Crisis

Κρίση. Ένα βήμα πριν...

Βλέπω το ημερολόγιο. Και είχα γράψει πως κάπου εδώ φεύγω, απομόνωση. Και τώρα δεν θέλω να πάω πουθενά, θέλω να θαφτώ στην καθημερινότητα. Είμαι σε ένα ακόμη πιο περίεργο mood τελευταία. Άσχημες ειδήσεις από την τηλεόραση και από τα άτομα γύρω από αυτήν. Μπλα μπλα μπλα μείωση μπλα μπλα μπλα ξέχνα το μπλα μπλα μπλα άνεργος μπλα μπλα μπλα οικονομία μπλα μπλα μπλα αποκοπές. Και δεν με φτάνουν αυτά το ημερολόγιο ισχυρίζεται πως μεγαλώνω... Και μια κρίση έρχεται στην πόρτα μου.

Ηλικίας. Μεγαλώνω, όπως κάθε έμβιο ον. Και η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει ο αριθμός που θα είναι απάνω στην τούρτα αλλά αυτή η αχορτασιά μου για το τι δεν κατάφερα τον τελευταίο χρόνο. Είμαι για τον εαυτό μου ότι είναι ο Simon για τους διαγωνιζομένους στο X-Factor: ακαταλαβίστικος. Και τα τελευταία χρόνια νομίζω κατάφερα αρκετά, ούτε που τα φανταζόμουν, αλλά νομίζω μπορώ να κάνω 2-3 πράγματα περισσότερα. Αλλά... Τώρα ήρθε αυτό. Η επόμενη κρίση είναι το εμπόδιο.

Οικονομική. Η κατάσταση τελικά μπορεί και να χειροτερέψει. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, όπως και να το κάνουμε... Ο ένας μισθός θα μειωθεί, επικίνδυνα. Και αυτός ο πανικός είναι η στιγμή που ξέρεις πως κάτι πρέπει να κόψεις -και να πεις πως ζούμε σε χλιδές; Και προχωράμε σε μια άλλη κρίση.

Πανικού.

ΥΓ. Ξεμπερδέψαμε με την Eurovision... Καλή βδομάδα!