Ιθακη-μαν the 2010 Greek tour

Και ο δικός μου ο δρόμος ήταν μακρύς. Τα φιλιά μου στον Οδυσσέα! Όχι καλέ τον Ανδρούτσο, τον του Ομήρου που έκανε 10 χρόνια να πάει από σπίτι και φαντάζομαι μουρμούρα της Πηνελόπης! Όχι καλέ της Κρουζ, την γυναίκα του Οδυσσέα λέω. Μετά από ένα εξαντλητικό καλοκαίρι με δουλειά, υποχρεώσεις αποφάσισα (σε χρόνο dt) να ξεσκάσω, είχα κλείσει εισιτήρια από καιρό αλλά για ένα λόγο δεν το είπα στους γονιούς μου.

Έφτασε και η μέρα που τους το είπα (γιατί κάποιος πρέπει να με πάρει κι όλα) και με ρωτάνε την βασική ερώτηση “Για που;” Είχα αποφασίσει να κάνω διακοπές με όλη την σημασία της λέξης, να πάω δηλαδή κάπου και να κάνω... τίποτα! Και βρήκα και την αφορμή να συναντήσω μπλόκερς, καλά όχι όλους αλλά κάποιους καλά όχι κάποιους 2 είχα υπόψη μου, στην αρχή βρίσκομαι σιγά-σγιά. Και έλα που έτυχε έτσι που δεν θα γνώριζα έναν αλλά θα με φιλοξενούσε κι όλας! Μάλιστα ξεκίνησα το ταξίδι μου να πάω να βρω τον Σιδίδυμο...

Καταρχάς έκανα ταξίδι μετά από πολύ πολύ πολύ πολύ καιρό και το χάρηκα με την ψυχή μου, πλας είχα και την τιμή να δω και από μέσα για πρώτη φορά το Αεροδρόμιο της Λάρνακας, το οποίο λάτρεψα, μ' άρεσε πολύ αν και το δισκοπωλείο είναι μικρό. Ακόμα και αν το παραβλέψω αυτό δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ένα σάντουιτς τυρί-ζαμπόν έκανε 5 ευρώ στον φούρνο! Δηλαδή έλεος.

Προχωράω προς την έξοδο μου με το σάντουιτς άθικτο (μου κόπηκε η όρεξη από το άγχος γιατί είχα καιρό να ταξιδέψω και από την τιμή) εκεί βρίσκονταν γνωστοί δημοσιογράφοι, όλοι μαζί παρέα και πήγαιναν στην συμπρωτεύουσα για να πάρουν άλλο αεροπλάνο από εκεί και να πάνε κι αλλού. Όχι δεν άνοιξα κουβέντα μαζί τους απλά μιλούσαν δυνατά.

Πάμε να μπούμε στο αεροπλάνο και βλέπω έναν πατέρα (σέξι ναι μεν αλλά πατέρας πάνω από όλα) να θέλει να βγάλει φωτογραφία τις κόρες του με την κυρία που κόβει τα boarding tickets, τέσπα δεν είπα και τίποτα. Με το που μπαίνω στο αεροπλάνο τα ξέχασα όλα, όταν μπήκα είδα ΤΟΝ απόλυτο αεροσυνοδό και μου χαμογέλασε κι όλας, αχου το πουλάκι μου, κούκλαρος. Παρατήρησα ότι και οι 3 αεροσυνοδοί ήταν άντρες (τι στο διάολο; μάθανε ότι ψάχνομαι και μου βάλανε επιλογές; εγώ διάλεξα πάντως αν το κάνανε για αυτό) σκεφτόμουν να βρω λόγους να πατήσω το κουμπάκι αλλά δεν έβρισκα.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία, δεν άλλαξε από τότε που το θυμάμαι (το 5 αν θυμάμαι καλά) Περίμενα κάτι περισσότερο από μισή ώρα για να δω την βαλίτσα μου να εμφανίζεται στον ιμάντα αφού εν τω μεταξύ πέρασαν από μπροστά μου όλες οι βαλίτσες από μια άλλη πτήση (μετά τις 60 έχασα τον υπολογισμό) Άντε τώρα παίρνω τον δρόμο (σεμνά!) για την έξοδο, ανοίγουν οι πόρτες και βλέπω καρφωμένα βλέμματα πάνω μου, βλέπω πινακιδούλες, αλλά “Ιθάκη-μαν” δεν βλέπω πουθενά (ευτυχώς δηλαδή) Τρέχω να μπω στο λεωφορείο, μπαίνω, αφήνω την βαλίτσα μου κάπου, μέχρι να βρω κέρματα να κόψω εισιτήριο βρίσκω την βαλίτσα μου και από πάνω της άλλες 2, λέω έτσι θα ναι χαλαρά.

Δεν κάθισα, στεκόμουν. Είχα τα αυτιά μου ανοιχτά να δω αν θα πει την στάση που ήθελα και τα μάτια μου ανοιχτά να δω αν υπάρχει κανένας κούκλος αλλά τίποτα από τα δυο δεν έγινε. Ο Δίδυμος δεν μου είχε πει καν σε ποια στάση να σταματήσω (τι λέγαμε τόσο καιρό στο Msn δεν ξέρω) ευτυχώς το βράδυ πριν βρήκα το Κατσίκι και του είπα να τον πάρει τηλέφωνο γιατί ήταν και δουλειά ο Δίδυμος, εντάξει είχα μάθει και την στάση και τον αριθμό του Διδύμου μήπως και συνέβαινε κάτι, που έγινε, γαμώ τον Ανάδρομο Ερμή -που πας και εσύ καλή μου με Ανάδρομο σε ταξίδι. Την στάση που είπε δεν την άκουσα, σας το ορκίζομαι.

Περνάμε στάσεις και στάσεις (σεμνά λεεεμεεε) και θυμήθηκα που μου είπε ο Δίδυμος (παλαιότερα) ότι είναι πριν από την τάδε και τάδε στάση. Και είπα να αρχίσω την κοινωνική δικτύωση στο λεωφορείο, με μια κυρία που δεν είναι από την Θεσσαλονίκη αλλά από κάπου αλλού, μακριά μου έχει πει, από κάτι νομούς μου έλεγε θα σας γελάσω, χρυσή γυναίκα. Μου λέει αχ αυτή τη στάση που λες την περάσαμε, παίρνω τηλέφωνο τον Δίδυμο και δεν θυμάμαι πως ακριβώς άνοιξα την συζήτηση, δεν θυμάμαι καν αν είπα “Καλημέρα” του λέω που είμαι και μου λέει -φυσικά- ότι πέρασα την στάση και μου λέει να κατέβω εκεί που ήμουνα αλλά όταν γύρισα να πάρω την βαλίτσα βρήκα και τις άλλες 2 από πάνω, ε τότε αρχίζω να ξεσκάβω την βαλίτσα μου και θα κατέβω στην Αριστοτέλους όπως είπα και στον Δίδυμο όπως και έγινε...

Ναι, καθόμουν πάνω στην βαλίτσα μου (την οποία έσπασα λίγο) στην Αριστοτέλους και περίμενα, εκεί έξω από το Μετροπόλιταν. Με πιάνει νευρικό γέλιο, σαν την Βιουγιουκλάκη ένιωθα, ήθελα να γελάσω δυνατά αλλά περνούσαν τουρίστες και δεν ήθελα. Τώρα που είπα τουρίστες, πολλούς Γερμανούς έχετε και ξέρουν πολλοί Ελλαδίτες Γερμανικά. Περιμένω που λέτε και βλέπω ένα λεωφορείο να σταματά και λέω θα κατεβεί τώρα ο Δίδυμος, βλέπετε ξέχασα ότι στην Ελλάδα έχετε αληθινές συγκοινωνίες (και δεν σταματά ένα λεωφορείο σε κάθε στάση) η συνήθεια βλέπετε. Κατεβαίνει ένας ψιλόλιγνος με σχεδόν κατεβασμένα παντελόνια με όψη ράπερ και λέω αχ Παναγία μου, να δεις που θα ναι ο Δίδυμος. Δεν ήταν, ανακούφιση. Κι άλλο λεωφορείο, άλλος ένας, ψηλός σέξυ με στενά ρούχα, μοδάτο κούρεμα, λίγο πιο καθωσπρέπει κατεβαίνει, και λέω από μέσα μου “Αν είναι αυτός ο Δίδυμος, καλά θα περάσουμε”. Ε στο τρίτο λεωφορείο βλέπω έναν με headphones στα αυτιά (ναι αν δεν ήταν στα αυτιά θα είχαμε πρόβλημα) να κατεβαίνει και λέω μπα δεν θα είναι αυτός και όμως... αυτός ήταν.

Τον Δίδυμο δεν θα μπορούσα να τον φανταστώ ποτέ, δεν είχα κάνει εικόνα για το πως θα είναι. Αλλά είναι πάνω από όλα τρελάρας, ζωντανός και όμορφος. Όχι δεν προσπαθώ να σε καλοπιάσω, ειλικρινά μιλάω. Τον περίμενα η αλήθεια να είναι βαρύς, βαρύς και ασήκωτος του μπουζιουκιού ξέρω γω, δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι γεμάτος ζωντάνια, φτου μην τον ματιάξω. Και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι, εγώ να νυστάζω εν τω μεταξύ γιατί η πτήση ήταν γύρω στις 4 και δεν είχα κοιμηθεί αναλόγως. Ντρεπόμουνα λίγο αλλά μου μιλούσε, φτάσαμε στο φτωχικό του και κάτσαμε, προσπάθησα να κοιμηθώ λίγο αλλά η ζέστη ήταν αρκετή κοιμόμουν με διαλείμματα.

Σιγά που θα μέναμε σπίτι Σάββατο βράδυ, αυτό δεν θα το ήθελε και η πιο ξενέρωτη μεριά του πολύπλευρου μου εαυτού. Πήγαμε σε ένα μπαρ, μου γνώριζε κόσμο και κόσμο, τους οποίους δεν θυμάμαι τα ονόματα τώρα. Μου γνώρισε λιγότερους από 10 αλλά ήταν λες και μου γνώριζε Επιτελείο ολόκληρο. Καταρχάς ο Δίδυμος, ξέρει πολύ κόσμο, και καλά κάνει, και τον ξέρουν επίσης κάποια άτομα σταθερής αξίας, η κυρία στο γυράδικο για παράδειγμα. Μετά πήγαμε και στο Ενόλα (αλίμονο) Να σας πω την αμαρτία μου το Ενόλα δεν το απόλαυσα εκείνη την μέρα.

Ήταν η πρώτη μου μέρα στην συμπρωτεύουσα και ήμουν και λιγάκι κουρασμένος. Αυτό σημαίνει πρόβλημα. Μουρμουράω και κάνω μορφασμούς (οι οποίοι είναι ανεξέλεγκτοι να το πω;) Κοιτάξτε, ψέματα δεν θα πω, καλή παρέα δεν ήμουν, για κάποιο λόγο δεν μιλιόμουν. Δεν με αναγνωρίζω, δεν ξέρω και γιατί ήμουν τόσο απόμακρος, και μακάρι να ήταν μόνο εκείνη την μέρα. Τέσπα άφησα το Ενόλα και πήγα για ύπνο (αφού έκανα μπάνιο) Και υποψιάζομαι πως ένας φίλος του Διδύμου ο Β. αν δεν με απατά η μνήμη μου, θα έχει σχηματίσει ήδη μια (πολύ πολύ έως και απόλυτα) αρνητική άποψη για εμέ -και με το δίκιο του.

Την επόμενη μέρα αφού φάγαμε μισή ώρα να διαλέξω τι θα φάω παραγγείλαμε και δεν είχε αυτό που ήθελα να φάω και παράγγειλα κάτι άλλο. Φάγαμε και πήγαμε για βόλτα. Ο Δίδυμος είπε πως κάναμε αρκετό δρόμο με τα πόδια αλλά δεν το κατάλαβα, η Θεσσαλονίκη ήταν πολύ ήρεμη και μ' άρεσε, πήγαμε από δω και από κει (σοβαρά με τα ονόματα έχω ένα πρόβλημα δεν θυμάμαι, μόνο μια Νίκης θυμάμαι, α και τα Λαδάδικα και την Εγνατία) φάγαμε και μια κρέπα από τον Βαλεντίνο; (έτσι τον λένε;) αλλά δεν ακολούθησα τις οδηγίες χρήσης και είχα ένα θέμα με την άσπρη σοκολάτα. Μετά πήγαμε για καφέ... για ποτό ας πούμε καλύτερα αλλά εγώ δεν ήπια ποτό (πρωτότυπο). Είχα παραγγείλει ένα χυμό αλλά με ξέχασε και η κοπελιά. Μετά ήρθε ένας φίλος του Δίδυμου, ο Λ. (αυτό νομίζω το έχω) πολύ καλό παιδί, που τον είχαμε βρει σε ένα δρόμο πιο πίσω, και μια φίλη τους η Α. (έλα για αυτό είμαι σίγουρος)

Καθίσαμε και μιλούσαμε (με εμένα να είμαι στην τελευταία θέση σε συχνότητα ομιλίας) και μετά είπαμε να πάμε στο Ενόλα (ναι, ξανά) αλλά αυτή την φορά ήταν πιο ωραία θέλω να πω. Εντάξει δεν πίνω αλκοόλ, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, αλλά περάσαμε καλά. Να χορέψω πάλι, δεν είναι ότι χορεύω και πολύ. Ωραία, αναμενόμενη ερώτηση “Τι στο διάολο έκανες;” Έκανα ότι χόρευα μέχρι που σκούντηξα κατά λάθος τον σερβιτοροτέτοιο και έχυσε (σεμνά είπαμε!) το ποτό που κρατούσε.

Την επόμενη μέρα μας κάλεσαν οι Λος Άντζελες (ο Λ και η Α καλέ!) σε ένα σούπερ ντούπερ χώρο, Μονρό το λένε (διόρθωσε με αν κάνω λάθος) με ωραία μουσικούλα και μετά, μετά από παρακλήσεις του Λ πήγαμε στο Ενόλα (στέκι σου λέω το κανα) που είχε -ακόμα- λιγότερο κόσμο και περάσαμε ακόμα πιο ωραία. Καλά εκείνη την μέρα ήπια και τα ¾ ενός ποτού που μου έδωσαν...

Την επόμενη μέρα είχε γίνει κάτι και ο Δίδυμος έπρεπε να τακτοποιήσει κάποια ζητήματα. Και αποφάσισα το πρωί της επόμενης (ή της μεθεπόμενης) να πάρω λεωφορείο και να κάνω ένα ολοκληρωμένο tour της Ελλάδας. Το βράδυ εκείνη της μέρας, που είχε Πανσέληνο, είπα να πάρω τους δρόμους. Και περπάτησα, περπάτησα, περπάτησα... Η πόλη ήταν ήρεμη και μου άρεσε πολύ, μερικές εκδηλώσεις κοντά στο Ανάκτορο του Γαλέριου (αυτό το θυμάμαι επειδή η Καμάρα -που σιγά μην την ξεχνούσα- είναι η Αψίδα Θριάμβου του Γαλέριου, αυτό από το σχολείο το θυμάμαι) κάθισα και άκουγα την μουσική, λέω από μέσα μου την ξέρω καλέ την μουσική, μετά όταν έφυγα από εκεί αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για Σπανουδάκη. Περπάτησα και είδα το φεγγάρι στον Λευκό Πύργο, περπατούσα παραλιακά, προσπερνούσα παρέες και ζευγάρια και ένα χαμόγελο διακρινόταν στο πρόσωπο μου, ήταν η πιο ήρεμη και όμορφη νύχτα του φετινού καλοκαιριού.

Την επόμενη μέρα γύρω στις 1 το μεσημέρι βρέθηκα σαν την Μύριαμ Απλού στα Καμένα Βούρλα, μόνο που δεν φορούσα “και την ροζ μπαγιέτα” όπως δηλώνει και η ίδια στο τραγούδι της. Δίπλα μου στο ΚΤΕΛ καθόταν ένας Κρητικός, απόλυτος κι αυτός! Κούκλος, αξύριστος, κοντά μαλλιά, με πόδι γυμνασμένο, φορούσε κοντές φόρμες γυμναστικής και ήθελα να του ορμήξω για να μην πολυλογώ αλλά τον πήρε τηλέφωνο η γκόμενα του (την οποία πήγαινε να βρει) και ξενέρωσα τόσο πολύ που σταμάτησα να τον βλέπω αλλά αντιλήφθηκα -ξυπνώντας από τον λήθαργο- ότι πιάστηκε ο κώλος μου σε εκείνη την μαξιλάρα. Στα Καμένα Βούρλα λοιπόν ο Κρητικός πάλι μιλούσε με την γκόμενα που αν κατάλαβα καλά θα ξεκινούσε τον Σεπτέμβρη σπουδές στην Κύπρο (άλλο κουφό και αυτό)

Και ατάραχος να συνεχίζω την τουρνέ μου και στην Αθήνα. Κυκλοφορούσα με μια βαλίτσα και πήγαινα προς κάπου, προς Ομόνοια; Πάλι θα σας γελάσω, αλλά πήγαινα τελοσπάντων να βρω μια φίλη, όχι μπλοκερ, σκέτη φίλη. Με το που έφτασα μπήκα και στο Msn να ενημερώσω τον Προφυλακτικό πως όντως είχα πάει Αθήνα, γιατί το έλεγα καιρό. Δεν προλάβαινα εκείνη την μέρα και το κανονίσαμε για την επόμενη.

Και είπα να αρχίσω την πρώτη μου Ελλαδική περιοδεία περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους, εκεί που είναι η Βουλή, η Ερμού και στο Μοναστηράκι. Πήγαμε βόλτα σε μαγαζιά με παπούτσια, σε διάφορα μαγαζιά που δεν έχει η Κύπρος (και δη και H&M) Την επόμενη μέρα είπαμε να βρεθούμε με τον Προφυλακτικούλη. Τον Κόντομ τον βρήκα όπως τον φανταζόμουν (κι αυτός όμορφος είναι έτσι) και μου βγήκε και λίγο πιο ψηλός (φτου μην τον ματιάξω και αυτόν) και είπαμε να πάμε για καφέ, τώρα να δεις που με πήρε (έλα σεμνά λέμε!) σε ένα καφέ που είπε πως δεν είναι επισήμως γκέι στέκι αλλά έχει πολλούς και αλήθεια λέει το είδα και εγώ με τα μάτια μου, πολλοί! Πως το λένε όμως ξεχνάω, σας διαβάζω που πάτε από δω και από κει και συγχύζομαι, το Σοδά-τέτοιο δεν είναι, στο Μαγκαζέ πήγαμε; Νομίζω πως ναι.

Το Μαγκαζέ λοιπόν είναι πολύ ωραίο, πολύ ζεστή ατμόσφαιρα και μου έκανε εντύπωση ο τοίχος με τους δρόμους της Αθήνας ήταν μάλλον για αγεωγράφητους σαν και εμένα. Καθόμασταν με τον Προφυλακτικούλη και μιλούσαμε, αναλύσαμε λίγο ξέρεις το μέλλον με την οικονομική κρίση, προσγειωμένο τον βρήκα τον Προφυλακτικό, ξέρει τι λέει το παιδί! Να τον ακούτε! Ένιωσα ότι τον ξέρω χρόνια, όπως ένιωσα και με τον Δίδυμο, απλά μου “λείπανε” κάποιες... “βασικές” γνώσεις.

Τον αποχαιρέτησα στο Μοναστηράκι και αποφάσισα να πάω για μια τελευταία βόλτα να πάρω κάτι δώρα μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά και να ρθει η φίλη μου για να πάμε για φαγητό. Πήγαμε λοιπόν Παρασκευή βράδυ να φάμε σε ένα εστιατόριο τύπου Fridays αλλά δεν είναι Fridays (σιγά μην θυμόμουν το όνομα) και καθώς τρώγαμε αντιληφθήκαμε ότι οι πίσω μας και οι απέναντι μας ήταν Κύπριοι και να φανταστείτε μιλούσαμε Κυπριακά επίτηδες για να μην καταλαβαίνουν αλλά απ' ότι φαίνεται κατάλαβαν τα πάντα. Το Σάββατο το πρωί πήρα τον δρόμο της επιστροφής, χωρίς πολλά κουλά.

Δυστυχώς είχα υπόψη μου να πάρω κάποια δώρα τα οποία δεν πρόλαβα καν να τα ετοιμάσω, αλλά την ιδέα την κρατάω και στο επόμενο ταξίδι θα το τακτοποιήσω. Θέλω να ευχαριστήσω τον Δίδυμο που με φιλοξένησε, να στείλω τα χαιρετίσματα μου στον Προφυλακτικό! Πέρασα καλά, δεν μπορώ να πω το αντίθετο, σας ευχαριστώ και τους δυο πολύ! Εύχομαι την επόμενη φορά (ναι Δίδυμε μου θα υπάρξει και η επόμενη δεν γλιτώνεις) να δω περισσότερους μπλοκερ (και να είμαι καλύτερα οργανωμένος) να περάσουμε τέλεια!