Expiration Date

Χθες το βράδυ κοίταζα τα αστέρια στον ουρανό και δεν μπορούσα να σχηματίσω κάποιο σχήμα με αυτά, ούτε κάποιο γράμμα, ούτε καν το δικό μου. Δεν σχημάτιζαν αριθμούς ή κάτι, αλλά ένιωθα να μου λένε ότι πλησιάζει μια ημερομηνία λήξης (και δεν μιλάω για το γάλα γιατί το γάλα έληξε χθες), μετακινήθηκαν κατά την διάρκεια της νύχτας- ή μάλλον εμείς κινούμαστε (ή και αυτά και εμείς κινούμαστε;) Παρ' όλη την ανορεξία μου περάσαμε ωραία, μπορεί να γίνομαι κακός μερικές φορές, μπορεί να μην ικανοποιούμαι με τίποτα, μπορεί ακόμα και να γκρινιάζω (ευτυχώς που δεν είμαι και μπλε γιατί θα ήμουν στρουμφάκι) αλλά είναι που δεν εξελίσσομαι και ανελίσσομαι.

Η περίοδος δεν είναι παραγωγική και δημιουργική, έχει να γράψω (σοβαρά πράγματα) από τον Φλεβάρη, έχει να ζωγραφίσω από τον Μάρτη, προσπαθώ και πάλι αλλά θέλει κι άλλο χρόνο. Δεν είναι όπως λέει μια φίλη η απραξία και η αποστασιοποίηση. Νιώθω ότι δεν χρειάζεται να απολογούμαι για πράγματα τόσο πολύ προσωπικό, είπα κάτι και στηρίζομαι σε αυτό δεν θα το ψάξω και παρακάτω γιατί η πολλή φιλοσοφία δεν κάνει καλό (είδατε τι έπαθε ο Σωκράτης; Το φαινόμενο της σπηλιάς, που νόμιζε ότι ήταν Θεός)

Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο θα φτάσω να δικαιολογώ τον εαυτό μου αλλά είμαι ήδη αρκετά σκληρός με αυτόν. Όσα λέω για 'μένα (που απεχθάνομαι το θέμα “εγώ”) και όταν τα λέω και δεν γελώ τότε μιλάω πολύ σοβαρά. Είναι και λες να έχω πάθει ανοσία. Που; Σε όλα, στις κακίες, στις καλοσύνες, στην ηρεμία, στην φασαρία, στο φαγητό, στην γκρίνια, στην σοβαρότητα, στην άγνοια και στην γνώση. Σας συγχύζω και εγώ. Ούτε εγώ μπορώ να εκφράσω με λεπτομέρεια τι μου γίνεται, αλλά ξέρω ότι άλλαξα και δεν μου αρέσει, προσπάθησα να το αλλάξω προς τα πίσω αλλά δεν γίνεται, ο χρόνος αν και λέμε ότι δεν υπάρχει και ότι είναι κατασκεύασμα του ανθρώπου (που είναι) δεν είναι άπλετος. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης... ναι και εγώ!