Family...

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το ΙΚΕΑ ξυπνάει μέσα μου η Μαίρη Παναγιωταρά... Κι όταν επισκέπτομαι ιδιαίτερα τους χώρους για το δωμάτιο του μωρού ξυπνάει μέσα μου το μητρικό μου ένστικτο. Δεν ξέρω αν έχω ορμόνες τέτοιες αλλά με πιάνει μια νοσταλγία... πολύ γκέι αυτό που λέω ( θα έλεγε μια φίλη μου) αλλά είναι η αλήθεια.

Νομίζω είναι όνειρο όλης της γκέι κοινωνίας να έχει αυτό που της απαγορεύουν, το δικαίωμα στην οικογένεια, πέρα από τους γάμους που πλέον είναι πιο αποδεκτοί αλλά και για τις υιοθεσίες παιδιών που αποτελούν ακόμα σημείο αμφιλεγόμενο.

Ναι η κοινωνία μας αδυνατεί πλήρως να υιοθετήσει στο σύνολο της μια οικογένεια από ομοφυλόφιλους γονείς. Καμία κοινωνία στον κόσμο είναι έτοιμη να δεκτεί αυτό το δεδομένο, κατ’ εμέ. Αν και θεωρούν τους γάμους ομοφυλοφίλων ως «παραχώρηση» για τα θεμελιώδη δικαιώματα (τα ποιά?) ως άνθρωποι που είναι, πως είναι δυνατόν να αποδεκτούν το δικαίωμα για οικογένεια?

Αν και λογικά δεν έπρεπε να το σκέφτομαι, δεν παύω να το σκέφτομαι: Κατα πόσον είναι υγιές για ένα παιδί να μεγαλώσει με γονείς του ιδίου φύλου. Όλοι οι άντρες έχουν μια γυναικία πλευρά και όλες οι γυναίκες μια ανδρική, ε ωραία, πως μπορεί όμως αυ΄το να γίνει όταν και οι δύο σου γονείς είναι του ιδίου φύλου.

Κάπως έτσι σκεπτόμενοι πολλοί ομοφυλόφιλοι (άνδρες ή γυναίκες) παντρεύτηκαν (κάποιον του αντίθετου φύλου) έκαναν παιδιά τα μεγάλωσαν και έχουν μείνει υποδούλωτοι στην εταιροφυλοφιλική κοινωνία της χώρας τους! (Πως τα λέω ο μαλάκας!) Αυτό είναι λάθος για τον γονιό. Αλλά το γεγονός ότι ένα παιδί δεν έχει αναπτύξει την αντίθετη φυλετική του πλευρά είναι λάθος για το παιδί (νομίζω, αναλογιζόμενος την Ψυχολογία)

Απλά μετά από όλα αυτά θα αρκεστούμε νομίζω σε... ένα σκυλάκι!