Over-sentimental

...without becoming over-sentimental

Σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Τέτοια ώρα άκουγα μόνο την ανάσα μου. Ήλπιζα πως θα ακούσω και τον ήχο ή έστω την δόνηση ενός μηνύματος, ακόμη και τώρα που έφτασα σπίτι κοιτάζω το κινητό. Είναι περίεργο πού μπορεί να σε οδηγήσει η ανασφάλεια... Σε τόπους σκοτεινούς που ξεφεύγουν ακόμη και την υποκειμενική σου πραγματικότητα.

Είχα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση το περασμένο καλοκαίρι. Είχα στείλει σε αυτόν ένα τραγούδι. Δεν ξέρω αν το άκουσε, και δεν έχει σημασία γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελα να του στείλω. Αυτό που ήθελα να του στείλω νομίζω θα τον φόβιζε και θα έκανε πίσω και εξάλλου χαρακτηρίζομαι από υπερσυναισθηματισμό. Βιασύνη, ανασφάλεια, ανησυχία, όλα μαζί; Δεν ξέρω. Έστειλα τελικά ένα άλλο τραγούδι. Έφευγε εκείνη την μέρα και αν και ένιωθα μια σιγουριά πως θα τον ξανάβλεπα αφού επιστρέψει θα ήθελα να τον δω πριν φύγει. Ρομαντισμός και υπερσυναισθηματισμός μαζί.

Η υπερβολή μου είχε φτάσει σε ανείπωτο επίπεδο εκείνη την μέρα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κλιπάκι για το τραγούδι -αυτό που πραγματικά ήθελα. Απορώ και εγώ μερικές φορές με τον εαυτό μου... Αυτό που με ανησυχεί είναι αν θα τον βρω εγώ όταν επιστρέψω...

Νιώθω κάτι σαν ηθοποιός, φιλόσοφος και καλλιτέχνης ταυτόχρονα. Κάτι σαν ηθοποιός γιατί δίνω ρέστα σε δραματικές μου αντιδράσεις, κάτι σαν φιλόσοφος γιατί μου την δίνει η καθημερινότητα, η εφημερίδα, ο θόρυβος και αναζητώ την απομόνωση και κάτι σαν καλλιτέχνης γιατί επενδύω συναισθηματικά και δεν αρνούμαι την ζωή.

Και ένα μήνυμα μου λέει να μην ανησυχώ... Θα προσπαθήσω.