Β Λυκείου

Είναι περίεργο. Διάβασα αυτό που ο πλέον φίλος Άππαρος έγραψε... Θυμήθηκα και εγώ τα παλιά (τα περσινά δηλαδή, είπαμε μεγαλώσαμε αλλά όχι τόσο πολύ) Περισσότερο μου άρεσε το σύνολο, μ' αρέσει πολύ όταν κάποιοι έχουν το χάρισμα και γράφουν, και μετά τα σχόλια. Το κείμενο του Άππαρου με ωθεί να γράψω και εγώ κάποια πράγματα...

Αγχώνομαι εύκολα αλλά όχι συχνά. Θυμάμαι την τελευταία φορά που έκανα εμετό, ήταν από το άγχος. Ήταν η πρώτη έξοδος μας από το ΚΕΝ μετά από 10 περίπου μέρες συνεχούς ηλιθιότητας και αγχώθηκα μήπως και ο υπόλοιπος καιρός θα ήταν έτσι, πήγαινε έλα και μόνο ένα βράδυ να είμαι σπίτι... Για τις εξετάσεις είχα πάντα το χρήσιμο άγχος, αγχώθηκα λιγάκι, ως εκεί και λίγο περισσότερο παγωτό, αυτό είναι όλο...

Η δευτέρα λυκείου ήταν υπερβολικά ωραία, διάβαζα κάθε Αγίου Πούτσου (μεγάλη η χάρη του) και είχα τους μέχρι τότε καλύτερους βαθμούς. Και κάπου εκεί στην Β Λυκείου λοιπόν είπα να δοκιμάσω να βγω έξω από την τάξη (κάτι που δεν γινόταν στην προηγούμενη τάξη) και δοκίμασα και μου άρεσε. Όπως ο κάθε γκέι που σέβεται τον εαυτό του (πέραν από το να βλέπω Sex&The City) κάνω παρέα επί το πλείστον με γυναίκες γιατί πιστεύω ότι επικοινωνώ πιο εύκολα με το ωραίο φύλο.

Αυτό ήταν κατά κανόναν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζα στο σχολείο με τα αγόρια: επειδή δεν έπαιζα μπάλα, ή επειδή δεν έμπαινα στα αποδυτήρια ή επειδή δεν έφτυνα στο έδαφος και επειδή έκανα παρέα επί το πλείστον με γυναίκες (το τελευταίο είναι σύμφωνα με τους ψυχολόγους αυτό που κτυπά τους στρέιτ στο κέντρο του νευρικού συστήματος) δακτυλοδειχνόμουν από τους άντρες τους πολλά βαρετούς. Καλά και δεν είναι ότι η ομοφυλοφιλία κρύβεται... Τέσσερα πράγματα δεν κρύβονται: ο έρωτας, ο βήχας, ο ελέφαντας και η ομοφυλοφιλία. Και οι στρέιτ -και ιδιαίτερα οι προαναφερθέντες πολλά βαρετοί άντρες, οι βαρετοί και ασήκωτοι- δεν πάνε τους γκέι, τους πάνε μόνο αν πρόκειται ο γκέι να παίξει τον ρόλο της τροχοπέδης για γκόμενα.

Κάπου εκεί στην Β Λυκείου γνώρισα ένα συμμαθητή μου (που παλαιότερα μπορεί να μην τον είχα καν προσέξει) και επειδή όταν ερωτεύομαι και παθιάζομαι μιλώ, μιλώ πολύ (μεγάλο πρόβλημα μερικές φορές) μιλούσα μαζί του από τηλέφωνο, μηνύματα κτλ κτλ και μου μιλούσε κι αυτός. Στο σχολείο κάναμε πολύ πλάκα μαζί, ώρες ατελείωτες μαζί, άντε και μετά είχαμε και τα ίδια μαθήματα. Μια μέρα πήγαμε έξω για καφέ με την τάξη του μαθήματος που μας συνέδεε και μείναμε ακόμη λίγο αφού έφυγαν όλες οι κοπέλες (τα αγόρια της τάξης μας πήγανε κλαμπ) και μου λέει “Ο ******* με ρώτησε αν τα έχουμε” εγώ από μέσα μου να φωνάζω να ουρλιάζω και να κτυπιέμαι και το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω εκείνη την μέρα μετά από την κουβέντα ήταν το “Έκλαια τζιαι έθελα” και το είπα μόλις πέρασε αυτοκίνητο. Παιδιά ήταν σαν ταινία που θέλεις να συνάψουν σχέση οι πρωταγωνιστές και δεν τα καταφέρνουν...

Για να μην τα πολυλογώ (αν και θέλω) μέχρι το τρίτο τρίμηνο είχαμε αυτήν την κατάσταση. Του χρόνου θα ήμασταν επιτέλους τελειόφοιτοι, ένα βράδυ ενώ μιλάμε με μηνύματα παίρνω ένα μήνυμα που λέει “enough” με ένα περίεργο τρόπο, δεν θυμάμαι, τα έσβησα όλα από εκείνη την φορά που βρήκα το θάρρος να τα σβήσω μαζί με τον αριθμό του. Εγώ όντας βλάκας τον ρώτησα αν θέλει ή αν δεν θέλει να μου μιλά και μου είπε και όχι. Εγώ αμέσως τον ρωτώ “Είσαι σίγουρος;” νομίζω η απάντηση ήταν ναι. Από τότε ανταλλάξαμε ένα γεια και “Τι επέρασες;” λίγες μέρες πριν την αποφοίτηση, ενώ δεν επιχείρησε να πλησιάσει ο ένας τον άλλον...

Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι στρέιτ ο άνθρωπος, αλλά εντάξει, όπως είπε και η Πέγκυ Ζήνα “δεν διαλέγουμε αυτούς που αγαπάμε”. Λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο, την ρεσεψιόν, τις καθαρίστριες και όλο το υπηρετικό προσωπικό του ξενοδοχείου... δεν πειράζει, μου πήρε 8 μήνες μέχρι να ξαναβγώ από το σπίτι και να μιλήσω σε αρσενικό (πέραν των καθηγητών, του παππού και του πατέρα μου)

Κρίμα, κρίμα γιατί ήταν πολύ όμορφος και είναι μην τον θάψουμε από τώρα γερό παλικάρι, και μετά το τέλος του σχολείου δεν τον έχω ξαναδεί ούτε από χιλιόμετρο, περνάω από το σπίτι του μερικές φορές με τα πόδια αλλά δεν είναι εκεί, έμαθα με έναν περίεργο τρόπο ότι μαθαίνει να οδηγά και τον ξαναθυμήθηκα (η αλήθεια είναι ότι τον ξέχασα), είχα γνωρίσει και τα wannahave πεθερικά μου...
Αλλά εντάξει, υπάρχουν και τα θετικά, ήταν λίγο πιο κοντός μου και σχεδόν ένα χρόνο πιο μικρός μου (κέρδισε χρόνο ο κύριος, δεν είμαι παιδεραστής)

Από τότε δεν ξαναερωτεύτηκα...