Μητέρα, μάνα, μαμά

Μητέρα, μάνα, μαμά.

Δεν μπορώ να πω τα καλύτερα, τα απόλυτα καλά, λόγια. Οι εμπειρίες μου με εμποδίζουν. Οι γονείς είναι περίεργοι, δεν κατανοούν πως τα παιδιά τους δεν είναι κτήμα τους και η πραγματική σχέση των γονιών αρχίζει όταν αρχίζουν να το καταλαβαίνουν. Είναι δύσκολο για αυτούς, όσο δύσκολο για έναν άνθρωπο να δεχθεί πως τα γεγονότα είναι τυχαία, όσο δύσκολο για έναν ένθεο να γίνει άθεος, όχι όμως αδύνατο. Μέχρι να νιώσουν καλά με την ιδέα αυτή μπορεί να συμβούν τα πάντα...

Μητέρα. Τόσο ξεροκέφαλη, τόσο δύστροπη. Α ρε μάνα... Θυμάμαι την δική σου την μητέρα. Εκείνον τον Κέρβερο μεταμορφωμένο σε άνθρωπο. Αλλά εσύ την αγαπούσες, ό,τι και αν σου έκανε, ό,τι και αν έλεγε, ό,τι και αν έκανε γενικά. Αυτή η άνευ όρων αγάπη σου... Μάλλον η σχεδόν άνευ όρων αγάπη σου. Πόσες φορές θα πεις πως οι ομοφυλόφιλοι είναι αφύσικοι, ανεπιθύμητοι, ντροπιαστικοί; Πόσες φορές θα ξεστομίζεις λέξεις που με πληγώνουν;

Σαν να παίρνεις ένα όπλο και να με πυροβολείς. Όχι ξυστά, όχι στο πόδι, όχι στο χέρι, όχι στο κεφάλι. Στην καρδιά. Ότι είσαι τόσο καλή στο σημάδι δεν το ήξερα και δεν θα το φανταζόμουν ποτέ. Αλλά το κάνεις! Και σ' αγαπώ. Και θα σου πω πως σ' αγαπώ, ακόμη και αν ξέρω πως δεν θα το διαβάσεις ποτέ... Και ξέρω πως θα πονέσω όσο πόνεσες και εσύ, όταν ξεψύχησε η μάνα σου και ήξερες πάντα πως ποτέ δεν θα είσαι “αρκετή” για αυτήν! Και θα σου πω γιατί σ' αγαπώ. Γιατί μάνα μου έμαθες να αγαπώ άνευ όρων.

Μητέρα, μάνα, μαμά...

Σ' αγαπώ. Σε νιώθω, νιώθω τους πόνους σου, νιώθω τους φόβους σου και φοβάμαι όσο φοβάσαι και εσύ, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο, όσο και εσύ. Νομίζεις θα ξεχάσω την μια εκείνη φορά που δεν ήμουν εκεί να σου κρατάω το χέρι; Και ούτε πρόκειται... Πράγματα συμβαίνουν. Άνθρωποι είμαστε. Ελαφρυντικά υπάρχουν, δεν είμαστε πολιτικοί! Αλλά θα 'μαι κοντά σου ακόμη και αν δεν είμαι εκεί. Μάνα, σ' αγαπώ! Όσο ζεις και όσο ζω, θα σ' αγαπώ!