No more Sunday

Αγαπητέ αναγνώστη,

Καταρχάς ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα να με συγχωρέσεις για την παράληψη μου να ευχηθώ “Καλή Ανάσταση” αλλά αυτό το θέμα όταν συγκρούεται με τις θρησκείες με αφήνει εντελώς και παντελώς αδιάφορο! “Καλή Ανάσταση” εύχομαι στις ψυχές μας, στους εαυτούς μας κτλ κτλ...
Χθες αγαπητέ Άππαρε προσπάθησα να γράψω κάτι για να το αναρτήσω στο μπλοκ αλλά δεν μου άρεσε. Το ολοκλήρωσα αλλά λίγο αργότερα όταν έκανα copy-paste αυτά που έγραψα στο μπλοκ, λίγο πριν το paste ξενέρωσα στο μάξιμουμ και δεν το ανάρτησα. Το θέμα ήταν “εγώ”, και το συγκεκριμένο θέμα το απεχθάνομαι... στην συνέχεια της νύχτας ανακάλυψα ότι ήταν μια νύχτα από εκείνες που ο Μόντης έγραψε το 1954...

Μέχρι να σκεφτώ το επόμενο μου θέμα...

Καλό σας βράδυ

και Καλή Εβδομάδα σε όλους

I've always dreamed

Χαλαρώνω ξαπλωμένος στο κρεβάτι, βαριέμαι αφόρητα βέβαια αλλά χαλαρώνω. Σκεφτόμουνα (πάλι) την άτιμη και γέριμη ζωή που πολύ την ονειρεύομαι σαν ένα παραμύθι (αντί σαν μια ζωή). Μ' αρέσει πολύ να διακοσμώ. Μπορεί φαινομενικά να μην ταιριάζουν οι δύο αυτές προτάσεις αλλά κατ' ακρίβεια είναι η ίδια διαδικασία: παίρνω μια σκηνή (π.χ. Ένα ζευγάρι στο σαλόνι) και εγώ απλά είμαι εδώ για να βάλω την πινελιά μου (π.χ στον καναπέ, αγκαλιά ή στον πελώριο καναπέ ξαπλωμένοι).

Παίρνω την κάθε ρομαντική εικόνα και την διαμορφώνω έτσι όπως θέλω, έτσι έχω φτάσει στο ανώτερο επίπεδο του “λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο” (τουλάχιστον δεν έχω προδιαγράψει και τα πρόσωπα: το δικό μου γιατί ελπίζω να μην έχω το ίδιο πρόσωπο και του αυτουνού γιατί δεν ξέρω ποιος είναι) Έχω φτάσει να γνωρίζω ποια είναι η wannabe καθημερινότητα μου...

ΣΤΟΠ!

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που βρίσκω τον εαυτό μου υπερβολικό και αποτυχημένο. Είμαι απόλυτος, ή μάλλον έγινα απόλυτος. Σκέφτομαι πολύ, και αυτό πρόβλημα είναι. Με μέτρο έλεγαν οι Αρχαίοι (και το γάλα με μέτρο, και το λίπος, και η σοκολάτα, και το σεξ αλλά ποιος τους ακούει;) αλλά εγώ απλά το διάβασα, δεν το υλοποιώ. Τα όνειρα μου είναι ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος που απογοητεύομαι, είναι μεν ωραία (σκηνοθέτης μπορώ να γίνω;) αλλά είναι όνειρα... Και όπως πάντα λέω μερικά όνειρα είναι απλά όνειρα, υπάρχουν απλά για να υπάρχουν!

I've always dreamed
That my life could be
Like a fairy-tale
A perfect fantasy
Every day a new adventure
On some undiscovered shore
Was it nothing more
Than a dream?

ΥΓ Χαίρομαι που δεν θυμάμαι τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο μου

Απλές Σκέψεις

Παθιάστηκα με την ταινία Boy Culture και την βλέπω στο ίντερνετ κατά τ' άλλα η ζωή κυλάει με τους πολυπόθητους ήρεμους μεν αλλά δυστυχώς αργούς ρυθμούς. Όχι δεν το έριξα στα ταξίδια, λιγάκι ακατόρθωτο αλλά προσπαθώ όσο το περισσότερο να κινούμε και εσωτερικά... Σήμερα έριξα μια βόλτα με το αυτοκίνητο στις παλιές μου γνώριμες περιοχές. Πέρασα από τα σχολεία (γυμνάσιο και λύκειο) πέρασα από εκεί που έκανα εξετάσεις και άλλες περιοχές που μου λένε ακόμα πράγματα, ευτυχώς αυτά ξεθωριάζουν...

Η αλήθεια είναι ότι με την πάροδο του χρόνου θέλω όλο και περισσότερο να ξεχάσω το παρελθόν το οποίο με σύγκριση με το μέλλον που είναι να 'ρθει φαίνεται ανιαρό. Χθες ονειρευόμουν την wannahave ζωή μου, μια ζωή ρομαντική, απλή αλλά και περίπλοκη. Έτσι την φαντάζομαι γιατί αυτά χρειάζομαι, την ηρεμία της απλοϊκότητας, την περιπέτεια της περιπλοκότητας και την ζεστασιά του ρομάντζου...

Εγώ να σου πω την αλήθεια την ζωή μου την φαντάζομαι και την θέλω κοσμική. Αν και ήρεμη την θέλω κοσμική... Αν και κοσμική την θέλω ρομαντική... Αν και ρομαντική...

Ντρέπομαι... και μετά ζηλεύω

Προς στιγμής φοβήθηκα! Δεν ξέρω τι αίσθημα ήταν, λίγο ντροπή, λίγο απελπισία και λίγο χαρά. Βρισκόμουν στο αυτοκίνητο μαζί με την οικογένεια μου κατευθυνόμενοι προς την οικεία συγγενικού προσώπου, ξαφνικά περνάμε μπροστά από τον χώρο όπου μαζεύονταν όλοι οι αλλοδαποί (ξέχασα να αναφέρω ότι ήταν Κυριακή). Μπροστά από εκείνο τον χώρο πολλή κίνηση και κινούμασταν με αργούς ρυθμούς, όπως κινούμασταν αργά σαν σαλιγκάρια πέρασαν από το πλάι δύο αλλοδαποί και οι δύο άντρες κρατώντας χεράκια.

Στην αρχή ήθελα να τρίψω τα μάτια μου και έλεγα από μέσα μου “Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό”. Και όμως συνέβαινε και μάλιστα μπροστά στα μάτια μου! Ξαφνικά επικρατεί σιωπή για λίγο στο αυτοκίνητο και μετά όλοι συνεχίσαμε την κουβέντα ή το τραγούδι από 'κει που έμειναν... Η εικόνα των δύο αντρών να κρατάνε χεράκι (κάτι υπερβολικά ασυνήθιστο για όλες τις χώρες) μου αποτυπώθηκε στο μυαλό με εκείνο το μελάνι των φωτογραφιών του '60 το μαυρόασπρο.

Ήταν μια τόσο ρομαντική στιγμή αλλά ένιωσα τις τύψεις να με βαραίνουν, γιατί ακόμα και εκείνοι που ήταν στο αυτοκίνητο δεν εγκρίνουν αυτό το πράγμα. Μετά ένιωσα την οργή του ότι τραβάνε (γ' πληθυντικό γιατί εγώ δεν το δείχνω άφοβα άρα απορρίπτω το α' πληθ. και γιατί εγώ δεν είμαι ο μόνος άρα απορρίπτω και το β' πληθ.) αυτοί οι άνθρωποι. Μετά ακολούθησε κάτι σαν κατάθλιψη γιατί όλοι ονειρευόμαστε κάτι τόσο ρομαντικό...

Η υπόλοιπη ημέρα στιγματίστηκε για μένα από αυτό το περιστατικό. Ήμουν σκεπτικός, νιώθοντας ότι δεν είμαι σε θέση να κάνω όνειρα, αλλά κάνω και ότι όλα τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου θα ήταν μάταια να συλλάβουν την αλήθεια. Το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να περιφέρομαι στην αυλή και να κόψω ένα μικρό κλωνάρι “βασιλιτζιά” έτσι για το “Καλό Ταξίδι” γιατί άκουσα πως στην Κρήτη το έχουν ως συνήθειο να κόβουν ένα κλαδάκι και να το δίνουν σε αυτούς που ταξιδεύουν



ΥΓ Σήμερα είδα κάποιους άλλους αλλοδαπούς να κρατάνε χέρια έξω από την Βουλή... Ζηλεύω

Matsaiki's Road

Με αυτά ακριβώς τα μυαλά θα πάμε μπροστά... Βέβαια, μπρος στον δρόμο που χάραξε ο Ματσάκης! Ε και ποτέ... Και φυσικά αναφέρομαι στον στρατιώτη σε ένα φυλάκιο στην περιοχή Αγίου Αντρέα Λευκωσίας που “κατόρθωσε” να παραβιάσει την Ουδέτερη Ζώνη, να μπει στην σκοπιά του απένταντυ τουρκικού φυλακίου, να πιάσει το κράνος και τις σφαίρες του Τούρκου σκοπού και να κατεβάσει την Τούρκικη σημαία! Αυτό είναι το άκρον άωτον της ωριμότητας...

Ο... ώριμος

Και ο νεαρός πλήρως αμετανόητος, οι φίλοι του πλήρως ανώριμοι... Ο επικεφαλής του σχηματισμού του τον έκλεισε σε αυστηρή φυλάκιση για 20 μέρες, οι δε φίλοι του (κάπου εδώ ταιριάζει το “εν ούλλοι ένας τζιαι ένας” αν τους δείτε θα καταλάβετε) έτρεξαν να υποστηρίξουν τον φίλο τους κάνοντας διαμαρτυρία έξω από την Στρατονομία. Το μάτσο αυτό από παλικάρια (επίσης εθνοφρουροί) το έβαλε στα πόδια μόλις ένας από αυτούς φώναξε όταν αντιλήφθηκε ομάδα αστυνομικών της ομάδας Ζ να έρχεται “Αστυνομία ρε, αστυνομία!” (βέβαια είναι αστυνομικοί, και εδώ πάλι ταιριάζει το προηγούμενο ρητό, ναι γιατί έχουμε και παρελθόν με την αστυνομία)

Την επομένη όλοι καταδίκασαν την ενέργεια του νεαρού εθνοφρουρού... Μέχρι εκεί! Και τώρα θα σας υποδείξω βάζοντας σας δύο ερωτήματα πόσο σχολαστικοί είναι οι πολιτικοί του τόπου μας και πόσο οπορτουνιστές είναι κάποιοι. α) Τι θα γινόταν αν ο Τούρκος ερχόταν σε δικό μας φυλάκιο και κατέβαζε την Κυπριακή σημαία; β) Τι θα γινόταν αν ο Τούρκος σκοπός του φυλακίου τον πυροβολούσε όπως πυροβόλησαν και τον Σολωμό;

Το θέμα δεν είναι να κρεμάσουμε κάποιον ούτε να δίνουμε αφορμές, είναι δύσκολοι οι καιροί το αντιλαμβάνομαι αλλά δεν πρέπει να παίζουμε με αυτά τα πράγματα. Δεν είμαι εδώ να πω τους στόχους και τους σκοπούς των πολιτικών (τους οποίους ΟΛΟΙ μηδενός εξαιρουμένου τους ξέχασαν) αλλά... τι να πω; Δεν έχω λόγια, η αλήθεια να λέγεται (να και κάτι άλλο που έπρεπε να γίνεται)

Ταξίδι Ζωής

Η ζωή είναι γεμάτη ταξίδια, ταξίδι είναι και η ίδια η ζωή: άλλοι το παίρνουν στα σοβαρά και άλλοι δεν ασχολούνται. Η ζωή είναι ένα όμορφο ταξίδι που συνήθως για να φτάσεις στον τελικό προορισμό σου περνάς από άλλους χίλιους δυό, ενώ άλλοι βρίσκουν τα “άτυπα” συντόμια και χρονοτριβούν στην άνεση της άμαξας τους -γιατί εννοείται ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους για το ταξίδι. Η ζωή είναι ωραία, τουλάχιστον ωραιοποιημένη είναι ωραία...

Γιατί ζω και γιατί δεν αυτοκτόνησα μέχρι τώρα έτρεξε να με ρωτήσει μια φίλη -που προφανώς την έπιασε το υπαρξιακό- απάντησα όπως απάντησε ο προλαλήσαντας -ένας άλλος φίλος απλά παρων- γιατί είναι ωραίο να ζεις, να βλέπεις νέες καταστάσεις και να ζεις πράγματα που δεν πρόκειται να ξαναζήσεις (ο προλαλήσαντας δήλωσε ότι ίσως να μην τα ξαναζήσεις). Είναι παρ' όλα αυτά περίεργο να φτάσεις στο επίπεδο να ρωτάς τον εαυτό σου (αγαπημένη φίλη) ποιος είναι ο λόγος που ζεις... Τα νοήματα της ζωής ας' τα να 'ρθουν, θα 'ρθουν ΑΝ ζήσεις.

Είναι ίσος ένας νόμος της φύσης, όπως ο Όργουελ διατύπωσε στην Φάρμα των Ζώων “Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους”. Η ζωή όσον αφορά την ισότητα, είναι μια ζυγαριά -από τις παλιές με τα δύο σταθμά- που αν και φαινομενικά ισορροπεί δεν ισορροπεί για κάποια χιλιοστά των γραμμαρίων ας πούμε, μια “ζυγαριά που πάντα γέρνει κι η ζωή σου εξαρτάται από ποια πλευρά της θα 'σαι” είπε κάτι χρόνια αργότερα ο Φοίβος (σας τα χαλάω λίγο από τον Όργουελ στον Φοίβο αλλά ταιριάζει)

Η ζωή κυλάει και μεις για να ζήσουμε πραγματικά πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να μην χρονοτριβούμε όπως οι άλλοι (της αρχής) χρονοτριβούν στην άνεση της άμαξας τους... Μπορεί και να είμαι μαζοχιστής, να προτιμάω να πάω Λεμεσό μέσω Πάφου αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο (αλλά περισσότερο θα έλεγα) αλλά εκείνοι που πάνε στο κέντρο της πόλης ξεφεύγοντας τους δρόμους με κίνηση είναι λιγότερο άνθρωποι (αυτό δεν ισχύει κυριολεκτικά)

Η ζωή παρομοιάζεται με πολλά πράγματα αλλά ο μόνος ορισμός που δίνεται είναι το "κατάσταση κατά την οποία το ενόργανο ον μπορεί να διατρέφεται, να αναπτύσσεται, να αναπαράγεται και να αντιδρά σε ερεθίσματα". Η ζωή είναι και ελπίζω να παραμείνει ένα μυστήριο που κανένας νους ή σύστημα ή σύνολο από μικρο-τσιπ δεν μπορεί να συλλάβει ως ιδέα...

Η ζωή είναι γεμάτη ταξίδια, ταξίδι είναι και η ίδια η ζωή: άλλοι το παίρνουν στα σοβαρά και άλλοι δεν ασχολούνται, ίσως το καλύτερο είναι η ισορροπία αυτών των δύο. Η ζωή είναι ένα όμορφο ταξίδι που για να το ζήσεις πρέπει να περπατήσεις μέχρι τον τελικό προορισμό. Η ζωή ωραιοποιημένη είναι παραμύθι, η ζωή είναι ωραία αν είσαι και εσύ αντάξιος του ωραίου...

Καλά Ταξίδια

Β Λυκείου

Είναι περίεργο. Διάβασα αυτό που ο πλέον φίλος Άππαρος έγραψε... Θυμήθηκα και εγώ τα παλιά (τα περσινά δηλαδή, είπαμε μεγαλώσαμε αλλά όχι τόσο πολύ) Περισσότερο μου άρεσε το σύνολο, μ' αρέσει πολύ όταν κάποιοι έχουν το χάρισμα και γράφουν, και μετά τα σχόλια. Το κείμενο του Άππαρου με ωθεί να γράψω και εγώ κάποια πράγματα...

Αγχώνομαι εύκολα αλλά όχι συχνά. Θυμάμαι την τελευταία φορά που έκανα εμετό, ήταν από το άγχος. Ήταν η πρώτη έξοδος μας από το ΚΕΝ μετά από 10 περίπου μέρες συνεχούς ηλιθιότητας και αγχώθηκα μήπως και ο υπόλοιπος καιρός θα ήταν έτσι, πήγαινε έλα και μόνο ένα βράδυ να είμαι σπίτι... Για τις εξετάσεις είχα πάντα το χρήσιμο άγχος, αγχώθηκα λιγάκι, ως εκεί και λίγο περισσότερο παγωτό, αυτό είναι όλο...

Η δευτέρα λυκείου ήταν υπερβολικά ωραία, διάβαζα κάθε Αγίου Πούτσου (μεγάλη η χάρη του) και είχα τους μέχρι τότε καλύτερους βαθμούς. Και κάπου εκεί στην Β Λυκείου λοιπόν είπα να δοκιμάσω να βγω έξω από την τάξη (κάτι που δεν γινόταν στην προηγούμενη τάξη) και δοκίμασα και μου άρεσε. Όπως ο κάθε γκέι που σέβεται τον εαυτό του (πέραν από το να βλέπω Sex&The City) κάνω παρέα επί το πλείστον με γυναίκες γιατί πιστεύω ότι επικοινωνώ πιο εύκολα με το ωραίο φύλο.

Αυτό ήταν κατά κανόναν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζα στο σχολείο με τα αγόρια: επειδή δεν έπαιζα μπάλα, ή επειδή δεν έμπαινα στα αποδυτήρια ή επειδή δεν έφτυνα στο έδαφος και επειδή έκανα παρέα επί το πλείστον με γυναίκες (το τελευταίο είναι σύμφωνα με τους ψυχολόγους αυτό που κτυπά τους στρέιτ στο κέντρο του νευρικού συστήματος) δακτυλοδειχνόμουν από τους άντρες τους πολλά βαρετούς. Καλά και δεν είναι ότι η ομοφυλοφιλία κρύβεται... Τέσσερα πράγματα δεν κρύβονται: ο έρωτας, ο βήχας, ο ελέφαντας και η ομοφυλοφιλία. Και οι στρέιτ -και ιδιαίτερα οι προαναφερθέντες πολλά βαρετοί άντρες, οι βαρετοί και ασήκωτοι- δεν πάνε τους γκέι, τους πάνε μόνο αν πρόκειται ο γκέι να παίξει τον ρόλο της τροχοπέδης για γκόμενα.

Κάπου εκεί στην Β Λυκείου γνώρισα ένα συμμαθητή μου (που παλαιότερα μπορεί να μην τον είχα καν προσέξει) και επειδή όταν ερωτεύομαι και παθιάζομαι μιλώ, μιλώ πολύ (μεγάλο πρόβλημα μερικές φορές) μιλούσα μαζί του από τηλέφωνο, μηνύματα κτλ κτλ και μου μιλούσε κι αυτός. Στο σχολείο κάναμε πολύ πλάκα μαζί, ώρες ατελείωτες μαζί, άντε και μετά είχαμε και τα ίδια μαθήματα. Μια μέρα πήγαμε έξω για καφέ με την τάξη του μαθήματος που μας συνέδεε και μείναμε ακόμη λίγο αφού έφυγαν όλες οι κοπέλες (τα αγόρια της τάξης μας πήγανε κλαμπ) και μου λέει “Ο ******* με ρώτησε αν τα έχουμε” εγώ από μέσα μου να φωνάζω να ουρλιάζω και να κτυπιέμαι και το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω εκείνη την μέρα μετά από την κουβέντα ήταν το “Έκλαια τζιαι έθελα” και το είπα μόλις πέρασε αυτοκίνητο. Παιδιά ήταν σαν ταινία που θέλεις να συνάψουν σχέση οι πρωταγωνιστές και δεν τα καταφέρνουν...

Για να μην τα πολυλογώ (αν και θέλω) μέχρι το τρίτο τρίμηνο είχαμε αυτήν την κατάσταση. Του χρόνου θα ήμασταν επιτέλους τελειόφοιτοι, ένα βράδυ ενώ μιλάμε με μηνύματα παίρνω ένα μήνυμα που λέει “enough” με ένα περίεργο τρόπο, δεν θυμάμαι, τα έσβησα όλα από εκείνη την φορά που βρήκα το θάρρος να τα σβήσω μαζί με τον αριθμό του. Εγώ όντας βλάκας τον ρώτησα αν θέλει ή αν δεν θέλει να μου μιλά και μου είπε και όχι. Εγώ αμέσως τον ρωτώ “Είσαι σίγουρος;” νομίζω η απάντηση ήταν ναι. Από τότε ανταλλάξαμε ένα γεια και “Τι επέρασες;” λίγες μέρες πριν την αποφοίτηση, ενώ δεν επιχείρησε να πλησιάσει ο ένας τον άλλον...

Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι στρέιτ ο άνθρωπος, αλλά εντάξει, όπως είπε και η Πέγκυ Ζήνα “δεν διαλέγουμε αυτούς που αγαπάμε”. Λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο, την ρεσεψιόν, τις καθαρίστριες και όλο το υπηρετικό προσωπικό του ξενοδοχείου... δεν πειράζει, μου πήρε 8 μήνες μέχρι να ξαναβγώ από το σπίτι και να μιλήσω σε αρσενικό (πέραν των καθηγητών, του παππού και του πατέρα μου)

Κρίμα, κρίμα γιατί ήταν πολύ όμορφος και είναι μην τον θάψουμε από τώρα γερό παλικάρι, και μετά το τέλος του σχολείου δεν τον έχω ξαναδεί ούτε από χιλιόμετρο, περνάω από το σπίτι του μερικές φορές με τα πόδια αλλά δεν είναι εκεί, έμαθα με έναν περίεργο τρόπο ότι μαθαίνει να οδηγά και τον ξαναθυμήθηκα (η αλήθεια είναι ότι τον ξέχασα), είχα γνωρίσει και τα wannahave πεθερικά μου...
Αλλά εντάξει, υπάρχουν και τα θετικά, ήταν λίγο πιο κοντός μου και σχεδόν ένα χρόνο πιο μικρός μου (κέρδισε χρόνο ο κύριος, δεν είμαι παιδεραστής)

Από τότε δεν ξαναερωτεύτηκα...

God bless RIK

Το κείμενο που ακολουθεί είναι κατάλληλο για όλους αλλά το πρόβλημα είναι ότι είναι γραμμένο από στερημένο παιδί!

Και εκεί που έλεγα ότι όλα μου παν στραβά (όλα μου παν, όλα μου παν, όλα μου παν' ανάποδα όλα μου παν' ΑΜΑΝ που λέει και παρόμοιο ασμάτιον) άνοιξα την τηλεόραση και τί είδα; Όχι δεν είδα “Αίγια Φούξια”, όχι δεν είδα “Πάμε Πακέτο” αλλά είδα τους αγώνες υγρού στίβου από το ΡΙΚ. Αν κάποιος παρακολουθούσε μετά μανίας ότι έγραφα θα καταλάβαινε την αδυναμία που έχω προς τους αθλητές του υγρού στίβου, είτε είναι για καταδύσεις είτε για κολύμβηση.

Ήταν μια εξαιρετική χρονιά πιστεύω. Και από τις αποδόσεις των αθλητών αλλά και από την πλευρά των αθλητών... Υπήρχαν δύο από κάθε χώρα (αχ και να 'ταν και η ζωή έτσι) δύο Ουκρανοί, δύο Γερμανοί, δύο Ιταλοί, δύο Ρουμανοί, δύο Σουηδοί, δύο Ούγγροι, δύο Βούλγαροι και δύο Άγγλοι... (δυο-δυο στην μπανιέρα δυο-δυο, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ)

Πάμε όλοι μαζί “Άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη μας αρνήθηκες”

Συναδελφική αλληλεγγύη στο μεγαλείο της

Κάποιοι είναι απλά πιο τυχεροί από κάποιους...

Κάποιες στιγμές σαν κι αυτή θα 'θελα να ήμουν το παιδί με τις πετσέτες...

Κοιτάμε μπροστά

Γεγονότα, στιγμές, κάποιες περιπτώσει στην ζωή μας είναι σαν τα παιχνίδια του Μπικ Μπράδερ, συνεχίζονται μέχρι τελικής πτώσεως αλλά το τέλος το καθορίζεις και μόνος σου σε περίπτωση που αποχωρήσεις οικειοθελώς από το “παιχνίδι”. Η ζωή όμως δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, δεν είναι όλα γύρω από το αν θα κερδίσεις αλλά γύρω στο τι θα δώσεις στο τόσο “παιχνίδι”. Πρέπει να διαλέξεις αυτό που σε κάνει εσένα ευτυχισμένο με το λιγότερο δυνατό κακό.

Ίσως με αυτό τον τρόπο δικαιολογώ τον εαυτό μου... Έχασα τον δρόμο και έκανα αρκετά μίλια μέχρι τώρα, όπως όλοι, αλλά δεν θα κοιτάξω πίσω, στον δρόμο που περπάτησα, άφησα τα αποτυπώματα μου στο χώμα, και τα χώματα είναι ακόμα στα παπούτσια μου, περιμένω την βροχή αλλά δεν θα περιμένω τα σύννεφα βλέποντας τα. Η ζωή συνεχίζεται και εγώ αυτό επέλεξα, να συνεχίσω, σταματώντας!

Συγχωρέστε με αλλά είχα ανάγκη να τα πω, Καλό Μήνα

Θα τα πάμε καλά! Διαλέξτε πάντα αυτό που θα κάνει τα πράγματα καλύτερα!

Desperate Αργία SEASON 3

Πρωταπριλιά, για τις άλλες χώρες είναι μια μέρα απλούστατη, σαν τις υπόλοιπες (ή τις περισσότερες) απλά λένε ψέματα. Για την Κύπρο δυστυχώς ή ευτυχώς είναι αργία. Όλοι μιλάνε με τόσο πάθος για τον “Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ”. Δεν λέω ότι ήταν μαλάκες που ξεσηκώθηκαν, για όνομα, αλλά γιατί τόσος σάλος; Πολιτικές σκοπιμότητες! Καλλιεργείται καλά ακόμη το φυτό της “Ελληνικότητας” στην Κύπρο και πιστέψτε με το κλίμα (όχι το Μεσογειακό, το συντηρητικό) και το έδαφος (με κατάλοιπα και τα κατακάθια του εθνικισμού) είναι κάτι περισσότερο από εύφορο.

Και με ντροπή παρακολουθώ τα παράπονα από αντίπαλα κανάλια για το ΡΙΚ το οποίο, πάντα σύμφωνα με τα άλλα κανάλια, μείωσε αισθητά τα αφιερώματα για την ΕΟΚΑ και την περίοδο του 1955-1959. Αν με ρωτάτε καλά κάνει το ΡΙΚ, γιατί πλέον το κάναμε μπουρδέλο στην Κύπρο.

Δεν μας έχουνε μάθει να κοιτάμε μπροστά. Μόνο πίσω κοιτάμε, την ιστορία μας, την πολύχρονη ιστορία μας και ελληνικότητα μας, το άτυπο παρελθόν μας, λες και ότι η ιστορία τελείωσε το 1974. Όποτε μιλάει ένας πολιτικός θα αναφέρει το 1974. Ακόμη και ο Πρόεδρος Χριστόφιας στα βραβεία για το εμπόριο (αν είναι ποτέ δυνατόν) είπε για το 1974, αναφέροντας μάλιστα την μείωση του κύκλου εργασιών των βιομηχανιών, του εμπορίου και των υπηρεσιών ως συνέπεια της Τουρκικής εισβολής.

Το κρίμα ήταν και θα είναι “πα' στο κλήμα”. Μεγάλο ποσοστό στην μοίρα μας ήταν στα χέρια μας. Μα θα μου πείτε πάντα οι Κύπριοι ήταν τα θύματα; Το θύμα ήταν ο λαός, οι πολιτικοί αυτού του τόπου κρατάνε την Κύπρο στα χέρια τους, όπως και ο Μακάριος την κρατούσε για τόσα χρόνια. Και ορίστε που φτάσαμε... Κάποιοι προτίμησαν να την αφήσουν έστω και για λίγο στο τραπέζι, κάποιοι άλλοι την έβαλαν στις βαλίτσες, κάποιοι την μοιράζουν σε καλάθια και κάποιοι άλλοι (αν όχι όλοι) τρώνε λίγο από εδώ λίγο από εκεί και σιγά-σιγα η Κύπρος τους τελείωσε... Και επιμένουν να γυρίζουν στα παλιά.

Για αυτό και η νεολαία αυτού του τόπου δεν νιώθει ότι είναι το μέλλον του τόπου. Αν και έπρεπε να γνωρίζουν ότι είναι και το παρόν και το μέλλον. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μπορεί να σου πουν ότι θέλουν την ένωση (ναι υπάρχουν άτομα που ακόμα μιλούν για αυτό το καταραμένο πράγμα), με αυτά δεν πάμε μπροστά... Αν η εκπαίδευση ήταν καλή για τους νέους θα ένιωθαν ασφάλεια και θα είχαν μια πρωτότυπη αντίληψη για “τά τη̃̃ς πόλεως”, αν το αίσθημα δικαίου ήταν αρκετό θα έλεγαν την άποψη τους και θα ένιωθαν ασφάλεια, αν το μέλλον ήταν αβέβαιο θα έκαναν τουλάχιστον μια προσπάθεια αλλά η εκπαίδευση έχει πολλά κενά, μπάζει από παντού είναι αναχρονιστική, δεν συνάδει με τα σημερινά δεδομένα, το αίσθημα δικαίου είναι ανύπαρκτο, όπως είδαμε προσφάτως και το μέλλον το προδιέγραψαν οι προηγούμενοι με βεβαιότητα να αποτύχει!

Και για το έθιμο της Αργίας (και πέρσυ έτυχε 25 Μαρτίου για το 1st Season και για 1η Απριλίου για το 2nd season) ορίστε και η φωτογραφία