Σύνδρομο Λαικής Ασφαλιστικής

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν καλές σχέσεις με την υπομονή. Από την άλλη έχω την υποψία ότι όποιος λέει ότι έχει υπομονή μας κοροϊδεύει… Η υπομονή δεν είναι χάρισμα ούτε αρετή, αλλά είναι στην φύση του ανθρώπου να γίνεται πεισματάρης και εξαιρετικά ανυπόμονος (επομένως και επιπόλαιος). Είναι σαν το moto της Λαϊκής Ασφαλιστικής «ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ….κι ακόμη περισσότερα»

Μέχρι και στην πίτα του Αγίου Φανούριου κατέτρεξα για να μου βρει… γκόμενο! (ΠΟΙΟΣ? ΕΓΩ!) Δεν έπιασε φυσικά αλλά νομίζω για να πιάσει η ευχή πρέπει να την φτιάξω εγώ… Να σας πω πως θα τον βρω τον γκόμενο! Θα πάω να κάνω το Find-me cake αλλά από την αφηρημάδα μου θα καώ, θα πάθω εγκαύματα και θα με πάρει καννά ασθενοφόρο και ή ο νοσοκόμος ή ο γιατρός θα είναι…

Και τώρα ας επανέλθουμε στην κανονική ροή του προγράμματος μας! Είμαστε αχόρταγα γουρούνια οι άνθρωποι (τουλάχιστον εγώ το παραδέχομαι). Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι κακό. Και η φαντασία είναι κακή και τα όνειρα είναι κακά και οι ελπίδες είναι κακές αλλά μερικές φορές, δεν ξέρω πως, είναι καλές…

Αν το σκεφτείς καλά, όλοι θέλουμε να γίνουμε το ίδιο πράγμα (γνωστοί και διάσημοι) όλοι περνάμε τα ίδια πράγματα (με διαφορετικές καταστάσεις) είμαστε ταυτόχρονα τόσο ασύμφωνα ίδιοι μεταξύ μας αλλά και τόσο αρμονικά διαφορετικοί. Ο κόσμος είναι γεμάτος ισορροπίες, όπως τα παραδείγματα που έδωσα πιο πάνω: η φαντασία, τα όνειρα και οι ελπίδες ισορροπούν ανάμεσα στο καλό και στο κακό (το ying και το yang σύμφωνα με τους Ινδο-αυτούς) αλλά δεν είναι το ένα από τα δύο, είναι και τα δυο.

Αλλά είπαμε να μην φιλοσοφούμε πολύ τα πράγματα… και μερικές φορές είμαστε αντιφατικοί, από την μια νερό κι από την άλλη φωτιά!

Καλή Συνέχεια καλό Παρασκευοσαβατοκυρίακο προκαταβολικά!

Nutel' ο' idea

Επειδή τα σοκολατάκια τελείωσαν και πλέον έχω πάθει ανοσία σ’ αυτά επιστράτευσα τα βαρέα όπλα: αγόρασα Nutela και την τρώω με το κουταλάκι! Είναι η πλέον απολαυστική μέρα της ζωής μου! Την γλυκύτητα της Nutela μπορούν μόνο οι άνθρωποι να την αντικαταστήσουν, πέραν της αγάπης και του έρωτα (βλέπε http://dromosprostinithaki.blogspot.com/2009/01/chocolate-lovers.html)

Η ερώτηση είναι αν νιώθουμε καλά επειδή τρώμε σοκολάτα. Εγώ νομίζω ότι πάμπολλες είναι οι φορές κατά τις οποίες εμείς διαδραματίζουμε μεγάλο ρόλο, ίσως και τον πρωταγωνιστικό, αφού η ιδέα είναι που μας κάνει αυτό που νιώθουμε! Είναι αυτό που λέμε «μάλλον θα ήταν η ιδέα μου», αυτό ακριβώς.

Δεν ξέρω κατά πόσον έχετε μελετήσει σε κάποια φάση την Λογική (εννοώντας το μάθημα) αυτό που λέει ότι η ιδέα του δέντρου είναι που το κάνει δέντρο και όχι κάτι άλλο.

Παρ’ όλα αυτά, η μελέτη των καθημερινών αυτών πραγμάτων προς στην τελειότητα δεν μας οδηγεί ούτε στην θέωση (για τους θεούσους) ούτε στην θεοποίηση (για τους wanabe φιλοσόφους) όπως είπε ο Χριστός «κατ’ εικόνα κα καθ’ ομοίωση» και ο Σωκράτης με το φαινόμενο της σπηλιάς αντίστοιχα, αλλά στην τρέλα και στην ανικανότητα για επίτευξη έργου.


Ατελείωτο, λόγω ώρας, θα το αφήσω χωρίς άξονα θέματος (όπως και η σκέψη μου δεν έχει άξονα) και χωρίς πρόλογο και επίλογο!

Καλή Συνέχεια σε όλους σας…

Mix Fairytale Vol.8

Ο Μυστικός Δείπνος

Στα προηγούμενα επεισόδια:
Είχαμε φύγει η παρέα από το Διαμαντένιο Κάστρο ενώ η Barbie εμφανώς αδυνατισμένη τα είχε ξαναβρεί με τον Κεν μετά το κέρατο που του έκανε. Ακάθεκτοι εγώ, η Χιονάτη και οι 7 νάνοι φτάσαμε στο παλάτι της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας, της Πρασινοσκουφίτσας, η οποία είχε για νοσοκόμο ένα γκόμενο. Η Κοκκινοσκουφίτσα μας προσκάλεσε σε δείπνο στο «φτωχικό» παλάτι της γιαγιάς και ήμασταν ένας εγώ, μια η Χιονάτη, 7 οι νάνοι, σύνολο 9.

Λίγο αργότερα ήρθε η Κοκκινοσκουφίτσα, με μια τέλεια τουαλέτα ως το γόνατο Dolce & Cabana εννοείται σε χρώμα κόκκινο! Με ωραίο μπούστο τύπου κορσέ μέχρι την κοιλιά, ραμμένο με χρυσές κλωστές και swarovksi στο τούλι που άνοιγε και αναδείκνυε την εκπληκτική σιλουέτα της. Κρατούσε μια χρυσή cultch bag και χρυσά σανδάλια Manolo Blahnick! Τελευταία ήρθε η Γιαγιά με μωβ μάξι τουαλέτα Dior By John Galliano με τον Γκόμενο ντυμένο με Armani κοστούμι.

Ήμασταν σύνολο λοιπόν 9 εμείς ντυμένοι σαν «κούκκουφοι» και άλλοι 3 ντυμένοι στην τρίχα. Περιμέναμε το πρόσωπο έκπληξη για να συμπληρωθεί ο γαμημένος Μυστικός Δείπνος. Και όπως καθόμαστε κλείνουν τα φώτα και ανοίγουν προβολείς και ακούμε μια φωνή:

«Είμαι η Μπάνι Τσουκίνο είμαι μαθήτρια στην Γ Γυμνασίου και έχω ομάδα αίματος Ο» παίζει μια μουσική εκκωφαντική και μετά συνεχίζει «Όποιος με πολεμήσει θα πληρώσει στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» με το που τελει΄πωνει σηκώνομαι και χειροκροτώ μετά μανίας (ξέρετε είμαι fan της Πριγκίπισσας του Φεγγαριού aka Sailor Moon) και φορούσε το ρούχα που λατρεύω, εκείνο που φορούσε στο τελευταίο επεισόδιο το μάξι άσπρο.

Κάθετε και λέει «Ξέρω ότι κάποιος από σας θα με προδώσει γιατί δεν με γουστάρει» σηκώνομαι εγώ και λέω «Είμαι εγώ διδάσκαλε?» μου λέει όχι. Μετά ρωτά ο Νάνος «Είμαι εγώ διδάσκαλε?» και πάλι απαντά αρνητικά μετά ο Νάνος Νάνος , ο Νάνος Νάνος Νάνος κτλ κτλ (και οι 7 νάνοι) και η Χιονάτη ρωτάει και πάλι η απάντηση είναι αρνητική. Η Γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ρωτάει δισταχτικά και λέει «Είμαι εγώ διδάσκαλε?» και η Sailor Moon απαντά «Μάντεψε! Κωλόγρια!»

Και εκεί ξεκινά η μάχη… Αμέσως ανοίγει το πάτωμα από κάτω μας και πέφτουμε στο κενό και βρισκόμαστε σε ένα στάδιο. Ανοίγουν προβολείς και ακούγεται ο διαιτητής διαλέξτε τα Pokemon σας κύρια Πρασινοσκουφίτσα «Διαλέγω τον Pikachu» μπείτε στην πίστα τώρα κυρία Τσουκίνο.

Η Πρασινοσκουφίτσα είναι σκληρό χαρτί…

Στο επόμενο επεισόδιο… Η ΜΑΧΗ

Chocolate Lovers

Check up ΠΟΛΙΤΗΣ 10/01/2009

«Σοκολατα για τους ερωτικά απογοητευμένους!

Η σοκολάτα είναι φυσικά πηγή φενυλεθυλαμίνης. Σύμφωνα με έρευνες Αμερικανών επιστημόνων όταν ερωτευόμαστε, ο οργανισμός μας εκκρίνει την ουσία αυτή, η οποία δρα σαν ένα είδος φυσικού… παραισθησιογόνου. Αυτός είναι εν μέρει ο λόγος που ξαφνικά η ζωή ενός ερωτευμένου φαίνεται πιο ωραία, σαν να αποκτά νόημα. Την ώρα της θλίψης του χωρισμού όμως η φενυλεθυλαμίνη μειώνεται στον οργανισμό γεγονός που επιδεινώνει την ένταση της ερωτικής απογοήτευσης. Μια σοκολάτα βέβαια δεν αρκεί για να ξεπεράσουμε έναν έρωτα, σίγουρα, όμως, είναι μια καλή και… «γλυκιά» αρχή»

Ουδέν σχόλιο…

Κοίτα! Ο Κίτα!

«Σ’ αγαπάω Κίτα μπροστά σου λιώνω σαν χιόνι
ότι θέλεις Κίτα για μένα είσαι το παν»

Μια χαρά πέρασε ο Κίτα τις διακοπές του, κύριος βγήκε, κύριος μπήκε. Η δε αστυνομία ρεζιλεύτηκε στο έπακρον, χειρότερα δεν μπορούσαν να τα κάνουν! Έφυγε μπροστά από τα μάτια τους από το ιδιωτικό νοσοκομείο όπου και νοσηλευόταν, έπιασε όπλο και όλοι ξέρουμε ότι και τα όπλα δεν τα βρίσκεις κάτω από πέτρες ακόμα και εκείνος που το έβαλε κάτω από την σέλα της μηχανής κάπου το βρήκε κι αυτός, κυκλοφορούσε ελεύθερος (πέρασε διακοπές ζωή και κότα) και η αστυνομία που ήταν? Σε λάθος τόπο και χρόνο…

Κινητοποιήθηκε σύσσωμη η αστυνομική δύναμη. Δεν λέω κοτζάμ δολοφόνος κυκλοφορούσε ανάμεσα μας αλλά πόσο πιο άχρηστοι ήταν (και είναι) οι αστυνομικοί? Θα απαντήσω και πάλι με τραγούδι:

«Πιο πολύ απ’ όσο φαντάζεσαι»

Ελικόπτερα πάνω από το Γέρι (που τελικά δεν ήταν εκεί), πυροβολισμοί στην Στασικράτους (που τελικά δεν ήταν εκείνος στο αυτοκίνητο), περιπολίες στο Ζύγι (που τελικά δεν έμεινε εκεί), περικύκλωσαν το σπίτι που ήταν μέσα (που πολύ το αμφιβάλλω) και το ανάγκασαν να παραδοθεί (που επίσης πολύ το αμφιβάλλω).

Μέχρι εδώ θα μείνω, σκόπευα να το προχωρήσω αλλά αυτό ήθελα να δείξω (τώρα και που βρήκα αφορμή)

Ο Δεκάλογος του Αεροδρομίου

Είναι ωραία να πηγαίνεις στο αεροδρόμια (ακόμη κι όταν δεν ταξιδεύεις εσύ)

1) Βλέπεις ωραία πρόσωπα
2) Έχεις κατάλληλο έδαφος για να κουτσομπολέψεις τον κάθε ένα που βλέπεις
3) Προετοιμάζεις στο μυαλό σου πως θα είναι ο/η γκόμενος/α
4) Γελάς με την κάθε ηλίθια που ο καημένος μεν, χώριατος δε, φίλος της είναι το θύμα της υπόθεσης (κοινώς κουβαλητής)
5) Γελάς με τα στιλιστικά λάθη των πιο πάνω ηλίθιων
6) Θες να δώσεις απεγνωσμένα το τηλέφωνο σου στο απέναντι τεκνό
7) Περιμένεις να δεις μήπως κανένας βλάκας Κύπριος (επίσημη ονομασία topouzo chorkatus) θα κάνει φασαρία γιατί έχει πολύ πλάκα
8) Απολαμβάνεις την υπέροχη θέα, πρώτη φορά βλέπω τόσους πολλούς άντρες σε ένα μέρος
9) Παρατηρείς ότι η θέα τελικά δεν είναι και τόσο καλή
10) Ξενερώνεις

Και τελικά ξεχνάς τον πόνο σου για τα άτομα που αποχαιρετάς λίγο πριν την Αίθουσα Αναχωρήσεων και περνάς ωραία…

Personal Crisis

Με έχει πιάσει μια κρίση (όχι οικονομική ευτυχώς) και για να βγάλω τα νεύρα μου… καθαρίζω και τακτοποιώ το σπίτι ! ! !

Αλήθεια εσείς δεν την «βρίσκετε» ιδιαίτερα όταν τακτοποιείτε τα ρούχα σας στην ντουλάπα (που ολοένα και φαντάζει πολύ μικρή για να χωρέσει ότι έχετε;)? Όταν έχω νεύρα ή όταν δεν είμαι καλά και δεν μπορώ να μιλώ πηγαίνω στο δωμάτιο μου, κλείνω την πόρτα και βγάζω όλα τα ρούχα από την ντουλάπα και τα ξαναβάζω ανά είδος, ανά ράφι, ανά τόνο χρώματος… Την επόμενη μέρα αν όχι στο τέλος της μέρας όλα είναι όπως πριν… και τα νεύρα μου… ΚΑΙ Η ΝΤΟΥΛΑΠΑ!

Όταν θα καθαρίσω και τακτοποιήσω το γραφείο πάει να πει ότι είμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης, αρχίζω και πετάω πράγματα (μια φορά κάθε εκατό!) Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ άνθρωπος των ενθυμήσεων και κρατάω πολλά πράματα, από ασήμαντους φελλούς μπουκαλιών μέχρι φωτογραφίες και αποδείξεις από καταστήματα. Και η μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι κάνω χρόοοοονια μέχρι να τα πετάξω…

Αν το δούμε βαθειά ψυχιατρικά, θέλω να μείνω για πάντα παιδί (υπάρχουν και οι αντίθετες στιγμές βλέπε διχασμένη προσωπικότητα) και από την άλλη δεν μπορώ να ασπαστώ το μέλλον, τα αβέβαια αυτά γεγονότα. Αν το δούμε λογικά είναι ο μαζοχισμός που κουβαλάω. Και αν το δούμε ψυχολογικά θα παρατηρήσουμε ότι πάσχω από εσωτερικό πόλεμο, Μεσανατολικό έγινε η ψυχή μου!

Parenthesis

Αχ και βαχ και ξανά αχ και πάλι βαχ!

Πνίγω τον πόνο μου στα σοκολατάκια… Έχει ένα χρόνο που γράφω αυτό το μπλοκ και ακόμα τρώω σοκολατάκια θα νομίζετε, αλλά όχι είναι αυτά που έμειναν από τα Χριστούγεννα (όχι τα περσινά, μην ανησυχήσετε). Λογικά θα ήμουν Καρκίνος στο ζώδιο, τέτοια απόγνωση με τα σοκολατάκια πρώτη φορά βλέπω σε μη-Καρκίνο!

Θα ‘θελα να ‘μουν κάτι σαν την Carrie Bradshaw (έτσι γράφεται?) αλλά στο πιο γουρούνι, ποτέ δεν την θυμάμαι να τρώει σαν γουρούνι μόνο να καπνίζει και να πίνει (και εγώ επειδή αυτά δεν μπορώ και δεν θέλω να τα κάνω το ‘ριξα στα σοκολατάκια με ή χωρίς ρούμι).

Ήθελα να κάνω από καιρό το μπλοκ αυτό, κάτι σαν Sex & The city: Blog version (εξαιρουμένου για την στιγμή του sex) Και σε αυτό πιστεύω ότι απέτυχα παταγωδώς. Είμαι προβλέψιμος θα έλεγε μια φίλη και εγώ θα συμπληρώσω ότι είμαι και ανιαρά ενδιαφέρον… Αν και το λέω υποκειμενικά (γιατί εσείς αγαπημένοι αναγνώστες και αναγνώστριες ΔΕΝ μιλάτε, αν υπάρχετε) παρ’ όλα αυτά το πιστεύω…

PRE-Emancipation

Πάντα λέω και λέω, αλλά στα λόγια μένω…

Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθόλου μοναδικός, είμαι όσο, όσο και οι υπόλοιποι (όσοι με ξέρουν και με διαβάζουν θα πουν απλά όχι) Είμαι απλά ακόμα ένας άνθρωπος που συμβιβάζεται… Κοιτάξτε αυτό δεν συμβαίνει πάντα (το ξέρω επαναλαμβάνομαι και συγγνώμη αλλά πρέπει να μιλήσω χωρίς να μιλήσω)

Δεν ξέρω τι θέλω, αυτό είναι το κυρίως πρόβλημα, αλλά ξέρω πως θέλω να γίνουν κάποια πράγματα λόγω της απραξίας μου, της τάσης μου προς την ατέλεια, της προχειρότητας και επιπολαιότητας μου, του μαζοχισμού μου και του αδύναμου του χαρακτήρα μου. Από την άλλη αν ρωτήσετε τους φίλους μου (κατά προτίμηση γυναίκες) θα σας πουν ότι είμαι πολύ σκληρός…

Και ναι, κυρίες και κύριοι, θεωρώ τον εαυτό μου χάλια άτομο και χάλια άνθρωπο… Δεν με θεωρώ ερωτεύσιμο, όμορφο, ελκυστικό και ούτε καν χαριτωμένο. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με την ομορφιά μου (όχι επειδή δεν ξέρω και που να πάω, αυτά αν θέλεις τα μαθαίνεις) γιατί δεν χρειάζεται… Είμαι ένα ασχημόπαπο που κάποτε αν όχι ποτέ θα γίνει πάπια (το κύκνος το απορρίπτω, άνθρωποι είμαστε όχι Θεοί ούτε πλαστικοί χειρούργοι)

Έχω προβλήματα αλλά τα αντιμετωπίζω μετωπικά. Δεν κωλώνω σε ακραίους ή ριζοσπαστικούς τρόπους λύσης προβλημάτων μου, δεν τα πάω τα «μεσαία» είμαι των άκρων. Έχω σκεφτεί πολύ κακά πράγματα που θα κάνουν κακό μόνο σε μένα γιατί είμαι (για αυτή την περίπτωση) μαλθακή προσωπικότητα και σκέφτομαι τους άλλους, ο εγωισμός είναι καλό πράγμα αλλά με μέτρο.

Όλα αυτά γιατί μέχρι τώρα δεν έχω κάνει τίποτα σημαντικό να το πω, ικανοποιητικό να το πω, κάτι που να με γεμίζει θα το πω. Αν με ρωτήσεις τι με κάνει ευτυχισμένο θα σου απαντήσω με την σιωπή μου, αν με ρωτήσεις. Έχω κάνει αρκετά πράγματα μέχρι τώρα για τα οποία δεν μετανιώνω και νιώθω και καλά αλλά ως αχόρταγος άνθρωπος έχω ανάγκη «κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο» και νέα πράγματα.

Τα τελευταία 2 ½ χρόνια πιστεύω ότι κάνω καλά πράγματα, ικανοποιητικά. Την πρώτη χρονιά είχα την συμπαράσταση των φίλων οι οποίοι πιστεύω πως απογοητεύτηκαν και την δεύτερη χρονιά δεν ήταν εκεί. Την δεύτερη χρονιά ήταν οι γονείς μου εκεί να με επιβραβεύσουν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, ακούγοντας τα πιο κολακευτικά σχόλια για το γιό τους ένιωθαν για μια φορά περήφανοι. Το όμορφο της υπόθεση ήταν ότι ό,τι έκανα το έκανα κάπως κρυφά από αυτούς και στο τέλος μου είπαν και Μπράβο. Αυτό που χρειάζομαι περισσότερο είναι η επιβράβευση ή όπως αλλιώς λανθασμένα και παρεξηγημένα ονομάζεται στην σύγχρονη εποχή «σημασία» και ιδιαίτερα χρειάζομαι και θέλω τον ένα να είναι πάντα εκεί και να με «χειροκροτεί» να είναι περήφανος για αυτά που κάνω.

Κι όλα αυτά είναι ένας φαύλος κύκλος. Το κάθε ένα εξαρτάται από το άλλο, τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ και αυτό που έγραψα μου φαίνεται νοητικά «δεμένο» γεμάτο συνοχή και αλληλουχία. Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί οι φιλόλογοι μισούν τις εκθέσεις μου!

Happy New Year

Επιτέλους βρίσκω την ώρα να γράψω…

Τα τελευταία χρόνια κάτι βρίσκεται λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου να με αφήσει με μια πικρή γεύση στα χείλη για τον χρόνο που περνά… Αλλά συγκεντρώνομαι στο αύριο! Αβέβαιο, πράγματι, αλλά είναι πιο σίγουρο από το σήμερα!

Το 2008 ήταν η χρονιά που «όρισε» την μετέπειτα πορεία μου. Παρά τα μεγάλα λόγια του ζωδίου μου που βλέπει οικονομική ανάπτυξη το β’ εξάμηνο και μια νέα «ενασχόληση» εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω… Και πριν συνεχίσω να μιλώ για μένα…

(και επειδή τα λόγια είναι περιττά)

Καλή χρονιά σε όλους
Εύχομαι ΥΓΕΙΑ και ΕΥΤΥΧΙΑ
Και να βάζετε στόχους προς το καλό, και να τους υλοποιείτε!

Γιατί στόχος σημαίνει προσπάθεια και προσπάθεια σημαίνει επιτυχία