είναι λόγος συντριβής τους. Ίσως πρόκειται για εγκληματική ενέργεια, αν το αεροπλάνο συντριβεί την ώρα της απογείωσης ή της προσγείωσης τότε οφείλεται σε μηχανική βλάβη, τονίζουν πιλότοι και μηχανικοί, το να συντριβεί αεροπλάνο την ώρα της πτήσης είναι πολύ σπάνιο. Τέλος φημολογείται έντονα ότι το τελευταίο σήμα που πήρε ο Πύργος Ελέγχου στην Βραζιλία ήταν για μηχανική και ηλεκτρική βλάβη, ενώ άλλες φήμες θέλουν το πιλότο να καλεί βοήθεια για φωτιά.
Ο πίνακας ανακοινώσεων του αεροδρομίου
Το αεροπορικό δυστύχημα ή ατύχημα είναι το χειρότερο ατύχημα στην Ιστορία της Air-France μετά την τραγική έκρηξη του Concorde το 2001 την ώρα απογείωσης σε διάδρομο του αεροδρομίου Charles de Gaulle. Οι 216 επιβάτες ήταν 61 Γάλλοι, 58 Βραζιλιάνοι, 26 Γερμανοί, 9 Κινέζοι, 9 Ιταλοί, 6 Ελβετοί, 5 Άγγλοι, 5 Λιβανέζοι, 4 Ούγγροι, 3 Ιρλανδοί, 3 Σλοβάκοι, 3 Νορβηγοί, 2 Αμερικανοί, 2 Ισπανοί, 2 Πολωνοί, 2 Μαροκινοί, 1 Αργεντινός, 1 Αυστριακός, 1 Βέλγος, 1 Καναδός, 1 Κροάτης, 1 Δανός, 1 Ολλανδός, 1 Εσθονός, 1 Φιλιππινέζος, 1 Γκαμβιανός, 1 Ρουμάνος, 1 Ισλανδός, 1 Ρώσσος, 1 Νότιος Αφρικανός, 1 Σουηδός και 1 Τούρκος. Το 12μελής πλήρωμα δεν έγινε γνωστό.
Ο Δήμαρχος Λεμεσού είπε ότι ο Ζωολογικός κήπος της πόλης του θα μετεξελιχθεί σε έναν μετά το 2010, αφού μια σειρά από αναπτυξιακά έργα θα αρχίσει στον λεγόμενο κήπο ο οποίος από τούδε και στο εξής θα φιλοξενεί κατά βάση Κυπριακά προϊόντα, ζώα ήθελα να πω.
Η Λήδα
