Ντρέπομαι... και μετά ζηλεύω

Προς στιγμής φοβήθηκα! Δεν ξέρω τι αίσθημα ήταν, λίγο ντροπή, λίγο απελπισία και λίγο χαρά. Βρισκόμουν στο αυτοκίνητο μαζί με την οικογένεια μου κατευθυνόμενοι προς την οικεία συγγενικού προσώπου, ξαφνικά περνάμε μπροστά από τον χώρο όπου μαζεύονταν όλοι οι αλλοδαποί (ξέχασα να αναφέρω ότι ήταν Κυριακή). Μπροστά από εκείνο τον χώρο πολλή κίνηση και κινούμασταν με αργούς ρυθμούς, όπως κινούμασταν αργά σαν σαλιγκάρια πέρασαν από το πλάι δύο αλλοδαποί και οι δύο άντρες κρατώντας χεράκια.

Στην αρχή ήθελα να τρίψω τα μάτια μου και έλεγα από μέσα μου “Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό”. Και όμως συνέβαινε και μάλιστα μπροστά στα μάτια μου! Ξαφνικά επικρατεί σιωπή για λίγο στο αυτοκίνητο και μετά όλοι συνεχίσαμε την κουβέντα ή το τραγούδι από 'κει που έμειναν... Η εικόνα των δύο αντρών να κρατάνε χεράκι (κάτι υπερβολικά ασυνήθιστο για όλες τις χώρες) μου αποτυπώθηκε στο μυαλό με εκείνο το μελάνι των φωτογραφιών του '60 το μαυρόασπρο.

Ήταν μια τόσο ρομαντική στιγμή αλλά ένιωσα τις τύψεις να με βαραίνουν, γιατί ακόμα και εκείνοι που ήταν στο αυτοκίνητο δεν εγκρίνουν αυτό το πράγμα. Μετά ένιωσα την οργή του ότι τραβάνε (γ' πληθυντικό γιατί εγώ δεν το δείχνω άφοβα άρα απορρίπτω το α' πληθ. και γιατί εγώ δεν είμαι ο μόνος άρα απορρίπτω και το β' πληθ.) αυτοί οι άνθρωποι. Μετά ακολούθησε κάτι σαν κατάθλιψη γιατί όλοι ονειρευόμαστε κάτι τόσο ρομαντικό...

Η υπόλοιπη ημέρα στιγματίστηκε για μένα από αυτό το περιστατικό. Ήμουν σκεπτικός, νιώθοντας ότι δεν είμαι σε θέση να κάνω όνειρα, αλλά κάνω και ότι όλα τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου θα ήταν μάταια να συλλάβουν την αλήθεια. Το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να περιφέρομαι στην αυλή και να κόψω ένα μικρό κλωνάρι “βασιλιτζιά” έτσι για το “Καλό Ταξίδι” γιατί άκουσα πως στην Κρήτη το έχουν ως συνήθειο να κόβουν ένα κλαδάκι και να το δίνουν σε αυτούς που ταξιδεύουν



ΥΓ Σήμερα είδα κάποιους άλλους αλλοδαπούς να κρατάνε χέρια έξω από την Βουλή... Ζηλεύω