Time flies

Ο κάθε χρόνος αφήνει πίσω του και διαφορετικές γεύσεις. Ή τις ίδιες αλλά σε άλλες δοσολογίες, με άλλη σειρά. Η ανάγκη μου να είμαι ολοένα και πιο πολύ άνθρωπος με βρήκε προετοιμασμένο για την χρόνια που τελειώνει, αλλά η μάχη δεν τελειώνει εδώ. Ναι, μάχη. Χρησιμοποιώ λεξιλόγιο πολέμου, σύγκρουσης και δεν μαζεύεται...

Είναι μάχη να παραμένεις άνθρωπος σήμερα. Είναι δύσκολο, επίπονο πολλές φορές, βίαιο άλλες τόσες. Είναι μια θάλασσας ταξίδι, γι άλλους θα αποβεί μοιραίο και για άλλους θα τους φτάσει στην γη της επαγγελίας. Το πνεύμα μου είναι με τους ανθρώπους που ζουν τον καθημερινό πόλεμο, που ξεσηκώνονται από το σπίτι τους ή ότι έμεινε από αυτό και δίνουν μια πραγματική μάχη. Μάχη με τον χρόνο, την τύχη, τις πιθανότητες, τους άλλους και τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Είτε αυτοί είναι στη Συρία ή σε κάποια ακτή κάποιου νησιού, είτε είναι στο Φέργκιουνσον ή στο Ουινσκόνσι, είτε στην Κύπρο ή οπουδήποτε αλλού, αν είναι άνθρωποι με ενδιαφέρουν. Δεν είναι σπάνιο πράγμα η ανθρωπιά, είναι σπάνιο να είσαι άνθρωπος. Δεν ξέρω αν το έριξα στα βασικά, αλλά σίγουρα η χρόνια που πέρασε με έκανε να χαλαρώσω -ως ένα βαθμό- και να απολαύσω την ευαίσθητη πλευρά μου.

Δεν είμαι διδακτικός ούτε και ηθικολόγος, ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. "Για πάντα" δεν υπάρχει, αλλά ας μην το δούμε μονόπλευρα. Ο χρόνος μπορεί να 'ναι ο καλύτερος γιατρός κατά τα λαϊκά πρότυπα κι όσο να λέμε ότι είναι σχετικός και δημιούργημα του ανθρώπου πάλι στις δώδεκα θα κοιτάμε τα ρολόγια και θα ευχόμαστε ο ένας στον άλλον διάφορα.

Κάθε μέρα σημάνει δώδεκα. Ούτε κολοκύθες είμαστε ούτε μικρά πλασματάκια. Άνθρωποι. Αυτό να μην ξεχνάτε!

Αγάπη. Μόνο αγάπη και υγεία. Άντε και λεφτά! Σας φιλώ όλους, να προσέχετε.