Παιδιατρικό Ογκολογικό Νοσοκομείο

Ο καρκίνος είναι κάτι που φοβόμαστε όλοι, λίγο ή πολύ. Δυστυχώς είναι μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες, αντιρατσίστρια! Μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε και οποιονδήποτε, σε οποιανδήποτε ηλικία... Είτε είσαι 40, είτε είσαι 60, είτε 80, είτε 20, είτε 5 χρονών... είτε 2 χρονών... είτε μερικών μηνών...

Την αδυναμία μου για τα παιδιά την ξέρουν οι φίλοι μου. Τα παιδιά τα αγαπώ, εντάξει κάνουν λίγο θόρυβο περιττό αλλά εντάξει παιδιά είναι. Έχω κλάψει εγώ σε πολλές διαφημίσεις ή έργα με παιδιά, στην διαφήμιση για παράδειγμα, ενός μαλακτικού ρούχων που εκείνο το παιδάκι που λέει “Ευχαριστώ μαμά που τα ρούχα μου μυρίζουν σαν εσένα” (ναι είναι πιο σοβαρό απ' ότι ακούγεται) ή στο έργο Stepmom με την Τζούλια Ρόμπερτς, ειδικά στην τελευταία σκηνή με τον μικρό!

Τα παιδιά με συγκινούν, με συγκινούν οι ερωτήσεις τους, ο τρόπος που μιλάνε, που προσπαθούν να μιλήσουν ή ακόμα καλύτερα που προσπαθούν να σχηματίσουν προτάσεις. Όσο χαίρομαι όταν βλέπω τα παιδιά να παίζουν τόσο λυπάμαι όταν τα βλέπω άρρωστα... αν και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Υποτιμούμε τα παιδιά, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι γίνεται στο περιβάλλον τους, αλλά τους είναι δύσκολο να καταλάβουν τι είναι αυτό το κάτι που έχουν, και όταν το καταλαβαίνουν είναι τόσο μα τόσο θαρραλέοι. Αν μου έλεγαν να δώσω ή να πουλήσω την ψυχή μου και να μην ξαναρρωστήσει ποτέ κανένα παιδί θα το έκανα!

Σήμερα στην Ελλάδα θα εγκαινιαστεί το νέο Παιδιατρικό Ογκολογικό Νοσοκομείο, το πρώτο ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά στην Ελλάδα. Κτισμένο σε περίπου 15 χιλιάδες τετραγωνικά με 5 κτήρια ενωμένα μεταξύ τους που το κάθε ένα συμβολίζει και μια ήπειρο. Το ξέρω έχω μιλήσει για την ελπίδα σαν αίσθημα σχεδόν πριν ένα χρόνο και δεν ήταν καθόλου κολακευτικά όλα όσα είπα... και ούτε θα αλλάξω άποψη. Η ελπίδα δεν έχει νόημα αν δεν υπάρχει η πίστη...

I hear babies cry, I'll watch them grow

they learn much more than I'll never know

and I think to myself... what a wonderful world

Για τα παιδιά... για αυτά! Για τους μικρούς ήρωες!