Χαλαρώνω ξαπλωμένος στο κρεβάτι, βαριέμαι αφόρητα βέβαια αλλά χαλαρώνω. Σκεφτόμουνα (πάλι) την άτιμη και γέριμη ζωή που πολύ την ονειρεύομαι σαν ένα παραμύθι (αντί σαν μια ζωή). Μ' αρέσει πολύ να διακοσμώ. Μπορεί φαινομενικά να μην ταιριάζουν οι δύο αυτές προτάσεις αλλά κατ' ακρίβεια είναι η ίδια διαδικασία: παίρνω μια σκηνή (π.χ. Ένα ζευγάρι στο σαλόνι) και εγώ απλά είμαι εδώ για να βάλω την πινελιά μου (π.χ στον καναπέ, αγκαλιά ή στον πελώριο καναπέ ξαπλωμένοι).
Παίρνω την κάθε ρομαντική εικόνα και την διαμορφώνω έτσι όπως θέλω, έτσι έχω φτάσει στο ανώτερο επίπεδο του “λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο” (τουλάχιστον δεν έχω προδιαγράψει και τα πρόσωπα: το δικό μου γιατί ελπίζω να μην έχω το ίδιο πρόσωπο και του αυτουνού γιατί δεν ξέρω ποιος είναι) Έχω φτάσει να γνωρίζω ποια είναι η wannabe καθημερινότητα μου...
ΣΤΟΠ!
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που βρίσκω τον εαυτό μου υπερβολικό και αποτυχημένο. Είμαι απόλυτος, ή μάλλον έγινα απόλυτος. Σκέφτομαι πολύ, και αυτό πρόβλημα είναι. Με μέτρο έλεγαν οι Αρχαίοι (και το γάλα με μέτρο, και το λίπος, και η σοκολάτα, και το σεξ αλλά ποιος τους ακούει;) αλλά εγώ απλά το διάβασα, δεν το υλοποιώ. Τα όνειρα μου είναι ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος που απογοητεύομαι, είναι μεν ωραία (σκηνοθέτης μπορώ να γίνω;) αλλά είναι όνειρα... Και όπως πάντα λέω μερικά όνειρα είναι απλά όνειρα, υπάρχουν απλά για να υπάρχουν!
I've always dreamed
That my life could be
Like a fairy-tale
A perfect fantasy
Every day a new adventure
On some undiscovered shore
Was it nothing more
Than a dream?
ΥΓ Χαίρομαι που δεν θυμάμαι τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου