Time flies

Ο κάθε χρόνος αφήνει πίσω του και διαφορετικές γεύσεις. Ή τις ίδιες αλλά σε άλλες δοσολογίες, με άλλη σειρά. Η ανάγκη μου να είμαι ολοένα και πιο πολύ άνθρωπος με βρήκε προετοιμασμένο για την χρόνια που τελειώνει, αλλά η μάχη δεν τελειώνει εδώ. Ναι, μάχη. Χρησιμοποιώ λεξιλόγιο πολέμου, σύγκρουσης και δεν μαζεύεται...

Είναι μάχη να παραμένεις άνθρωπος σήμερα. Είναι δύσκολο, επίπονο πολλές φορές, βίαιο άλλες τόσες. Είναι μια θάλασσας ταξίδι, γι άλλους θα αποβεί μοιραίο και για άλλους θα τους φτάσει στην γη της επαγγελίας. Το πνεύμα μου είναι με τους ανθρώπους που ζουν τον καθημερινό πόλεμο, που ξεσηκώνονται από το σπίτι τους ή ότι έμεινε από αυτό και δίνουν μια πραγματική μάχη. Μάχη με τον χρόνο, την τύχη, τις πιθανότητες, τους άλλους και τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Είτε αυτοί είναι στη Συρία ή σε κάποια ακτή κάποιου νησιού, είτε είναι στο Φέργκιουνσον ή στο Ουινσκόνσι, είτε στην Κύπρο ή οπουδήποτε αλλού, αν είναι άνθρωποι με ενδιαφέρουν. Δεν είναι σπάνιο πράγμα η ανθρωπιά, είναι σπάνιο να είσαι άνθρωπος. Δεν ξέρω αν το έριξα στα βασικά, αλλά σίγουρα η χρόνια που πέρασε με έκανε να χαλαρώσω -ως ένα βαθμό- και να απολαύσω την ευαίσθητη πλευρά μου.

Δεν είμαι διδακτικός ούτε και ηθικολόγος, ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. "Για πάντα" δεν υπάρχει, αλλά ας μην το δούμε μονόπλευρα. Ο χρόνος μπορεί να 'ναι ο καλύτερος γιατρός κατά τα λαϊκά πρότυπα κι όσο να λέμε ότι είναι σχετικός και δημιούργημα του ανθρώπου πάλι στις δώδεκα θα κοιτάμε τα ρολόγια και θα ευχόμαστε ο ένας στον άλλον διάφορα.

Κάθε μέρα σημάνει δώδεκα. Ούτε κολοκύθες είμαστε ούτε μικρά πλασματάκια. Άνθρωποι. Αυτό να μην ξεχνάτε!

Αγάπη. Μόνο αγάπη και υγεία. Άντε και λεφτά! Σας φιλώ όλους, να προσέχετε.

Ανάμνηση

Καθώς παίζει το ομώνυμο τραγούδι από το μιούζικαλ Γάτες 

Γράφεις το CV σου και αποφασίζεις να γράψεις όσο το δυνατόν περισσότερες μπούρδες μπας και γεμίσει το κωλόχαρτο... Να γράψω ή να μην γράψω ότι είμαι μπλόκερ; Πέραν όλων των άλλων είμαι κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί...

Και τώρα με τον τρόπο που σκέφτομαι, πρόσεξε πόσο περίπλοκα είναι τα πράγματα, θα σου εξηγήσω γιατί δεν τον γράφω. Καταρχάς ρε φίλε γράφω ανώνυμα! Δηλαδή που πας καλή μου; Και πώς θα το αποδείξεις; Άσε που μπορεί ο άλλος να μην το διαβάσει καν. Και πολύ χέστηκε δηλαδή... Πάμε παρακάτω. Ήσουνα καλός μπλόκερ μωρέ και εσύ ή μας κοροϊδεύεις τώρα; Δηλαδή από τα σχόλια, τις αναγνώσεις και την συχνότητα του τελευταίου χρόνου ου... εγγύηση!

Όπως και να 'χει σε μια εποχή που όλοι είναι ό,τι δηλώνουν τί να πεις και εσύ. Η αλήθεια είναι πως ο καθένας εκλαμβάνει αυτό που κάνει, ό,τι κι αν είναι αυτό, με διαφορετική σοβαρότητα από τον άλλον. Δηλαδή κάποιον μπορεί να μην τον ενδιαφέρουν τα bonus ή οι ώρες εργασίες, τα σχόλια, οι αναγνώσεις, η συχνότητα... Όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι είμαστε διαφορετικοί, με έναν πολύ ανώμαλο τρόπο που μας κάνει και πολύ ίδιους. Η ανταμοιβή, με όρους εργασιακής ψυχολογίας, είναι κάτι που πρέπει όλοι να έχουν κατά νου.

Η ανταμοιβή μου για αυτή τη διαδρομή είναι μεγάλη. Δεν μετριέται μόνο με τα σχόλια και τα προαναφερθέντα επιφανειακά -εν μέρει- στοιχεία, μετριέται με την διαδικασία που έκανα και εγώ σαν άνθρωπος, με το πόσα πολλά πράγματα έμαθα, τους ανθρώπους που έμαθα, τα πράγματα που έμαθα και πάει λέγοντας... Ευχαριστώ τους πάντες, αυτούς που ήταν εδώ όταν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, πριν 8 χρόνια (για όνομα). Έχω στο νου μου, πότε πότε, κάποιους μπλόκερ που τώρα δεν γράφουν ή δεν ξέρω τί κάνουν. Εύχομαι σε όλους να είστε καλά βρε, καλές γιορτές να έχετε και να περνάτε ακόμα καλύτερα!

Μόνο αγάπη!

ΥΓ. Αυτό με το CV ψέμα ήταν, αφορμή για τα 8α γενέθλια.

Me, Love

Το ζήτημα των σχέσεων και εγώ θα μπορούσε να γίνει ταινία. Όχι Αμερικανιά, από αυτές τις ευρωπαϊκές που βγαίνουν στα φεστιβάλ και παίρνουν κοκοφοίνικες και αρκουδάκια, τις ακαταλαβίστικες. Αν αυτό το κομμάτι της ζωής μου γινόταν ταινία θα 'ταν με τα χίλια ακαταλαβίστικη, μετέωρο τέλος σε κάθε σκηνή, δεν ξέρεις πότε είναι αλήθεια πότε ψέμα, δεν ξέρεις αν είναι φλας-μπακ δεν ξέρεις αν είναι τώρα, αν δεν είναι όνειρο και πάει λέγοντας.

Βλέπω σήμερα τα παιδιά και χαίρομαι που όταν είναι αφελέστατα και αθώα. Ξέρουν κι από σεξ κι από σχέσεις κι απ' όλα, περισσότερα κι από μας... Άλλο θέμα αυτό. Στην ηλικία τους δεν ήξερα που μπαίνει τι, δεν πειράζει... μαθαίνεις στην πορεία, δεν είν' ντροπή. Το να είσαι γκέι σήμερα, εμ και έφηβος εμ και γκέι, είναι πάλι διαφορετικό. Όχι πολύ διαφορετικό, αλλά έστω λίγο διαφορετικό. Όταν ήμουν δεκάξι το κινητό μου δεν ήταν καν έγχρωμο ή μπορεί να 'χε 12 χρώματα! Δηλαδή ούτε λόγος για εφαρμογές και πράσινα άλογα.

Καθώς μεγάλωνα, δεν ξέρω γιατί, αλλά έδειχνα να μην έχω ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον. Σαν να αγνοούσα την μεγάλη εικόνα... την πραγματικότητα. Τόσο καλά. Από νωρίς και εγώ, στα δεκάξι-δεκαεφτά (τότε ήταν νωρίς), άρχισα να εξερευνώ τον εαυτό μου. Ναι έτυχαν κάποιες γνωριμίες αλλά τίποτα “γκράντε”. Ξέρεις τώρα εφηβεία, σπυριά, ήμουν λίγο ασχημόπαπο (τώρα έχω γίνει κύκνος, από την Λίμνη την ομώνυμη). Δεν ξέρω γιατί κάποιοι επέμεναν να μου στέλνουν μήνυμα. Ή μάλλον ξέρω, αλλά αν ήξερα κάτι καλά τότε -και τώρα νομίζω- ήταν ο εαυτός μου. Σταθερός στα πιστεύω μου και τις αρχές μου.

Σεξ, σοβαρά πράγματα τώρα, έκανα πρώτη φορά γύρω στα 21 μετά από μακρές περιόδους αποχής, εθελούσιας και μη, από τα τεκταινόμενα. Νιώθω βλάκας που έχω μιλήσει με ονόματα στο μπλοκ για κάποιους; Μπορεί γιατί ήταν όντως χαζοί και δεν άξιζαν ούτε δεύτερο μήνυμα ούτε δεύτερο ραντεβού. Γύρω στα 20 λοιπόν, στα χρόνια τα φοιτητικά -Αννούλα πόσα λίγα ξέρεις- βγήκα και το πρώτο μου ραντεβού έξω, με κόσμο, για καφέ! Το ένα πράγμα οδήγησε στο άλλο (και σε άλλον άνθρωπο) και σήμερα στα 25 είμαι στην πρώτη μου σχέση -ντάξει άλλοι παντρεύονται σ' αυτές τις ηλικίες.

Αυτό που μου έμενε για πάντα στο μυαλό ως απορία ήταν “γιατί όχι εγώ”. Πολλοί φίλοι μου κυρίως φίλες μου είχαν σχέσεις αλλά εγώ ποτέ, μέχρι πρόσφατα. Θα ήταν όμορφα αν είχα σχέση και νωρίτερα, θα 'ταν κι άλλη η χάρη του. Θα 'ταν μια εμπειρία την οποία νιώθω πως υπολείπομαι. Όχι πως ζητούν και προϋπηρεσία και σ' αυτά τα ζητήματα... Για το εγώ μου, για το γαμώτο μου. Και προπέρσι που ήμουν κύκνος όχι απλά δεν είχα σχέση, ένιωθα μαλάκας. Ένιωθα λίγο πως είμαι άνθρωπος με σεξαπίλ μόνο από τυχαία βλέμματα... Φλερτ δεν το συζητώ. Άφαντο. Όπως τα λεφτά που χρωστάμε.

Όποτε με ρωτάει κάποιος, γκέι, στρέιτ και καμηλοπαρδάλεις, τους λέω να περιμένουν, να μη βιάζονται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε όλοι ασκητές και να κάνουμε γιόγκα. Αρκεί να νιώσεις εσύ έτοιμος πρώτα και έπειτα αρκεί να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να επικοινωνείς ουσιαστικά. Θες απλά να βγάλεις τα μάτια σου, βγάλτα, αρκεί να 'σαι ξεκάθαρος με τον άλλον και να φοράς προφυλακτικό. Θες να κάνεις σχέση, ε, τα πράγματα δεν είναι τόσο περίπλοκα αλλά ούτε και τόσο εύκολα. It takes two to tango που λένε και στο χωριό μου.

ΥΓ. Άμα γουστάρεις τανγκό για 3, για 5, πάλι αρκεί να 'σαι ξεκάθαρος με όλους αυτούς.

Τένια Παναγιωταρά

 

Το 'ζησα κι αυτό! Κάποιος ήρθε να με ρωτήσει για ζητήματα που αφορούν σχέσεις. Για όνομα... Καταρχάς ποιός να μου το 'λεγε πως θα γινόμουν ψυχοθεραπεύτρια (φεμινίστρια αγάπη μου, όλες θεές) στα 25 -δε μου φαίνεται μην το συζητάς. Μετά ποιός να μου το 'λεγε πως από όλα τα θέματα του κόσμου θα 'χα κληθεί ως σύμβουλος σχέσεων. Και τέλος δεν θα πιστέψετε ποιος αλλά όπως και να 'χει, θα πρέπει να γράψω ένα άλλο μπλοκ με την ιστορία της καθημερινής ζωής μου με κάθε ανιαρή λεπτομέρεια, είναι κάποιος που δεν το περίμενα πως θα ζητούσε την άποψη μου.

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί αλλά θεωρώ τιμή μου όταν ένας άνθρωπος ρωτάει την άποψή μου ή θέλει τη συμβουλή μου. Αν είναι κι ένας άνθρωπος που όντως θα μ' ακούσει και θα λάβει υπόψιν όσα θα πω είναι μεγάλη μου τιμή. Ναι, που λέτε... Μάλλον είναι που δεν με ξέρει και τόσο πολύ. Αλλά σημασία έχει ότι ήρθε να με ρωτήσει κάτι. Πήρε την απάντηση που ήθελε; Δεν ξέρω. Αλλάξαμε κάπου δέκα θέματα... Προσπαθώ ακόμα να συνειδητοποιήσω τί έγινε, είμαι λίγο σε κατάσταση σοκ.

Δεν ξέρω αν θα κάνω αυτή την στροφή στην καριέρα μου και να κυνηγήσω το όνειρο που λέγεται Τένια Μακρή αλλά παιδιά είμαι... είμαι! Πάντα γούσταρα να 'χα συμβουλευτική στήλη. Αν και έχω πολλές φάσεις τελευταία που στο στόμα μου βρίσκεις μόνο ατάκες τύπου “Εξαρτάται” και “Δεν ξέρω” θα το γούσταρα ακόμη. Οι υπόλοιποι δεν ξέρω αν θα γούσταραν. Αλλά από την άλλη όταν θες πράγματι να ακούσεις δυο λόγια θα ακούσεις και το εξαρτάται. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθη στη ζωή μωρέ, τί είναι ζωή; Διαγώνισμα; Σιγά μην είναι Πανελλήνιες, Παγκύπριες, Πανσλαβικές και Πανδενξερωγώ.

Είμαι ευαίσθητος άνθρωπος σε ζητήματα γύρω από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μη με βλέπεις έτσι, με θεωρίες και βαρετά ποστ, είμαι ευαισθητούλης. Είναι λίγο ο χαζοβιόλης μέσα μου, λίγο το παιδί, λίγο ο αθεράπευτα και ο ανέλπιδος ρομαντικός, βλέπω τα πράγματα όμορφα όταν είναι όντως όμορφα. Από την άλλη -μη με ρωτήσεις πως και γιατί- έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου βρε παιδί μου! Φανουρόπιτα έχει κάνει η μάνα μου για αυτό, και για άλλα πράγματα, αλλά πάλι δεν τον βρήκα. Άρα μπορεί να δείχνω λίγο συγκρατημένος -έως και σπασαρχίδης- αλλά είμαι ευαισθητούλης.

Καλά να 'μαστε παιδιά.

Υ.Γ. Δεν ήθελα κατά τ' άλλα να μιλήσω για μένα

Υ.Γ.2 Τελικά τί έγινε; Μια χαρά, όλα θα πάνε καλά! 

 

Κι Αύγουστος

Η επίδραση της πανσελήνου πάει, φεύγει. Αργά και σταθερά. Είμαστε για γέλια, ναι το παραδέχομαι. Παρά να γράψω κάτι στο mood της πανσελήνου -που αποδείχτηκε πολλάκις επιζήμιο- προτίμησα να γράψω κάτι τώρα που έφυγε η μανδάμ, να χω και το κεφάλι μου ήσυχο. Όμορφα λοιπόν, εδώ στην πολυαγαπημένη Λευκωσία να λιώνω αργά, βασανιστικά σχεδόν. Τελειώνουν και τα ρεπό... αλλά αυτά δεν τα σκέφτομαι.

Το έχω πει πια αμέτρητες φορές, έχω καταντήσει κουραστικός το ξέρω, αλλά ναι, όταν δουλεύω, όταν απασχολώ τον εαυτό μου με διάφορα σοβαρά πράγματα λειτουργώ καλύτερα. Και τώρα στις ας-πούμε διακοπές είχα βαρεθεί τον εαυτό μου και την ζωή μου. Δεν μπορώ. Πόσο; Μια βδομάδα κράτησε! Αλλά χθες ήμουν κοντά να πεθάνω από πλήξη... Δηλαδή πες πως πάω στις Μαλδίβες για κανά διβδόμαδο τί θα γίνει δηλαδή;

Κατά βάθος επίτηδες τα κάνω αυτά, για να μην δίνω άδικα λεφτά στον ψυχαναλυτή αύριο-μεθαύριο.

Το καλοκαίριν βαίνει καλώς!

Δεν μπορώ να το αρνηθώ... Τελικά το κλειδί είναι να μένεις μακριά από αυτά που σε χαλάνε και ότι σου ρουφάει τη διάθεση και την ενέργεια. Εντάξει μερικές φορές, βλπ. σχολή ή δουλειά, δεν γίνεται αλλά δεν είναι ανάγκη να τους βλέπεις μπροστά σου όλους τώρα που είναι διακοπές! Και δεν ξέρω τι γίνεται αλλά άνθρωποι, φίλοι σου, που νομίζεις ότι ήξερες τώρα σου βγάζουν κάτι άλλο, μια αρνητική πια ενέργεια. Ωραία, τώρα που ξεκαθαρίσαμε ότι δεν είμαι ο πιο απλός άνθρωπος στον κόσμο πάμε παρακάτω!

Πρόκειται να στρωθώ στο διάβασμα ή (και) στην δημιουργικότητα. Κρατάμε τους εαυτούς μας ξύπνιους, αλερτ που λένε και στο χωριό μου, και δοκιμάζουμε πράγματα. Μα Αύγουστο μήνα βρε Ιθάκη-μαν; Ναι! Αύγουστο μήνα!

Καλό μήνα σε όλους!

Demand

Να μάθεις απ' τη ζωή να είσαι πιο διεκδικητικός. Όχι από την ζωή, αόριστα, γενικά, ουτοπικά. Από την ζωή σου, από τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο περίπλοκα πράγματα. Θα μπορούσαμε να είχαμε μια πολύ καλύτερη ζωή αν το απαιτούσαμε από τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, στον ίδιο βαθμό.

Είναι πράγματι πολύ περίεργο και παρεξηγήσιμο το πως... “γίνεται” κάποιος διεκδικητικός. Διεκδικητικός δεν σημαίνει να είσαι και πιεστικός. Διεκδικητικός είσαι όταν αποζητάς αυτό που σου αξίζει ή αυτό που νομίζεις ότι σου αξίζει χωρίς όμως να πιέζεις τους άλλους ή να υπερβαίνεις το μέτρο. Όταν ξεπερνάμε το μέτρο η ζωή δεν είναι ζωή, οι άνθρωποι που διεκδικούν πράγματα που νομίζουν ότι τους αξίζουν αλλά δεν το αξίζουν καίγονται. Όχι στο πυρ το εξώτερον όπως η εκκλησία θέλει οι πιστοί της να πιστεύουν αλλά σε ένα κοσμικό, συμπαντικό ίσως, πυρ το οποίο δεν καίει καθόλου. Σχηματικό κι αυτό, όπως το θεολογικό.

Κοσμολογικά είμαστε μια τελεία. Όχι μια τελεία, στο τέλος μιας πρότασης. Είμαστε μια γιγάντια μαύρη κουκκίδα, είμαστε μια μαύρη εικόνα. Και το χρώμα επίσης σχηματικό, αν δεν σας αρέσει αντικαταστήστε το με κάποιο άλλο χρώμα της αρεσκείας σας. Εμείς είμαστε κομμάτια μιας αδιάσπαστης εικόνας, που επειδή δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε, την χλευάζουμε, την ξεχνάμε ή και την απορρίπτουμε.

Είναι άξιο απορίας πολλές φορές το πόσο “χαζοί” μπορεί να είναι οι άνθρωποι. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο οι καλές στιγμές, αλλά και οι ακατανόητες. Δεν θέλω να θίξω προβλήματα πειθαρχίας, στρατιωτικού τύπου, δεν λέω ότι πρέπει όλες οι χώρες να έχουν ανθρώπους που να μην παραπονιούνται, να ξυπνάνε στις 6 το πρωί να τρέχουν στη δουλειά και να νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι. Καμία σχέση. Λέω απλά ότι χρειάζεται λίγος νους να ζήσεις απλά και αυτό να σε γεμίζει.

Και η ευτυχία, όπως είπα πολλές φορές, είναι κατάσταση του μυαλού. Άρα όλα ξεκινάνε από μέσα και βγαίνουν προς τα έξω, όλα ξεκινάνε από πάνω και καταλήγουν κάτω, όλα είναι εδώ μέσα *δείχνω το κεφάλι μου, αλλά συνειδητοποιώ ότι όταν το γράψω κανείς δεν ξέρει που είναι το μέσα* και καλά κάνουμε το ακονίσουμε το μυαλουδάκι μας και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας και από τους γύρω μας κάτι καλύτερο.

Cats

Ξέρεις γιατί μ' αρέσουν τα γατιά; Γιατί είναι ειλικρινή. Χωρίς σκέψεις. Και δεν λογοκρίνουν τους εαυτούς τους. Θέλουν να κάνουν κάτι θα το κάνουν. Επιπλέον είναι ζώα που αν θέλουν αγάπη και στοργή θα στο ζητήσουν. Ξέρεις πότε επιζητούν κάτι τέτοιο, ξέρεις ότι αν ο γάτος πάει να ξαπλώσει κάτω απ' το αυτοκίνητο σημαίνει πως θέλει την ησυχία του, ξέρεις πότε είναι ώρα για παιχνίδι, ξέρεις πότε πεινάει και πότε πρέπει να του βάζεις φαγητό. Όχι γιατί τα εκπαιδεύσαμε έτσι. Σε αντίθεση με τα σκυλιά οι γάτοι εναρμονίζονται στο περιβάλλον και μεταβάλλονται ανάλογα με τον άνθρωπο. Τα γατιά είναι έτσι από φυσικού τους, τουλάχιστον οι ήμεροι γάτοι.

Οφείλω να παραδεχτώ πως μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι γάτοι τσακώνονται, γιατί να μην γουστάρουν αγκαλιές και δεν καταλαβαίνω γιατί ο δικός μου γάτος δε μ' αφήνει να του καθαρίσω το ματάκι του ή γιατί δεν του αρέσει να παίζει με μπάλες, όπως νόμιζα ότι θα γινόταν. Οφείλω επίσης να παραδεχτώ πως η καρδιά μου χτυπά γρηγορότερα όταν ακούω τους γάτους να τσακώνονται, φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι ο δικός μου. Να θυμηθώ να μην κάνω παιδιά που λέτε.

Ανησυχώ πολύ... Αλλά μαθαίνω. Μαθαίνω πως μερικές φορές μπορεί να λείψει ολόκληρη μέρα... Μαθαίνω ότι τρώει κι αλλού άμα βρει φαγητό. Αλλά όσο μπαίνω στην σκέψη αντιλαμβάνομαι ότι ο γάτος είναι σαν ένας άλλος άνθρωπος που θέλω να βάλω στην ζωή μου. Η μάνα μου παραληρεί όταν βλέπει το ζώο, φωνάζει για τις τρίχες, τα μικρόβια, το ένα, το άλλο, το στραβό της, το βιολί της και πάει λέγοντας. Εγώ δηλώνω ότι είναι μέλος της οικογένειας (μου).

Έτσι είμαστε και με τους ανθρώπους. Θέλουμε να είναι ειλικρινείς απέναντι μας και όντως πολλές φορές δεν ξέρουμε γιατί συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν χρειάζεται. Τα σκυλιά, τα γατιά και προπάντων οι άνθρωποι χρειάζονται την κατανόησή μας και την υπομονή μας αφού όμως πρώτα κερδίσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Γουστάρω να έχω τον γάτο στο σπίτι και να κοιμάται στα πόδια μου καθώς βλέπουμε τηλεόραση κι ας φωνάζει η μάνα μου για αιώνες.

Αγαπάτε τα ζώα, τα μόνα που 'ναι σώα

Weekend

Πάντα είχα ένα θέμα με τις εξετάσεις. Δεν είναι το άγχος είναι η ιδέα. Τα εκπαιδευτικά συστήματα κλείσανε και τα καλύτερα τα σπίτια! Αλήθεια αυτό. Δεν ξέρω αν είναι επειδή πάω σερί δεύτερο πτυχίο ή αν όντως είχα αυτή την νεωτεριστική έως και αναρχική -για κάποιους- φύση, αλλά αυτές οι εξεταστικές με έχουν εξουθενώσει.

Πρέπει να είσαι κουρασμένος, με ρώτησε κάποιος. Εξουθενωμένος απάντησα. Πνευματικά και σωματικά σκέφτηκα. Πέρσι είχα 3 δουλειές και παράλληλα τη σχολή, φέτος έχω και πάλι αισίως 3 δουλειές και τη σχολή. Παναπ-αισίως λοιπόν έχουμε τα ίδια σχεδόν δεδομένα... Κάποιοι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να σου ρουφάνε την ενέργεια σου. Και η πρώτη αντίδραση σε αυτό δεν είναι ποτέ η συζήτηση, είναι πάντα η σκέψη (για μένα τουλάχιστον).

Έπρεπε να μιλάω περισσότερο. Πράγματα που με χαλάνε να τα μιλάω, να τα λέω. Αλλά έγιναν όλοι ευέξαπτοι τον τελευταίο καιρό, όλοι κάτι έχουν. Εκπέμπουμε σε άλλες συχνότητες, σε άλλους χιλιόκυκλους (κατά κόσμον κιλοχέρτζ). Και μετά έρχεται το αιώνιο ερώτημα, με στυλ Μάρω από το Κόκκινο Δωμάτιο, “Πού πάμε;”. Εξανθρωπιστήκαμε...

Μετά από ένα μήνα έχω ρεπό το Σαββατοκύριακο! Και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο από το να ξαπλώνει και να βλέπει τηλεόραση. Πρώτον γιατί θέλω να μην κάνω τίποτα και επιπλέον δεν θέλω να συναναστραφώ με κόσμο. Αλλά η μέρα ξεκίνησε ωραία... κάνει λίγο κρύο -για μένα κάνει κρύο- και έχει ζεστό ήλιο. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι να κάνω είναι γυμναστική! Να θυμηθώ να τυπώσω εκείνο το βιβλίο για γιόγκα που κατέβασα. Δηλαδή στην κατάστασή μου ή γιόγκα θα ξεκινήσω ή τα χάπια.

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Τελικά και το μαγείρεμα -πέρα από το πλύσιμο των πιάτων και το σιδέρωμα- είναι μεγάλη ψυχανάλυση!

A counting

Χθες έπιασα τον εαυτό μου να μετράω μέρες για τις επόμενες -ας πούμε- διακοπές. Αυτό κάνουμε λίγο ή πολύ... Μετράμε πόσες μέρες έμειναν για τα καρναβάλια, για το επόμενο τριήμερο, για το Πάσχα, για το καλοκαίρι και πάει λέγοντας. Μετράμε μέρες. Και όταν έρθουν εκείνες οι μέρες που τόσο πολύ περιμέναμε (sic) μετράμε για κάποια άλλη περίσταση.

Καινούρια χρονιά, καινούριος μήνας. Ο πρώτος μήνας της χρονιάς, ο πρώτος ανάδρομος της χρονιάς κ.ο.κ. Αυτό που μια πιστεύω σε αυτό που γίνεται με τους πλανήτες -και δεν είναι απλά τα ζώδια- και μια δεν δίνω δεκάρα, με υπερβαίνει. Αλλά όπως και να 'χει δεν πιστεύω πως έχει γεννηθεί ακόμη πλανήτης που θα με βγάλει εκτός πορείας επειδή είναι ανάδρομος. Ναι, στη σχολή τσακωνόμαστε, ναι, επικρατεί ένα πρόβλημα με την επικοινωνία αλλά όλα αυτά οφείλονται σε μικρότητες και εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι μικρότητες... καιρό τώρα.

Είναι λεπτή η γραμμή του να ενδιαφέρεσαι για τους άλλους και του να διαχωρίζεις τη θέση σου και την διάθεση σου. Ναι, δεν ζούμε μόνοι στον κόσμο αλλά στον μικρόκοσμο μας είμαστε μονάχοι... Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους άλλους μωρέ για να κάνουμε κάτι. Θα χρειαστούμε βοήθεια για κάποια πράγματα, πιθανόν, αλλά αν αφήσουμε την αποφασιστικότητα μας σε κάποιον άλλον θα αφεθεί στην τύχη και τον καιρό. Για αυτό κτίζουμε την αποφασιστικότητα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

Δεν λέω να είμαστε ανυπόμονοι και να τρέχουμε να κάνουμε πράγματα. Κάποια πράγματα χρειάζονται τον χρόνο τους, το 'παμε αυτό και προηγουμένως. Χρειάζεται να ξέρεις που πατάς και ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά! Και αυτό είναι το πνεύμα για να προχωρήσεις περισσότερο.

Κάντε τις μέρες να μετράνε, μην μετράτε απλά τις μέρες!

Καλό μήνα!

Septingentesimus

Άδεια σελίδα, εδώ και μέρες πολλές. Αλλά με ξέρεις. Πεισματάρης, δεν τα βάζω κάτω... στο τέλος. Μπορεί να τσακώνομαι ακόμα με τον εαυτό μου, για εκείνο το στοίχημα που βάλαμε μεγαλώνοντας: “Να τελειώνεις ότι ξεκινάς”, μα μερικές φορές δεν είναι κι εύκολο πράγμα. Στην πορεία μαθαίνεις πως κάποια πράγματα χρειάζονται τον χρόνο τους, κάποια άλλα μπορεί και να μην τελειώνουν τόσο εύκολα.

Έχουν συμβεί πράγματα και θαύματα, στην Κύπρο, στον κόσμο. Κάπου επιτυγχάνεται επικοινωνία με τους ανθρώπους και κάπου χάνεται το σήμα... Θεωρώ πως η λογική μου -αυτό το περίεργο πράγμα που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου αδιαλείπτως- αποκλίνει από τον μέσο όρο της -εικονικής- κοινής γνώμης και έτσι φτάνω να θαυμάζω πολλές φορές την βλακεία του ανθρωπίνου είδους. Και δεν είναι από τις προσδοκίες αυτή η απογοήτευση, είναι από την κατανόηση.

Ναι, ξέρω, ας αφήσουμε την τέχνη να μιλήσει για τα υπαρξιακά. Εμείς εδώ είμαστε για να εκφραζόμαστε. Πως εκφράζεται αλήθεια κάποιος αν δεν μπορεί να γράψει; Με λόγια; Του είναι αρκετά; Τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν, το 'λεγαν και οι Ρωμαίοι και νομίζω πως συμφωνώ μαζί τους. Μην με παρεξηγείς, είμαι μια χαρά, είμαι καλά! Απλά το προηγούμενο ποστ ήταν επετειακό, αυτό το ποστ είναι πάλι επετειακό, είναι και μένα δύσκολη η θέση μου *χαμογελάκι*.

700ό ποστ σήμερα *κι άλλο χαμογελάκι*. Τα στρογγύλεψα τα ποστ, το 'χα βάλει σκοπό μα δε τα κατάφερνα τότε... αλλά τα κατάφερα τώρα. Έτσι πάει το πράγμα... Δηλαδή, για να κλείσω και αυτή την σκέψη μου, ας μη βιαζόμαστε μωρέ. Τα πράγματα θα γίνουν με τον καιρό, το έλεγα και σε μια φίλη μου. Θα γίνουν, αρκεί να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας. Ας μην τα σκουντήξουμε τόσο πολύ αλλά ας μην τα αφήσουμε και στο έλεος του καιρού.

Καλή χρονιά σε όλους, να μη βιάζεστε και να προσπαθείτε για να καταφέρετε ό,τι εσείς επιθυμείτε! Ό,τι το καλύτερο!