Qu'est-ce qui se passe?

Με ρωτάνε γιατί δεν το παρακάνω, λένε πως φαίνομαι τόσο συγκρατημένος και ήρεμος. Ο τρόπος που το λένε είναι λες και πρόκειται για κάτι κακό. Μα δεν υπάρχει ανάγκη, δεν θα νιώσω καλύτερα αν υπερβώ κάτι και στην τελική δε θα με βοηθήσει. Παράλληλα δεν έχω την δύναμη και τη θέληση (που είναι δυο διαφορετικά πράγματα). Εν τέλει δεν νιώθω καν πιεσμένος και εξαναγκασμένος τώρα. Έχω κάτι;

Στην επαλήθευση για ανάρτηση σχολίου θέλω 2-3 προσπάθειες μέχρι να τα καταφέρω. Έχω κάτι;

Όταν ρωτάω τον εαυτό μου αν έχω κάτι σημαίνει ότι είμαι προβληματισμένος και δεν βγάζω άκρη από την συμπεριφορά μου. Τελευταία, συμπεριφέρομαι περίεργα. Προχθές έβλεπα το πρόγραμμα του θερινού εξαμήνου. Του θερινού, ναι! Που ένα καλό έχει το πανεπιστήμιο, τις διακοπές, και θέλω να το εξαφανίσω και αυτό από την λίστα... Έχω κάτι;

Φυσικά τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν το ρήμα της ερώτησης τράπηκε σε α' πληθυντικό. A mess. Πάντα εγώ κάνω την ερώτηση και ποτέ δεν ακούω αυτό που θέλω να ακούσω.

Λαμπάκι, λαμπάκι... Μια φωνή μέσα μου που μου λέει “δεν είσαι έτοιμος έτσι κι αλλιώς για τέτοια πράγματα” (12/12/2010). Πρέπει να προσέξω αυτή την σκληρότητα που έχω για τον εαυτό μου... Κάτι έχω.

Δεν πιστεύω στις κατάρες ή κάτι, αλλά θα ήταν η ιδανική στιγμή να πιστέψω. Ένα ποστ με κυνηγά. Τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετική θέση και άλλες καταστάσεις και εγώ από το περιθώριο στην μέση. Και η ερώτηση με μπερδεύει ακόμη περισσότερο. Επικρατεί μια ησυχία εκ μέρους μου και η κατάσταση μοιάζει σαν δυσεπίλυτη σπαζοκεφαλιά.

Αλλά εντάξει μην ξεχνάμε και ένα επίπεδο που έχουμε, οι κατάρες δεν υπάρχουν. Δεν έχω τίποτα.