Πέμπτη, 11 Ιουνίου

Αν και διάβασα ένα συγκλονιστικό κείμενο του “... εν γη Ναιδ” που στην αρχή με πήρε από κάτω, αλλά λίγο αργότερα είχα μια διάθεση περίεργη. Δεν είδα τον καθρέφτη σήμερα και βοήθησε... Τα θέλω μου τα εκφράζει απόλυτα ο στίχος “ΞΕ-νυχτίσε με, ΞΕ-λόγιασε με ΞΕ-τρέλανε με, πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ” της Άννας από το “λάμπω” (αλλά δεν..) καιρό είχα να νιώσω έτσι, καλύτερο και από... σεξ (που και πάλι δεν)!

Σήμερα λοιπόν πήγα στο ΙΚΕΑ και δεν ξύπνησε το μητρικό μου ένστικτο, διότι δεν έμεινα πολλή ώρα στα παιδικά, παρ' ολίγο όμως να βάλω τα κλάματα όταν άνοιξα μια παιδική ντουλάπα και είδα τα μωρουδίστικα μέσα. Ξύπνησε μέσα μου το τέρας του οικογενειάρχη και του interior designer. Και αφού έμεινα σχεδόν τελευταίος, πρώτα έκλεισαν οι πόρτες και μετά έφυγα εγώ, είπα να φάω κάτι που έχει καιρό να φάω (κινέζικο ή κάτι αντίστοιχο). Καλά, δεν έφαγα κινέζικο, ευτυχώς γιατί όσο και έφαγα το φαγητό μου τελικά.

Όταν επέστρεψα ή μάλλον και καθώς επέστρεφα, στο αυτοκίνητο επικρατούσε η σπαστική σιωπή, η καταθληπτικιά, και τα ράδια να παίζουν τα πιο άκαιρα τραγούδια! Με το που ήρθα σπίτι είχα αυτό το περίεργο αίσθημα, υπνηλία θα το έλεγα στην νεοελληνική αλλά άσε θα το αναλύσω. Ο ενθουσιασμός της μέρας σπαταλήθηκε το πρωί που άκουσα 5-6 φορές το λάμπω, μετά... no λάμπω no honey!

Λέω να το ρίξω σε κανένα shopping therapy αύριο, που προφανώς δεν θα πάω γιατί δεν μ' αρέσει να ψωνίζω μόνος μου για 'μένα αλλά όταν έχω κάποιον μαζί μου ντρέπομαι να αγοράσω ρούχα για 'μένα. Και έτσι όλα οδηγούν στο Θέατρο, κάτι που επίσης δεν κάνω μόνος μου. Αλλά υπάρχει κάτι που την σπάει ακόμα... ξέρω τι είναι, είναι ένα άγχος το οποίο αδυνατώ να το αποβάλω λόγω της έλλειψης του αισθήματος της ασφάλειας (αλλά δεν είναι ανασφάλεια,. *γη κατάλαβες τι εννοώ;)

Πάω να κάνω μπάνιο για να ηρεμήσω και θα κοιμηθώ, ελπίζω...