Καλά που δεν έχω αυτοκτονήσει μέχρι τώρα…. Είμαι της διάλυσης!
Κακό πράγμα η ανεξαρτησία των πραγμάτων! Ο εκτυπωτής να παραληρεί και να μην τυπώνει, το iPod να κλείνει και να ανοίγει όποτε θέλει, να βάζει η λίστα «Τυχαία Σειρά» συνεχώς τα ίδια τραγούδια, το κινητό να χτυπά ακατάπαυστα και όλοι να σε έχουν ανάγκη ΤΩΡΑ!
«Φαντάσου απλά το ράδιο χωρίς τραγούδια» ακούω ξανά και ξανά από Δέσποινα Βανδη και θα σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν δεν είχα αυτό το παλιομηχάνημα που δουλεύει όποτε θέλει… Καταρχάς δεν θα έγραφα αυτά που γράφω!
Και συμπληρώνει η Βίσση «Τα καλύτερα μας χρόνια δεν τα ζούμε καλά» (και για να μην φανούμε αχόρταγα γουρούνια ας πούμε) τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται, είναι καλύτερα!
Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση:
( Η ζωή δεν είναι χάλια, οι άνθρωποι είναι χάλια… Η «ιδεολογία» του πεσιμισμού έχει φάει αυτό τον κόσμο! Για κανέναν πλέον ο κόσμος δεν είναι ένα ποτήρι μισογεμάτο αλλά μισοάδειο (σκέψου ότι το συγκεκριμένο ρητό είναι από την διαφήμιση της Κόκα-Κόλα)… Αληθεύει ότι η τεχνολογία είναι ένα κακό αλλά και παράλληλα ισοδύναμα καλό!
Ο άνθρωπος δεν παραπονέθηκε ποτέ για το τηλεκοντρόλ, απλά από γενιά σε γενιά γινόμαστε πιο του όλα-έτοιμα-στο-πιάτο (κοινώς στα κυπριακά: «κουτσιά καθαρισμένα») μήπως και ξοδέψει το μωρό (μέχρι τα 42 μωρό είναι ???!!!! ΕΛΕΟΣ !!!!! ΠΟΥ????? ΠΟΥ????) μια θερμίδα, μια σταγόνα ιδρώτα, ένα λεπτό από τα εκατομμύρια της ζωής του…
Με πιάσανε και τα υπαρξιακά μου, συγγνώμη, αλλά είπαμε τα ακραία βλάφτουν… Έκανα και εγώ το τόσο ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ αλλά το δίκαιο μου το κρύβω σ’ αυτά τα λόγια… )
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Ηλεκτρονικό μου Υπολογιστή «μα ως τώρα λύπη και πόνο εγώ από εσένανε μόνο έχω γευτεί» και ιδιαίτερα στο σκατοεκτυπωτή μου «κομμάτια ξανά η καρδιά μου και συ φταις για αυτό» και τελικώς σε ένα άθλιο υποκείμενο «στα μάτια μου εδώ μπροστά μου να μην σε ξαναδώ»
Νομίζω ο χρόνος μου είναι άδικος εν μέρει, κάθεσαι και ασχολείσαι (β’ ενικό! Ατς! Εγώ και ο Καβάφης) με το κάθε μικρόπραγμα… Και πολλή ώρα αφιέρωσα στο παλιομηχάνημα αυτό και στο άθλιο υποκείμενο…!!!
ΥΓ ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ τον πόνο μου με κάποιον (έστω και αν αυτός ο κάποιος είναι ο κανένας)
ΥΓ 2 Να θυμηθώ να αρχίσω να πίνω χάπια… Λεξοτανιλ κατά προτίμηση!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου