Time will heal

Κάποτε θα έρθει η μέρα και η ώρα που θα αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, δεν θα ‘ρθει;

Με τα λόγια τελευταία δεν τα πάνω καλά. Ούτε και με τις πράξεις, καλά. Ή τελοσπάντων δεν τα πάνε αυτά καλά μαζί μου. Ή μιλάω καλά και με καταλαβαίνουν όσοι με ακούνε ή κάνω πράγματα. Ποτέ και τα δύο μαζί. Ο συγχρονισμός δεν είναι το φόρτε μου, ας πούμε.

Όλα τα συναισθήματα μου εκφράζονται με θερμίδες.

Υπάρχουν πράγματα που τα αφήνουμε πίσω, ναι. Γιατί η ρημάδα η αναβλητικότητα μου φαίνεται δυσβάστακτη; Θα δείξει ο καιρός. Μέχρι να δείξει ο καιρός η λίστα μεγαλώνει. Μην το σκέφτεσαι μωρέ, είσαι νέος ακόμη. Θα δεις με τον καιρό, θα σου δείξει ο καιρός, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και πάει λέγοντας. Μωρέ ο χρόνος δεν θα σταματήσει ποτέ –κι ας μην υπάρχει φιλοσοφικά. Μα ο καιρός περνάει τώρα και ακόμα καμία ένδειξη, ένα σημάδι, μια αστραπή, κάτι; Σύμπαν, μ’ ακούς;

Είμαι άνθρωπος του πνεύματος μη χέσω, δεν είμαι υλιστής. Ξέρω ότι αν δεν είσαι χαρούμενος αλλάζεις ό,τι δεν σου αρέσει, αλλάζεις ουσιαστικά τον εαυτό σου. Εσύ, μόνος σου, θα κάνεις τα βήματα παρακάτω. Ε, σε απλά ελληνικά, τώρα νιώθω στάσιμος. Σαν… με αναισθητικό αλλά χωρίς υπνωτικό. Παρών αλλά αμέτοχος.

Τι σου είναι το στρες βρε παιδί μου. Και σκέψου πως είναι όλα στο μυαλό μας. Σκέψου… ή μάλλον όχι. Αρκετή σκέψη για απόψε.

ΥΓ. Να κάνω hashtag #fightingwithdemons για τις τελευταίες αναρτήσεις;

Rooms and dreams (for rent)

Τα δωμάτια του σπιτιού μου είναι...

Τα υπνοδωμάτια είναι δύο. Ή τρία.

Ιδανικά είναι τρία.

Κοιτώντας τις… (άπιαστες) … τις… (εξωφρενικές) … τις… (έλεος δηλαδή που θα πάνε) τις τιμές σπιτιών σκέφτηκα γιατί να μπω στον κόπο να ψάχνω για σπίτι με τρία υπνοδωμάτια και δεν ψάχνω ευθύς εξαρχής ένα σπιτάκι με ένα υπνοδωμάτιο; 

Μονάρι λέω.

Μονάρι, στην Ελλάδα, μου λέει ο Κώστας λέμε το στούντιο. Μονάρι στην Κύπρο λέμε το ενός υπνοδωματίου. (Ναι… Ναι καλαμαράδες του κόσμου ενωθείτε, ρίχτε τα όλα στο «ανάποδο» οδήγημα πάλι. Εσείς οδηγείτε ανάποδα! Τέλος παρένθεσης)

Μιλήσαμε για όνειρα, οικογενειακά κτλ, πολλάκις. Δεν είμαι πια 20 όμως. Εντάξει το κάνω και ακούγεται λες και είμαι σαράντα. Εκεί νιώθω όμως κι ας είμαι 28… σύντομα και αισίως.

Τα πράγματα στην Κύπρο είναι ακόμα πίσω. (Δώστε μου το Νόμπελ! Σπουδαία ανακάλυψις) (Όχι πως φταίει το νησί το ίδιο)

Παιδιά δεν θα κάνω/έχω. Μέχρι να ξεπεράσουμε φόβους κι ανασφάλειες, τύπου «σε μια οικογένεια χρειάζονται τόσο το πρότυπο της μαμάς όσο και το πρότυπο του πατέρα»…  ήρθαν κι άλλα θέματα, τα ουσιαστικά (διότι όσο μαλακίες κι αν είναι, όσο αντιεπιστημονικά κι αν είναι, όσο κι αν τρολάρεις αυτούς που τα λένε, θα περάσει μια φάση που θα τα πιστέψεις κι εσύ. Όχι γιατί είσαι χαζός, αλλά επειδή φοβάσαι και υποκύπτεις στην παπαρολογία).

Δεν προλάβαμε λοιπόν να ξεπεράσουμε τα θεματάκια και τις ανασφάλειες και να σου η κρίση. Ένα το κρατούμενο: είναι πολλά τα λεφτά. Θα μου πεις άλλοι το κάνουν και με τα λίγα που έχουν... Εγώ δεν είμαι οι άλλοι. Αλλά έστω. Πες πως μαζεύω λεφτά και τα έχω και καβάντζα. Πώς θα αποκτήσω παιδί μου λες; Ξέρεις τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός, ούτε τα φλαμίνγκο. Νομοσχέδιο για εξωσωματική υπάρχει, αλλά δεν γίνεται, ακόμα και με αυτήν την παπάρα που ψήφισαν οι εθνοπατέρες στην βουλή -γιατί υπεκφεύγουν τα τομάρια- την πολιτική συμβίωση λέω, με τα ελάχιστα δικαιώματα σε ομόφυλα ζευγάρια και την μεγάλη διάκριση στο θέμα της τεκνοθεσίας.

Προς τι η παράκρουση θα ρωτάς. Όλα αυτά στα λέω γιατί βρήκα μια σημείωση μου. Από τα δεκαεφτά. Από την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά μου (Που ‘σαι Αννούλα; Τα μαθητικά τα χρόνια τα αλλάζω χθες!). Το σημείωμα αυτό έλεγε ότι σε δέκα χρόνια, στα 27 δηλαδή, αυτά που εκθλίβουν οσονούπω, θα ήθελα να είχα παιδί. Και τώρα λίγο πριν αποδημήσουν κι αυτά βρίσκομαι στην… άβολη θέση να γελάσω μόνο σαν χαζό παιδί, σαν δεκαεφτά πάλι, και να αναβάλω τα όνειρα μου για πιο μετά, για κάπου αλλού, για κάτι άλλο.

Το "Είσαι μόνο είκοσι οκτώ χρόνων πουλάκι μου" δεν πιάνει. Είκοσι εφτά και έντεκα δωδέκατα είμαι αλλά είπαμε, νιώθω σαράντα και πολλά δωδέκατα. Άτιμη κοινωνία.

Και γιατί δεν φεύγεις; Αυτό δεν μπορώ ούτε εγώ να το απαντήσω, όχι πως θα λυθούν όλα με την απάντηση ή το φευγιό.

Τελικά κοιτάω για ενοίκιο! 

ΥΓ. Τι κοινό έχει το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και η Λευκωσία; Στείλε με μέιλ την απάντησή σου και μπες στην κλήρωση για ένα χειροκρότημα. Η απάντηση είναι: εξωφρενικά ενοίκια.

Follow up

Ελπίζω μόνο να μπορέσεις αγαπημένε μου αναγνώστη να κάνει φόλο την σκέψη μου…

Θεωρείς τον εαυτό σου καλό σε κάτι; Ερώτηση πρώτη. Και πάμε για την ερώτηση του εκατομμυρίου…

Θεωρείς τον εαυτό σου τον καλύτερο στον τομέα σου;

Αν ναι… συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια;

Στοπ.

Έχει σημασία; Έχει σημασία να το θεωρείς μόνο εσύ;

Δεν ξέρω πια τι έχει και αν έχει σημασία…

Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου μέτριο, στα όλα του. Και σε κάποια πράγματα όχι καλό, όχι κατ’ ανάγκην κακό όμως. Δεν είμαστε όλοι καλοί σε όλα. Σίγουρα όμως δεν θεωρώ ότι είμαι ο καλύτερος από όλους, ούτε σε διανοητικό επίπεδο –τελευταία μου το ‘πανε κι αυτό- αλλά ούτε –και κυρίως- στο εργασιακό!

Πνιγμένος λοιπόν στην μετριότητά μου, είχαμε και τον Ανάδρομο πρόσφατα, κάνω κάποιες σκέψεις για το μέλλον, στις οποίες αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα.

Βομβαρδιζόμαστε με ιστορίες επιτυχίας. Η Βίκυ Καγιάκ είναι σπουδαία στο ράφτινγκ και λάνσαρε δικιά της σειρά κανό. Ο Μένεντικτ Κιούκαμπερ είναι ο σπουδαιότερος γεωργός της χρονιάς και πήρε Όσκαρ σοδειάς. Η Κιμ Καρντάσιαν –ναι έτσι όπως είναι- έχει ένα κώλο να (σπουδαία επιτυχία, τι να σου πω!) και του χρόνου η μύτη της θα έχει δική της σειρά.

Πέραν του χιούμορ έχουμε ανθρώπους που εκτιμούμε. Όλοι εκτιμούμε κάποιον. Αν όχι, υπάρχει θεματάκι. Όλοι οι ηθοποιοί εκτιμούν (και μισούν ταυτόχρονα, αλλά χαριτολογώντας) την Μέριλ Στριπ, όλοι οι αρχιτέκτονες θαυμάζουν τον γιαπωνέζο Τατάο Άντο, όλοι οι συγγραφείς τον αυτόν και όλοι αυτοί τον άλλον. [Όχι όλοι, όλοι, χάριν συζήτησης]

Είναι σημαντικό λοιπόν να γίνεις σαν κάποιος άλλος;

Είναι πολλά αυτά που σκέφτομαι και τελευταία δεν είναι όλα αισιόδοξα. Εξού και το διάλειμμα από τα γραφόμενα, διάλειμμα σε όλα τα γραφόμενα. Δεν έχω γράψει το τελευταίο διάστημα ούτε μισή λίστα για ψώνια, ούτε ένα στιχάκι, ούτε ένα σώο ποστ. Αυτό είναι ποστ, δεν είναι σώο όμως.

Δεν ξέρω αν στο μυαλό σου επικρατεί τάξη αλλά εδώ μια παρδαλοφιλοσοφία με διακατέχει. Για πες τα νέα σου…