If I could...

Όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Δεν μ' αρέσει να κοροϊδεύω τον κόσμο που έχει πραγματικά προβλήματα Και δεν μ' αρέσει να κοροϊδεύουν τον κόσμο που έχει προβλήματα, εκεί τα παίρνω στο κρανίο.

Πάντα συγκινούμαι όταν γνωρίζω άτομα που είναι ασύμβατα προς την έννοια του “φυσιολογικού”. Αυτοί όλοι που παρεκκλίνουν από την έννοια του “φυσιολογικού” που περπατά που αισθάνεται με τις 5 του αισθήσεις, μιλά, κάνει ότι κάνουμε εμείς -λες και το ΕΜΕΙΣ έγινε το τελειότερο σημείο αναφοράς. Όλα είναι συμβατικά θα μου πεις, ναι δεν αντιλέγω αλλά από πότε μας δίνει αυτό το δικαίωμα να παραγκωνίζουμε τους ανθρώπους, εμείς τι είμαστε; Τι στο διάολο;

Και μιλάμε για ανθρώπους που μερικές φορές είναι αγνοί σαν τα παιδιά, ποτέ δεν γνώρισαν την διαφθορά, δεν μεγάλωσαν ποτέ (ότι και αν σημαίνει αυτό). Δεν είναι αχάριστοι σαν και εμάς που ίσως δεν γνώρισαν όλες αυτές τις “πολυτέλειες” που είχαμε και εμείς σαν παιδιά.

Εσύ μπορεί να σκέφτεσαι κάθε πρωί τι παπούτσια θα φορέσεις,

ενώ κάποιος άλλος συνάνθρωπος σου δεν μπορεί να περπατήσει...

Εσύ μπορεί να σκέφτεσαι κάθε πρωί ότι τα παπούτσια σου δεν πάνε με το παντελόνι σου

ενώ κάποιος άλλος συνάνθρωπος σου δεν έχει καν πόδια...

Πάντα θα έχω στο νου μου τέτοια παιδιά και τέτοιους ανθρώπους διότι από αυτούς παίρνεις τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής. Είδα στον δρόμο μια κοπέλα με νοητική καθυστέρηση και χαμογελά, μόνιμα... Αν και χαμογελά επειδή οι μύες του προσώπου της δεν λειτουργούν κανονικά, εύκολα διακρίνεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της που την κάνει να λάμπει. Ήθελα να πάω και να της δώσω μια αγκαλιά και να της πω Μπράβο.

Γουστάρω τους ανθρώπους που χαμογελάνε, και σκέψου ότι όταν πας για καφέ σε ένα πολυσύχναστο cafe είναι όλοι μουτρωμένοι και λένε ότι έχουνε προβλήματα. Και εγώ έχω τις μαύρες μου ναι, και όλοι έχουμε μέρες που είμαστε down αλλά ας μην το παρακάνουμε... αυτά τα παιδιά και αυτοί οι άνθρωποι ζούνε κάθε μέρα την δική τους Μεγάλη Παρασκευή, είτε επειδή είναι άρρωστοι είτε επειδή τους τιμωρούμε με την συμπεριφορά μας!

Θα μου πεις ότι έχω μια τάση να είμαι με την ομάδα που δεν έχει πιθανότητες να κερδίσει. Όχι δεν είναι έτσι... Μια μέρα αυτοί που θεωρούμε “τελευταίοι” θα είναι πρώτοι! Αν μπορούσα θα εμπόδιζα κάθε κακό σχόλιο, θα εμπόδιζα τον πόνο, θα άλλαζα μόνος μου τον κόσμο αλλά δυστυχώς δεν μπορώ... όμως ότι περνά από το χέρι μου θα το κάνω! Όχι για μένα, όχι για να καταλάβουν κάποιοι απλά για να καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι ότι το να έχεις όραση, ακοή, αίσθηση, πόδια δεν σε κάνουν ανώτερο ή καλύτερο αλλά για αυτούς τους ανθρώπους που είναι πάνω από όλα... Άνθρωποι!

Αφιερωμένο για όλους που ξεχάστηκαν, όσους δεν τους αγάπησαν, σε όλους τους καλούς φίλους, την Σ μια αξιαγάπητη νεαρή κοπέλα που γνώρισα πριν λίγες μέρες, στην θεία μου, στους ανθρώπους που έχουν προβλήματα και σε όλα τα παιδιά με ξεχωριστές ικανότητες! Ούλα χαλάλιν σας!
Γιατί η αγάπη μπορεί!