9 Φεβρουαρίου 2009
...Υποσχέσεις που έμειναν στο ράφι... πλέον είναι μέρος του...
«Θυμάμαι»
Αυτό λέει πολλά. Τελικά χωρίς να ξέρω το γιατί, όχι μόνο έγώ, αλλά όλοι οι άνθρωποι αυτά που λένε δεν τα κάνουν ακόμα κι αν υπόσχονται ή αν ορκίζονται. Όταν αρχίζω να το σκέφτομαι απογοητεύομαι: μου έταξαν πολλά αλλά και εγώ έταξα πολλά κυρίως του εαυτού μου, ίσως και να πληγώνομαι.
Οι υποσχέσεις που έμειναν στο ράφι απαλλοτριώθηκαν κι έγιναν κι αυτές μέρος του ραφιού. Όταν ξεσκονίζω το ράφι τις ξεσκονίζω κι αυτές σαν λεία επιφάνεια... Μπορεί μερικές φορές να επιμένω και να τις κάνω να γυαλίζουν (αφού δεν μπορώ να τις πετάξω) αλλά τις περισσότερες φορές απλά τις περνάω με ένα απλό ξεσκονόπανο και λίγο καθαριστικό.
Άλλες φορές αδιαφορώ, αφήνω το ράφι στο έλειος της σκόνης κια βάζω πάνω σ’αυτό –και στις υποχέσεις –βιβλία, φωτογραφίες, βαζάκια, στολίδια, παιχνίδια, χαρτιά. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω την σκόνη, σαν να μου ερεθίζει κάποιο νεύρο και θέλω να την εξαφανίσω...
Το ράφι είναι μεγάλο, τώρα οι υποσχέσεις είναι μόνο μια μικρή γωνιά, δυστυχώς υπάρχει άπλετος χώρος κια για άλλες υποσχέσεις
2 σχόλια:
ξισκονίζεις το εν το ξισκονίζεις,το ίδιο σκατό μένει στο ράφι ρε..τζίνη εν η θέση κάποιων υποσχέσεων..τζίνη εν η μοίρα τους εξ'ορισμού τους..απλώς προχώρα! Κάμνε την δουλειά σου{λάμβανε και δίνε υποσχέσεις}τζαι τζίνες κάμνουν την δική τους{είτε τηρούνται,είτε παν τζαι τζοιμούνται πάνω στα ράφκια-καλή ώρα πάνω στο δικό σου}!
Καταρχάς, "Η ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΗ ΑΡΧΟΝΤΙΑ" θα το ξεσκονίσω. Προχωρώ. Τούτο μου έλειπε να κάθομαι και να περιμένω πότε θα πάω ταξίδι στις Μπαχάμες (λέμε τώρα)
Και εγώ υποσχέθηκα κάποια πράγματα αλλά τζίφος...
Δημοσίευση σχολίου