Comfort Zone

Προσπαθώ να βάλω την σκέψη μου σε τάξη, ενίοτε την τάξη μου σε σκέψη, αλλά αδίκως. Άλλα όπως συνηθίζω να λέω σε μια φίλη, fuck it (αυτή μου το 'μαθε πρώτη). Ποιος νοιάζεται τώρα για σειρά και τάξη; Για αυτό αποφάσισα να γράφω για διάφορα θέματα, συνήθως όχι επίκαιρα, που με απασχολούν. Δηλαδή θα παίρνω αυτά τα ερεθίσματα που υπάρχουν γύρω μου και θα αναπτύσσω την σκέψη μου. Δεν χρειάζεται να είναι μια σκέψη σημερινή, μπορεί να είναι πράγματα τα οποία δεν είπα ποτέ μου, πράγματα που με ταλαιπωρούν, σκέψεις χωμένες στο ταπεινό μου μυαλουδάκι και αφημένες στη σιωπή.

Να πως έχει η κατάσταση σήμερα. Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω... με μένα; με τη ζωή μου; Θα σας γελάσω. Πριν ένα χρόνο πήρα το πτυχίο μου, φιλολογία, και αποφάσισα “σπασμωδικά” να κάνω ένα δεύτερο πτυχίο, στην τέχνη. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν περνάω σε μια ιδιωτική σχολή, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε (πιστέψτε με, εδώ θίγονται). Με αυτά και με αυτά, μ' αυτά και μ' εκείνα πέρασε άλλος ένας χρόνος στον οποίο δεν εξελίχτηκα τόσο πολύ. Ναι ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα αλλά δεν εξελίχτηκα σαν καλλιτέχνης ας πούμε...

Βλέπω πολλή ματαιότητα από εδώ που βρίσκομαι, βλέπω έλλειψη σοβαρότητας, βλέπω πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και κακές νοοτροπίες. Κάποιος μπορεί να πει πως βλέπω μόνο τα κακά... Μπορεί να ακούγομαι πεσιμιστής αλλά δεν είμαι. Υπερβάλλω, ναι, αυτό το 'χω -και βάζω τα δυνατά μου να μην είμαι- αλλά τα βλέπω όλα παραφουσκωμένα. Στην Κύπρο έχω δουλειά, νιώθω χρήσιμος και επιθυμητός, αλλά δουλεύω για να τα βγάζω πέρα με τη σχολή. Και έχω και τους γονείς οι οποίοι βοηθάνε την ρευστότητα (οικονομικό χιουμοράκι).

Δεν μ' αρέσει να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, σχέδια για το μέλλον, κοιτώ μάξιμουμ ένα χρόνο παρακάτω. Μαζεύω συνεχώς λεφτά, είτε για διακοπές είτε για άλλα σχέδια. Μάζευα λεφτά για μεταπτυχιακό, μετά ήρθε η κρίση... προβλήματα στην δουλειά των γονιών μου με έκαναν να μαζευτώ λίγο και να περιμένω τα πράγματα να ξεκαθαρίσουν όσο γίνεται, μέχρι να ξεκαθαρίσουν, που δεν έγινε ακόμη, μπήκα στην σχολή γιατί δεν άντεχα να μην κάνω τίποτα, ε και μεταξύ μας το 'θελα κι αυτό. Δεν κάνω πράγματα επειδή πρέπει, κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, για το γαμώτο μου.

Στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες για μεταπτυχιακές σπουδές... στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι μου φίλοι έχουν ζήσει την εμπειρία του εξωτερικού σε συνδυασμό πάντα με σπουδές... Σίγουρα και το να μείνω στην Κύπρο για σπουδές είναι μια εμπειρία αλλά το εξωτερικό είναι εξωτερικό. Μ' αρέσει να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέες χώρες αλλά τώρα το να ταξιδέψω και να μείνω σε μια άλλη χώρα με φοβίζει λίγο... Παλιά, ίσως και να το γραφα στο μπλοκ, έλεγα ότι θέλω να πάω κάπου να μηδενίσω τα πάντα και να ξεκινήσω πάλι. Τώρα φο-βα-μαι ! Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτό.

Και πρόσεξε πόσο αρρωστημένη είναι η σκέψη μου... Φοβάμαι ότι αν μείνω κι άλλο στην Κύπρο θα με καταπιεί, το κλίμα της εποχής. Φοβάμαι ότι αν φύγω μπορεί να μην θέλω να ξανάρθω. Φοβάμαι όμως πραγματικά... Ως ένα βαθμό είδα τι μπορεί να μου προσφέρει η Κύπρος. Νιώθω όμως τώρα, ένα χρόνο μετά, ότι οφείλω στον εαυτό μου πρωτίστως να κάνω ένα βήμα μπροστά, να πάρω ένα ρίσκο σύντομα... Άρα, I'm about to take a risk and carpe fucking diem!

Και η καρδιά μου χτυπά δυνατά... πολύ δυνατά.