Instincts: Part I

Θέλω να ουρλιάξω, αλλά δεν θέλω να πω κάτι. Είναι το αίσθημα, που νιώθεις πως ο κάθε μυς του κορμιού σου τεντώνεται και χαλαρώνει. Το θεωρώ το ίδιο με το αίσθημα που τεντώνεσαι όταν ξυπνάς και νιώθεις το σώμα σου, ή το αίσθημα του όταν τρέχεις με δύναμη που νιώθεις το σώμα σου. Φυσικά ουρλιάζοντας νιώθεις και τις φωνητικές σου πτυχές να παραφωνούν ενίοτε (δεν είμαστε όλοι Αντέλες και Αντέλοι) και τον λαιμό σου να πονάει...

Δεν ξέρω τι να σας πω... Η αλήθεια είναι πως θεωρώ πλέον ότι η φιλοσοφία δεν έκανε και τόσο καλό. Ωφέλησε κάποιον στην τελική; Και βλέπεις τώρα που το είπα θα με πείτε ωφελιμιστή. Ωχού τώρα! Πείτε με ό,τι θέλετε, δεν με ενδιαφέρει, αλλά να ξέρετε πως οι ταμπέλες είναι για τους τουρίστες! Όπως και να έχει δε θέλω να συζητήσω περί φιλοσοφίας...

Εγώ τι κάνω; Αχ, μελετώ (περίπου). Ήθελα μέρες να γράψω αλλά δεν ξέρω τι να γράψω. Αφού μια από τα ίδια, ένα καλό συνέβη και τελικά μου βγήκε σε ξινό και κάτι μου λέει θα έχουμε και δράματα (αν όχι και κλάματα) λίαν συντόμως. Δεν ξέρω αν το έριξα στην δουλειά πάλι ασυναίσθητα – ή ασυνείδητα όπως θα έλεγε ο θείος Σίγκμουντ, αλλά πετυχαίνει μέχρι τώρα. Φυσικά έχω δυο στοίβες βιβλία και χαρτούρα στο γραφείο, λες και είμαι κατ' οίκον δημόσιος υπάλληλος (χωρίς μισθό).

Πως αντέχω τόση ninetee-λα; Γουστάρω!

Και για να γελάσει το χειλάκι σας, ναι, ακούω ακόμη το CD με τις καλύτερες επιτυχίες των Spice Girls! Spice Girls, ρε! Αυτή είναι θρησκεία! Spice up your live! Peace out

Woweekend

Αν κρίνω από τα έντομα που κυκλοφορούν θα έλεγα πως είναι άνοιξη επίσημα, αλλά περιμένω τα χελιδόνια και η μετεωρολογική έχει άλλη άποψη.

Νιώθω σαν κλειδωμένη εγκατάσταση σε Άη Φόουν. Και περιμένω να με ξεκλειδώσουν... Δεν ξέρω τι θα χρειαστεί, ένα κωδικό; Λίγα λεφτά; Πολλά λεφτά; Ένας ειδικός; Λίγο ρεύμα; Δεν έχω ιδέα, και όταν δεν έχω ιδέα για κάτι δεν ασχολούμαι με αυτό! Απλότατο.

Βλέπεις όλοι συζητάνε και λένε πως “πάνε οι παλιές μέρες” και είμαι κάπως... εμ... ναι... κοίτα... Περίπου... Όχι... Τι τους λες; Έχει πλακώσει η μαυρίλα, προετοιμάζονται για τον Επιτάφιο τι στα διάολα; Ξέρεις κανένα χθες που να είναι σήμερα; Οι μέρες υπάρχουν για να παλαιώνονται και να φεύγουν, actually οι μέρες δεν υπάρχουν, αλλά είναι φιλοσοφικό αυτό, ας μην το συνεχίσουμε παρακαλώ, θα αυτομαστιγωθώ!

Χθες βράδυ με σταμάτησε αστυνομία. Και στο αυτοκίνητο έπαιζε το CD με τις καλύτερες επιτυχίες των Spice Girls. Με ρώτησαν αν κατανάλωσα αλκοόλ. Ήμουν έτοιμος να του πω “Κύριε όργανο μου, ακούω Spice Girls και με ρωτάς αν μέθησα;” αλλά του είπα πως ήπια όλο κι όλο ένα ποτήρι άσπρο κρασί (σχετικά χάλια) τους συνέστησα να μην προτιμούν τα κρασιά από την Χιλή και μετά συζητούσαμε με την κυρία όργανο που ήθελε να μάθει τα στοιχεία μου, ξέρεις εκείνες τις σαχλές ερωτήσεις-παγίδες για να δουν αν είσαι όντως μεθυσμένος, και ήταν -by far- το καλύτερο πράγμα που μου συνέβηκε την τελευταία βδομάδα.

Εντάξει και ακόμα ένα στο πανεπιστήμιο που φαίνεται μερικοί να εκτιμούν την πρωτοβουλία. Και αυτό είναι καλό...

Μια άλλη εβδομάδα ξεκινά και πάω να κοιμηθώ νωρίτερα μην με πιάσει το τζετ λακ από την αλλαγή ώρας! Φιλιά! Ρουφηχτά και μη!

Ότι αγαπά...

Προφανώς γελούσα μόνο εγώ στο προηγούμενο ποστ και η παρέμβαση του Μηδενικόπουλου ήταν δραστική. Και προχωρώ...

Θα ήταν ιδανικό να έγραφα κάτι με σεξ ή κάτι τελοσπάντων που να έχει μισό γυμνό να πάρω και εγώ 2-3 σχόλια. Περίμενε. Και το προηγούμενο μιλούσε για σεξ. Το σεξ δεν πουλάει, σε πουλάει. Και προχωράμε. Πάντως η αλήθεια είναι πως με τόση φιλοσοφία η συζήτηση για ένα θέμα με κάνει να σκέφτομαι τι θα πω. Το γράφω, το σβήνω, γιατί προφανώς διαφωνώ με τον εαυτό μου, και μετά γράφω κάτι άλλο το οποίο δεν βγάζει νόημα για κανένα άλλο εκτός από μένα. Άρα επικοινωνία μηδέν, άδικος ο κόπος μου.

Η αμφίρροπη και ετερόκλητη ... Δεν έχω ιδέα τι λέω, είναι δυο λέξεις που πάντα ήθελα να τις γράψω στην αρχή μιας παραγράφου. Και ναι, η αγαπητή έμπνευση την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια (τυχερή!) και έχει πάρει -λογικά- ένα εισιτήριο μονής διαδρομής για Γαλλική Πολυνησία. Αλλά ναι, θα φτάσει και η μέρα που θα την βρω και θα την φέρω πίσω να αναλάβει επιτέλους τα καθήκοντά της.

Μπαίνει καινούργια βδομάδα και έχω 3 πράγματα να κάνω, 1 άρθρο, 1 κείμενο και 1 παρουσίαση που θέλουν αν μη τι άλλο έμπνευση! Αντιλαμβάνεσαι τώρα, θα τσακώνομαι με τα χαρτιά, θα γεμίσω μια σακούλα για ανακύκλωση, θα φταίξω την μουσική, τον καιρό, τον πονοκέφαλο (τον οποίο θα αποκτήσω) και θα την βρω την άκρη. Πάνε οι μέρες της γλωσσοδιάρροιας...

Προτείνω στους λεξικογράφους να κάνουν μια μικρή υποχώρηση και να αλλάξουν τον ορισμό της κρίσης, γιατί κρίση πλέον σημαίνει και ψυχοπλάκωμα. Είναι σημάδια που σου λένε ότι η κρίση μας έχει πιάσει από τα πόδια, μας κρατά ανάποδα και μας χτυπάει σαν χταπόδια. Υπάρχουν τα σημάδια προς όφελος μας, όπως η έκπτωση 20% σε κατάστημα αλυσίδας ρούχων γνωστό για τις τιμές του, τύπου 50 ευρώ το μπλουζάκι (το απλό, αυτό με 2 κομμάτια ύφασμα ραμμένα πλάι και πάνω). Υπάρχουν όμως και τα σημάδια που σου σπαράζουν την καρδιά, όπως συμβαίνει όταν ακούς μια παράφωνη σοπράνο να της φεύγει η νότα και να το καταλαβαίνεις μέχρι και εσύ που δεν έχεις μουσική παιδεία.

Η ζωή όπως και να έχει συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για αρκετό καιρό ακόμα... ή τουλάχιστον μέχρι να επέλθει μια καταστροφή όπως αυτή που εκτυλίσσεται στην ταινία 2012.

Η σύγχυση στο μυαλό μου είναι το χαρακτηριστικό της εβδομάδας που διανύουμε. Εμπάτε σκύλοι αλέστε, στον καλό το μύλο που όλα τα αλέθει, κάντε αλεύρι και ανοίξτε φύλλο και περί ορέξεως κάντε κολοκυθόπιτες, σπανακόπιτες, φεττόπιτες ή και Αμοργιανές καρπουζόπιτες. Ότι αγαπά... η ψυχή σας...

Ithakiniensis Grecus 748

Αγαπητοί αναγνώστες, είπα να το γυρίσω λίγο στον πολιτισμό. Και είστε παρόντες σήμερα στην μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα, καλά της χρονιάς! Θα είστε μάρτυρες στην αλλαγή πλεύσης του φιλολογικού κινήματος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με διαμάντι... Όλοι οι Ιστορικοί και Φιλόλογοι θα νιώσουν την γη κάτω από τα πόδια τους να κουνιέται!

Πρόκειται για το χειρόγραφο Ithakiniensis Grecus 748 που μέχρι σήμερα θεωρείτο μη-σωζόμενο. Υπάρχει μια μόνο αναφορά σε αυτό το χειρόγραφο, σε χειρόγραφο του Προκοπίου. Το απόσπασμα που μετέγραψα για σας και μόνο είναι η μαρτυρία μιας πολύ κοντινής φίλης της Θεοδώρας! Αυτήν που υποκρίθηκε η Ντενίση αμόρφωτε!!! Την γυναίκα του Ιουστινιανού! Το περίεργο με το χειρόγραφο αυτό, το οποίο χρονολογείται γύρω στα 517 μΧ. είναι η γλώσσα: πρόκειται για το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο με τόσο απλή γλώσσα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι δύσκολο. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... (Το μετέγραψα σε μονοτονικό για δική σας ευκολία)

Ήτο αν θυμάμαι καλώς, άνοιξις, τα δέντρα επιμηκύνονταν μέχρι νεφών ανυψούσαντα και ήτο η εποχίς ήτις ημείς περιοδεύαμεν με τον θίασον εις τα περίχωρα της Ρομανίας. Τις δεν ήξερεν τι ώρα ήτο, γαρ το ηλιακόν ορολόγιν δεν δούλευεν, γαρ ήλιον ου έχει διόλου! Αμέσως αποκρίθηκα και είπον εις τον αφέντην βγώ εγώ πρώτη μετά του νούμερου μου να καταπλήξω το κοινόν. “Ουχί” ανταποκρίθηκεν “βούλομαι Θεοδώραν βγειν και χορέψειν”. Ανάθεμα ο κόπρος ο αφέντης, ως τάχιστα απήντησεν την Θεοδώραν. Μεν συντοπίτες ήμεν μετά της Θεοδώρας, αμφότεροι εξ' Αμμοχώστου καταγόμενοι, ενάντιοι δε, γαρ αύτη τσιλιμπιρδόνα ήτον και έκλεβον τους άνδρες μου!

Τις έδραμον δια να ειπεί της Θεοδώρας τον ολίγον χρόνον ον έχει δια να παρασκευάσει τα ενδύματα της και να άρχει του χορού. Εγώ εθαίρμενον την ψυχήν μου και ηρυθρίασα ευθέως. Ότε ήλθε ο αφέντης και είπον του τον λόγον δια τον οποίον εγιγνόμην ως σκατά. Ούτος τόλμησεν ειπείν μου ότι η Θεοδώρα ήτο κάλλια εμού και λεπτοτέρα. “Έρρε εις ανάθεμαν” απήντησα “ως μην αισχύνεσαι βρώμικε σκώληκα, τις ει σύ, λέγον εμού ως εγώ ου κάλλια ειμί!” Ίνα προλάβει τινά αντίδρασιν μου είπον: “Ουχί, ήδυ μου, συ ομορφοτάτη ει, αλλά Θεοδώρα εστί μάλλον εμπορικοτάτη, εξ' άλλου... το βέλτιστον πράμαν αργεί να έλθει”. “Ορώ σε να λείχεις με αλλά ουχί, δεν σε συγχωρέω δια τι έπραξες!”

Επεί Θεοδώρα εισέρχετο στην σκηνήν και ορούσα με κλαίουσα ήλθον και ρώτηξε “Έχεις τι;” ου απάντησα και έπαυσα κλαίειν. Είπεν “Δει βγειν στην σκηνή δια το νούμερον μου, οπόταν τελειώσω, συζητήσωμεν”

Ήξερον ότι η Θεοδώρα ήτο μεγάλη τσούλα και ότι προπαρασκευάζεται δια να φύγει και να πάει μετά του Εκήβολου* στην Κυρήνη αλλά δεν είπον κάτι. Λίγην ώραν μετά, ήδη Θεοδώρα κουρασμένη εισήλθον στην σκηνή δια να φορέσει άλλον ένδυμαν διότι ήτο λιγουλάκι ψύχρα και ήτο η ώρα δια τον εμού χορόν και ήμουν πανέτοιμη δια να βγω εκ της σκηνής και να χορέψω ωσάν Βάκχη -ορώντες πολύς καιρόν εκ της εσχάτης φορά που συνεβρέθηκα με ανήρ ουυυυυυυυυυυυυ- και εβάκευσα ολίγον. Και ιδού, εγώ χόρευον και οι άνδρες παρηκολουθούσαν προσεκτικώς. Ο οφθαλμός μου έπεσεν σε εν χιτώνα, οίος ωγκώθην ραγδαίως, τότε έρρεψα και είδον τον Ιωάννην* να με κοιτά και να λείχει τα χείλη του.

Ότε τέλευσα τον χορόν μου, ου ήλθον στην σκηνήν αλλά εσκαρδάμυξα τους οφθαλμούς μου εις τον Ιωάννην να με βρει πίσω της σκηνής για να πράξω ον γινγώσκω βέλτιστα. Ως τάχιστα Ιωάννης ήλθον και είδον τον ογκομένον του χιτώνα, και μέχρι να βγάλει την χλαμύδαν εγώ ήδη ήρχισα την εργασίαν μου. Ο Ιωάννης μου άλλαττε τα φώτα, συχνά πυκνά, ήτο ένας βέλτιστος πελάτης, ήξευρεν φυσικώς ότι ημίν εταίρα, μόνο δια εμού έπραττεν έργον. Με εσκέπασε και εγώ σκεπτόμουν τον ουρανόν, τότε είπον: “Δει στελείς” εγώ μόνον εστέναξα. “Ήρεσε σου;” τότε έκλινον την κεφαλήν μου και εστέναξα δις. Ο Ιωάννης τότε ήπλωσε την χείραν του και είπον “Ποθώ εσέ” και ήρχισεν να ησελγαίνει και είπον “Ιωάννη, ασχάλλεις με, ατακτείς!” και Ιωάννης ευθέως βάθυνε την χείρα του και άρπαξεν το μπούτι μου, ε καλώς, εβουλόμην αναβιβώ τον φαλλόν του δια δεύτερον γύρον.

Τότε την ώραν ην γεγωνώ ηχηρά Θεοδώρα ήλθον να ιδεί αν τις θηρά τινά. Και είδον εμέ ξαπλωμένην επί τάπητος να γεγωνώ και τον Ιωάννην να γαυριά και να λέει “Ειπέ μοι, τίς ει ο πατήρ σοι;” και αμέσως Θεοδώρα ήρχισεν γελάν, τότε έγρυξα και είπον αυτής “γυμνάζω τον ανήρ, τελεύτα και φύγε”. Ο Ιωάννης συνέχισεν πράττειν έργον του, η Θεοδώρα δε μην ήθελον να φύγει. “Μαρή τελεύτα και φύγε! Εθέλεις να φωνάξω τον Εκήβολο; Εθέλεις να φύγεις δια την Κυρήνην μια ώρα νωρίτερα;”

Αύτην νύχταν ες' αεί θυμήσας, ουχί γαρ εγώ μεν και Ιωάννης δε διήτριβον καλώς μετά σέχτου (το σεξ, του σέχτους, ου μη πράττεις ως ου ξέρεις)...

Έτη, έτη πολλά μετά, έμαθον ότι η Θεοδώρα πήγεν εις την Κυρήνην, αλλά ο Εκήβολος ήτο τελικώς μαλάκιος και έστειλεν την Θεοδώραν πίσω, τότε έμαθον πως ο Ιουνστινιανός την έχρισεν Πατρικίαν αλλά ο θείος του απηγόρευσεν τον γάμον αυτών. Λίγο αργότερα πήρα εις τας χείρας μου μιαν περγαμηνήν με χρυσούς διάκοσμους και ερυθρά μελάνην και εδιάβασα “Σας καλούμε στον γάμον μας οίος γίνει εις τριάκοντα ημέραις”

Βρε την συνάδελφον και συνεταίραν Θεοδώραν, ήβρε άνηρ 20 έτη μεγαλύτερον δια να γαμηθεί και καλώς έκανεν... Ήτο 6032 έτος από κτήσεως κόσμου*. Έτη μετά ήκουσα την “Στάσην του Νίκα” και διερωτήθην δια τίνα λόγο δεν ήξερα την στάσην, ήθελον πάντα έσομαι βελτίστη της Θεοδώρας...

Η Θεοδώρα, στην μέση, παραδίδει τις στάχτες του χειρογράφου αυτού

* Εκήβολος ήταν Σύρος αυτοκρατορικός αξιωματούχος
* Πιθανότατα πρόκειται για τον ιστοριογράφο Ιωάννη Εφέσιο
* Το έτος 524, ήταν το έτος γάμου του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας

Last Friday Night

Χθες πήγα σε ένα θέατρο σε ένα χωριό έξω από την πόλη. Μην ανησυχείς, το τελευταίο πράγμα που λείπει από εδώ μέσα είναι οι κριτικές θεάτρου (μια φορά το επιχείρησα, νομίζω ήταν αρκετό). Και καθίσαμε και περιμέναμε να αρχίσει το έργο (πρωτότυπο) και παρατήρησα πως ήρθαν να δουν το θέατρο και μερικοί νέοι, απίστευτο πράγμα. Και ώσπου παρατήρησα τα πιτσιρίκια που κάθονταν δυο σειρές μπροστά μου...

Γυμνασιόπαιδα. Ήταν 3 παιδιά, 2 κορίτσια και 1 αγόρι. Τα κορίτσια πρέπει να ήταν αδελφές ή κάτι γιατί έμοιαζαν και μιλούσαν με ένα κύριο που είπε την μια από τις δυο κόρη του. Και σας λέω έπαιζε φάση με το αγόρι. Μέχρι να ξεκινήσει το έργο ο πατέρας έβλεπε τα παιδιά αλλά όταν ξεκίνησε το έργο χαμογελούσα -και ΔΕΝ ήταν για το θεατρικό! Έβλεπα τα μικρά που πείραζε ο ένας τον άλλον. Ξεκίνησε το αγόρι να... τσιμπήσει, γαργαλίσει θα σας γελάσω, την κοπελιά. Και η κοπελιά τον πείραζε κι αυτή με την σειρά της. Και έβλεπα τα χαμογέλα τους που ακόμη λίγο θα άγγιζαν τα αυτιά τους κυριολεκτικά.

Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος! Ένιωθα πως ήμουν ο Έρωτας, ένιωθα τεράστια ικανοποίηση που έβλεπα πρώιμο φλερτ. Αχ! Τα σκατόπαιδα με συγκίνησαν! Τι να σου λέω, ένιωθα πως φορούσα άσπρο βρακάκι, είχα φτερά και στεφάνι με πούπουλα και κρατούσα βέλη με κόχη σε σχήμα καρδίας. Το μόνο που μου έλειπε ήταν οι κοιλιακοί και το μπλε το μάτι, αλλά άστα αυτά είναι αλλού παπά ευαγγέλιο!

Λίγο πιο πέρα είδα ένα άλλο αγόρι, αυτό πρέπει να ήταν του λυκείου. Ναι το ξέρω πως τα λέω έτσι λες και κατηγοριοποιώ αρνιά, αρνί ρίφι γάλακτος, αρνί κυπριακό, αρνί ελευθέρας βοσκής και δεν μαζεύεται, αλλά προσπαθώ να σε πληροφορήσω. Και αυτή που τον συνόδευε ήταν σίγουρα η φίλη του και αν δεν είχαν σχέση σήμερα, μέχρι την Δευτέρα θα τα έχουν πίστεψε με! Αυτοί ήταν σε άλλο επίπεδο... τον φίλησε κλεφτά στο μάγουλο την ώρα της παράστασης.

Και ναι ξέρω τι σκέφτεσαι, ΠΟΙΟΣ στο διάολο παρακολουθούσε την παράσταση; Και γιατί στα διάολα πληρώσαμε να δούμε μια παράσταση που κανείς δεν την έβλεπε. Αλλά έλα μωρέ για Παρασκευή βράδυ καλά ήταν!

Καλό σας Σαββατοκύριακο!

Flowers for Ladies

Τι ανθοδέσμη είναι αυτή καλέ μου. Εμ, αυτά παθαίνεις όταν παίρνεις ανθοδέσμη από φυτώριο που έχει πουληθεί όσο-όσο! Και ναι, ο τυπάς στο ταμείο ήταν πέρα για πέρα άσχετος. Όχι πως οι άνδρες είναι άσχετοι με αυτά, έχω δει άνδρες ανθοπώλες να είναι πιο προσεκτικοί και πιο τελειομανείς και από γυναίκες ανθοπώλες! Αλλά αυτή η ανθοδέσμη ήταν αίσχος. Πορτοκαλιές lilies, με άσπρο περιτύλιγμα και κόκκινη κορδέλα; Τελοσπάντων έχε χάρη που θα μπαίναν σε βάζο έτσι και αλλιώς.

Μέρα της γυναίκας σήμερα και είπα να περάσω από κανένα ανθοπωλείο πριν επιστρέψω σπίτι και να τι έπαθα, το νευρικό μου σύστημα έχει ταραχθεί και προσπαθώ να χαλαρώσω από το στιλιστικό σοκ. Αλλά εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσουμε και Flower Fashion Police. Ήθελα σε κάποια φάση να του πω να φύγει από τον πάγκο και να με αφήσει να το κάνω εγώ... Ξέρω, δεν είναι φιλοσοφία το πως να τυλίγεις μια ανθοδέσμη αλλά δεν σημαίνει πως ανθοδέσμη δεν είναι απλά λουλούδια ενωμένα με ταινία και όπως-όπως περιτύλιγμα.

Όπως και να έχει. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες. Δεν περιμένω τον Μάρτιο για να δείξω πόσο πολύ αγαπώ τις γυναίκες. Αλλά μιας και είναι η μέρα βρε παιδί μου, να έχω και εγώ αφορμή, στέλνω τις θερμότερες ευχές μου για ό,τι το καλύτερο για όλες τις γυναίκες μπλόκερ. Δεν θα τις ονομάσω μια-μια γιατί είναι που είναι η μέρα λίγο κλισέ ας μην την αποτελειώσω!

Αυτό, back to διάβασμα τώρα...

Πλησιάζει απειλητικά η Eurovision ή ιδέα μου είναι;

Happily Tired

Θέλω να διακτινιστώ και να βρεθώ κάπου που κάνει καλό καιρό. Όχι καλοκαίρι, δεν θέλω καλοκαίρι τώρα. Αν και έχω την υποψία πως δεν θέλω να αλλάξει ο καιρός απλά θέλω να τελειώσει το εξάμηνο.

Δεν είμαι σε mood... Σε κανένα.

Κάθισα να δω ταινία, ρομαντική και LGBT themed. Ω! Το fast forward ήταν το αγαπημένο μου κουμπί. 90 λεπτά η ταινία; Την είδα σε 70. Δεν είμαι στο mood να βλέπω να πληγώνονται, ακόμη και στις ταινίες! Δεν μπορώ ντε! Όταν βλέπω να γίνεται μπέρδεμα στην τηλεόραση βαριέμαι, ξεφυσάω και την κλείνω ή αλλάζω κανάλι. Και βαρέθηκα, για να λέμε την αλήθεια, συνέχεια την ίδια ιστορία.

Θέλω να διακτινιστώ σκέτο...

Παρασκευή απόγευμα θα ασχοληθώ λίγο με την έμπνευση μου. Ακόμη είναι χαμένη. Σα δε ντρέπεται, έφυγε και δεν είπε τίποτα, ούτε καν να μου αφήσει ένα αριθμό αν την χρειαστώ να την πάρω! Δεν της κρατώ κακία όμως. Διαβάζω και δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω. Αυτό ονομάζεται κούραση. Δεν πολυκαταλαβαίνω γενικότερα, ούτε ειδήσεις μπορώ να δω γιατί νιώθω πως ήμουν στην κατάψυξη σαν τον Austin Powers.

Δεν είμαι στο mood...

Δεν μπορώ να σκέφτομαι. Βαριέμαι κι όλας. Κούραση! Και πάμε για ύπνο...

Oh, mister Sheffieeeeeeeeld!

Απόψε είναι η πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου της μίνι-σειράς Happily Divorced με την ανεπανάληπτη Fran Drescher!

Give me more (please)

Άχου μου. Που φτάσαμε να κάνω ποστ μια φορά την εβδομάδα! Σίριαλ του Παπακαλιάτη κατάντησα... Με ότι και αν σημαίνει αυτό! Μέχρι και οι ανακαλύψεις που κάνω (τύπου καινούργια βδομάδα = καινούργια ευκαιρία) έχουν καταντήσει χιλιοειπωμένες και κάπως τραγελαφικές όπως το πολιτικό σκηνικό στην Ρωσία με την επανεκλογή του Πούτιν.

Τα μαθήματα και οι εξετάσεις πάνε περιέργως καλά αλλά δεν μασάω. Χθες έλεγε η Άση κάτι τρίγωνα, κάτι όψεις, κάτι έτσι και κάτι γιουβέτσι και ένιωθα ναυτία, τα αφήνω στην γωνιά τα άστρα γιατί δεν με σηκώνει. Ένα-ένα τα πράγματα, καλή είναι και η σειρά. Και όποιος πάει να κλέψει και να χωθεί μπροστά τον έφαγα! Όλα τα αιτήματα θα εξυπηρετηθούν, όλα τα σχέδια θα γίνουν. Αλλά ένα-ένα! Ως γνωστόν και μια λαϊκή ρήση το λέει: “Όπου λαλούν πολλοί πετεινοί, αρκεί να ξημερώσει”.

Αύριο νομίζω θα κλείσω ένα ραντεβουδάκι να κόψω τα μαλλιά μου, να περιποιηθούν τα μαλάκια μου και αν τα αφήσω έτσι θα είμαι σαν την Meryl Streep στο Iron Lady στο μαύρο φυσικά (και δεν εννοώ θεά). Και τώρα που είπα Iron Lady, έχω μαζέψει τόσες ταινίες να δω και τόσα επεισόδια από σειρές αλλά προς το παρόν δεν έχω χρόνο και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω! Από το μάθημα που έχω εξέταση μεθαύριο είναι ένα καλό σημείο αλλά βαριέμαι.

Εντάξει, αυτά. Ήταν μια εβδομάδα χωρίς γκλίτερ, λάμψη και χρυσόσκονη. Τώρα πάμε για άλλα!

Green Month

Το τριήμερο τελείωσε, τέρμα και οι μύξες. Από την Κυριακή το πρωί το πήρα απόφαση πως θα δώσω έμφαση στο σπίτι και στο διάβασμα τον επόμενο λίγο καιρό (τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν οι εξετάσεις). Όταν ξύπνησα την Κυριακή με αποφασιστικότητα αγαπημένε μου αναγνώστη τράβηξα τα σεντόνια! Καιρός για πλυντήριο! Χα-χα-χα μικρόβια σας έφαγα!

Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.

Γελάνε τα μικρόβια;

Και οι εξετάσεις ξεκίνησαν και τρέχουμε να προλάβουμε, πράγματι ό,τι προλάβει ο καθένας. Η καθημερινότητα συνεχίζει με τους ίδιους ρυθμούς και συμπεριλαμβάνει διάβασμα παντώς φύσης (στο πόδι, στο χέρι, του περιοδικού κ.ά.) Αλλά δεν περιλαμβάνει μόνο διάβασμα. Κατάλαβες τι διάβασμα έπεσε... μούφα!

Είδα και τα Academy Awards! Ε αλίμονο! Στήθηκα μπροστά στον καναπέ, με καλά ρούχα και τα είδα!Κοτζάμ Όσκαρς έβλεπα και θα 'μουν με πιτζάμες; Τι είναι αυτά που λες; Του χρόνου με κοστούμι! Χάρηκα πάρα πολύ με τη βράβευση της αξιολάτρευτης Octavia Spencer που για την ερμηνεία της στο The Help πήρε συνολικά 11 βραβεία (Academy Award included) για ερμηνεία β' γυναικείου ρόλου και ήταν υποψήφια για άλλα 8! Χάρηκα επίσης με την βράβευση της ανεπανάληπτης Σιδηράς Κυρίας Meryl Streep.

Το πολυαγαπημένο Hugo του Martin Scorsese πήρε 5 συνολικά βραβεία (τεχνικά και μόνον) όσα πήρε και το The Artist. Περίμενα να αρπάξει κανένα τεχνικό βραβείο και το δεύτερο μέρος της τελευταίας ταινίας του Harry Potter αλλά εντάξει.

Όπως και να έχει, η ζωή συνεχίζεται. Εδώ συνεχίζεται η ζωή παρά τον θάνατο του Michael Jackson, στα Όσκαρ θα κολλήσουμε; Αναμένω και το νέο επεισόδιο των Desperate Housewives γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και σε κρατάνε σε αγωνία και αμέσως μετά το Desperate Housewives στις οθόνες μας (έστω και με εύλογη καθυστέρηση επειδή υπάρχει και η διαδικασία να τα κατεβάσουμε) θα δούμε ολοκαίνουργια λαχταριστή σειρά, Good Christian Bitches (GCB)!

Καλό μήνα κι όλας!