Instincts: Part II

Τι γίνεται όταν τα σκατώσεις; Ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Φιλοδοξίες και στόχοι είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Βλέπεις, όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει και δυναμώνει αναγκάζει τους υπόλοιπους να προσέχουν τι λένε. Και για αυτό η γλωσσολογία κερδίζει έδαφος σήμερα. Ειδικά από τότε που η έννοια της δύναμης απομακρύνθηκε από την σημασία της σωματικής υπεροχής. Κάποτε τα ζώα ήταν δυνατά, μετά οι νομαδικοί λαοί με σκληραγωγημένο στρατό, αργότερα οι κάτοχοι της πυρίτιδας και σήμερα δυνατός είναι αυτός που με ένα τηλεφώνημα μπορεί να ρίξει πυραύλους κάπου μακριά ακόμα και αν σημαίνει πως θα μείνει μόνος του στο τέλος.

Τα ένστικτα είναι εκείνα που σε κρατάνε στη ζωή. Γιατί ναι, καλή και η ομιλία και η λογική, η οποία προήλθε από μια γενετική ανωμαλία σε ένα είδος πιθήκου, αλλά ας μην ξεχνάμε τις ομοιότητες μας με τα ζώα. Σήμερα δίνουμε έμφαση στις διαφορές μας με τα ζώα και επιλεκτικά θυμόμαστε πως σκεφτόμαστε -μερικοί επιλεκτικά σκέφτονται, άλλο κουλό κι αυτό- και το κρατάμε σαν δικαιολογία της ανωτερότητας μας.

Τι έλεγα; Τα ένστικτα, ναι, τα ένστικτα είναι αυτά που μας κρατάνε στη ζωή. Και απλά συμπεριφερόμαστε “κόσμια” επειδή έχουμε ελεύθερο χρόνο και ανακαλύψαμε ψυγεία και ερμάρια για να γεμίζουμε με τρόφιμα, ψυγιάκια νερού για να πίνουμε νερό όποτε θέλουμε. Αυτό είναι. Αν πεινούσαμε και δεν είχαμε φαγητό θα ψάχναμε, και αν δεν είχαμε λεφτά να αγοράσουμε θα το παίρναμε με κάποιο τρόπο. Διότι πάνω από όλα έχουμε το ένστικτο της ζωής.

Φυσικά σήμερα έχουμε ξεπεράσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν το ήξερε ο άνθρωπος των σπηλαίων πιθανότατα να μην έβγαινε καν από την σπηλιά. Αν ένα ζώο πεινάσει θα ψάξει τροφή. Αν ένας άνθρωπος πεινάσει σήμερα, δεν θα φάει καν. He is on a diet! Προφανώς τα όρια του ενστίκτου της ζωής και του ενστίκτου του θανάτου είναι παραπλήσια, αν δεν συνορεύουν. Ειδικά στις μέρες μας που ο ντραμακουινισμός είναι μέσα στις φλέβες και αρτηρίες μας, είναι ζήτημα χρόνου οι ειδικοί να μας πουν πως το εντόπισαν στο ανθρώπινο DNA.

Και με αυτά και με αυτά και με αυτά και με εκείνα ξεχάσαμε ότι έχουμε μικροπροβλήματα. Βλέπεις όταν φιλοσοφούμε φοράμε τον φακό για να δούμε την λεπτομέρεια και μετά γυρνώντας προς τα πάνω να δεις τι γίνεται γύρω σου τα βλέπεις όλα πασανάκατα, ανομοιόμορφα και ελαφρώς τρομαχτικά. Και όλα φαίνονται έτσι. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Προφανώς έχεις ταλέντο στο να φιλοσοφείς και ξέχασες πως στο διάολο να ζεις. Προφανώς η ικανότητα σου να τρως σούσι με ξυλάκια δεν έχει να κάνει τίποτα με την ιδιοφυΐα σου, αλλά με τις δυνατότητες σου.

Και τώρα που η γλωσσοδιάρροια έχει φτάσει σε ένα σεβαστό όριο, θα ασχοληθώ με την έκφραση των συναισθημάτων μου και αργότερα θα δω πως πάνε τα πράγματα και τι γίνεται γύρω μου και τι έκανα...