Instincts: Part I

Θέλω να ουρλιάξω, αλλά δεν θέλω να πω κάτι. Είναι το αίσθημα, που νιώθεις πως ο κάθε μυς του κορμιού σου τεντώνεται και χαλαρώνει. Το θεωρώ το ίδιο με το αίσθημα που τεντώνεσαι όταν ξυπνάς και νιώθεις το σώμα σου, ή το αίσθημα του όταν τρέχεις με δύναμη που νιώθεις το σώμα σου. Φυσικά ουρλιάζοντας νιώθεις και τις φωνητικές σου πτυχές να παραφωνούν ενίοτε (δεν είμαστε όλοι Αντέλες και Αντέλοι) και τον λαιμό σου να πονάει...

Δεν ξέρω τι να σας πω... Η αλήθεια είναι πως θεωρώ πλέον ότι η φιλοσοφία δεν έκανε και τόσο καλό. Ωφέλησε κάποιον στην τελική; Και βλέπεις τώρα που το είπα θα με πείτε ωφελιμιστή. Ωχού τώρα! Πείτε με ό,τι θέλετε, δεν με ενδιαφέρει, αλλά να ξέρετε πως οι ταμπέλες είναι για τους τουρίστες! Όπως και να έχει δε θέλω να συζητήσω περί φιλοσοφίας...

Εγώ τι κάνω; Αχ, μελετώ (περίπου). Ήθελα μέρες να γράψω αλλά δεν ξέρω τι να γράψω. Αφού μια από τα ίδια, ένα καλό συνέβη και τελικά μου βγήκε σε ξινό και κάτι μου λέει θα έχουμε και δράματα (αν όχι και κλάματα) λίαν συντόμως. Δεν ξέρω αν το έριξα στην δουλειά πάλι ασυναίσθητα – ή ασυνείδητα όπως θα έλεγε ο θείος Σίγκμουντ, αλλά πετυχαίνει μέχρι τώρα. Φυσικά έχω δυο στοίβες βιβλία και χαρτούρα στο γραφείο, λες και είμαι κατ' οίκον δημόσιος υπάλληλος (χωρίς μισθό).

Πως αντέχω τόση ninetee-λα; Γουστάρω!

Και για να γελάσει το χειλάκι σας, ναι, ακούω ακόμη το CD με τις καλύτερες επιτυχίες των Spice Girls! Spice Girls, ρε! Αυτή είναι θρησκεία! Spice up your live! Peace out