Septimus

Μετράω, σας είπε κανείς, τα χρόνια;

Αλλάζουμε. Αλλάζουμε σαν άνθρωποι, κάθε μέρα και μια νέα μέρα, κάθε μέρα όλο και κάτι προστίθεται. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ξέρω απόλυτα ποιος είμαι. Και εγώ μαζί με αυτούς που το θέλουν, μαθαίνω σιγά-σιγά ποιος είμαι... Είναι ένα ταξίδι, ατέλειωτο -βλπ. τίτλος. Επειδή ακριβώς η διαδικασία αυτή είναι ατέρμονη χρειάζεται να ξέρεις απλά ποιος είσαι σε μια δεδομένη στιγμή, σε μια απομονωμένη στιγμή, αυτό όμως δεν σε χαρακτηρίζει σε απόλυτο βαθμό.

Είμαι και δεν είμαι. Είμαι ταυτόχρονα πολλά αντιθετικά πράγματα, όπως ο καθένας από εσάς. Γουστάρω και βαριέμαι μαζί. Χωρίς να κοιτάω το πριν ή το μετά, παρακολουθώ το τώρα και τις μεταβολές που σημειώνονται κυριολεκτικά πάνω μου. Δεν ξέρω πόσο άρρωστο είναι αλλά με ενδιαφέρουν τόσα πολλά πράγματα που αδυνατώ να βρω ένα πράγμα, το πιο αγαπημένο πράγμα... Έτσι αδυνατώ να βρω και ένα χαρακτηρισμό για εμένα.

Παζλ. Θα έλεγα ότι η εικόνα του παζλ είναι αυτό που μου έρχεται τώρα κατά νου. Πολλά μικρά κομμάτια, φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους. Κάπου υπάρχει ένα κομμάτι που ενώνεται με το προηγούμενο και αυτά θα ενωθούν με άλλα, σε κάποια στιγμή και πάλι, απομονωμένη και δεδομένη. Εσύ απλά χρειάζεται να απομακρυνθείς και θα δεις τι έχουν σχηματίσει τα κομμάτια αυτά... Πιθανότατα να ξαναγυρίσεις σ' αυτό αλλά... μπορεί και όχι.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Δεν θέλησα πραγματικά το κακό κανενός, διότι αν έμαθα κάτι μέχρι τώρα είναι ότι η κακία σου μαυρίζει την ψυχή και την καρδιά. Και εγώ θέλω την ψυχή μου πράσινη και την καρδιά μου κόκκινη...

7η χρονιά... και πάμε!

Σας ευχαριστώ. Εύχομαι να 'στε όλοι καλά, με υγεία πάνω απ' όλα και όλα τ' άλλα θα τα βρούμε, μεταξύ μας πάντα! Ευχαριστώ!

Not sick, nor tired

Τις τελευταίες μέρες νιώθω κουρασμένος χωρίς να κάνω και πολλά πολλά. Είμαι σε μια ενεργητικότητα, ξυπνάω το πρωί και είμαι έτοιμος για τα πάντα (εκτός από kitesurfing). Και διαβάζω με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς απ' ότι τις προηγούμενες βδομάδες... πολύ γρήγορους ρυθμούς! Μ' αρέσει. Αλλά νιώθω ότι οι γύρω μου δεν είναι στο ίδιο mood, αυτό το άτιμο το timing που λες...

Πως θα σου φαινόταν αν έπαιρνες ένα διαφημιστικό για διακοπές και έβλεπες το ίδιο γκρουπ ανθρώπων, τους χαρούμενους με τα φθινοπωρινά τους ρούχα, σε όλα τα φόντα... στη Βουδαπέστη, πάνω σε ένα πλοίο στην μέση του Τάμεση, στην Λαπωνία το χωριό του Άγιου Βασίλη στους δεν-ξερω-και-εγω-ποσους υπό το μηδέν, στην Παναγιά της Τήνου, στο Ντουμπάι των 37 βαθμών και στη φιλειρηνική Γαλλική Πολυνησία, με τα καταπράσινα νερά; Έτσι νιώθω...

Παρασκευή βράδυ. Έρχομαι σπίτι στις έντεκα και μισή σε παρακαλώ από το μάθημα -γε-μά-τη μέρα η περασμένη Παρασκευή- και αρχίζω να καθαρίζω μανιωδώς. Το γραφείο είναι άδειο, έχει πάνω τον υπολογιστή, κάτι στυλά (το στυλό, τα στυλά) και την ατζέντα (ένεκα μνήμης... δεν είναι ότι είμαι και ο πιο busy επαγγελματίας άνθρωπος του κόσμου). Δεν ξέρω τι με κράτησε από το να πλύνω και τα πιάτα... Α! Μεγάλη ψυχανάλυση το πιάτο, κυρ αναγνώστα μου! Αν είχα και ένα σίδερο θα σιδέρωνα κιόλας!

Τελικά αφού καθάρισα βλέπω τον γάτο στο παράθυρο, του ανοίγω... Καθόμαστε, χαζεύουμε βλακειούλες στην τηλεόραση, χαλάρωσα... Και σε κάποια φάση, σηκώνεται αυτός, κύριος, από μόνος του και αρχίζει τις βόλτες τύπου θέλω-φαγητό-αλλά-δεν-μιλάω-και-πρέπει-να-καταλάβεις-από-μόνος-σου-ότι-πεινάω. Του βάζω φαγητό και αποφασίζω να πάω για μπάνιο, μιας και είχαμε αποθέματα ζεστού νερού. Βγαίνω και από το μπάνιο, ξαπλώνω και κάθομαι να διαβάσω. Ε αυτό με υπερβαίνει και μένα. Μετά από τόση κούραση να θέλω ακόμη να διαβάσω... σχετικό ή άσχετο δεν έχει σημασία. Έπρεπε να χα κάνει εμετό το διάβασμα.

Και τώρα κάθομαι και γράφω... και ξαναδιαβάζω... Ε φτάνει λέω, πρέπει να αναρτηθεί, ακόμα κι αν έχει λάθη.

Καλό Δεκέμβρη!!!

Το παιδί

Cats

Έβρισκα τους γάτους εκνευριστικά πολυγαμικούς... Είναι όμως εξαιτίας της ανασφάλειας της εποχής. Κοιτάξτε, ξέρετε και εσείς ότι τα πράγματα στον ερωτικό τομέα και στις διαπροσωπικές σχέσεις έχουν αλλάξει τόσο πολύ και είμαστε σε άλλα επίπεδα πια. Και εγώ πάντα είχα αυτό το ρομαντικοτέτοιο μικρόβιο και ήθελα τις αποκλειστικότητες μου ένιχαου, και η σκέψη από μόνη της ότι μοιράζομαι έναν άνθρωπο -ερωτικά- με άλλους με εξοργίζει. Λογικό έτσι; Κάποτε προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήμουν λάθος κιόλας...

Τα πράγματα άλλαξαν δυο χρόνια περίπου πριν... όχι με τις σχέσεις, με τους γάτους. Ένας γάτος, αλήτης, παλιόπαιδο, άρχισε να συχνάζει στην αυλή μας και απλά καθόταν. Το επόμενο βήμα έγινε όταν του φέραμε φαγητό (ναι, ο έρωτας περνάει από το στομάχι). Και μην τα πολυλογώ τώρα, ο γάτος άρχισε να με εμπιστεύεται και γίναμε καλοί φίλοι. Το βράδυ όταν κοιμούνται οι δικοί μου, καθόμαστε μαζί στον καναπέ, βλέπουμε τηλεόραση και πάει λέγοντας... Νομίζω δεν τρώει κι αλλού πια, πιο παλιά το έκανε, είμαι σίγουρος.

Τώρα έχουμε συνδεθεί ψυχολογικά. Άρα θεωρώ πως έχω κατοικίδιο... Αλλά αυτός ο γάτος είναι ακόμη αλήτης. Ναι, του αρέσει να τον χαϊδεύω, του αρέσει να καθόμαστε μαζί, αλλά είναι και οι δικοί του όροι επί τάπητος... θέλει φαγητό. Βλέπεις η μέχρι τώρα απειρία μου σε ζητήματα σχέσεων με είχαν κάνει να ξεχάσω ότι οι κανόνες του παιχνιδιού ορίζονται και από τους δύο συμμετέχοντες. Απλά το θέμα είναι ότι τώρα είναι αλλιώς.

Δεν θέλω να λείπω από το σπίτι. Ακόμα και πριν δεθούμε τόσο πολύ, ένιωθα άσχημα όταν του έβαζα φαγητό και έκλεινα την πόρτα, ξέροντας ότι αφού φάει θα κάτσει έξω από την πόρτα. Ένιωθα άσχημα όταν έφευγα από το σπίτι την ώρα που ερχόταν. Είμαι ενοχικός τελικά; Από την άλλη νιώθω τόσο μεγάλη χαρά όταν τον βλέπω να με περιμένει να κατέβω από το αυτοκίνητο όταν επιστρέφω από την σχολή. Νιώθω απέραντη χαρά όταν έρχεται τρέχοντας όταν ακούσει να ξεκλειδώνω την πίσω πόρτα. Είναι σαν παιδί μου.

Και τώρα είμαι άλλος άνθρωπος. Αδιαφορώ για τις τρίχες που θα έχουν τα ρούχα μου, απαξιώ για τις φωνές της μάνας, δεν με ενδιαφέρει να ξοδέψω παραπάνω λεφτά για να του αγοράσω κάτι ξεχωριστό για να φάει. Αλλά ανησυχώ για αυτόν, μερικές φορές υπερβολικά, σκέφτομαι δυο και τρεις φορές αν θα κάνω πολυήμερες διακοπές και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχει κι άλλος εκεί έξω, κάπου εδώ τριγύρω, που νιώθει ακριβώς το ίδιο για αυτόν τον γάτο.

ΥΓ. Γνώρισα κάποιον.

Waterfalls

Ποιά είναι τα όρια του ανθρώπου; Έχει ο άνθρωπος όρια; Πού μπορεί να φτάσει αυτός ο ρημάδης ο άνθρωπος; Από την μια είμαι ο τύπος που λέει ότι όλοι μπορούν να καταφέρουν ό,τι θέλουν αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν μπορούν όλοι να είναι καλοί σε όλα τα πράγματα. Έχω ξαναγράψει για αυτό, πριν καιρό, αλλά δεν θυμάμαι αν βρήκα άκρη. Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση ή καμία σχέση; Αν συνεχίσω να σκέφτομαι με αυτούς τους ρυθμούς με βλέπω κλεισμένο σε ένα εξωτικό τρελοκομείο!

Θέλω να κάνω ένα νέο άνοιγμα, επαγγελματικό, αλλά δεν είμαι τόσο καλός σ' αυτό... Δεν ξέρω αν είναι εφικτό, κοινώς I suck at it. Και είμαι και πεισματάρης βρε γαμώτο -ένεκα κληρονομικότητας απ' ότι αντιλαμβάνομαι- και αν δεν μπορώ να το κάνω δεν θέλω να το κάνω. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω! Ωραία περνάμε #Όχι.

Δεν μπορώ να μείνω προσκολλημένος σε ένα πράγμα... είμαι πολυπράγμων άνθρωπος, εργομανής (και δυστυχώς για τη μάνα μου όχι εργασιομανής)... θέλω να κάνω πολλά πράγματα, την βρίσκω έτσι. Φυσικά είναι και οι μέρες που θέλω να μην κάνω τίποτα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Την βρίσκω με το να κάνω πράγματα για εμένα, για το γαμώτο μου, για να εκφράζομαι, για να ανακουφίζω την ανθρωπιά και τον εαυτό μου. Απλά χάνω τα όρια, χάνω κάτι, πάντα...

Κάποτε άνοιγα πολύ το στόμα μου... έλεγα τα σχέδια μου. Τώρα κρατώ το στόμα μου κλειστό... και δεν κάνω σχέδια. Απλά βαριέμαι, και με βαριέμαι. Νιώθω ότι μεγαλώνω, και δεν πλησιάζουν τα γενέθλια μου για να πω ότι είναι φυσιολογικό... Νιώθω ότι δείχνω πάντα πιο μεγάλος απ' αυτό που είμαι, νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα στο κρανίο μου, δεν ξέρω τι... είναι κανένα νεύρο συνδεδεμένο αλλιώς; Θα το 'χα καταλάβει, αν όχι εγώ, κανάς γιατρός ίσως.

Θέλω να κοιμάμαι τις περισσότερες ώρες της μέρας. Αυτό... προς το παρόν.

Καλή Βδομάδα!!!

Plan B

Σε ότι κάνουμε υπάρχει ένα ρίσκο... για ό,τι αποφασίσουμε υπάρχουν και οι επιπτώσεις, θετικές και αρνητικές... αλλά το αν έχουμε εναλλακτικές, ένα plan b, είναι απόφαση και επιλογή δική μας. Έτσι και με το ταξίδι μου στην Αθήνα, ήταν κάτι καινούργιο, ήταν ένα ρίσκο, είχε επιπτώσεις και είχα και το plan b στο τσεπάκι στην περίπτωση που δεν... και τελικά δεν... Αλλά that's life, που λένε και στο χωριό μου.

Όποιος παίζει το παιχνίδι δεν σημαίνει ότι αυτομάτως κερδίζει (σε όλα). Εδώ είμαστε να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να (εμ)πλουτίζουμε τον εαυτό μας με εμπειρίες που θα φανούν χρήσιμες μια άλλη μέρα. Σημασία έχει να μην επαναπαύεσαι, με την καλλιτεχνική έννοια... Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω και μιας και ο άνθρωπος είναι ένα ζώο με ανεπτυγμένη την ιδιότητα προσαρμογής, οφείλουμε να την χρησιμοποιούμε. Υπέρ μας.

Φυσικά ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που χρησιμοποιεί λεφτά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που πιθανόν να το έχω ήδη αυτο-συζητήσει και που σίγουρα κανείς δεν θέλει να αναπτύξω. Όπως και να 'χει...

Δεν φτάνει στην ζωή -έτσι όπως είναι- να δράττεσαι απλά τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται αλλά να τις προκαλείς κιόλας! Σημασία έχει να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν με αυτά που έχουμε... και αν μπορούμε να κερδίσουμε κι άλλα στην πορεία ακόμη καλύτερα. Ίσως αυτό να ήταν το plan a εξαρχής τελικά...

Καλό μήνα!

Terminal A

Η μέρα που μας πέρασε μπορεί να ήταν η πιο τρελή μέρα της χρονιάς. Μια φορά ταξίδεψα μόνος και ήταν και η πρώτη φορά που έμεινα μόνος σε ξενοδοχείο... Για τα πάντα υπάρχει όντως η πρώτη φορά. Ταξίδι αστραπή στην Αθήνα. Επίσης είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύω χωρίς αποσκευές, με ένα backpack και 2 ρούχα -κυριολεκτικά δυο ρούχα γιατί τα άλλα τα φορούσα- και να μην περιμένω καμιά βαλίτσα στον ιμάντα (ευτυχία).

Το πρωινό με θέα την Ακρόπολη με συνεπήρε... αλλοπρόσαλλα πράγματα. Μπορεί η Αθήνα να 'ναι αυτή η μουντή πολλές φορές μεγαλούπολη αλλά όσο έχει την Ακρόπολη όλα είναι ωραιότερα. Άλλαξαν πολλά από την τελευταία φορά που ήρθα -αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει 4 χρόνια να πατήσει το πόδι του σε μια πόλη. Κατάφερα όμως να προσανατολιστώ και να επιστρέψω με τα πόδια στο αεροδρόμιο... Αυτό το ενστικτώδες GPS είναι ένα από τα χαρίσματά μου -και όπως κάθε άλλο χάρισμα δεν δουλεύει απόλυτα και πάντα, δηλαδή ναι έκανα ένα λάθος στρίψιμο και βγήκα πιο πάνω από εκεί που έπρεπε να πάω αλλά το κατάλαβα... έγκαιρα...

Τώρα για τις υποθέσεις στην Αθήνα δεν ξέρω. Θέλει ακόμα λίγη σκέψη παραπάνω, έως και πολύ παραπάνω. Εξού και το σοβαρό γράψιμο... Είμαι τώρα στο αεροδρόμιο. Σας λέω, κάνω πολύ κινηματογραφικά πράγματα τον τελευταίο καιρό. Νιώθω έτσι λίγο Σεξ εν δε σίτι αλλά νεώτερος, και χωρίς τόσα πολλά γκομενικά. Και χωρίς αλκοόλ!

Θα μπορούσα να ζήσω στην Αθήνα; Ό,τι και να λέω, δεν βλέπω τον λόγο που δεν θα μπορούσα... Ντάξει οι κοινωνικές μου δεξιότητες έχουν χάσει την αποδοτικότητα τους και είναι ελαφρώς μουδιασμένες (προσοχή, προφέρεται με κλας: μουδ-ι-ασμένες και όχι μουδγιασμένες). Εγώ και το περπάτημα έχουμε λέει καλές σχέσεις, εκτός και αν δεν έχω καλές σχέσεις με την μέση μου, που αυτό συμβαίνει συχνά τελευταίως (να το κοιτάξω) και ακόμα και αν δεν είχα καλές σχέσεις έχουν καλές σχέσεις τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εν κατακλείδι είμαι κρυουλιάρης! Άσχετο, αλλά είπα να το πω.

Το θέμα είναι να τα ζυγίζει κανείς τα πράγματα... μια απόφαση δεν φέρνει την αλλαγή (κατά το ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη). Υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά, τα κατά και τα υπέρ. Ιστορία ο πόνος ή ιστορία μου αμαρτία μου, ένα πράμα. Αυτά. Άρα ένα Σουκού με σκέψεις πλησιάζει... Και έξω ξημερώνει. Μ' αρέσει όταν ξημερώνει αλλά την ώρα που ο ουρανός είναι σκούρος μπλε, αυτό το high fashion midnight blue, φοβάμαι... Γιατί δεν ξέρω, δεν ξέρω αν θα γίνει γαλάζιος ή νυχτερινός μαύρος. Άκου τώρα!

Και έξω ο ουρανός γίνεται γαλάζιος!

Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου 

Comfort Zone

Προσπαθώ να βάλω την σκέψη μου σε τάξη, ενίοτε την τάξη μου σε σκέψη, αλλά αδίκως. Άλλα όπως συνηθίζω να λέω σε μια φίλη, fuck it (αυτή μου το 'μαθε πρώτη). Ποιος νοιάζεται τώρα για σειρά και τάξη; Για αυτό αποφάσισα να γράφω για διάφορα θέματα, συνήθως όχι επίκαιρα, που με απασχολούν. Δηλαδή θα παίρνω αυτά τα ερεθίσματα που υπάρχουν γύρω μου και θα αναπτύσσω την σκέψη μου. Δεν χρειάζεται να είναι μια σκέψη σημερινή, μπορεί να είναι πράγματα τα οποία δεν είπα ποτέ μου, πράγματα που με ταλαιπωρούν, σκέψεις χωμένες στο ταπεινό μου μυαλουδάκι και αφημένες στη σιωπή.

Να πως έχει η κατάσταση σήμερα. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω... με μένα; με τη ζωή μου; Θα σας γελάσω. Πριν ένα χρόνο πήρα το πτυχίο μου, φιλολογία, και αποφάσισα “σπασμωδικά” να κάνω ένα δεύτερο πτυχίο, στην τέχνη. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν περνάω σε μια ιδιωτική σχολή, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε (πιστέψτε με, εδώ θίγονται). Με αυτά και με αυτά, μ' αυτά και μ' εκείνα πέρασε άλλος ένας χρόνος στον οποίο δεν εξελίχτηκα τόσο πολύ. Ναι ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα αλλά δεν εξελίχτηκα σαν καλλιτέχνης ας πούμε...

Βλέπω πολλή ματαιότητα από εδώ που βρίσκομαι, βλέπω έλλειψη σοβαρότητας, βλέπω πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και κακές νοοτροπίες. Κάποιος μπορεί να πει πως βλέπω μόνο τα κακά... Μπορεί να ακούγομαι πεσιμιστής αλλά δεν είμαι. Υπερβάλλω, ναι, αυτό το 'χω -και βάζω τα δυνατά μου να μην είμαι- αλλά τα βλέπω όλα παραφουσκωμένα. Στην Κύπρο έχω δουλειά, νιώθω χρήσιμος και επιθυμητός, αλλά δουλεύω για να τα βγάζω πέρα με τη σχολή. Και έχω και τους γονείς οι οποίοι βοηθάνε την ρευστότητα (οικονομικό χιουμοράκι).

Δεν μ' αρέσει να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, σχέδια για το μέλλον, κοιτώ μάξιμουμ ένα χρόνο παρακάτω. Μαζεύω συνεχώς λεφτά, είτε για διακοπές είτε για άλλα σχέδια. Μάζευα λεφτά για μεταπτυχιακό, μετά ήρθε η κρίση... προβλήματα στην δουλειά των γονιών μου με έκαναν να μαζευτώ λίγο και να περιμένω τα πράγματα να ξεκαθαρίσουν όσο γίνεται, μέχρι να ξεκαθαρίσουν, που δεν έγινε ακόμη, μπήκα στην σχολή γιατί δεν άντεχα να μην κάνω τίποτα, ε και μεταξύ μας το 'θελα κι αυτό. Δεν κάνω πράγματα επειδή πρέπει, κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, για το γαμώτο μου.

Στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες για μεταπτυχιακές σπουδές... στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι μου φίλοι έχουν ζήσει την εμπειρία του εξωτερικού σε συνδυασμό πάντα με σπουδές... Σίγουρα και το να μείνω στην Κύπρο για σπουδές είναι μια εμπειρία αλλά το εξωτερικό είναι εξωτερικό. Μ' αρέσει να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέες χώρες αλλά τώρα το να ταξιδέψω και να μείνω σε μια άλλη χώρα με φοβίζει λίγο... Παλιά, ίσως και να το γραφα στο μπλοκ, έλεγα ότι θέλω να πάω κάπου να μηδενίσω τα πάντα και να ξεκινήσω πάλι. Τώρα φο-βα-μαι ! Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτό.

Και πρόσεξε πόσο αρρωστημένη είναι η σκέψη μου... Φοβάμαι ότι αν μείνω κι άλλο στην Κύπρο θα με καταπιεί, το κλίμα της εποχής. Φοβάμαι ότι αν φύγω μπορεί να μην θέλω να ξανάρθω. Φοβάμαι όμως πραγματικά... Ως ένα βαθμό είδα τι μπορεί να μου προσφέρει η Κύπρος. Νιώθω όμως τώρα, ένα χρόνο μετά, ότι οφείλω στον εαυτό μου πρωτίστως να κάνω ένα βήμα μπροστά, να πάρω ένα ρίσκο σύντομα... Άρα, I'm about to take a risk and carpe fucking diem!

Και η καρδιά μου χτυπά δυνατά... πολύ δυνατά.

Κρισάρα

Υπότιτλος: Things are about to change.

Χθες το βράδυ ήμουν έξω με παρέα. Η κουβέντα έκανε κύκλο, ουσιαστικά ήταν εκτενείς μονόλογοι. Ο ένας βρήκε δουλειά, ο άλλος βαρέθηκε την Κύπρο, ο παραδίπλα το στραβό του και εγώ το κοντό μου. Η κουβέντα δεν πέρασε από μένα, δεν είχα τίποτα να πω και όποτε άνοιγα το στόμα μου κάποιος άλλος με προλάβαινε... μου πήραν την κουβέντα από το στόμα, ε αυτό. Ενίοτε όσοι βαριόντουσαν κοιτούσαν τα τόσο έξυπνα κινητά τους, αλλά εγώ αρνούμαι να πάρω smartphone και δεν είχα μαζί μου το μπλοκάκι μου να σημειώνω άρα... ήρθα σπίτι γύρω στις 2 και έκατσα και να γράψω το ποστ.

Κάποιος που είχα καιρό να δει με ρώτησε, με ενδιαφέρον, τι κάνω και πως περνώ. Και ξεκίνησα να λέω, να λέω και τελικά τίποτα δεν έλεγα... Τι λέω; Με έπιασε κάτι παράξενο. Panic attack δεν το λες... Το λες; Δεν ξέρω. Άρχισα να ιδρώνω και να νιώθω λες και υπερκατανάλωσα σουηδικά κεφτεδάκια. Δεν αντέχω, φεύγω από το τραπέζι χωρίς πολλά πολλά και πάω και κλείνομαι στην τουαλέτα. Κλειδώνω και περπατάω πάνω κάτω, πάνω κάτω και προσπαθώ να ηρεμήσω. Φυσικά πάνω κάτω όσο γίνεται σε ένα δυο επί τρία!

Με την πλάτη ακουμπισμένη στην πόρτα κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη... Δε φτάνει που παθαίνω κρισάρες ο μαλάκας, είναι και κινηματογραφικές! Έτσι αγάπη μου, γιατί εμείς ό,τι κάνουμε το κάνουμε με στυλ. Και με πανσέληνο παρακαλώ, αλίμονο, πάω για Χρυσό Φοίνικα. Βλέπω που λες τον εαυτό μου στον καθρέφτη και περνάνε τόσα πολλά πράγματα από το μυαλό μου που το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι αν πέθανα. Εγώ και το χάος για τις τελευταίες μέρες είμαστε συνώνυμοι...

Δεν θυμάμαι καν τι περνούσε από το μυαλό μου εκείνη την ώρα. Θυμάμαι ότι άρχισα να κάνω ασκήσεις διαφραγματικής αναπνοής (γιατί δεν είμαστε τυχαίοι εμείς αγάπη μου...) και ηρέμησα. Οι παλμοί μου επανήλθαν στο φυσιολογικό -δεν τους μέτρησα γιατί δεν ξέρω πόσο είναι το φυσιολογικό απλά σταμάτησε να σπαρταρά η καρδιά μου σαν ψάρι... Σκούπισα τον ιδρώτα, έπλυνα τα χέρια μου και απεχώρησα. Στη μούγκα για την υπόλοιπη βραδιά.

The day after.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον έχω χάσει το μέτρο... Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το άγχος. Ποτέ δεν ήμουν αγχώδης τύπος... Δεν νιώθω εγώ. Δεν νιώθω καλά. Δεν ξέρω. Και τώρα αυτό με κουράζει. Πριν λίγο καιρό υπερασπιζόμουν το “δεν ξέρω” σαν απάντηση, αλλά τώρα νιώθω ότι δεν έχω αποθέματα υπομονής, ούτε καν για τον εαυτό μου. I have to know... Υποθέτω τώρα πως... πάμε για άλλα, καλύτερα.

Life is a road

Παρατηρούσα τον τρόπο που οδηγούν οι άνθρωποι -αν μπορεί κάποιος να τους ονομάσει έτσι- εδώ στην Κύπρο. Οι περισσότεροι έχουν καθαρισμένα και γυαλιστερά αυτοκίνητα, κάποιοι έχουν και ακριβά αυτοκίνητα και όλοι αυτοί αποφεύγουν τις λακκούβες στον δρόμο, όπως οι κυβερνήσεις τις ευθύνες, αλλά σε άρρωστο επίπεδο. Μπαίνουν στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας απλά και μόνο για μια λακκούβα...

 Και κάνω εγώ τις συνδέσεις.

Τα αυτοκίνητα είναι σαν τις ζωές μας. Όπως και η ζωή έτσι και το αυτοκίνητο είναι ένα άθροισμα δυνατοτήτων και επιλογών -καθόλου τύχης. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο αυτοκίνητο και συνηθίζουμε να ζηλεύουμε τα ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα... την επιφάνεια. Ο καθένας έχει το αυτοκίνητο που μπορεί να υποστηρίξει και να διατηρεί, άλλοι αγοράζουν αυτοκίνητα που τους αρέσουν για να τα αλλάξουν τον άλλο μήνα.

Επιπλέον στους δρόμους υπάρχουν νόμοι, όρια, για ταχύτητα, φώτα τροχαίας, διαβάσεις πεζών, χώροι στάθμευσης και πάει λέγοντας. Αρκετοί αδιαφορούν για τους νόμους, οι οποίοι νόμοι, hate to bother you, φτιάχτηκαν για να μας ευκολύνουν την κυκλοφορία -και κατ' επέκταση τη ζωή. Επιπλέον το 70% της κυκλοφοριακής κίνησης στην Κύπρο παράγεται από την βλακεία που καβαλά ο καθένας στο κεφάλι του... Δεν ξέρουν τι στο διάολο σημαίνει λωρίδα επιτάχυνσης, ανακαλύψαμε την 3η λωρίδα στον αυτοκινητόδρομο και να σου το προσπέρασμα από αριστερά... Λες και οδηγάμε ανάποδα! Εδώ δυο λωρίδες και τα κάνετε παπαρδέλες, θέλατε και τρίτη. Για αυτήν την παράγραφο οι αλληγορίες πέφτουν βροχή...

Ο τρόπος που οδηγούμε είναι η σύγχρονη κουλτούρα και ανθρωπιά (sic). Δεν ζούμε αρμονικά ο ένας με τον άλλον, είναι λες και παίζουμε συγκρουόμενα (το να κάνεις παρομοίωση με αυτοκίνητα σε παρομοίωση με αυτοκίνητα είναι όντως λίγο συγχυστικό, πως λέμε theatre in theatre... ε αυτό). Είναι λες και κυκλοφορούμε για να χτυπήσουμε με κάποιον και μόλις χτυπήσουμε με κάποιον δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πλακώνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες...

Επιπλέον οι λακκούβες είναι στους δρόμους, αναπόφευκτες οι περισσότερες, κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν, είναι οι αναποδιές, οι ατυχίες, οι κακές στιγμές της ζωής. Γιατί να θες να τις αποφύγεις; Τι φοβάσαι ήθελα να 'ξερα... φοβάσαι για την μηχανή του αυτοκινήτου σου; Μην ανησυχείς, αυτά φτιάχνονται. Δεν υπάρχει ο τέλειος δρόμος, δεν υπάρχει δρόμος με ροδοπέταλα... Και ο δρόμος που είναι πολύ καλός δεν θα 'ναι για πολύ. Η τριβή και η πίεση θα φανερώσουν αργά ή γρήγορα τα ελαττώματα της κατασκευής και μια λακκούβα θα ανοιχτεί.

 Κι όλα αυτή η παραφιλοσοφία γιατί δεν ξέρουν κάποιοι να οδηγούν και να συμπεριφέρονται σωστά στον δρόμο... Σκέψου να πάθαινα τίποτα σοβαρό πόση φιλοσοφία θα 'πεφτε!

All by myself

Παρασκευή βράδυ. Από όσο θυμάμαι αυτή η μέρα ήταν αφιερωμένη στους φίλους, με τρελές εξόδους και τρελά κέφια, έστω και μίνιμαλ κέφια, αλλά κέφια πάνω από όλα.

Ναι, ναι σωστά υποψιάζεσαι καλέ μου αναγνώστη, θα φιλοσοφήσουμε τα των φιλιών. Ωχ λες και κλείνεις το παράθυρο, you are so not ready for this type of conversation. Και με το δίκιο σου... Καταρχάς εδώ θα ήθελα να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τους φίλους που μας πουτσογράφουν γιατί έχουν γκομενικά και βγαίνουν με άλλα ζευγάρια.

*and counts a minute, 5, 4, 3, 2, 1 and *

Ωραία. Αυτή η χώρα, η Κύπρος, το γνωστό Νησί -πρώτα αυτό και μετά η Σπιναλόγκα- είναι φτιαγμένη για ζυγούς αριθμούς. Τι εννοώ; Δεν μπορείς να κάνει πράγματα μόνος σου... Πριν ένα-δυο μήνες είδα κάποιον στην συναυλία του Σαββόπουλου στο ορυχείο της Σκουριώτισσας ο οποίος φαίνεται πως πήγε μόνος. Παρένθεση αν με διαβάζεις δώσε μου ένα σημείο ζωής γιατί είσαι και κούκλος! Παραξενεύτηκα... Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να πηγαίνει σε συναυλία μόνος.

Και εγώ μέχρι να πείσω τον εαυτό μου να πάω θέατρο μόνος μου πέρασε καιρός. Έχω δει δυο μόνο παραστάσεις χωρίς παρέα... Και το θέατρο μ' αρέσει κιόλας. Αλλά νιώθεις περίεργα... μέχρι να μπω και να ξεκινήσει η παράσταση είχα αλλάξει 10 χρώματα και έπρεπε να χα αλλάξει και μπλούζα γιατί από τον ιδρώτα ήταν λες και ήρθα από το γυμναστήριο. Και τώρα που είπα γυμναστήριο, το μόνο πράγμα που μπορεί να μπορείς να κάνεις μόνος είναι το γυμναστήριο, εκεί δεν σε κοιτάνε περίεργα.

Να μιλήσω για θάλασσα; Ούτε λόγος. Μόνος στην θάλασσα; Δες τα κρεβατάκια και τις ομπρέλες... Δες πόσα κρεβατάκια έχει η κάθε ομπρέλα... Ακριβώς, δυο! Και κάτι ξενοδοχεία στα βουνά -γιατί έψαχνα κάτι προσφορές αγροτουρισμού- δεν έχουν μονόκλινο! Τι στο διάολο γίνεται εδώ; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει; Είναι βαλτοί όλοι; Συμφωνήσατε όλοι να είναι πάντα Φλεβάρης και δεν το ξέρω;

Πασχίζω να λειτουργώ μόνος και δεν τα καταφέρνω... Δεν ξέρω τι γίνεται και γιατί, αλλά ξέρω ότι αυτό με κρατάει πίσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω μόνος είναι ψώνια, as in υπεραγορά και δώρα. Δεν έχω πάει παραλία για μπάνιο μόνος, δεν έχω πάει σε εστιατόριο για να φάω μόνος, δεν έχω πάει διακοπές μόνος και δεν βγήκα ποτέ για ποτό μόνος. Που πάω; Γιατρέ μου, είμαι καλά; Να ανησυχήσω; Να πανικοβληθώ; 

ΥΓ. Ακόμα και στις προσκλήσεις του επαγγελματικού δείπνου έγραφε πάνω +1 άτομο.

Το Δόγμα του "Για πάντα"

Κανένας από τους φίλους μου δεν ρίχνει την βόμβα του “για πάντα”. Κάναμε μια συζήτηση χθες, προχθές στην παρέα και ακόμα αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα και να 'μαι εδώ, να αμπελοφιλοσοφώ για τα των ανθρωπίνων σχέσεων. Οι μόνοι που δικαιούνται να πούνε “για πάντα” κατ' εμέ είναι τα μέντιουμ. Μόνο. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να καταλάβουν αυτά που λέω, γιατί το πάντα και το ποτέ τα 'χω φιλοσοφήσει, έχω ξοδέψει ώρες και ώρες, αμέτρητες μέρες σ' αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει κάτι που να διαρκεί για για πάντα, και ιδιαίτερα ερωτικές σχέσεις.

Όχι δεν γίνομαι σπαστικό τώρα που δεν μπορεί να βλέπει ανθρώπους ευτυχισμένους. Πως δεν μπορώ; Αυτή είναι η ενέργεια που με ωθεί. Θεωρώ δύσκολο δυο άνθρωποι να είναι ερωτευμένοι για πάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους εύχομαι να χωρίσουν ή κάτι. Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα και το καλύτερο δυνατό και τίποτα λιγότερο από αυτό. Γιατί όλοι έχουν το δικαίωμα να αγαπούν και να τους αγαπάνε.

Κάποιοι από τους ερωτευμένους μου φίλους δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν αυτό το “για πάντα”. Ε αυτοί είναι οι εις βάθος ερωτευμένοι που δεν βλέπουν πέρα από το τώρα -και αυτό είναι πολύ καλό. Οι άλλοι που λένε ότι είναι ερωτευμένοι αλλά καταλαβαίνουν αυτά που λέω είναι απλά πληγωμένοι... big time.

Δεν είμαι ο ειδικός σε θέματα σχέσεων αλλά ελευθερία λόγου, είμαι εδώ, λέω την άποψη μου, δεν δηλώνω πουθενά ότι εγώ είμαι ο σωστός και δέχομαι και σχόλια. Ερωτεύτηκα έναν στρέιτ συμμαθητή μου στο Λύκειο -προφανώς και δεν είχα ιδέα πως δουλεύουν τα πράγματα τότε. Έπειτα ερωτεύτηκα έναν σοφιστικέ μεγαλύτερο τύπο ο οποίος αποδείχθηκε ένας απλός σεξομανής με προβλήματα δέσμευσης. Δε μας χέζεις ρε παπάρα! Πραγματικά αυτά τα αστεία με το “προβλήματα δέσμευσης” και “προβλήματα εμπιστοσύνης” πρέπει να σταματήσουν. Άρα εγώ στα προσωπικά μου σε γενικές γραμμές νιώθω άτυχος, πιο άτυχος και από την Αργεντινή στον τελικό του Παγκοσμίου!

Το 'χω ξαναπεί αλλά το ξαναλέω. Το μόνο ζευγάρι το οποίο θαυμάζω για την αγάπη, εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια του είναι οι παππούδες μου, από την μεριά του μπαμπά μου. Σήμερα θα ήταν παντρεμένοι για 72 χρόνια! Ουάο! Δηλαδή, γαμώτο, θέλω και εγώ κάτι τέτοιο! Μιλάμε για πάρα πολλά χρόνια, πολύ περισσότερο από μισό ΑΙΩΝΑ! Είχαν έξι παιδιά και τα δυο τα έχασαν όσο ήταν ακόμη μωρά. Η γιαγιά και ο παππούς πέρασαν μαζί τόσες δυσκολίες και ευτυχισμένες στιγμές, πάντα ενδιαφέρονταν ο ένας για τον άλλον και η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή. Ακόμη και τώρα, 11 χρόνια μετά τον θάνατο του παππού, η γιαγιά λέει πως ακόμη τον αγαπά και δεν τον ξεχνά ποτέ. Βουρκώνουν τα μάτια της κάθε φορά που τον θυμάται και είναι τόσο ευαίσθητη. Αυτό είναι το δικό μου για πάντα! Και έχω μια απόδειξη πως δεν είναι ακατόρθωτο.

Ο καιρός όμως αλλάζει... Σήμερα δεν αγαπάμε για τους ίδιους λόγους, ίσως δεν αγαπάμε καθόλου. Δώσαμε τόση πολλή σημασία στο πιο ανούσιο είδος σεξ που υπάρχει στον κόσμο, το περιστασιακό (αυτό και το σεξ για αναπαραγωγή). Βαφτίσαμε ως σεξουαλικά υγιές το να αλλάζουμε συντρόφους και απλά κάνουμε one-night-stands για να μην ξεχάσουμε τι είναι σεξ. Δεν ξέρουμε πως να χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας και δεν μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα των άλλων. Παίζουμε με τα συναισθήματα όλων λες και είναι lego και είμαστε βλάκες αν κρίνω από τους δείκτες συναισθηματικής νοημοσύνης της εποχής μας. Στο τέλος της μέρας είμαστε αβοήθητοι και πολλοί από 'μας μόνοι. Και μην μου πεις “έχω και τους φίλους μου”.

Σε αυτό το context όλα είναι εφήμερα και προσωρινά. Η ξάδερφη που παντρεύτηκε πέρσι, χώρισε λόγω, λέει, ασυμφωνίας χαρακτήρων. Τι στο διάολο χριστιανή μου; Περίμενες να κάνεις δυο παιδιά για να καταλάβεις ότι δεν συμφωνούν οι χαρακτήρες σας; Γιατί σου πήρε τόσο πολύ;

Όπως και να έχει, κλείνω με αυτό που είπα νωρίτερα: Όλοι έχουν το δικαίωμα να αγαπούν και να τους αγαπούν. Ποιος είμαι εγώ που θα πω ότι μια σχέση δεν θα διαρκέσει για πάντα... Απλά κατά βάθος ζητώ από τα ζευγάρια που ξέρω να με διαψεύσουν για το ότι όλα είναι εφήμερα και προσωρινά. Θέλω να βλέπω ζευγάρια που να αγαπιούνται και να σέβονται ο ένας τον άλλον, θέλω να βλέπω ζευγάρια και να ξέρω ότι είναι κατορθωτό να χτίσεις μια δυνατή σχέση η οποία θα αντέξει στον χρόνο και γιατί όχι να σε φτάσει μέχρι... όπου φτάσεις.

Μια κατσαριδούλα...

... η μικρή Τερέζα

Προψές το βράδυ επιστρέφω σπίτι νωρίς -ήτοι πριν τις 2- και αποφασίζω να κοιμηθώ νωρίς. Μα φευ! Δεν ήταν όμως γραφτό μου και τσα! Μια κατσαρίδα ξεπροβάλλει δίπλα από το κρεβάτι. Εγώ σε ψυχραιμότατο πανικό ξυπνάω όλη την γειτονιά με τις γαουροφωνάρες μου και εξαπολύω τόσο βρισίδι που δεν ξανάγινε ποτέ σε τηλεοπτικό στούντιο. Προσπαθώ να την σκοτώσω, αλλά εξ αποστάσεως σκότωμα κατσαρίδας δεν έγινε ποτέ.

Αφού τρέχω για να πάρω το εντομοκτόνο -γνωστής μάρκας αλλά δεν είναι ποστ με τοποθέτηση προϊόντος αυτό άρα δεν λέμε μάρκα- η κατσαρίδα άφαντη. Αποφασίζω να στρώσω στο σαλόνι αλλά η ζέστη, κωλόζεστη, δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ. Επιστρέφω στο δωμάτιο με το εντομοκτόνο στο χέρι και την βλέπω ξανά να κόβει βόλτες. “Έτσι είσαι;” είπα “You wanna play it hard, I'll give it to you bitch” κανονικά συζήτηση, ναι. Άρχισα να ψεκάζω τόσο που έγινε το δωμάτιο θάλαμος αερίων.

Ανοίγω τα παράθυρα, μπας και μ' ακούσει κανας γείτονας και έρθει να μου φέρει ένα μυστικό όπλο κατά της κατσαρίδας και να ξεβρωμίσει ο τόπος αλλά τίποτα. Ούτε γείτονας συγκινήθηκε, ούτε το δωμάτιο απαρνιόταν την βρωμιά του εντομοκτόνου. Και εγώ στην γωνιά να ψεκάζω κάτω από το κομοδίνο όπου πήγε και κρύφτηκε η κατσαρίδα. Τελικά δεν ξέρω αν πέθανε αλλά νύσταζα τόσο πολύ που είπα να κοιμηθώ.

Εννοείται πως είχα απομακρύνει το κρεβάτι από κάθε άλλο έπιπλο και μάζεψα ότι υπήρχε χάμω και πάει λέγοντας. Μόνο σφουγγαρίστρα δεν κατέβασα. Ένιχαου... Κοιμάμαι όσες ώρες απομένουν. Μετά ξεκίνησε ο καθαρισμός. Λες και θα ρθουν υποψήφιοι αγοραστές του σπιτιού... Όχι το καθάρισμα της πεθεράς, κανονικό και με τον νόμο.

Έπρεπε να με βλεπες με το μάτι γαρίδα να βγάζω όλο το ερμάρι και να βάζω πίσω τα ρούχα με τάξη, σειρά και προσοχή. Από τα ψυχαναγκαστικά μου, ξέρεις τώρα, μπορείς να φανταστείς. Ξαναδιπλώνω φανέλες γιατί δεν είχαν όλες το ίδιο μέγεθος με αποτέλεσμα η στοίβα ρούχων να γέρνει προς κάποια κατεύθυνση. Στο περίπου τα δίπλωνα, είπαμε ψυχαναγκασμός αλλά όχι και τόσο, δεν έβγαλα και χάρακα βρε αδερφέ. Στο πιο χαμηλό ράφι τα γυμναστικά. Σκοτώθηκα απ' την γυμναστική που θέλουν και ράφι μόνα τους. Έναν κοιλιακό δεν είδα ακόμη. Πάνω από αυτά τα μπλουζάκια και πιο πάνω τα τρικά και τα footer. Και αφού αυτά ταχτοποιήθηκαν είπα να ταχτοποιήσω κι άλλα πράγματα...

Πειθαρχία και αρετή! Έτσι πάει. Έτσι θα προκόψω (sic).

Communication

Άμα προβληματίζομαι για το βράδυ που πάει να τελειώσει, σημαίνει πως η έξοδος ήταν κάπως αποτυχία. Λέω κάπως πρώτον για να το κάνω λιγότερο μελοδραματικό και δεύτερον γιατί δεν είμαι απόλυτος, πάνω από όλα. Αλλά πριν λίγο καθώς ήμουν στην τουαλέτα σκεφτόμουν πόσο αστείο είναι αυτό το πράγμα, να αναλώνομαι σε σκέψεις... σόρυ αλλά η Σελίν γράφει μουσική στην τουαλέτα, εγώ δεν μπορώ να σκέφτομαι;

Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι πολύ, και με κουράζει... και με κουράζω! Δουλειά δεν είχε ο διάολος.... Το μυαλό μου δεν στροφάρει κανονικά. Παίρνει στροφές βινυλίου για να διαβάσει ένα σιντάκι μωρέ... Δεν ξέρω τι διόδους παίρνει το σήμα στον εγκέφαλο αλλά το μήνυμα δεν πάει απευθείας, περνάει από χίλια άλλα σημεία, εμπλουτίζεται τόοοσο πολύ που αφού φτάσει μπορεί να κάνει μπαμ. Δηλαδή στην τελική, το βράδυ όταν επιστρέφω σπίτι, μου μένουν λίγα μυαλά πεταμένα εδώ και εκεί (μεταφορικά πάντα). (Προφανώς). (Για να 'μαι εδώ).

Και γιατί με πνίγει η σκέψη; Επειδή νιώθω ότι αυτό που σκέφτομαι δεν μπορώ να το μεταδώσω... Νιώθω ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω σαν άνθρωπος προς άνθρωπο ή έστω σαν δορυφόρος σε άνθρωπο. Δεν ξέρω αν εκπέμπω εγώ σε λάθος συχνότητα -πιθανόν κι αυτό- αλλά δεν επικοινωνούμε σήμερα (και όχι μόνο σήμερα). Don't get me wrong μωρέ, δεν μιλάω τώρα φιλοσοφικά για την επικοινωνία και κατανόηση και τις διαπροσωπικές σχέσεις... Όχι, όχι και πάλι όχι. Και ματαξαναόχι! Δεν με σώνει και το κλίμα να κάνω τόσο φιλοσοφάντζα συζήτηση, ήτοι 36 βαθμοί και 2 μποφόρια!

Υπάρχουν δυο-τρία άτομα που με ακούνε και με κατανοούν την δεδομένη φάση και ενίοτε απαντούν. Σαν την τύχη του μπλογκ δηλαδή, α γεια σου!

Η λύση είναι μια, πάμε παραλία! Το λέει και αυτή με την απαρρρρράδεκτη πρρρροφορά της τρρρρρανκίλας. Στις παραλίες αδερφές μου, στις παραλίες! Κάποιος;

Poison

Όταν ακούω την μάνα μου να λέει ότι τα παλιά τα χρόνια ήταν χρυσές εποχές ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα χτυπάει κόκκινο. Μετά βλέπω το κινητό μου, το οποίο μετά από 4 τηλωνήματα λέει “Battery low” και αναθεωρώ, ίσως η μάνα να 'χει δίκιο. Μετά συνειδητοποιώ ότι ο πουριτανισμός μέσα μου είναι σε υψηλά για την εποχή επίπεδα και λέω να καλμάρω κάπως... Έτσι έριξα ένα μαραθώνιο Σέιλορ μουν.

Πάει καιρός να κάνω γυμναστική και είπα να κάνω σήμερα. Ζυγίστηκα όμως και είδα ότι έχασα κιλά! Από που να τα 'χασα δεν ξέρω... Και κάτι είχα καταλάβει, όταν φυσούσε προψές και δεν μπορούσα να κάνω βήματα μπροστά. Επιπλέον τις τελευταίες τρεις μέρες είχα ένα ελαφρύ πρόβλημα με τα της κοιλιακής χώρας. Τώρα γιατί έκανα γυμναστική δεν ξέρω... Μωρέ ξέρω. Τοξίνες. Να φύγουν όλα από πάνω μας (μαζί και το νερό). Νιώθεις αναζωογονημένος -σε ευχαριστώ ορθογράφε για την βοήθεια.

Παράλληλα προσπαθώ να οργανωθώ για διακοπές. Η προσπάθεια μετράει (κάπως). Όλα γίνονται, το 'χω δει χαλαρά και με την δουλειά, κάτι μπορούμε να κανονίσουμε και μ' αυτούς. Θάλασσα δεν με βλέπω να πηγαίνω... 3 φορές όλες κι όλες μέσα σε 2 μήνες είναι ντροπή, και να πεις ότι μένω στου διαόλου τη μάνα; Σε νησί μένω! Απαπαπα. Άπονη ζωή. Συν, άπονο νησί.

Παράλληλα προσπαθώ να αλλάξω παραστάσεις... κατά την έκφραση. Έκοψα το διάβασμα. Ναι, enough is enough, μυαλό είναι και ο επεξεργαστής είναι του '90, αντιλαμβάνεσαι, έχουν βγει και καλύτεροι από τότε. Ε, πριν καεί μια και καλή το μυαλουδάκι μου είπα να ρίξω λίγο τους ρυθμούς και όλα τα σχετικά. Άρα διάβασμα γιοκ. Και καλά χαλαρώνω. Προσπαθώ να φτιάξω τις ώρες που κοιμάμαι, φτου μου μην με ματιάξω, τα καταφέρνω. Και αυτά... Οι σκέψεις είναι εδώ, μια ανησυχία είναι εδώ, κάτι υπαρξιακά μας ταλανίζουν, αλλά γερός πάνω από όλα -με εξαίρεση την τροφική δηλητηρίαση.

Καλός καιρός

Πάει καιρός να γράψω, αρκετός. Το ξέρω, λες να μην το ξέρω... Αλλά είναι και αυτό το ανυπόφορο της καθημερινής ζωής εδώ στο νησί. Χθες πήγα για το πρώτο μου μπάνιο, και νιώθω τύπου νεογέννητο που πάει πρώτη φορά θάλασσα! Να κάτι διαφορετικό, για αυτό γράφω.

*Εδώ υπήρχε παράγραφος που μιλούσε ποιητικά-αλληγορικά για τη σημασία της θάλασσας και τον “εξαγνισμό” που νιώθει το σώμα μέσα στο αλατόνερο και πάει λέγοντας. Διαγράφηκε για λόγους εξοικονόμησης δικού σας κυρίως χρόνου*

Δεν ξέρω που έχει πάει η ανθρωπιά στις μέρες μας... και η καλοσύνη δεν εκτιμάται. Εγώ αυτά δεν τα μπορώ όμως. Κυρίως στη δουλειά, γιατί καλά κρατεί η δουλειά. Οι εξετάσεις τέλειωσαν και αναμένουμε τα αποτελέσματα τα οποία θεωρώ ότι θα 'ναι καλά. Από δω και έπειτα τι κάνουμε; Έχω με μολύβι σημειωμένες στο ημερολόγιο ημερομηνίες που θα έχει θεατρικές παραστάσεις... Αυτό προηγείται προς το παρόν. Έπειτα πρέπει να πάρω τηλέφωνο στη δουλειά να κανονιστούμε με διακοπές γιατί τη θέλω τη διακοπή μου, με βλέπεις, είμαι στα όρια.

Μα τι ωραίο που είναι το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών!

Έβλεπα και κάτι φεστιβάλια στο εξωτερικό, εξωτερικό δηλαδή πόλη ή χώρα που για να φτάσεις χρειάζεσαι απευθείας πτήση πάνω από 3 ώρες. Αλλά είναι πολλά τα λεφτά... και προτιμώ να κάνω διακοπές και να μου μείνουν λεφτά για να καλοπιάσω τον εαυτό μου. Έχω αγοράσει τόσα πολλά δώρα στον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό, ένεκα γενεθλίων κιόλας (πέρασαν). Πήρα 4 βιβλία, 1 DVD, 1 CD, 1 μαγιό που δεν το φόρεσα ακόμη και δεν ξέρω αν θα το φορέσω ποτέ και 3 εσώρουχα. Μπαίνω σε έξοδα για καλό μόνο σκοπό.

Ψάχνω κι άλλα δώρα για μένα αλλά νομίζω η διακοπή θα 'ναι ένα μεγάλο δώρο από μόνη της... Λορεάλ γιατί το αξίζω. Περίπου...

Ιδέες ευπρόσδεκτες.

Καλή βδομάδα σε όλους

Like humans do

 Ο τίτλος παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι.

Δεν κοιμάμαι σαν άνθρωπος πια... Κοιμάμαι όποτε λάχει για λίγο γιατί μετά από κάποιες ώρες κάτι έχω να κάνω. Όποτε βρίσκω ευκαιρία να κοιμηθώ όμως το κάνω, αν δεν με μαζέψουν οι σκέψεις, γιατί δεν σκέφτομαι σαν άνθρωπος. Επίσης δεν φτάνει που δεν ξεκουράζομαι δουλεύω σαν ρομπότ. Θα καταρρεύσω... σύντομα. Όχι τώρα, μην πανικοβληθείς.

Δεν τρώω σαν άνθρωπος. Αυτό που το πας; Όχι συγγνώμη, από τα πέντε γεύματα που έτρωγα την μέρα, πέσαμε στα τρία... Ποιος; Εγώ! Αν είναι ποτέ δυνατόν. Είναι κιόλας αυτό το αίσθημα του ξεχνάω να φάω. Το παθαίνω, εύκολα, όταν έχω πολλά πράγματα να κάνω. Το -τρόπος του λέγειν- βράδυ όμως όταν επιστρέφω σπίτι η κοιλιά μου κάνει συναυλίες και τρώω για να μπορέσω να ηρεμήσω και να κοιμηθώ.

Νιώθω την πίεση, αλλά μπορώ να λειτουργήσω. Λειτουργώ ναι! Δεν μασάω εγώ... Αυτά τα ωρολόγια είναι ψευτοδουλειές για μένα! Η μια η δουλειά έληξε αισίως και μου πρότειναν να συνεχίσω τον Σεπτέμβρη... Απ' ότι φαίνεται, I'm good. Επιτέλους, feedback και από κάπου. Έμεινα με δυο δουλειές και τη σχολή... Για τη σχολή τι να σου πω; Κάποιοι άνθρωποι είναι αψυχολόγητοι και απαξιώ παντελώς. Αλλά όσο σου επηρεάζουν ή σου γαμάνε το πρόγραμμα τα παίρνεις στην κράνα και με το δίκιο σου!

Αποφάσισα ότι θα αθλούμαι περισσότερο, αλλά δεν έχω τον χρόνο ακόμη. *ξεσπώ σε γέλια* Είναι κάπως τραγικό αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι αν και για τον Ιούνιο επιστρέφω σπίτι μεσάνυχτα παρά κάτι δεν έχω παρέα να κάνω γυμναστική για καμιά ώρα... Και καλώς ή κακώς δεν είμαι άνθρωπος που κάνει πράγματα μόνος του... θέλω μια υποστήριξη. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό αλλά θα το ανακαλύψω κι αυτό, που θα μου πάει.

Απορώ τι κάνω σαν άνθρωπος πια... και το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι το παραπονιέμαι.

Επόμενος στόχος: Διακοπάρω. Σαν άνθρωπος ή όχι, δεν έχει σημασία.

Καλό κατακλυσμό και καλά μπάνια!

#CyprusPride

Χάρηκα πολύ για το Pride στην Κύπρο.

Χάρηκα γιατί ήταν περισσότερο πορεία παρά παρέλαση. Χάρηκα γιατί δεν έπαψε όμως να είναι cool.

Χάρηκα γιατί όλοι αυτοί που στα άρθρα τους δημοσίευαν φωτογραφίες με ημίγυμνους τύπους φάνηκαν χαζοί. Χάρηκα που δεν ήταν κλισέ.

Χάρηκα γιατί μάζεψε διάφορο κόσμο, ανεξαρτήτου ηλικίας, σεξουαλικότητας και εκπαίδευσης.

Χάρηκα που είδα οικογένειες, νέους και μεγάλους ανθρώπους να “διαδηλώνουν” μαζί.

Χάρηκα που η Whoopi Goldberg μίλησε για το Pride. Ποιο χάρηκα δηλαδή; Έκανα σαν μουρλό παιδί... Ακόμα δεν το πιστεύω!

Εύχομαι να έμενα περισσότερο.

Εύχομαι περισσότεροι φίλοι μου να ήταν εκεί -και να μη φοβόντουσαν πιθανές ταραχές. Και εγώ με την ψυχή στο στόμα ήμενα αλλά πήγα!

Εύχομαι να ταν εκεί έστω κάποιοι από την οικογένεια μου, έστω ένας μακρινός εξάδελφος, έστω ένα εξώγαμο του Γιάγκου Δράκου, ΚΑΤΙ. Αλλά ντάξει, από την οικογένεια μου δεν περιμένω πολλά... Πιστεύω ότι ναι μεν εξελίσσονται αλλά όχι με ανάλογους με τους δικούς μου ρυθμούς.

Εύχομαι το εύθυμο πνεύμα να συνεχιστεί... Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να αλλάξουν. Δεν είναι μόνο η πολιτεία που πρέπει να κοιταχτεί και να κατανοήσει ότι κάνει λάθη, αλλά και εμείς οι άνθρωποι... εμείς, τα βασικά συστατικά της κοινωνίας.

Old feeling, new beginning

Μ' αρέσουν οι βόλτες στην παλιά πόλη... Στην Λευκωσία βρίσκω τον εαυτό μου. Και όχι όπου να 'ναι στην Λευκωσία. Με τον επιχειρησιακό οργασμό που παρατηρείται στην παλιά πόλη η ιδέα να χαλαρώσω και να νιώσω άνετα σε κάποια από τις κύριες οδούς της παλιάς πόλης απομακρύνεται με απίστευτους ρυθμούς. Όλη η βαβούρα και το στριμωχτο-κώλιασμα μου την δίνουν στα νεύρα...

Παρκάρω το αυτοκίνητο κάπου μακριά (η θεωρία της σχετικότητα της απόστασης εδώ είναι τρομαχτικά διαφορετική από άλλες χώρες) και αρχίζω να περπατώ σε δρόμους που μπορεί να μην ξαναείδα ποτέ. Περνάς από δρόμους που μυρίζουν ακόμα ανθρώπινη ζωή και οι αισθήσεις σου δουλεύουν μετά μαγείας. Βλέπεις πράγματα που δεν είχες παρατηρήσει ποτέ μέχρι τώρα, μυρίζεις φυτά και φαγητά, ακούς τις ειδήσεις στην διαπασών...

Με το αυτοκίνητο η πόλη φαίνεται διαφορετική. Μονόδρομος από δω, έργα από 'κει... Τελικά με τα πόδια η ζωή είναι ευκολότερη, μονάχα θες βολικά παπούτσια.

Έτσι άλλοι κάνουν γιόγκα, άλλοι meditation... εγώ έκανα μια βόλτα στην πόλη μου και νιώθω πιο χαλαρός. Όχι όμως λιγότερο κουρασμένος. Και έλεγα, που 'ν το παράπονο, που 'ν το παράπονο... Ξεκινά η τελευταία βδομάδα μαθημάτων, ακολουθεί εξεταστική. Δεν κωλώνω με την καμία! Ελπίζω και εσείς το ίδιο.

Με δύναμη από την Λευκωσία.

Καλή βδομάδα!

Eurovision 2014: Review Final

Μια απλή έναρξη με λίγες φανφάρες για φέτος. Ωραία, αλλά αφού δεν είχαμε μεγάλη έναρξη γιατί δεν ξεκίνησαν τα τραγούδια νωρίτερα; Αφού είναι και περισσότερα από τους ημιτελικούς! Και έναρξη χωρίς το τραγούδι που κέρδισε πέρσι πρώτη φορά γίνεται νομίζω... Κρατώντας την παράδοση των φίλων Συσκανδιναβών, περσινών διοργανωτών, ο τελικός ξεκινά με την είσοδο των

26 χωρών.

Ξεκινήσαμε με την Ουκρανίδα που έκανε τον γκόμενο χάμστερ και τον είχε να τρέχει. Έπειτα η Λευκορωσία να μας μιλάει πρόστυχα και ο Ισλανδός να μας κοιμίζει ελαφρώς μέχρι το ρεφρέν. Το τραγούδι της Ρουμανίας μ' αρέσει περισσότερο κάθε φορά που το ακούω... Ο Αρμένιος έσκισε! Το Μαυροβούνιο εντάξει... Η Πολωνέζα Μπιγιόνσε βγήκε και τα 'πε και τα κανε μαντάρα. Η Ελλάδα ξεσήκωσε τον κόσμο με ευκολία και η Αυστρία έκανε το στάδιο να τραγουδά το τραγούδι.

Έπειτα η πρώτη από τις Big Five, Γερμανία ανεβαίνει στη σκηνή. Το τραγούδι αλλά και η εμφάνιση ήταν στατικά... μια ανεξήγητη μουντίλλα. Δεν ξέρω αν η κίνηση θα έσωζε τα πράγματα αλλά ήταν φλατ...

Η Σουηδέζα έσκισε, έδωσα και έμφαση στο τραγούδι για πρώτη φορά. Ίσως επειδή οι Σκανδιναβοί αλληλοστηρίζονται χωρίς ντροπή και αιδώ να ήμουν και εγώ αρνητικός στον ημιτελικό. Αλλά και σαν τραγούδι μ' άρεσε αλλά όχι τόσο η εμφάνιση. Και μετά τη Σουηδία η Γαλλία. Η Γαλλία έστειλε μια αποτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας Γάλλων LMFAO. Επίσης το αυτί μου έχει γίνει μουσικό και δεν μου φεύγει τίποτα, το τραγούδι έχει μέσα το ντέμο του Pon de Floor όπως και το τραγούδι της Beyonce Run the World.

Ρωσία βουρ για Κριμαία, ούτε βαλτές να ήταν! Και μετά η αγαπημένη Ιταλία! Πάω με χίλια το τραγουδάκι και το στυλάκι της αγαπημένης, αρκετά τρελό! Όταν όμως άρχισε να κυλιέται στα πατώματα, με έχασε παντελώς! Γουστάρω να ακούω τα Ιταλικά, δεν κατάλαβα τίποτα σχεδόν αλλά δεν τα πιάνω με την πρώτη...

Η Σλοβένα με το φλάουτο της με έκανε να μουρμουρίζω τον ρυθμό! Το σνόμπαρα στον ημιτελικό αλλά να σου... Δεν με άκουσαν οι Φινλανδοί ή οι διοργανωτές και άφησαν τα φώτα όπως ήταν... σας είπα ότι θέλατε κάτι πιο ήρεμο, που να κερδίσετε έτσι; Ε μ' αυτά και με εκείνα να σου και η Ισπανία. Και γαμώ τα διαφράγματα έχει η κοπελιά, πιεζόταν να βγάλει τις νότες αλλά τις έβγαλε! Μπράβο, μπράβο, όχι μπράβο! Α και νόμιζα πως όντως έβρεχε, δεν ξέρω τι κάναν οι Δανέζοι αλλά το κάνουν καλά!

Αχ και μετά ο Ελβετός, αχ ο Ελβετός με το σφύριγμα του... αχ Ζυρίχη, Ζυρίχη η αγαπημένη μου πόλη! Μετά ο ακτιβιστής Ούγγρος βγήκε και έστειλε το κοινωνικό του μήνυμα. Άρχισα να κουράζομαι και να νυστάζω και η Μάλτα δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Και λίγο πριν το τέλος η διοργανώτρια χώρα, Δανία. Συγγνώμη, οι Ευρωπαίοι δεν ξέρουν ποιος είναι ο Bruno Mars; Δεν έχουν ξαναδεί τα βραβεία Γκράμυ; Η χορογραφία είναι καθαρή αντιγραφή! Απαπαπα. Και πολύ κλισεδάκι, αυτές οι αγάπες και τέτοια...

Και στην τελική ευθεία οι Ολλανδοί που πρέπει να χουν ρίζες στην Αμερική, κάπου στο Τέξας και το Σαν Μαρίνο που τελικά ήταν η 3η και τυχερή της αλλά επειδή πέρασες στον τελικό δεν σημαίνει ότι θα πάρεις και καλή θέση, ρώτα μας και μας που κάτι ξέρουμε. Και τέλος η Αγγλία. Καταρχάς τι φοράς βρε αγάπη μου; Κατά δεύτερον δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο... Power to the people λέει η άλλη, ποια; Η Εγγλέζα! Από την χώρα της Θάτσερ βγαίνουν και τέτοια πνεύματα αντιλογίας;

Θέλω τον Δανό που έπαιζε πέρσι τον αυλό... Και πήγε και χώθηκε στο νερό που είναι γύρω από τη σκηνή! Θα κρυώσει καλέ το παιδί... Όλοι στο νερό!

Η ψηφοφορία ήταν εξαιρετική, βγήκε η ψυχή μου μέχρι να κατασταλάξω... και η Ευρώπη μίλησε! Η Αυστρία είχε κερδίσει τον πρώτο ημιτελικό ενώ τον δεύτερο ημιτελικό κέρδισε η Ολλανδία. Αναλυτικά τα αποτελέσματα των ημιτελικών:

Α' Ημιτελικός

01 Ολλανδία 150 βαθμοί

02 Σουηδία 131

03 Ουγγαρία 127

04 Αρμενία 121

05 Ουκρανία 118

06 Ρωσία 63

07 Μαυροβούνιο 63

08 Ισλανδία 61

09 Αζερμπαϊτζάν 57

10 Σαν Μαρίνο 40

11 Πορτογαλία 39

12 Εσθονία 36

13 Λετονία 33

14 Βέλγιο 28

15 Αλβανία 22

16 Μολδαβία 13

Οι κριτικές επιτροπές έκριναν το τραγούδι της Ολλανδίας το καλύτερο ενώ δεύτερο στην κατάταξη των κριτικών επιτροπών του πρώτου ημιτελικού ήταν το τραγούδι της Αρμενίας. Κοινό και κριτικές επιτροπές συμφώνησαν σε 7 από τις 10 χώρες που πέρασαν στον τελικό και έκριναν και οι δυο την Ολλανδία νικήτρια χώρα του πρώτου ημιτελικού.

Β' Ημιτελικός:

01 Αυστρία 169

02 Ρουμανία 125

03 Φινλανδία 97

04 Ελβετία 92

05 Λευκορωσία 87

06 Νορβηγία 77

07 Ελλάδα 74

08 Πολωνία 70

09 Μάλτα 63

10 Σλοβενία 52

11 Λιθουανία 36

12 Ιρλανδία 35

13 ΠΓΔΜ 33

14 Ισραήλ 19

15 Γεωργία 15

Στον δεύτερο ημιτελικό η Αυστρία ήταν η μεγάλη νικήτρια τόσο από τις κριτικές επιτροπές όσο και από το κοινό. Η Πολωνία ήταν 3η με τη βαθμολογία του κοινού όμως οι κριτικές επιτροπές είχαν άλλες βλέψεις. Η Ελλάδα ήταν 5η στην ψηφοφορία των τηλεθεατών και 10η στην ψηφοφορία των κριτικών επιτροπών. Στον δεύτερο ημιτελικό κοινό και κριτικές επιτροπές συμφώνησαν για 9 από τις 10 χώρες, το κοινό ψήφισε την Ιρλανδία η οποία ήρθε τελευταία στην ψηφοφορία των κριτικών επιτροπών και έχασε το χρίσμα της για τον τελικό.

Η τελική κατάταξη του τελικού είχε ως εξής: Αυστρία στην πρώτη θέση με 290 βαθμούς, Ολλανδία στην δεύτερη με 238, Σουηδία στην τρίτη με 218 και Αρμενία στην τέταρτη θέση με 174 βαθμούς. 5η θέση για την Ουγγαρία και η δεύτερη πεντάδα των πρώτων δέκα είναι η εξής: Ουκρανία, Ρωσία, Νορβηγία, Δανία και Ισπανία. Η Ελλάδα τερμάτισε με 35 πόντους στην 20η θέση, ενώ την τελευταία θέση κατέκτησε η Γαλλία επάξια με 2 βαθμούς.

Τέλος τα τρία βραβεία Marcel Bezencon απονεμήθηκαν λίγο πριν τον τελικό ως εξής: Βραβείο Τύπου, για την συμμετοχή που έλαβε τους περισσότερους βαθμούς από τους δημοσιογράφους που βρίσκονταν στην Κοπεγχάγη, απονεμήθηκε στην Αυστρία. Τα άλλα δυο βραβεία, το Βραβείο Καλύτερης Σύνθεσης, που επιλέγεται από όλους τους συνθέτες που λαμβάνουν μέρος κάθε χρόνο, και το Καλλιτεχνικό Βραβείο, που επιλέγεται από τους σχολιαστές όλων των χωρών, απονεμήθηκαν στην συμμετοχή της Ολλανδίας.

Μετά από 7 τελευταίες θέσεις και μια μόνο νίκη, στον 11ο διαγωνισμό, η Αυστρία κέρδισε τον 59ο διαγωνισμό της Eurovision και καιρού επιτρέποντος η 60η διοργάνωση θα φιλοξενηθεί στην Αυστρία στις 12, 14 και 16 Μαΐου 2015.

Eurovision 2014: The Final

Απόψε θα ηχήσει ο χαρακτηριστικός ήχος που όλοι σιγοτραγουδάμε όταν ξεκινάει η Eurovision, για μια τελευταία φορά... για φέτος. Ο 59ος Διαγωνισμός της Eurovision φτάνει στο τέλος του και το πρελούδιο Te Deum θα παίξει σε όλους τους τηλεοπτικούς δέκτες της Ευρώπης, και όχι μόνο, σηματοδοτώντας την έναρξη του μεγάλου τελικού. 20 χώρες που διακρίθηκαν στους δυο ημιτελικούς θα συναγωνιστούν τις Big Five, Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία και Ισπανία καθώς και την διοργανώτρια χώρα για να αναδείξουν τον μεγάλο νικητή.

H φετινή διοργάνωση λαμβάνει χώρα στην Κοπεγχάγη, στη Δανία, μετά την νίκη της χώρας στο Μάλμο της Σουηδίας. Η Έμελι ντε Φόρεστ χάρισε στην Δανία την πρώτη νίκη της μετά το 2000 και ο διαγωνισμός φιλοξενείται από την Δανία για τρίτη χρονιά. 37 συνολικά χώρες -σχετικά μικρός αριθμός συμμετεχόντων- παρουσίασαν τις συμμετοχές τους και οι 26 από αυτές διαγωνίζονται σήμερα για ένα και μόνο στόχο, την ανάδειξη της χώρας που θα φιλοξενήσει την 60η διοργάνωση του διαγωνισμού της Eurovision.

Είναι η πρώτη χρονιά μετά το 2001, όταν τον διαγωνισμό φιλοξενούσε και πάλι η Δανία, που η Κύπρος δεν συμμετέχει στην Eurovision. Δυο χρόνια πριν η Ήβη Αδάμου κατέπληξε τους Eurofans, με το video του La la love να είναι δεύτερο σε views μετά το Euphoria της Σουηδίας αλλά έλαβε μόλις την 16η θέση με 65 βαθμούς, όσους και η Ουκρανία. Πέρσι η Δέσποινα Ολυμπίου έλαβε συνολικά 11 (!) πόντους και κατέλαβε την προτελευταία θέση στον πρώτο ημιτελικό και δεν προκρίθηκε στον τελικό.

Η αρένα B&W Hallerne είναι έτοιμη να φιλοξενήσει τους Eurofans που ταξίδεψαν από πολλές χώρες και τους καλεί να συμμετάσχουν και αυτοί με το δικό τους τρόπο στον διαγωνισμό. Μότο της διοργάνωσης είναι άλλωστε το “JoinUs”. Για πολλοστή φορά στην ιστορία του διαγωνισμού οι παρουσιαστές είναι τρεις, αλλά για πρώτη φορά οι παρουσιαστές είναι δυο άντρες και μια γυναίκα, Σκανδιναβικές πρωτοτυπίες οι λεγόμενες.

Η απόφαση για την ανάδειξη του νικητή ανήκει στο κοινό κατά 50% αφού για τα τελικά αποτελέσματα κάθε χώρες συμψηφίζονται οι βαθμολογίες της κριτικής επιτροπής και του κοινού το οποίο ψηφίζει από το σπίτι. Οι εθνικές κριτικές επιτροπές πρέπει να απαρτίζονται από 5 άτομα που να σχετίζονται άμεσα με τη μουσική βιομηχανία ή τον χώρο της μουσικής τέχνης και τα ονόματα όλων των κριτών δημοσιεύτηκαν από την 1η Μαΐου.

10 χώρες από τον πρώτο ημιτελικό και 10 από τον δεύτερο συναντούν σήμερα τις Big Five και την διοργανώτρια χώρα στον τελικό του διαγωνισμού που θα καθορίσει ποιος θα είναι ο μεγάλος νικητής. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού που το Μαυροβούνιο και το Σαν Μαρίνο θα διαγωνιστούν στον τελικό, οι χώρες έκαναν το ντεμπούτο τους το 2007 και 2008 αντίστοιχα. Η σειρά με την οποία θα εμφανιστούν οι 26 χώρες σήμερα είναι η εξής:

01 Ουκρανία Mariya Yaremchuk "Tick-Tock"

02 Λευκορωσία Teo "Cheesecake"

03 Αζερμπαϊτζάν Dilara Kazimova "Start a Fire"

04 Ισλανδία Pollapönk "No Prejudice"

05 Νορβηγία Carl Espen "Silent Storm"

06 Ρουμανία Paula Seling & Ovi "Miracle"

07 Αρμενία Aram MP3 "Not Alone"

08 Μαυροβούνιο Sergej Ćetković "Moj svijet" (Мој свијет)

09 Πολωνία Donatan & Cleo "My Słowianie - We Are Slavic"

10 Ελλάδα Freaky Fortune feat. RiskyKidd "Rise Up"

11 Αυστρία Conchita Wurst "Rise Like a Phoenix"

12 Γερμανία Eliza “Is it right”

13 Σουηδία Sanna Nielsen "Undo"

14 Γαλλία Twin-Twin “Mustache”

15 Ρωσία Tolmachevy Sisters "Shine"

16 Ιταλία Emma "La mia città"

17 Σλοβενία Tinkara Kovač "Round and Round"

18 Φινλανδία Softengine "Something Better"

19 Ισπανία Ruth Lorenzo “Dancing in the rain”

20 Ελβετία Sebalter "Hunter of Stars"

21 Ουγγαρία András Kállay-Saunders "Running"

22 Μάλτα Firelight "Coming Home"

23 Δανία Basim "Cliché Love Song"

24 Ολλανδία The Common Linnets "Calm After the Storm"

25 Σαν Μαρίνο Valentina Monetta "Maybe (Forse)"

26 Ηνωμένο Βασίλειο Molly “Children of the universe”

Δικαίωμα ψήφου στον μεγάλο τελικό έχουν οι χώρες που συμμετέχουν στην φετινή διοργάνωση, δηλαδή σήμερα μπορούν να ψηφίσουν και οι τηλεθεατές των 11 χωρών που δεν προκρίθηκαν στον τελικό. Η ψηφοφορία θα διαρκέσει 15 λεπτά μετά και την εμφάνιση της τελευταίας χώρας. Και τα αποτελέσματα της κάθε χώρας θα ανακοινωθούν σε ζωντανές συνδέσεις. Ανακοινώθηκε και η σειρά με την οποία θα ψηφίσουν οι χώρες σήμερα, κάτι που πέρσι δεν είχε γίνει. Την ψηφοφορία ανοίγει το Αζερμπαϊτζάν και κλείνει η Σλοβενία. Η Ελλάδα ανακοινώνει δεύτερη στη σειρά τους βαθμούς της και το Αζερμπαϊτζάν, η Λετονία, η Λευκορωσία η Ουκρανία και η Γεωργία επιστράτευσαν τους περσινούς εκπροσώπους τους για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η Ρωσία επιστράτευσε την Αλσού την εκπρόσωπο της χώρα από το 2000.

26 χώρες διεκδικούν απόψε ένα και μόνο βραβείο.

Καλή επιτυχία σε όλες τις χώρες!

Καλή επιτυχία στην Ελλάδα!

Eurovision 2014: Review 2nd semi-final

Πάλι έχασα την έναρξη... μισές δουλειές! Μισές δουλειές. Μας έφαγαν καλέ οι σπουδές και οι δουλειές! Τι να κάνουμε όμως; Μια φορά τον χρόνο έχουμε Eurovision (τρεις φορές actually) και δεν χάθηκε και δα ο κόσμος. Απλά το Σάββατο δεν θα κάνω τίποτα άλλο! Λαβ.

Μάλτα: Μάλτα, Μάλτα, Μάλτα η αγαπημένη μου πόλη! Το γουστάρω το τραγουδάκι...

Ισραήλ: Πως ξεφύτρωσε αυτή στο Ισραήλ; Με τόση ωραία γλώσσα, με τόσες έξοχες συμμετοχές, τόσο ωραίες μπαλάντες; Πολύ άκυρο το βρίσκω και το τραγούδι και αυτήν. Έχει φωνάρα το κορίτσι αλλά... δεν ξέρω. Είναι που δεν καταλαβαίνω τι λέει ακόμα και αν μιλάει αγγλικά;

Νορβηγία: δυναμική μπαλάντα. Στρατιωτική φόδρα στο πουκάμισο, γουστάρω. Χίπστερ το παιδί, αλλά, τέτοια φωνή.... Φτου φτου σκόρδα!

Γεωργία: Τι έγινε ρε παιδιά; Χάλια ρούχο η φίλη... και ο ντραμίστας με το αλεξίπτωτο να χορεύει μπαλέτο πάνω στο τύμπανο; Πόσο φεύγα είναι αυτή η παρουσίαση; Ε, κρίμα γιατί όταν έβλεπα τα φιλμάκια είχε μ' αρέσει.

Πολωνία: Όλοι είμαστε Σλάβοι. Guilty pleasure. Beyonce Σλάβα... Ναι. Ναι. Γουστάρω! Αυτό είναι ο ορισμός της Eurovision, αν εξαιρέσεις το έντονο πόρνικο στοιχείο! Αλλά είναι λατρεία αυτό το τραγούδι!

Αυστρία: Το σίκουελ της Ντάνα Ιντερνάσιοναλ; Μια είναι η Ντάνα, και μια η Κοντσίτα! Να σου πω τώρα, μεταξύ μας, αν και δεν είναι η καλύτερη συμμετοχή φωνητικά... το τραγούδι είναι έξοχο! Δηλαδή μπορούσε κάλλιστα να είναι τραγούδι James Bond.

Λιθουανία: Στιγμές απείρου SAGAPO κάλλους! Και οι τρύπες στην φούστα, ντάξει δεν σε 'ραψαν οι Βικτορ και Ρολφ. Κοίτα αν όλοι οι χιπστερ στην Κύπρο ήταν σαν τον χορευτή σου, κάτι θα γινόταν... ανεκδιήγητη η φούστα σου όμως!

Φινλανδία: Ωραίο τραγουδάκι, χάλια σκηνική εμφάνιση, χάλια όλα αυτά τα φώτα! Θες κάτι πιο απλό, λες και είσαι σε μπουάτ, σε μουσική σκηνή, κάτι. Είστε που είστε αλτέρνατιφ... τους χάνω με τόσα φώτα, τόσους προβολείς...

Ιρλανδία: Δεν σου πάει το φόρεμα φιλενάς, μεταξύ μας έτσι; Και αψυχολόγητο βρε αγάπη μου αυτό το μαύρο πράμα στο κεφάλι σου. Χορευτές με φούστες ναι, θέλω. Αλλά τι να σου πω; Δεν ξέρω... μ' αρέσει το έθνικ στοιχείο στο κομμάτι αλλά αρκεί να το ακούω μόνο.

Λευκορωσία: Άλλαξε το μουσάκι βρε καλέ μου. Κουνάμε τώρα το κορμί μας σε ρυθμού Μαρκ Άντονυ. Δεν ξέρω αν θα ξαναδώ το cheesecake με τον ίδιο τρόπο, τώρα τι; Να το εκλάβω σαν πρόστυχο υπονοούμενο; Δεν θέλω πια το γλυκό σου cheesecake;

ΠΔΓΜ: Αυτό το μαυρόασπρο συνολάκι το φόρεσε και η Δασκαλάκη... είμαι σίγουρος! Και η άσπρη ρίγα στο παντελόνι είναι άκυρη. Ντάξει φωνή έχει, και ωραία σκουλαρίκια... αν είχε και τόσο καλό χορογράφο και στυλίστα μωρέ κάτι θα γινόταν.

Ελβετία: Αυτή τη χώρα τη συμπαθώ... πολύ τη συμπαθώ. Στη Ζυρίχη αδερφές μου, στη Ζυρίχη. Είναι κούκλος επιπέδου Κούλα, Εσθονία 2012. Τι; Για το τραγούδι να πω κάτι; Εύθυμο τραγουδάκι, ελαφρό... Ακόμα και το σφύριγμα είναι έξοχο -και σέξι!

Ελλάδα: Φιλέλλην ο Δανός; Αν είναι ποτέ δυνατόν ο ράπερ να είναι γέννημα του 1994! Απαπα νιώθω και εγώ γέρος! Μωρέ τι να πω γι' αυτό; Από τις πιο δυναμικές εμφανίσεις της βραδιά, να λέμε και του στραβού το δίκαιο. Πιο χίπστερ πεθαίνεις αλλά ντάξει... ανεβήκαμε κάπως.

Σλοβενία: Αυτή βγήκε από το Once upon a time; Μ' αρέσει το φόρεμα... Παίζει και το φλαούτο (που δεν το παίζει) λες και Βακχεύθηκε. Να κοιταχτεί το κορίτσι!

Ρουμανία: Το άλλο σας είναι αξεπέραστο, αξεπέραστο λέμε! Η Πάολα δεν μοιάζει στη Φιλίνη; Όχι πες! Όχι πες! Ντάξει δεν είναι ακριβώς μπαλάντα, αλλά τι να σου πω; Πραγματικά δεν γλιτώνουν καλέ τη σύγκριση με το προηγούμενο!!!

Πολύ γουστάρω τους χορευτές, μπράβο. Να περνάμε και ένα μήνυμα ότι η ηλικία είναι μια ιδέα. Τι υπέροχο το χιούμορ των Σκανδιναβών! Και η Αυστραλία στον διαγωνισμό! Έξοχα περνάμε! Και μια ελαφρά καθυστέρηση στον διαγωνισμό... ευκαιρία να ρίξω και ένα βλέφαρο στα βιβλία μου... 'Εχω ήδη γράψει τα προγνωστικά μου και βρήκα 9 στους 10, βελτιώνομαι.

Και οι δέκα χώρες που πέρασαν στον τελικό είναι: Ελβετία, Σλοβενία, Πολωνία, Ρουμανία, Νορβηγία, Ελλάδα, Μάλτα, Λευκορωσία, Φινλανδία και Αυστρία!

Συγχαρητήρια σε όλες τις χώρες που πέρασαν και θα τα πούμε στον τελικό!