Septingentesimus

Άδεια σελίδα, εδώ και μέρες πολλές. Αλλά με ξέρεις. Πεισματάρης, δεν τα βάζω κάτω... στο τέλος. Μπορεί να τσακώνομαι ακόμα με τον εαυτό μου, για εκείνο το στοίχημα που βάλαμε μεγαλώνοντας: “Να τελειώνεις ότι ξεκινάς”, μα μερικές φορές δεν είναι κι εύκολο πράγμα. Στην πορεία μαθαίνεις πως κάποια πράγματα χρειάζονται τον χρόνο τους, κάποια άλλα μπορεί και να μην τελειώνουν τόσο εύκολα.

Έχουν συμβεί πράγματα και θαύματα, στην Κύπρο, στον κόσμο. Κάπου επιτυγχάνεται επικοινωνία με τους ανθρώπους και κάπου χάνεται το σήμα... Θεωρώ πως η λογική μου -αυτό το περίεργο πράγμα που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου αδιαλείπτως- αποκλίνει από τον μέσο όρο της -εικονικής- κοινής γνώμης και έτσι φτάνω να θαυμάζω πολλές φορές την βλακεία του ανθρωπίνου είδους. Και δεν είναι από τις προσδοκίες αυτή η απογοήτευση, είναι από την κατανόηση.

Ναι, ξέρω, ας αφήσουμε την τέχνη να μιλήσει για τα υπαρξιακά. Εμείς εδώ είμαστε για να εκφραζόμαστε. Πως εκφράζεται αλήθεια κάποιος αν δεν μπορεί να γράψει; Με λόγια; Του είναι αρκετά; Τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν, το 'λεγαν και οι Ρωμαίοι και νομίζω πως συμφωνώ μαζί τους. Μην με παρεξηγείς, είμαι μια χαρά, είμαι καλά! Απλά το προηγούμενο ποστ ήταν επετειακό, αυτό το ποστ είναι πάλι επετειακό, είναι και μένα δύσκολη η θέση μου *χαμογελάκι*.

700ό ποστ σήμερα *κι άλλο χαμογελάκι*. Τα στρογγύλεψα τα ποστ, το 'χα βάλει σκοπό μα δε τα κατάφερνα τότε... αλλά τα κατάφερα τώρα. Έτσι πάει το πράγμα... Δηλαδή, για να κλείσω και αυτή την σκέψη μου, ας μη βιαζόμαστε μωρέ. Τα πράγματα θα γίνουν με τον καιρό, το έλεγα και σε μια φίλη μου. Θα γίνουν, αρκεί να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας. Ας μην τα σκουντήξουμε τόσο πολύ αλλά ας μην τα αφήσουμε και στο έλεος του καιρού.

Καλή χρονιά σε όλους, να μη βιάζεστε και να προσπαθείτε για να καταφέρετε ό,τι εσείς επιθυμείτε! Ό,τι το καλύτερο!