Πάντα λέω και λέω, αλλά στα λόγια μένω…
Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθόλου μοναδικός, είμαι όσο, όσο και οι υπόλοιποι (όσοι με ξέρουν και με διαβάζουν θα πουν απλά όχι) Είμαι απλά ακόμα ένας άνθρωπος που συμβιβάζεται… Κοιτάξτε αυτό δεν συμβαίνει πάντα (το ξέρω επαναλαμβάνομαι και συγγνώμη αλλά πρέπει να μιλήσω χωρίς να μιλήσω)
Δεν ξέρω τι θέλω, αυτό είναι το κυρίως πρόβλημα, αλλά ξέρω πως θέλω να γίνουν κάποια πράγματα λόγω της απραξίας μου, της τάσης μου προς την ατέλεια, της προχειρότητας και επιπολαιότητας μου, του μαζοχισμού μου και του αδύναμου του χαρακτήρα μου. Από την άλλη αν ρωτήσετε τους φίλους μου (κατά προτίμηση γυναίκες) θα σας πουν ότι είμαι πολύ σκληρός…
Και ναι, κυρίες και κύριοι, θεωρώ τον εαυτό μου χάλια άτομο και χάλια άνθρωπο… Δεν με θεωρώ ερωτεύσιμο, όμορφο, ελκυστικό και ούτε καν χαριτωμένο. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με την ομορφιά μου (όχι επειδή δεν ξέρω και που να πάω, αυτά αν θέλεις τα μαθαίνεις) γιατί δεν χρειάζεται… Είμαι ένα ασχημόπαπο που κάποτε αν όχι ποτέ θα γίνει πάπια (το κύκνος το απορρίπτω, άνθρωποι είμαστε όχι Θεοί ούτε πλαστικοί χειρούργοι)
Έχω προβλήματα αλλά τα αντιμετωπίζω μετωπικά. Δεν κωλώνω σε ακραίους ή ριζοσπαστικούς τρόπους λύσης προβλημάτων μου, δεν τα πάω τα «μεσαία» είμαι των άκρων. Έχω σκεφτεί πολύ κακά πράγματα που θα κάνουν κακό μόνο σε μένα γιατί είμαι (για αυτή την περίπτωση) μαλθακή προσωπικότητα και σκέφτομαι τους άλλους, ο εγωισμός είναι καλό πράγμα αλλά με μέτρο.
Όλα αυτά γιατί μέχρι τώρα δεν έχω κάνει τίποτα σημαντικό να το πω, ικανοποιητικό να το πω, κάτι που να με γεμίζει θα το πω. Αν με ρωτήσεις τι με κάνει ευτυχισμένο θα σου απαντήσω με την σιωπή μου, αν με ρωτήσεις. Έχω κάνει αρκετά πράγματα μέχρι τώρα για τα οποία δεν μετανιώνω και νιώθω και καλά αλλά ως αχόρταγος άνθρωπος έχω ανάγκη «κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο» και νέα πράγματα.
Τα τελευταία 2 ½ χρόνια πιστεύω ότι κάνω καλά πράγματα, ικανοποιητικά. Την πρώτη χρονιά είχα την συμπαράσταση των φίλων οι οποίοι πιστεύω πως απογοητεύτηκαν και την δεύτερη χρονιά δεν ήταν εκεί. Την δεύτερη χρονιά ήταν οι γονείς μου εκεί να με επιβραβεύσουν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, ακούγοντας τα πιο κολακευτικά σχόλια για το γιό τους ένιωθαν για μια φορά περήφανοι. Το όμορφο της υπόθεση ήταν ότι ό,τι έκανα το έκανα κάπως κρυφά από αυτούς και στο τέλος μου είπαν και Μπράβο. Αυτό που χρειάζομαι περισσότερο είναι η επιβράβευση ή όπως αλλιώς λανθασμένα και παρεξηγημένα ονομάζεται στην σύγχρονη εποχή «σημασία» και ιδιαίτερα χρειάζομαι και θέλω τον ένα να είναι πάντα εκεί και να με «χειροκροτεί» να είναι περήφανος για αυτά που κάνω.
Κι όλα αυτά είναι ένας φαύλος κύκλος. Το κάθε ένα εξαρτάται από το άλλο, τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ και αυτό που έγραψα μου φαίνεται νοητικά «δεμένο» γεμάτο συνοχή και αλληλουχία. Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί οι φιλόλογοι μισούν τις εκθέσεις μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου