HIV: Reality Part 1

Επειδή η Παγκόσμια Μέρα για το AIDS είναι μια φορά τον χρόνο δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας απασχολεί και μια φορά τον χρόνο. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε... βάζω και κάποιες εικόνες που βρήκα από το διαδίκτυο. Απόσπασμα από συνέντευξη δυο οροθετικών ατόμων στην Κύπρο στον Φιλελεύθερο της Κυριακής 06/12. Το άρθρο είναι της Μαριλένας Παναγή και το έχω χωρίσει σε δύο μέρη επειδή είναι μεγάλο. Αυτό είναι το Α Μέρος η συνέντευξη ενός οροθετικού.

«Είμαι στιγματισμένος γιατί έχω... AIDS»

Κραυγή απόγνωσης από 30χρονο Κύπριο αρχιτέκτονα που είναι οροθετικός και βιώνει την απόρριψη

Πως αντιμετώπισες τη διάγνωση;

Ήμουν ουσιαστικά μόνος, διότι η οικογένεια μου εν ήταν εκεί για να με στηρίξει και κάποιοι στενοί φίλοι στην Κύπρο με τους οποίους επικοινώνησα δεν είχαν την απαραίτητη γνώση για να είναι δίπλα μου όπως έπρεπε

Είχες δηλαδή τη φροντίδα μόνο από το εξειδικευμένο κέντρο στη χώρα όπου βρισκόσουν;

Ακριβώς και το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι η φροντίδα και η στήριξή τους ήταν εξαιρετικές. Από το διευθυντή μέχρι τον τελευταίο εργαζόμενο στο κέντρο ήταν όλοι πολύ καλά ενημερωμένοι σε σημείο που στην κάθε μου ερώτηση για πράγματα που μου συνέβαιναν στο σπίτι είχαν έτοιμη την απάντηση. Φυσικά τους πρώτους έξι μήνες συνέχιζα να θέλω να αγνοώ το πρόβλημά μου μέχρι που ένα βράδυ κατά τη διάρκεια διασκέδασης κατέρρευσα. Οι επόμενες αναλύσεις μου δεν ήταν καλές και έτσι μπήκα σε φαρμακευτική αγωγή. Δεν ήταν εύκολο

Επανήλθες κάπως στους φυσιολογικούς σου ρυθμούς μετά τη θεραπεία;

Ναι βεβαίως, και πρέπει να πω ότι στο εξωτερικό δεν είχα πρόβλημα να πω ούτε ότι είμαι ομοφυλόφιλος, αφού αυτό γίνεται αποδεκτό και δεν αποτελεί κανένα απολύτως πρόβλημα ή αφορμή για στιγματισμό και φυσικά στις σχέσεις μου δεν είχα πρόβλημα να αποκαλύψω ότι είμαι ασθενής με AIDS, διότι έτσι προστάτευα τους ανθρώπους με τους οποίους είχα σεξουαλική επαφή. Εκεί, σε αντίθεση με την Κύπρο, ο κόσμος είναι ενημερωμένος. Συνέχιζα να ζω εκεί και άρχισα να ψάχνω για δουλειά, όμως προέκυψε ένα σοβαρό οικογενειακό ζήτημα και έτσι χρειάστηκε να επιστρέψω στην Κύπρο

Φαντάζομαι ότι άρχισες πολύ γρήγορα να απογοητεύεσαι...

Θα προσπαθήσω να το πω κάπως απλά. Εδώ νιώθω να είμαι τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Είμαι ο επαγγελματίας που φυσικά δεν είναι ομοφυλόφιλος. Είμαι ο ομοφυλόφιλος ο οποίος δεν μπορεί να έχει την προσωπική του ζωή και είμαι και ο πραγματικός μου εαυτός, ο νέος, επαγγελματίας, ομοφυλόφιλος ασθενής με AIDS

"Εδώ νιώθω να είμαι τρεις διαφορετικοί άνθρωποι."

Πώς τα καταφέρνεις;

Επαγγελματικά τα καταφέρνω. Στην προσωπική μου ζωή όμως, όχι. Είμαι δυστυχισμένος. Δεν μπορώ να έχω καν μια σχέση εδώ

Γιατί όχι;

Γιατί η άγνοια για το AIDS που χαρακτηρίζει όλους τους Κύπριους χαρακτηρίζει και την ομάδα των ομοφυλοφίλων, η οποία πρέπει να πω ότι είναι πολύ μεγάλη στην Κύπρο και κανένας δεν θέλει να την αναγνωρίσει. Από την άλλη, η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να έχω σεξουαλικές σχέσεις με ανθρώπους και να μην τους ενημερώνω. Έτσι είμαι στην ουσία εγκλωβισμένος

Σε ό,τι αφορά τους φίλους σου έχεις πρόβλημα εδώ;

Με τους φίλους όχι. Φυσικά πρέπει να πω ότι αρκετοί άνθρωποι που ήταν πιο παλιά φίλοι μου τώρα έχουν απομακρυνθεί, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω φίλους

Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πώς είναι;

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που μπήκα στο δωμάτιο της Γρηγορείου Κλινικής στη Λάρνακα. Ήταν ένα αφιλόξενο δωμάτιο, παλιό και λερωμένο. Πρέπει όμως να πω ότι οι γιατροί και το προσωπικό στην κλινική είναι ήρωες. Υπάρχει τόση υποστελέχωση που οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν καν να διαβάσουν για τις νέες εξελίξεις και να διευρύνουν τις γνώσεις τους. Για το νοσηλευτικό προσωπικό μιλώ, το οποίο τρέχει ασταμάτητα για να προλάβει την καθημερινότητα

Σε ό,τι αφορά τη γενικότερη αντιμετώπιση των ασθενών με AIDS από το κράτος;

Θα πω μόνο μια λέξη: “ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ”. Δεν μας αναγνωρίζουν ως χρόνιους ασθενείς ,τη στιγμή που πλέον άνθρωποι ζουν για δεκαετίες μετά τη διάγνωση, μας έχουν κάτω από την ομπρέλα των λοιμώξεων και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε καμία απολύτως στήριξη από το κράτος.

Ποτέ όμως δεν βγήκατε να διεκδικήσετε κάποια δικαιώματα.

Πώς να το κάνουμε αυτό; Σκέφτηκες να βγω δημόσια να πω ότι είμαι ασθενής με AIDS και θέλω βοήθεια από το κράτος; Εκτός ότι οι γονείς μου δεν το γνωρίζουν, δεν θα αντέξω ούτε και τον κοινωνικό αποκλεισμό στη συνέχεια. Οι καρκινοπαθείς, οι καρδιοπαθείς, οι διαβητικοί, όλοι όσοι έχουν μια ασθένεια έχουν φωνή, διεκδικούν και παίρνουν διότι κανένας δεν θα τους στιγματίσει. Εμείς, επειδή το AIDS στο μυαλό των Κυπρίων είναι συνδεδεμένο με το σεξ, αυτομάτως στιγματιζόμαστε και χάνουμε τη φωνή μας. Εδώ για να πάρουμε τα φάρμακα μας πρέπει να πάμε στη Λάρνακα διότι τα νοσοκομεία των άλλων πόλεων -ούτε καν το νέο και υπερσύγχρονο νοσοκομείο της Λευκωσίας- δεν τα διαθέτει. Πώς να διεκδικήσουμε άλλα πράγματα όταν τα απλά δεν τα έχουμε

"Οι καρκινοπαθείς, οι καρδιοπαθείς, οι διαβητικοί, όλοι όσοι έχουν μια ασθένεια έχουν φωνή, διεκδικούν και παίρνουν διότι κανένας δεν θα τους στιγματίσει."