Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Septimus

Μετράω, σας είπε κανείς, τα χρόνια;

Αλλάζουμε. Αλλάζουμε σαν άνθρωποι, κάθε μέρα και μια νέα μέρα, κάθε μέρα όλο και κάτι προστίθεται. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ξέρω απόλυτα ποιος είμαι. Και εγώ μαζί με αυτούς που το θέλουν, μαθαίνω σιγά-σιγά ποιος είμαι... Είναι ένα ταξίδι, ατέλειωτο -βλπ. τίτλος. Επειδή ακριβώς η διαδικασία αυτή είναι ατέρμονη χρειάζεται να ξέρεις απλά ποιος είσαι σε μια δεδομένη στιγμή, σε μια απομονωμένη στιγμή, αυτό όμως δεν σε χαρακτηρίζει σε απόλυτο βαθμό.

Είμαι και δεν είμαι. Είμαι ταυτόχρονα πολλά αντιθετικά πράγματα, όπως ο καθένας από εσάς. Γουστάρω και βαριέμαι μαζί. Χωρίς να κοιτάω το πριν ή το μετά, παρακολουθώ το τώρα και τις μεταβολές που σημειώνονται κυριολεκτικά πάνω μου. Δεν ξέρω πόσο άρρωστο είναι αλλά με ενδιαφέρουν τόσα πολλά πράγματα που αδυνατώ να βρω ένα πράγμα, το πιο αγαπημένο πράγμα... Έτσι αδυνατώ να βρω και ένα χαρακτηρισμό για εμένα.

Παζλ. Θα έλεγα ότι η εικόνα του παζλ είναι αυτό που μου έρχεται τώρα κατά νου. Πολλά μικρά κομμάτια, φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους. Κάπου υπάρχει ένα κομμάτι που ενώνεται με το προηγούμενο και αυτά θα ενωθούν με άλλα, σε κάποια στιγμή και πάλι, απομονωμένη και δεδομένη. Εσύ απλά χρειάζεται να απομακρυνθείς και θα δεις τι έχουν σχηματίσει τα κομμάτια αυτά... Πιθανότατα να ξαναγυρίσεις σ' αυτό αλλά... μπορεί και όχι.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Δεν θέλησα πραγματικά το κακό κανενός, διότι αν έμαθα κάτι μέχρι τώρα είναι ότι η κακία σου μαυρίζει την ψυχή και την καρδιά. Και εγώ θέλω την ψυχή μου πράσινη και την καρδιά μου κόκκινη...

7η χρονιά... και πάμε!

Σας ευχαριστώ. Εύχομαι να 'στε όλοι καλά, με υγεία πάνω απ' όλα και όλα τ' άλλα θα τα βρούμε, μεταξύ μας πάντα! Ευχαριστώ!

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Not sick, nor tired

Τις τελευταίες μέρες νιώθω κουρασμένος χωρίς να κάνω και πολλά πολλά. Είμαι σε μια ενεργητικότητα, ξυπνάω το πρωί και είμαι έτοιμος για τα πάντα (εκτός από kitesurfing). Και διαβάζω με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς απ' ότι τις προηγούμενες βδομάδες... πολύ γρήγορους ρυθμούς! Μ' αρέσει. Αλλά νιώθω ότι οι γύρω μου δεν είναι στο ίδιο mood, αυτό το άτιμο το timing που λες...

Πως θα σου φαινόταν αν έπαιρνες ένα διαφημιστικό για διακοπές και έβλεπες το ίδιο γκρουπ ανθρώπων, τους χαρούμενους με τα φθινοπωρινά τους ρούχα, σε όλα τα φόντα... στη Βουδαπέστη, πάνω σε ένα πλοίο στην μέση του Τάμεση, στην Λαπωνία το χωριό του Άγιου Βασίλη στους δεν-ξερω-και-εγω-ποσους υπό το μηδέν, στην Παναγιά της Τήνου, στο Ντουμπάι των 37 βαθμών και στη φιλειρηνική Γαλλική Πολυνησία, με τα καταπράσινα νερά; Έτσι νιώθω...

Παρασκευή βράδυ. Έρχομαι σπίτι στις έντεκα και μισή σε παρακαλώ από το μάθημα -γε-μά-τη μέρα η περασμένη Παρασκευή- και αρχίζω να καθαρίζω μανιωδώς. Το γραφείο είναι άδειο, έχει πάνω τον υπολογιστή, κάτι στυλά (το στυλό, τα στυλά) και την ατζέντα (ένεκα μνήμης... δεν είναι ότι είμαι και ο πιο busy επαγγελματίας άνθρωπος του κόσμου). Δεν ξέρω τι με κράτησε από το να πλύνω και τα πιάτα... Α! Μεγάλη ψυχανάλυση το πιάτο, κυρ αναγνώστα μου! Αν είχα και ένα σίδερο θα σιδέρωνα κιόλας!

Τελικά αφού καθάρισα βλέπω τον γάτο στο παράθυρο, του ανοίγω... Καθόμαστε, χαζεύουμε βλακειούλες στην τηλεόραση, χαλάρωσα... Και σε κάποια φάση, σηκώνεται αυτός, κύριος, από μόνος του και αρχίζει τις βόλτες τύπου θέλω-φαγητό-αλλά-δεν-μιλάω-και-πρέπει-να-καταλάβεις-από-μόνος-σου-ότι-πεινάω. Του βάζω φαγητό και αποφασίζω να πάω για μπάνιο, μιας και είχαμε αποθέματα ζεστού νερού. Βγαίνω και από το μπάνιο, ξαπλώνω και κάθομαι να διαβάσω. Ε αυτό με υπερβαίνει και μένα. Μετά από τόση κούραση να θέλω ακόμη να διαβάσω... σχετικό ή άσχετο δεν έχει σημασία. Έπρεπε να χα κάνει εμετό το διάβασμα.

Και τώρα κάθομαι και γράφω... και ξαναδιαβάζω... Ε φτάνει λέω, πρέπει να αναρτηθεί, ακόμα κι αν έχει λάθη.

Καλό Δεκέμβρη!!!

Το παιδί