Another Sunday Vol.2

Έπεσα και πάλι στον βούρκο της σοκολάτας, δεν είμαι εγώ είναι εκείνη η ορμόνη η καταραμένη φενυλεθυλαμίνη, γαμώ την Βιολογία μου γαμώ! Είναι το άγχος του μέλλοντος, του παρόντος, του παρελθόντος, ναι γιατί δεν μου έφταναν όλα αυτά έχω και τον Ερμή Ανάδρομο μέχρι την ερχόμενη Κυριακή και μέχρι να πάει η Αφροδίτη στον Ταύρο χέσε ψηλά και αγνάντευε! Δεν είναι ωροσκόπιο αυτό, το σχεδιάγραμμα του δείκτη του ΧΑΚ είναι! Λογικά το κατάλαβες, είμαι σε μια μέτρια κατάσταση με καμία κίνηση σε οικονομικά, αισθηματικά, κοινωνικά, ερωτικά, οικογενειακά (σε όλα δηλαδή).

Και οι σοκολάτες είναι οι μόνες που με ακούνε και μου συμπαραστέκονται (Αναμενόμενη εισήγηση: Δοκίμασε να μιλήσεις σε άνθρωπο) αλλά έτσι όπως πάω μιλάμε θα πάω στο νοσοκομείο με σοκολατένια κρίση... Και μιλώντας για νοσοκομείο (αχρείαστα να 'ναι) χθες είπα να περπατήσω (από τις τύψεις των όσων έφαγα) και περπάτησα μέχρι το νοσοκομείο, το Παλιό (είπαμε τύψεις, δεν θα πάω και στην Τήνο για προσκύνημα!) που είναι αρκετά χιλιόμετρα από το σπίτι μου (όχι διψήφια, αλλά πάλι χιλιόμετρα είναι, σχεδόν διψήφιο ήταν το πήγαινε έλα). Δεν κουράστηκα, ένιωσα μια ανακούφιση, χάρηκα και μετά με πιάνει η υπερκινητικότητα, ήθελα να κάνω όπως και δήποτε κάτι άλλο δεν ήθελα η μέρα να τελειώσει έτσι, και σε 15 λεπτά ετοιμάστηκα (με χίλια ζόρια και βάσανα) και πήγα θέατρο.

Το θέατρο είναι ένα άλλου είδους κάθαρσις για μένα, μ' αρέσει να το βλέπω και μετά να σχολιάζω (με τα αγαπητά καυστικά σχόλια, όχι σαν και αυτά της Γιουροβίζιον αλλά τα χθεσινά) Έχω μέσα μου τόσο πάθος για να είμαι κακός (σύνδρομο στέρησης) και κάνω κακά σχόλια ως επί το πλείστον (σύνδρομο στέρησης) και είμαι καυστικός (σύνδρομο στέρησης) και χέστηκα (σύνδρομο παχύδερμου). Αυτό επίσης πηγάζει από την ανάγκη να έχω τέτοιους φίλους (εν αντιθέσει της Νατάσσας – ΘΕΑ- με το τραγούδι του Γιωργάκη Θεοφάνους “Δεν θέλω τέτοιους φίλους” και τα λοιπά), πόσες ανάγκες έχω το καημένο...

Τώρα για να χαλαρώσω θα καθαρίσω πάλι, πριν λίγες μέρες καθάρισα και πάλι είχα το μαυροσάκουλο με τα χαρτιά τα οποία -μην ανησυχείτε- θα στείλω στους κάδους ανακύκλωσης (για τις ευαίσθητες ψυχούλες) Σχετικά καλό αποτέλεσμα, το γραφείο μου άλλαξε για ακόμα μια φορά όψη, και δεν θα είναι η τελευταία... Είναι σαν να καθαρίζω τις υποσχέσεις και επειδή κάποια έχουν φτάσει σε ανώτερο επίπεδο άλογης ύπαρξης τα πέταξα, τώρα θα πετάξω τα απλώς άχρηστα! Oh happy days... Wake me up when (also) this Sunday ends!