Me, Love

Το ζήτημα των σχέσεων και εγώ θα μπορούσε να γίνει ταινία. Όχι Αμερικανιά, από αυτές τις ευρωπαϊκές που βγαίνουν στα φεστιβάλ και παίρνουν κοκοφοίνικες και αρκουδάκια, τις ακαταλαβίστικες. Αν αυτό το κομμάτι της ζωής μου γινόταν ταινία θα 'ταν με τα χίλια ακαταλαβίστικη, μετέωρο τέλος σε κάθε σκηνή, δεν ξέρεις πότε είναι αλήθεια πότε ψέμα, δεν ξέρεις αν είναι φλας-μπακ δεν ξέρεις αν είναι τώρα, αν δεν είναι όνειρο και πάει λέγοντας.

Βλέπω σήμερα τα παιδιά και χαίρομαι που όταν είναι αφελέστατα και αθώα. Ξέρουν κι από σεξ κι από σχέσεις κι απ' όλα, περισσότερα κι από μας... Άλλο θέμα αυτό. Στην ηλικία τους δεν ήξερα που μπαίνει τι, δεν πειράζει... μαθαίνεις στην πορεία, δεν είν' ντροπή. Το να είσαι γκέι σήμερα, εμ και έφηβος εμ και γκέι, είναι πάλι διαφορετικό. Όχι πολύ διαφορετικό, αλλά έστω λίγο διαφορετικό. Όταν ήμουν δεκάξι το κινητό μου δεν ήταν καν έγχρωμο ή μπορεί να 'χε 12 χρώματα! Δηλαδή ούτε λόγος για εφαρμογές και πράσινα άλογα.

Καθώς μεγάλωνα, δεν ξέρω γιατί, αλλά έδειχνα να μην έχω ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον. Σαν να αγνοούσα την μεγάλη εικόνα... την πραγματικότητα. Τόσο καλά. Από νωρίς και εγώ, στα δεκάξι-δεκαεφτά (τότε ήταν νωρίς), άρχισα να εξερευνώ τον εαυτό μου. Ναι έτυχαν κάποιες γνωριμίες αλλά τίποτα “γκράντε”. Ξέρεις τώρα εφηβεία, σπυριά, ήμουν λίγο ασχημόπαπο (τώρα έχω γίνει κύκνος, από την Λίμνη την ομώνυμη). Δεν ξέρω γιατί κάποιοι επέμεναν να μου στέλνουν μήνυμα. Ή μάλλον ξέρω, αλλά αν ήξερα κάτι καλά τότε -και τώρα νομίζω- ήταν ο εαυτός μου. Σταθερός στα πιστεύω μου και τις αρχές μου.

Σεξ, σοβαρά πράγματα τώρα, έκανα πρώτη φορά γύρω στα 21 μετά από μακρές περιόδους αποχής, εθελούσιας και μη, από τα τεκταινόμενα. Νιώθω βλάκας που έχω μιλήσει με ονόματα στο μπλοκ για κάποιους; Μπορεί γιατί ήταν όντως χαζοί και δεν άξιζαν ούτε δεύτερο μήνυμα ούτε δεύτερο ραντεβού. Γύρω στα 20 λοιπόν, στα χρόνια τα φοιτητικά -Αννούλα πόσα λίγα ξέρεις- βγήκα και το πρώτο μου ραντεβού έξω, με κόσμο, για καφέ! Το ένα πράγμα οδήγησε στο άλλο (και σε άλλον άνθρωπο) και σήμερα στα 25 είμαι στην πρώτη μου σχέση -ντάξει άλλοι παντρεύονται σ' αυτές τις ηλικίες.

Αυτό που μου έμενε για πάντα στο μυαλό ως απορία ήταν “γιατί όχι εγώ”. Πολλοί φίλοι μου κυρίως φίλες μου είχαν σχέσεις αλλά εγώ ποτέ, μέχρι πρόσφατα. Θα ήταν όμορφα αν είχα σχέση και νωρίτερα, θα 'ταν κι άλλη η χάρη του. Θα 'ταν μια εμπειρία την οποία νιώθω πως υπολείπομαι. Όχι πως ζητούν και προϋπηρεσία και σ' αυτά τα ζητήματα... Για το εγώ μου, για το γαμώτο μου. Και προπέρσι που ήμουν κύκνος όχι απλά δεν είχα σχέση, ένιωθα μαλάκας. Ένιωθα λίγο πως είμαι άνθρωπος με σεξαπίλ μόνο από τυχαία βλέμματα... Φλερτ δεν το συζητώ. Άφαντο. Όπως τα λεφτά που χρωστάμε.

Όποτε με ρωτάει κάποιος, γκέι, στρέιτ και καμηλοπαρδάλεις, τους λέω να περιμένουν, να μη βιάζονται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε όλοι ασκητές και να κάνουμε γιόγκα. Αρκεί να νιώσεις εσύ έτοιμος πρώτα και έπειτα αρκεί να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να επικοινωνείς ουσιαστικά. Θες απλά να βγάλεις τα μάτια σου, βγάλτα, αρκεί να 'σαι ξεκάθαρος με τον άλλον και να φοράς προφυλακτικό. Θες να κάνεις σχέση, ε, τα πράγματα δεν είναι τόσο περίπλοκα αλλά ούτε και τόσο εύκολα. It takes two to tango που λένε και στο χωριό μου.

ΥΓ. Άμα γουστάρεις τανγκό για 3, για 5, πάλι αρκεί να 'σαι ξεκάθαρος με όλους αυτούς.