HIV: Reality Part 2

Απόσπασμα από συνέντευξη δυο οροθετικών ατόμων στην Κύπρο στον Φιλελεύθερο της Κυριακής 06/12. Το άρθρο είναι της Μαριλένας Παναγή και το έχω χωρίσει σε δύο μέρη επειδή είναι μεγάλο. Αυτό είναι το Β Μέρος η συνέντευξη της κυρίας Μαρίας

Η Μαρία, απόδειξη της λανθασμένης αντίληψης

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Μαρίας αποτελεί την απόδειξη ότι οι ασθενείς με AIDS δεν αποτελούν κίνδυνο για όλους εμάς τους υγιείς και «αμόλυντους». Μέχρι το 1993, ζούσε φυσιολογικά τη ζωή της με την οικογένειά της στη Λεμεσό. Ξαφνικά ο σύζυγός της πέθανε και η ίδια έμεινε χήρα, έχοντας να μεγαλώνει τα δύο της παιδιά. Ένα χρόνο αργότερα κρυολόγησε και λόγω της σοβαρότητας των συμπτωμάτων χρειάστηκε να νοσηλευθεί. Τότε ήταν που διεγνώσθη ως ασθενής με AIDS και ολόκληρος ο κόσμος της αναποδογυρίστηκε.

Συνάντησα τη Μαρία στο σπίτι της. Μια κυρία αξιοπρεπέστατη, με ένα γιο που σπουδάζει και μια κόρη που φοιτά ακόμα στη Μέση Εκπαίδευση. Μερικά χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της ξαναπαντρεύτηκε με μη οροθετικό άτομο (με άτομο που δεν είναι ασθενής με AIDS δηλαδή) και ζει εδώ και μια δεκαετία με τα παιδιά και την οικογένειά της χωρίς να έχει κανένα από τα υπόλοιπα τρία άτομα που ζουν στο ίδιο σπίτι μαζί της, ούτε ο σύζυγός της, «κολλήσει» την ασθένεια που όλοι ακούμε και το βάζουμε στα πόδια.

Δεν είχε πρόβλημα η οικογένεια του συζύγου σας να σας δεχθεί; Ήταν η πρώτη ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό.

Κάποια μέλη της οικογένειας του αντέδρασαν αρνητικά, αλλά πρέπει να πω ότι ο πεθερός μου ήταν δίπλα μου. Άρα αντιλαμβάνεστε ότι σε αυτό το θέμα ήμουν πολύ τυχερή

Σε ό,τι αφορά τα παιδιά σας;

Ο γιος μου το ήξερε από πολύ μικρός. Η κόρη μου το έμαθε μόλις πέρσι

Ακούγοντάς σας κάποιος, μπορεί να πει ότι έχετε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή με μια ευτυχισμένη οικογένεια. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

Από απόψεως προσωπικής ζωής ναι. Οι δυσκολίες όμως, οι υπόλοιπες είναι τεράστιες. Ξέρετε, επειδή ξαναπαντρεύτηκα, τα δικά μου παιδιά δεν δικαιούνται τη βοήθεια που παίρνουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες. Δεν θεωρούμαι δικαιούχος επιδόματος διότι είμαι «εξαρτώμενη» του συζύγου μου και τα παιδιά μου πάνε «θύμα». Για να σπουδάζει ο γιος μου υποχρεώνομαι να ζητιανεύω δεξιά και αριστερά διότι καταλαβαίνεις δεν αρκεί μόνο ο μισθός του συζύγου μου μέσα σε αυτή την οικονομική κρίση να καλύψει όλες μας τις ανάγκες

Εσείς δεν μπορείτε να εργαστείτε;

Να εργαστώ από την άποψη αν έχω τις δυνάμεις, φυσικά μπορώ. Όμως, ποιος θα με προσλάβει, είναι το ερώτημα. Εγώ δεν μπορώ να αποκρύψω ότι είμαι οροθετική και φυσικά δεν μπορώ να υποχρεώσω τον οποιονδήποτε εργοδότη να με προσλάβει από τη στιγμή που έχω αυτό το πρόβλημα

Στο Δημόσιο δεν υπάρχουν θέσεις για οροθετικά άτομα;

Στο Δημόσιο... αυτό είναι μάλλον αστείο. Υπάρχουν θέσεις. Ξέρετε όμως, προσφάτως άνοιξαν κάποιες θέσεις για οροθετικούς στα πλυντήρια των νοσοκομείων. Ήθελαν δηλαδή τα πιο ανοσοκατασταλμένα άτομα, τους οροθετικούς να εργάζονται σε ένα χώρο από τον οποίο περνά όλος ο μολυσμένος με νοσοκομειακές λοιμώξεις και μικρόβια ρουχισμός των νοσοκομείων. Εάν αυτό το θεωρείτε λογικό, πέστε μου το. Πώς θα ζήσω την οικογένειά μου όταν ακόμα και το Δημόσιο δεν με εργοδοτεί και πώς το κράτος απαιτεί από τους ιδιώτες να εργοδοτήσουν οροθετικούς όταν στη δημόσια υπηρεσία δεν εργοδοτούμαστε; Και δεν φθάνει που δεν έχω δουλειά, δεν δικαιούμαι ούτε κάποιο επίδομα ως ασθενής με AIDS, διότι λέει το AIDS δεν ανήκει στις χρόνιες παθήσεις. Είμαι ασθενής εδώ και 15 χρόνια. Στα πόσα χρόνια μια ασθένεια γίνεται δηλαδή χρόνια και το άτομο δικαιούται βοήθημα από το κράτος;

Η Μαρία συνεχίζοντας παρομοίωσε την περίπτωση του AIDS με εκείνη των ναρκωτικών:

Στην Κύπρο μεταξύ των οροθετικών υπάρχουν και επιστήμονες. Δικηγόροι, καθηγητές κ.λπ., οι οποίοι επίσης αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα διότι στην περίπτωσή μας υπάρχει τεράστια προκατάληψη. Είδαμε πριν από μερικά χρόνια καθηγητή να απολύεται επειδή είναι ασθενής με AIDS. Δεν είδε, δεν άκουσε οποιοσδήποτε τίποτα. Όταν είσαι ασθενής με AIDS, ζεις πίσω από μια μάσκα. Αν θα μιλήσουμε στα ΜΜΕ αλλοιώνεται η φωνή μας. Δεν λέμε το όνομά μας, δεν δείχνουμε το πρόσωπό μας. Αν το κάνουμε τότε αλίμονό μας. Δεν θα μας πλησιάζει κανένας γιατί η άγνοια γύρω από θέματα που αφορούν το AIDS στην Κύπρο είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί κανένας από εμάς να την αντιμετωπίσει

"Όταν είσαι ασθενής με AIDS, ζεις πίσω από μια μάσκα. Αν θα μιλήσουμε στα ΜΜΕ αλλοιώνεται η φωνή μας. Δεν λέμε το όνομά μας, δεν δείχνουμε το πρόσωπό μας. Αν το κάνουμε τότε αλίμονό μας."

Ο κόσμος δηλαδή φοβάται;

Μα πώς να μην φοβάται ο κόσμος όταν οι αρμόδιοι σε αυτόν τον τόπο θυμούνται να κάνουν μια δημοσιογραφική διάσκεψη κάθε 1η του Δεκέμβρη και μετά επανέρχονται τον ερχόμενο χρόνο. Και να το θυμάσαι, το κράτος χειρίζεται το AIDS όπως έκανε την προηγούμενη δεκαετία με τα ναρκωτικά. Σε κάποια στιγμή θα ανοίξουμε τα μάτια μας και θα δούμε μπροστά μας ένα βουνό διότι οι αριθμοί που δίνονται δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Ιδιαίτερα τώρα που ζουν και εργάζονται ελεύθερα στην Κύπρο όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες, σε δέκα χρόνια από σήμερα θα τρέχουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται. Για τον κόσμο, την κοινωνία δηλαδή, τι να πω; Όντως δεν γίνεται σωστή ενημέρωση. Ξέρουν όλοι κάτι μέσες άκρες και μέχρι εκεί. Υπάρχει και προκατάληψη και φόβος τα οποία προέρχονται από την άγνοια

Η περίπτωσή σας όμως, το γεγονός ότι ξαναπαντρευτήκατε, ζείτε με τα παιδιά και το σύζυγό σας και όλοι παραμένουν υγιείς, είναι μια απόδειξη της λανθασμένης εντύπωσης που υπάρχει στην κυπριακή κοινωνία.

Ναι, είναι όντως μια απόδειξη, αλλά πιστεύεις ότι εγώ μπορώ να βγω και να πω τη δική μου περίπτωση για να σταματήσει ο κόσμος να φοβάται; Νομίζω καταλαβαίνεις πόση ζημιά θα κάνω εγώ η ίδια στα παιδιά μου αν προσπαθήσω να ανοίξω τα μάτια και τα αφτιά του κόσμου με αυτόν τον τρόπο