Θέατρο και ζωή

Τελικά χθες το βράδυ πήγα θέατρο (πάει το 'κανα βραζιλιάνικη τηλενουβέλα) μια παράσταση από ένα θεατρικό εργαστήριο που το πρότεινε σε μια φίλη μου μια γνωστή μας και την κάλεσε αλλά εγώ πήγα απρόσκλητος. Πληρώσαμε στην είσοδο τα εισιτήρια μας και κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα, μισοάδεια (δεν είμαι αρνητικός απλά αυτό δεν το λες με τίποτε μισογεμάτο) στην αρχή και καθίσαμε μπροστά-μπροστά για να βλέπουμε καλύτερα έτσι ώστε να συλλαμβάνουμε λάθη που γίνονται, πάνω χαρά μας να κάνουμε κριτική. Σιγά-σιγά η αίθουσα άρχισε να γεμίζει και κατά 80% στο τέλος ήταν γεμάτη, με 25 λεπτά καθυστέρηση (συμπεριλαμβανομένης της ομιλίας της σκηνοθέτιδος) η παράσταση άρχισε.

Το θέατρο μ' αρέσει, μου θυμίζει την ζωή μας, που υποκρινόμαστε και θέλουμε να είμαστε κάποιος άλλος εκτός από αυτό που είμαστε αλλά η ζωή μας φτάνει σε ένα τέλος. Η ζωή μας μοιάζει περισσότερο με μια θεατρική παράσταση παρά με το θέατρο γενικότερα, η ζωή μας κατάντησε να είναι ένα εμπορικό και ψυχαγωγικό σόου. Και οι περισσότεροι το επιδιώκουμε μάλιστα, με ωραίους χαρακτήρες, με μαζοχισμό, επιπολαιότητες, αγάπες, ρομάντζα αληθινά ή ψεύτικα, αλλά πάνω από όλα όλοι ονειρευόμαστε την δική μας παράσταση γεμάτη γκλίτερ, γυαλιστερά πετράδια και προβολείς (βλπ αλληγορικά η σημασία)

Εντελώς τυχαία όμως σήμερα έψαχνα στο 10% και βρήκα συνεντεύξεις από γκέι άτομα τα οποία μιλούν σχετικά με το για κάποιους “πρόβλημα” τους, συνδυάζοντας το με το θέμα του θεάτρου της ζωής. «Το ότι δεν το κρύβω χωρίς να είμαι «κραγμένη» κάνει τους συναδέλφους να με σέβονται περισσότερο παρά αν έπαιζα θέατρο και μάθαιναν από άλλους ότι είμαι "κρυφή"» λέει ένας 48χρονος που αποφάσισε να ζει στην ειλικρίνεια από την αρχή. Ένας 42χρονος δηλώνει «Είμαι υποχρεωμένος να παίζω μια ζωή θέατρο και να κρύβω τα συναισθήματα μου όταν βλέπω κάποιον που μου αρέσει» αφού ζει στην ύπαιθρο και όλοι ξέρουν όλους. «Έχουμε καταντήσει τις ζωές μας μια ατελείωτη θεατρική παράσταση όπου παίζουμε τον ρόλο του στρέιτ. Αν δεν αποδεχτούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας δεν πρόκειται να μας αποδεχτεί κανείς» λέει ο 24χρονος που κατοικεί σε νησί και ο 21χρονος από τις Σέρρες λέει ότι «το πρόβλημα είναι ότι ακόμα μένω στο πατρικό μου, με τους γονείς μου, οπότε τα πράγματα είναι λίγο ελεγχόμενα (...)” και συμπληρώνει «Ο μόνος λόγος (που έκανε σχέση αλληλοκάλυψης) ήταν ο διακαής πόθος των γονιών μου να μάθουν (και να δούνε) ότι έχω κοπέλα, μιας και οι υπόνοιες που τους άφηνα ότι είμαι γκέι τους έφερναν σε σημείο ν' αρρωστήσουν. Οπότε ήταν σαν να μου ζητάνε απαραίτητα να τους τρίψω ένα ψέμα στα μάτια τους. Έτσι κι έγινε».

Άλλοι προτιμάνε το Ηρώδειο αλλά εμείς το σπίτι μας, την καφετέρια κτλ κτλ

Τι κάθομαι και σας λέω ε; Ο κάθε άνθρωπος ονειρεύεται, σκέφτεται, σκηνοθετεί και οργανώνει την δική του παράσταση... Μπορεί να την σκηνοθετείς (ή απλά να την σκέφτεσαι) για χρόνια ολόκληρα, όπως κάνω εγώ, αλλά το δύσκολο και συνάμα το ματαιόδοξο είναι στην προετοιμασία των χρόνων που περάσαν να καταφέρεις να την ανεβάσεις αυτήν την παράσταση και να ελπίζεις για το χειροκρότημα... την επιβράβευση, την αποδοχή, την αναγνώριση και την διάκριση... Έτσι δεν είναι;