Ξέσπασμα "Κατάλληλο για όλη την οικογένεια"

Το κείμενο που ακολουθεί είναι κατάλληλο για όλη την οικογένεια

Με κάθε λογής όνειρα που υπερβαίνουν την φυσική υπόσταση, με τις υστερικές (πλέον) απαιτήσεις της προσωπικής τελειότητας, την αποτυχία αυτών των δυο, την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την κατιούσα πορεία της προσωπικότητας του γκέι μέσα μου με έχουν οδηγήσει να είμαι ο πιο κλισέ γκέι προδομένος από τον εαυτό του (για αρχή) και σκλαβωμένος στις πιο στρέιτ σοβινιστικές ιδέες. Αυτός είναι ο ψυχοσωματικός λόγος που δεν έχω γκόμενο.

Ας τα πάρουμε όμως όσο πιο σφαιρικά γίνεται τα πράγματα: η σύναψη σχέσεων (αισθηματικών και ερωτικών περιπτύξεων) των ομοφυλόφιλων ατόμων και η μετατροπή τους σε σύνολο των δύο (κοινώς ζευγάρι) είναι όντως δύσκολη, διότι θα πρέπει να ζήσει στα κρυφά και οι περισσότερες είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Σύμφωνα με μια πρόχειρη μελέτη που έχω κάνει, οι γκέι μένουμε single για τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας, με μάξιμουμ όριο σχέσης τα 3 χρόνια (κάπου εδώ θέλω να τονίσω πως υπάρχουν δόξα τω εμώ και οι εξαιρέσεις)... Ίντα ψυσσίην που λένε και οι προτινοί, αν φτάσω στα 27 και στα 30 (ω μη γένοιτο) και είμαι ελεύθερο πουλί και είμαι απάντρευτος αχάρτωτος (με άντρα) και ούτε σοβαρή σχέση έχω τρια πράγματα μπορώ να κάνω: α) να μεταναστεύσω β) να κάνω αχαλίνωτο σεξ (ω! Ναι) με όποιον έβρω (ωχ! Όχι) ή το μακάβριο γ) να αυτοκτονήσω!

Κλισέ έχω γίνει... Ε άμα πια! Πόσες αμερικάνικες ταινίες να δω; Όλο αυτό το happy ending και ιστορίες του κερατά, παιδί μου σου λέω μπούχτισα... Αφού κοιμάμαι με το μαξιλάρι αγκαλιά για να νιώθω ασφαλής, γαμώτο μου, και να ξυπνάω το πρωί με το αυχενικό να μου λέει “Καλημέρα” και να γελάει σαν τον σατανά! Εγώ όμως συνεχίζω να ονειρεύομαι τον άσε-να-μην-χαρακτηρίσω-καλύτερα πρίγκιπα με το άσπρο BMW X5, και μου έτυχε να έρθει μόνο το άλογο (βλπ BMW) και ο πρίγκιψ να το παίζει... μουλάρι! Πού στο διάολο πετάχτηκε ο ιπποτισμός και ο ρομαντισμός; Άη σιχτίρι αγανάκτησα! Και δεν μου φτάνει όλο αυτό, ξέρεις υπάρχουν και χειρότερα, θέλω τον πρίγκιπα τον ψηλό μελαχρινό με μπλε μάτια τα ωραία μάτια, τα ζουμερά χείλη, την επιμηκή Ελληνορωμαϊκή μύτη και το καλοσχηματισμένο σώμα με τον wanna-χουφτώσεις κώλο και τους απλούς κοιλιακούς για πινελιά στον μινιμαλισμό που μας έφαγε... (έτσι αλλά και γιουβέτσι, ναι και όχι, σίγουρα και αβέβαια, μαύρο και άσπρο)

Αυτοπεποίθηση δεν έχω, και καλά κάνω. Στα όνειρα μπορεί να μην έχω αλλά στην αυτοπεποίθηση έχω σώας τας φρένας και κατέχομαι από ρεαλισμό! Ποίος στο διάολο θα γυρίσει να με δει; Ή μάλλον αφού ο πρίγκιπας δεν θα γυρίσει να με δει “τι νόημα έχει η ζωή” according to Πέγκυ Ζήνα, ή όπως πολύ σοφά τραγούδησε η ήρθα-9η-και-την-φάγατε Βίσση με τον ήρθα-7ος-και-ρουφήξτε-μου-το-αίμα Σάκη αν δεν υπάρχει το “σε θέλω με θέλεις” τι να γίνει; Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο είμαι πολύ μέτριος (και τώρα είμαι πολύ επιεικής). Αυτός είναι επίσης λόγος για το γεγονός ότι είμαι 19 και σεξ δεν έκανα (και αυτό θα συνεχίσει για πολλάααααα χρόνια ακόμη και θα τραγουδώ για πολύ ακόμη το σύνδρομο στέρησης της δεν-έχω-ακόμα-πάει-γιουροβίζιον Βανδή)

Μεγαλώνοντας ονειρεύομαι την ζωή που δεν είχα, την ζωή που θα ήθελα να έχω, την ζωή που περιμένω και την ζωή που έχω. Κάπου εδώ ονειρεύομαι και τα δικά μου έργα, την οικογένεια που θέλω να κτίσω (πιο εύκολο κτίσε σπίτι), την καριέρα μου (αλίμονο Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ) και την αγάπη ή άλλως τον γκόμενο της ζωής μου (λέμε τώρα)

Όλα αυτά σε έναν θανατηφόρο συνδυασμό με οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση: να λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο (το επάγγελμα μου) να ερωτεύομαι... να ΜΗΝ ερωτεύομαι (το μάστερ μου) και να μοιρολογώ τον εαυτό μου πριν καν πεθάνει (το PhD μου)

Αυτά που προηγήθηκαν ήταν ένα ξέσπασμα της μέρας, μετά από κουραστικές ενέργειες και συγκρίνοντας την ζωή μου με μια μέτρια (την πιο μέτρια ever) θεατρική παράσταση. Παρ' όλα αυτά είναι κατάλληλα για όλη την οικογένεια!