2019

Φέτος, όπως και τα τελευταία χρόνια, δεν ζήτησα από τον Άγιο Βασίλη κάποιο ιδιαίτερο δώρο. Έτσι και έγινε. Λιτά τα δώρα φέτος, συμβολικά. Το μέγεθος –του δώρου- δεν έχει σημασία. Κάτω από ένα άλλο δέντρο με περίμενε ένα δώρο σαν τα άλλα, απλό και μικρό, το οποίο με έκανε να σκέφτομαι ασταμάτητα από την ώρα που το πήρα στα χέρια μου. Αφήνω εδώ μια παύση λίγων δευτερολέπτων και να ταξιδέψετε με την αχαλίνωτη σας φαντασία και να σκεφτείτε κι εσείς ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας για το τι ήταν αυτό το δώρο, πριν το αποκαλύψω.

Παύση.


Παύση. Ακόμα λίγο.

Μια ατζέντα για το 2019. Πόσος καιρός πάει από τότε που χρησιμοποιούσα το ημερολόγιο… θα νομίζεις ότι δεν το χρησιμοποιώ γιατί τα σημειώνω όλα στο καλεντάρι του κινητού. Και εδώ θα μπορούσα κάλλιστα να γελάσω διαβολικά σαν την Μαράια Κάρεϊ και να το παίξω ντίβα. Τελευταία χρονιά που είχα ατζέντα-ημερολόγιο πρέπει να ήταν το 2017, μόνο και μόνο για την αγόρασα το καλοκαίρι του 2016.


via GIPHY

Έτσι που λέτε, μέχρι πέρσι, το ’17, έγραφα διάφορα πράγματα, προγραμμάτιζα πράγματα, τα είχα όλα σε τάξη. Και σκέφτομαι τώρα –άτιμες γιορτές και απολογισμοί- τι έκανα το ’18; Να βάλω στόχους για τη νέα χρονιά ή να κάτσω εδώ που κάθομαι και να χαλαρώσω; Θα χρησιμοποιήσω την ατζέντα ή θα κάνω ακόμα ένα κοκτέιλ να χαλαρώσω; Ποιος είμαι και γιατί συμπεριφέρομαι σαν την Carrie Bradshaw; 

 Προς το παρόν έβαλα την ατζέντα στο ράφι. Θα είχα κάνει πολλά πράγματα το 2018 αλλά δεν έκανα τίποτα τελικά. Καλά, το τίποτα είναι σχετικό. Πάντα κάτι γίνεται, πάντα προχωράμε έστω λίγο. Ναι, μπορεί να ξύπνησα με αισιόδοξη διάθεση και μέχρι αύριο να αλλάξει η θεώρησή μου. Δεν λέω πράγματα που δεν τα έχετε σκεφτεί κι εσείς, δεν λέω πρωτότυπα πράγματα, απλά σκέφτομαι και εγώ μεγαλοφώνως για να τα ακούω κι εγώ. Οι στόχοι για την νέα χρονιά δεν είναι διαφορετικοί από πέρσι ή από κάθε άλλη χρονιά, είναι απλοί και ουσιαστικοί και δεν έχει σημασία αν θα τους καταγράψω σε μια ατζέντα ή όχι.

 Για αυτό και οι ευχές μου για την νέα χρονιά είναι λιτές. Αγάπη, υγεία και χαρά, με όποια σειρά προτιμάτε εσείς 

Καλή χρονιά

Ο γάμος της αδελφής

Η χαρά της μάνας μου για τον γάμο της αδελφής μου δεν περιγράφεται. Μετά από τόσο καιρό, ακόμα είναι περήφανη και χαρούμενη, λέγοντας με χαμόγελο –σαν να έγινε ξανά έφηβη- «Δεν το πιστεύω». Με προθυμία και απροσδόκητη ανυπομονησία προσκάλεσε κόσμο, ντύθηκε και βάφτηκε όπως τις παλιές φωτογραφίες, καλωσόρισε και χαιρέτισε τον κόσμο και τους φίλους της στην εκκλησία και στην δεξίωση.

Και απορώ.

Τι θα συνέβαινε αν έπρεπε να καλέσει τους φίλους της όχι στον γάμο της αδελφής μου, αλλά στον γάμο μιας αδελφής, στον γάμο μου;

Θα ήταν τόσο χαρούμενη; Θα ήταν τόσο ευτυχισμένη; Θα γελούσε, ή θα έκρυβε την χαρά της κάτω από το χαμόγελο. Η μάνα νοιάζεται για τα παιδιά της αλλά η άνευ όρων αγάπη είναι για εμάς ευαίσθητο θέμα. «Ναι μεν… αλλά». 

Δεν μπορώ να παντρευτώ σε εκκλησία και να μπορούσα δεν θα το έκανα, γιατί δεν με εκφράζει. Και σ’ αυτό ακόμα διαφωνούσες. Έλεγες με ένα ύφος σιγουριάς ότι ο πολιτικός γάμος και το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον θρησκευτικό γάμο. Προσπάθησα να σου πω πόσο χαζό ακούγεται για τον εικοστό πρώτο αιώνα, προσπάθησα να σου εξηγήσω τη διαφορά μιας ληξιαρχικής πράξης και ενός θρησκευτικού μυστηρίου. Ίσως για να κρατήσω και τον εαυτό μου κάπου όρθιο. Αλλά όχι, για εσένα ο θρησκευτικός γάμος είναι κάτι απαράβατο.

Τι θα συνέβαινε αν γινόταν ο γάμος όχι της αδελφής μου, αλλά ο γάμος μιας αδελφής, ο γάμος μου; Ο πολιτικός μου γάμος;

Το μελετούσα το θέμα καιρό… Μέσα μου είμαι έτοιμος για όλα, έτσι λέω. Αλλά να σε προσπερνάει ο γονιός είναι άσχημο συναίσθημα που δεν μπορείς πάντα να το διαχειριστείς. Όταν η μάνα μου, η ίδια μου η μάνα, λέει «Άντε και εσύ να βρεις κανένα καλό κορίτσι και να παντρευτείς σύντομα» ένα κομμάτι μέσα μου μαραίνεται. Και επειδή στον γάμο ήταν η μάνα μου δεν χόρεψα slow με τον σύντροφό μου, δεν κάθισα με τον σύντροφό μου, δεν είχα ούτε μια αναλαμπή του μέλλοντος με την μάνα μου στον γάμο μου.

Ο γάμος είναι όμως μέρα χαράς.

Να ζήσουμε, να ζήσετε, να αγαπάτε.

Φιλιά

We need to talk

Κανείς δεν μου είπε ότι οι σχέσεις έχουν και τα προβλήματα τους...

Άλλο κι αυτό. Τι μανία είναι αυτή τώρα, που κάποιος πρέπει να σου το πει και καλά για να είσαι προετοιμασμένος. Τι κακό και τούτο. Λες και ο,τι μας συμβούλευσαν εμείς το κάναμε γιατί δεν έχουμε κριτική σκέψη. Λες και ότι μας λένε οι άλλοι είναι αλάθητο. Λες και η ζωή έχει μυστικά...

Σ' αυτό θα καταλήξω. Έχω γράψει και έχω περιεργαστεί αυτό το ποστ ούτε κι εγώ ξέρω πόσες φορές. Έβρισκα το θέμα λυπητερό, καταθλιπτικό, αρνητικό αλλά φαντάζομαι αυτή ήταν η άρνηση μέσα μου. Για στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται μικροπράγματα, μικρότητες. Μην γράψεις για αυτό είναι... ξέρω γω γρουσουζιά.

Ε ναι λοιπόν οι σχέσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Όλες οι σχέσεις. Και οι τέλειες. Θυμάμαι τα σχόλια κάποιων για ένα ποστ παλιό με παρόμοιο θέμα, τότε όταν γράφαμε, όταν ήμασταν νέοι (όχι πως τώρα μας πήραν τα χρόνια). Αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν και οι άνθρωποι... άμα λάχει.

Για χρόνια πίστευα ότι ήμουν ανίκανος να δημιουργήσω και να διατηρήσω μια σχέση. Οι πρώτες απόπειρες ήταν δύσκολες. Η πρώτη σχέση μου, η τωρινή, ήρθε στα είκοσι τέσσερα, ανέλπιστα, τυχαία. Όσο εγώ προηγουμένως είχα αποφασίσει, όντας ντράμα κουήν, ότι έχω κατεβάσει ρολά σαν άνθρωπος πριν καν αποκτήσω εμπειρία στη ζωή, δεν τολμούσα να εκφράσω τις ανησυχίες μου για το θέμα σχέσεις. Μίλησα σοβαρά λίγο με τον Προφυλακτικό, πάλαι μπλόγκερ, καλό παιδί, τον γνώρισα κι από κοντά όταν πήγα τουρ στην Ελλάδα, και μου έλεγε -δεν θυμάμαι πόσο ήμουν- θα έρθουν αυτά αργότερα. Και όντως ήρθαν..  περίπου (μου είπε για συγκατοίκηση κτλ αλλά εδώ αγριευουν τα πράγματα, σε άλλο ποστ αυτά!)

Η ζωή δεν έχει μυστικά. Νομίζω είναι το μότο της σεζόν μου... Δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, υπάρχουν μόνο υλικά για κάτι νόστιμο και επιτυχημένο, ή ίσως... Δοκιμασμένο;

*Αγάπη μου, θέλω να μιλήσουμε*

 

 

(Don't) Live your myth

Οι απομυθοποιήσεις της ζωής μου.

1. Ξεκινάμε από την Γιουροβίζιον. Η Γιουροβίζιον δεν είναι το πολιτιστικό event της χρονιάς. Με νωπές τις μνήμες από την δεύτερη θέση, ναι μεν την ψηλότερη που έχει λάβει ως τώρα η Κύπρος, αλλά και από την αδικία, σας γράφω για αυτό το φλέγον θέμα, ανοίγοντας τα εσώψυχα μου. Ναι, κάποτε η Γιουροβίζιον ήταν για μένα μεγάλη υπόθεση, μέχρι και live αναμετάδοση έζησε αυτό το μπλογκ, όμως τα τελευταία δυο χρόνια βλέπετε εξαφανίστηκε και αυτός ο αφελής ενθουσιασμός. Οι χώρες δεν εκπροσωπούν τις χώρες και δεν ξέρω ποιο το συμφέρον αν αυτό γινόταν όντως. Πολιτικά παρασκηνιακά συμφέροντα παίζουν ρόλο πια στο ποιος έχει το καλύτερο τραγούδι, να δεις που του χρόνου θα κερδίσει η ΠΓΔΜ (το άλλο το όνομα δεν το λέμε, σαν του Βόλτεμορντ, ξυπνάει δαίμονες) επειδή άλλαξε όνομα!

2. Η μεγάλη απομυθοποίηση, αυτή που κόστισε περισσότερο, αυτή που με στοιχειώνει: Τα ρούχα δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπεις στο μοντέλο! 

 Μεγάλη υπόθεση... Πολύ θα θέλα τα Calvin Klein βρακιά που χρυσοπλήρωσα να ήταν επάνω μου όπως ακριβώς φαίνονταν στο μοντέλο στο Άμαζον και στο κουτί.

Έξτρα απομυθοποίηση (συνδυασμός 1 και 2): Φόρεσε που λέτε ο Σουηδός στην Γιουροβίζιον ένα περίπου-ψηλομεσο παντελόνι… κόλαση! Ε, άμα το φορέσω εγώ θα φαίνομαι χαζός το λιγότερο. Μπορεί να ναι αυτός ο σωματότυπος μου που δεν ευνοεί τίποτα, αλλά δεν γίνεται να είσαι γραμμωμένος για να φαίνεσαι κούκλος.

3. Ο Θεός.  

Η σκληρότερη ίσως απομυθοποίηση. Ο δρόμος προς την αθεΐα ήταν αρκετά ομαλός, η συνειδητοποίηση όμως της δικής μου αντίληψης ήταν βαριά και δύσκολη. Κανονίζω πράγματα, να πάμε από εδώ και από εκεί, να πάμε παραλία, και μου λένε «ξέρεις κάτι ρε συ, είναι γιορτή σήμερα». Α μπα, ποιανού; Οι θρησκευτικές αργίες δεν με ενοχλούν. Χριστούγεννα δεν γιορτάζω, μ’ αρέσει να διακοσμώ όμως. Το δέντρο το εκτιμώ, αλλά δεν είναι τόσο χριστιανικό κι αυτό το έθιμο. Εκκλησία δεν πάω. Δεν προσεύχομαι αλλά θα το ήθελα, ναι, μερικές φορές σκέφτομαι καλό θα ήταν να έχω κάποιον να του μιλώ στο υπερπέραν, γιατί κι αυτοί που είναι δίπλα σου μερικές φορές δεν σε ακούνε... 

Η αμφισβήτηση, η απομυθοποίηση εν προκειμένω, οδηγεί σε μια βαθύτερη πίστη. Όμοια με την περίπτωση του Θεού και την όλη διαδικασία αντιλαμβάνεσαι ότι η αντίληψη σου απλώς αλλάζει. Δίνεις βαρύτητα σε άλλα πράγματα, σε άλλα χαρακτηριστικά ενός πιστεύω. Για παράδειγμα, οκ, το συνειδητοποίησα μετά από τις ώρες ολόκληρες μπρος απ’ τον καθρέφτη ότι δεν έχω κοιλιακούς, προσπάθησα να κάνω, με πρωτοφανή αποτυχία, αλλά τώρα κοιτώ την υγεία του σώματος. Για την Γιουροβίζιον παιδιά δεν έχω προβεί σε συμπεράσματα… απλά την βλέπω άμα λάχει και καλά να ‘μαστε, δεν αλλάζει η ζωή μας απ’ την Γιουροβίζιον τώρα. 

Fuego στα κατεστημένα!

Candles

Το θέμα μας για σήμερα είναι… τα κεριά.

Ναι. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Δεν θα αναλύσουμε το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη.

Θα μιλήσουμε για τα κεριά των γενεθλίων. Γιατί φέτος είχα πει δεν θέλω κεριά, αλλά φέτος η τούρτα είχε κεριά!

Μπορεί να έχω μια φοβία με τους αριθμούς και την ηλικία. Υποσυνείδητα. Γιατί με ενοχλούν όμως τα καημένα τα κεριά; Σίγουρα όχι επειδή αυξάνονται, δύο είχε όλα κι όλα… #ευχαριστώ #τονάνθρωπο #πουέφτιαξε #κεριά-αριθμούς. Όταν λέω κάτι θέλω να μ’ ακούνε. «Όχι κεριά στην τούρτα» είπα. Τι να τα κάνω τα κεριά;

Μπορεί να ξύπνησε μέσα μου ο οικολόγος. Προς τι το κερί αγάπη μου; Σε ποιον κάδο ανακύκλωσης πάει το κερί; Σε κανέναν! Μάντεψε γιατί. Γιατί το κερί δεν ανακυκλώνεται! Ανακυκλώνεται κάπως, κάποιο είδος κεριού, υπάρχει και βιολογικό κερί (φευ!) αλλά τα πετάμε στα σκουπίδια κατά το δοκούν εμείς εδώ στο Νησί (η μάνα σου, εγώ κι εσύ).

Μπορεί να θέλω να φάω την τούρτα χωρίς να έχει τη γεύση του κεριού. Έλα, το έχεις σκεφτεί και εσύ πολλές φορές. Τα κεριά καταστρέφουν την τούρτα… Θα μου πεις είναι για το καλό, για την παράδοση μωρή, το ήθος και το έθιμο. Να κάνεις ευχές, να ανοίξεις πανηγυρικά την γενέθλια χρονιά σου… Θα μου πεις τα γενέθλια είναι μια ξεχωριστή μέρα. Και θα σου τα έλεγα και εγώ αυτά μέχρι πρόσφατα.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα γενέθλια ήταν μια ακόμη μέρα. Πέντε ευχές από το Facebook, γιατί το έχω κρυφό, πέντε μηνύματα και αυτό είναι όλο. Δεν το έκανα από κακία, ούτε για να δοκιμάσω τους φίλους μου, δεν είμαι τέτοιος. Αυτόν που θα μου ευχηθεί και μισό χρόνο μετά θα τον εκτιμήσω πάλι, διότι ως γνωστόν οι ευχές δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Κάποιος που με εκτιμά και με αγαπά δεν φαίνεται ούτε από την πιο επιτυχημένη διοργάνωση ενός πάρτι-έκπληξη, ούτε από το αν θα στείλει μήνυμα στις 00.01 για να ‘ναι ο πρώτος (τζιζ!).

Και επιτέλους μπορώ να σας πω τι ευχή έκανα όταν έσβησα τα κεριά της τούρτας, χωρίς το φόβο ότι θα γκαντεμιαστώ μόνος μου, γιατί ακριβώς… δεν έκανα καμιά ευχή! Για αυτό δεν ήθελα κεριά ευθύς εξαρχής. Μπορεί να μην θέλω τίποτα και ταυτόχρονα να τα θέλω όλα… Μπορεί να μην ξέρω τι θέλω (σοβαρό ενδεχόμενο, το πιθανότερο απ’ όλα). Αλλά και να ήξερα δεν θα έκανα. Είδαμε και τις ευχές των προηγούμενων χρόνων που έχουνε γίνει πια… δημόσιο έργο, με τόση καθυστέρηση.

Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Έχω πολλούς φίλους κεριά, απλά δεν θέλω να είναι προκλητικά.

Time will heal

Κάποτε θα έρθει η μέρα και η ώρα που θα αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, δεν θα ‘ρθει;

Με τα λόγια τελευταία δεν τα πάνω καλά. Ούτε και με τις πράξεις, καλά. Ή τελοσπάντων δεν τα πάνε αυτά καλά μαζί μου. Ή μιλάω καλά και με καταλαβαίνουν όσοι με ακούνε ή κάνω πράγματα. Ποτέ και τα δύο μαζί. Ο συγχρονισμός δεν είναι το φόρτε μου, ας πούμε.

Όλα τα συναισθήματα μου εκφράζονται με θερμίδες.

Υπάρχουν πράγματα που τα αφήνουμε πίσω, ναι. Γιατί η ρημάδα η αναβλητικότητα μου φαίνεται δυσβάστακτη; Θα δείξει ο καιρός. Μέχρι να δείξει ο καιρός η λίστα μεγαλώνει. Μην το σκέφτεσαι μωρέ, είσαι νέος ακόμη. Θα δεις με τον καιρό, θα σου δείξει ο καιρός, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και πάει λέγοντας. Μωρέ ο χρόνος δεν θα σταματήσει ποτέ –κι ας μην υπάρχει φιλοσοφικά. Μα ο καιρός περνάει τώρα και ακόμα καμία ένδειξη, ένα σημάδι, μια αστραπή, κάτι; Σύμπαν, μ’ ακούς;

Είμαι άνθρωπος του πνεύματος μη χέσω, δεν είμαι υλιστής. Ξέρω ότι αν δεν είσαι χαρούμενος αλλάζεις ό,τι δεν σου αρέσει, αλλάζεις ουσιαστικά τον εαυτό σου. Εσύ, μόνος σου, θα κάνεις τα βήματα παρακάτω. Ε, σε απλά ελληνικά, τώρα νιώθω στάσιμος. Σαν… με αναισθητικό αλλά χωρίς υπνωτικό. Παρών αλλά αμέτοχος.

Τι σου είναι το στρες βρε παιδί μου. Και σκέψου πως είναι όλα στο μυαλό μας. Σκέψου… ή μάλλον όχι. Αρκετή σκέψη για απόψε.

ΥΓ. Να κάνω hashtag #fightingwithdemons για τις τελευταίες αναρτήσεις;