Ποίηση...

Μια απλή, συνηθισμένη μέρα?
Βρίσκομαι στο γραφείο και γράφω αυτό το «πόστ» σκεπτόμενος την αυριανή μέρα, έχει σπάσει το κεφάλι μου λες και δεν φοράει περισσότερα πράγματα μέσα, τόσες έγνοιες και τόσες σκοτούρες…

«Καλά θα απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι σου,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.
Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;
Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θα ‘σαι μονάχος.
Και τότες θα λογαριαστείτε.
Θες ή δεν θες θα μπουν κάτω όλα, να λογαριαστείτε.
Θα ‘σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ’ τη δουλειά σου και από τους φίλους.
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θα ‘ρθεις, δεν γίνεται. Ειν΄ τόσο σίγουρα γι’ αυτό, και περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει»

Κώστας Μόντης
Από την ποιητική συλλογή «Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής» γραμμένη το 1954