Give me more (please)

Άχου μου. Που φτάσαμε να κάνω ποστ μια φορά την εβδομάδα! Σίριαλ του Παπακαλιάτη κατάντησα... Με ότι και αν σημαίνει αυτό! Μέχρι και οι ανακαλύψεις που κάνω (τύπου καινούργια βδομάδα = καινούργια ευκαιρία) έχουν καταντήσει χιλιοειπωμένες και κάπως τραγελαφικές όπως το πολιτικό σκηνικό στην Ρωσία με την επανεκλογή του Πούτιν.

Τα μαθήματα και οι εξετάσεις πάνε περιέργως καλά αλλά δεν μασάω. Χθες έλεγε η Άση κάτι τρίγωνα, κάτι όψεις, κάτι έτσι και κάτι γιουβέτσι και ένιωθα ναυτία, τα αφήνω στην γωνιά τα άστρα γιατί δεν με σηκώνει. Ένα-ένα τα πράγματα, καλή είναι και η σειρά. Και όποιος πάει να κλέψει και να χωθεί μπροστά τον έφαγα! Όλα τα αιτήματα θα εξυπηρετηθούν, όλα τα σχέδια θα γίνουν. Αλλά ένα-ένα! Ως γνωστόν και μια λαϊκή ρήση το λέει: “Όπου λαλούν πολλοί πετεινοί, αρκεί να ξημερώσει”.

Αύριο νομίζω θα κλείσω ένα ραντεβουδάκι να κόψω τα μαλλιά μου, να περιποιηθούν τα μαλάκια μου και αν τα αφήσω έτσι θα είμαι σαν την Meryl Streep στο Iron Lady στο μαύρο φυσικά (και δεν εννοώ θεά). Και τώρα που είπα Iron Lady, έχω μαζέψει τόσες ταινίες να δω και τόσα επεισόδια από σειρές αλλά προς το παρόν δεν έχω χρόνο και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω! Από το μάθημα που έχω εξέταση μεθαύριο είναι ένα καλό σημείο αλλά βαριέμαι.

Εντάξει, αυτά. Ήταν μια εβδομάδα χωρίς γκλίτερ, λάμψη και χρυσόσκονη. Τώρα πάμε για άλλα!