Crazy night

Είναι δώδεκα -κι ούτε ένα τηλεφώνημα σύμφωνα με το λαϊκό άσμα της Άννας- λοιπόν και όλοι ή κοιμούνται ή διασκεδάζουν ή έστω βλέπουν τηλεόραση ή έστω «ποσκολιούνται» εγώ είμαι εδώ, Σκέφτομαι και Γράφω… Αυτή η σκέψη θα με φάει εμένα!

Σκέφτομαι πράγματα που δεν είναι για να τα σκεφτείς, με την έννοια και να τα σκεφτείς τι θα καταλάβεις δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα! Δεν τα κάνει όμως αυτό ανούσια… Συνεχίζω να τα σκέφτομαι κα τώρα σκέφτομαι ή μάλλον συνειδητοποιώ ότι ο άνθρωπος είναι ον μαζοχιστικό, έχει τάσεις να βασανίζεται όμως σε στυλ δοκιμασίας και «πρόσκλησης-πρόκλησης»… Κατά βάθος, αν το δούμε πιο βαθειά, ο άνθρωπος είναι ένα ον που συνεχώς θέλει να ανεβαίνει σκαλιά, να αναπτύσσεται!

Εγώ όμως κάθισα σε ένα σκαλί και ακόμα κάθομαι… Είμαι τριτοκοσμικός; ΟΕΟ? Τώρα γιατί έκανα αυτή την ανάλυση και εις βάθος μάλιστα και τώρα γιατί ρωτάω γιατί; Χα! Καλά, πάει, τελείωσα, ξόφλησα, θα με βρείτε σε κανένα φρενοκομείο αύριο μεθαύριο… Τι λέω ο μαλάκας;

Είναι δώδεκα η ώρα είν’ η ώρα των τρελλών….

Υπάρχει μια θεωρία στην ψυχιατρική που λέει ότι αν προσπαθούμε να αποφύγουμε κάτι τότε είναι που το παθαίνουμε, ή αλλιώς πιο γνωστό «Ότι φοβάσαι, γίνεται»… Όλοι μέσα μας «κουβανούμε» μια τρέλα… μα, «… δε θα τους συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες την ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου…» όπως λέει και ο Καβάφης…

Καλή σας μέρα, Καλή Εβδομάδα να ‘χετε…