The Anti-Stress Post

Σήμερα ξύπνησα με ένα άγχος. Πόνο στο στομάχι. Κακό πράγμα το άγχος, πολύ κακό, ιδιαίτερα όταν αρχίσει να πονάει. Η υγεία είναι πάνω από όλα. Και αφού φας κάτι να ηρεμήσεις τους περίεργους ήχους την κοιλιακής σου χώρας τρέχεις να κάνεις ότι προλάβεις. Αν προλάβεις. Η λέξη αγχολυτικό φαίνεται σχεδόν ανούσια διότι τίποτα δεν μπορεί να κατευνάσει το άγχος. Μόνο τα πέντε Πρέπει, σου σπαράζουν τα σωθικά, από έντερα μέχρι συκώτια λες και ήπιες ψες τον Βόσπορο σε ουίσκι.

Τώρα που είπα συκώτι. Ξέρεις ότι ρίζα της λέξης είναι το σύκο; Χα! Ναι, γι' αυτό γράφεται με ύψιλον. Το συκώτι στα Ελληνικά, πριν τον Μεσαίωνα ονομαζόταν ήπαρ (το ήπαρ, του ήπατος) λέξη που υπάρχει μέχρι και σήμερα (δεν λέμε “καρκίνος του συκωτιού” ούτε “θα φάμε βοδινό ήπαρ”). Η λέξη συκώτι ήρθε από την φράση ήπαρ συκωτόν δηλαδή το συκώτι από το ζώο που τρέφεται με σύκα. Κλείνει η παρένθεση.

Σε μια βδομάδα αρχίζει η εξεταστική και σε δυο τελειώνει. 8 μέρες, 5 μαθήματα. Φρίκη. Κραυγή (της Απόλυτης και βάλε). Και μετά ανοίγεις το ημερολόγιο σαν νοήμων άνθρωπος -με μικρά διαλείμματα υστερίας- και βλέπεις ποιο είναι πρώτο. Και μετά λες πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιο θα διαβάσεις πρώτο. Σημασία έχει να διαβάσεις λίγο από το καθένα.

Είναι δύσκολο να είσαι επαγγελματίας φοιτητής ή έστω φοιτητής πλήρους απασχόλησης. Είναι δύσκολο μόλις τελείωσες 2 εργασίες να διαβάσεις για 5 μαθήματα και παράλληλα να κάνεις κι άλλα μαθήματα. Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά είναι από τις τελευταίες... Και σκεφτόμουν να ξεκινήσω παράλληλα απογευματινά μαθήματα. Πφ...

Και δε βαριέσαι...

Καλή βδομάδα!

Μούρλια...

Το θέλω και το μπορώ είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Και όταν υπερισχύει το θέλω δεν σημαίνει πως μπορώ. Παράδειγμα, τώρα θέλω να διακτινιστώ. Ε, μάντεψε κάτι... ΔΕΝ θα γίνει. Δεν είναι απαισιόδοξος αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση, δυνατότητα και η υποδομή να τηλεμεταφερθώ σε άλλη χώρα. Επίσης θέλω λεφτά. Χα, αυτό το ξέρεις δεν χρειάζεται να το εξηγήσω. Τώρα τι να γίνει; Μην χρησιμοποιείς το μότο “Δεν υπάρχει δεν θέλω, υπάρχει δεν μπορώ” και χώνεψε πως υπάρχουν πράγματα που ΔΕΝ μπορείς να κάνεις ακόμη και να θες. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να προσπαθήσεις.

Ξέρεις κουράζομαι να μου λένε πως είναι ή το ένα ή το άλλο. Καλέ μου, καλή μου, κάθισε, πιες λίγο νεράκι, να σου κάνω λεμονάδα; Τώρα τι θες; Ποδοσφαιρικά στοιχήματα παίζουμε ή θα κερδίσει η μια ομάδα ή θα είναι ισοπαλία! Guess what, όπως και να έχει μια ομάδα νικάει, τώρα δεν ξέρω να σου εξηγήσω πως στο διάολο λειτουργεί ο βαθμολογικός πίνακας αλλά κάτσε μελέτησε λίγο. Και τώρα; Τώρα βγάλε από το μυαλό σου πως η ζωή είναι παιχνίδι και δη και ποδοσφαιρικό. Έχει καταντήσει η νίκη του ενός να γιορτάζεται μόνο και μόνο από την ήττα του δευτέρου ακόμα και αν αριθμητικά έχασε ο πρώτος!

Τα ξανάπαμε αυτά και είπαμε η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης αλλά φίλε μου αγαπητέ, αγαπητέ μου φίλε, δεν πάμε καλά. Έχουν βαλθεί όλοι να τρελαθούν, αυτομουρλαθήκατε όλοι σας καλέ; Και εγώ τώρα ποιον θα τρελάνω; Και ξέρω ότι είναι καλό πράγμα η τρέλα, ας μην το παρακάνουμε...

Κόσμια!

Καλή βδομάδα!

The runners of (Lemes)Oz

Έχετε πάει ποτέ για τρέξιμο στην Λεμεσό; Ούτε εγώ! Έχω πάει όμως για περπάτημα. Μην με ρωτάς τι έπαθα με το περπάτημα και το τρέξιμο αλλά δουλεύει καλά. Αχ, η Λεμεσός... Παραλιακά μπορεί να μην είναι η ωραιότερη πόλη της Κύπρου αλλά έχει ποδηλατόδρομο.

Toto, we are not in Nicosia anymore!

Δεν ήταν ζέστη αλλά εγώ άναψα για τα καλά. Το τι οφθαλμόλουτρο έκανα δεν το πίστευα και είχε και ένα τεκνό που θα ήθελα να ήμουν σε λουτρό σκέτο μαζί του. Δεν ξέρω αν σου το είπα, δεν θυμάμαι, αλλά τα ποδήλατα μ' αρέσουν και οι ποδηλάτες μου κάνουν κάτι άλλο. Και αν δεν ήταν οι συγγενείς μου μαζί μου θα έκανα όλο τον παραλιακό ποδηλατόδρομο 100 φορές! Να 'ναι καλά και οι ξένοι (γιατί οι Κύπριοι δεν παίρνουν ποδήλατα) και μου ανέβασαν το ηθικό (και την λίμπιντο).

Οι Κύπριοι κάθονταν σε παραθάλασσια καφέ και λοιπές παρεξηγήσεις μπαρ-καφέ και οι ξένοι (Ρώσοι, Ρώσοι και μερικοί άλλοι που δεν ξέρω τι εθνικότητας είναι αλλά δεν πειράζει, δεν είμαι ρατσιστής εξάλλου) περπατούσαν και έτρεχαν και ποδηλατούσαν. Και όταν περπατούσαμε μας προσπέρασε ένα τεκνό, μα ένα τεκνό, μου έφυγε ένα “Αγόρι μου” αλλά εντάξει, ας είναι καλά και οι οδηγοί και ο θόρυβος τους. Αυτόν άνετα θα τον κυνηγούσα, αν και ήταν σε καλή κατάσταση και θα τον έχανα μετά τα 100-150 μέτρα.

Στην Λευκωσία γιατί δεν υπάρχουν τεκνά που κάνουν γυμναστική έξω, εννοώ εκτός του γυμναστηρίου; Θα μου πεις πως δεν έχουμε πεζοδρόμια να περπατήσουμε σαν άνθρωποι, και θα αρχίσουμε να τρέχουμε ανώμαλο δρόμο; Έχεις δίκαιο, ότι και αν πεις έχεις δίκαιο... Συγγνώμη, θυμάμαι το τεκνό που μας προσπέρασε και σηκώθηκαν... οι τρίχες μου! Μόνο να τον έβλεπες θα ήταν αρκετό... Αχ...

Αν βάλω τα αθλητικά μου και τα χτυπήσω τρεις φορές δεν θα βρεθώ μπροστά του, θα βρεθώ;

Funny Days

Now that's what I call fun!

Ω! Και τι δεν έκανα αυτές τις μέρες... Καταρχάς μαγείρεψα! Και μιλάμε για φαγητά, όχι μακαρόνια. Έχω να σας πω πως έκανα και φλαούνες! Ω! Ναι. Μετά από τα λαχανικά με curry σειρά είχαν οι φλαούνες, οι τυρόπιτες και οι ελιόπιτες. Και μιλάμε για τρομερή διασκέδαση. Όχι, όχι δεν το είδα Μάστερ Σεφ, ούτε βιβλίο θα βγάλω, χαλάρωσε, I'm just sayin'. Cool...

Και τις τελευταίες μέρες πάω και για τρέξιμο. Και έχω καταπιαστεί, πονάω τα πόδια μου. Γι' αυτό έχει μέρες να γράψω κάτι. Και θα με ρωτήσετε, με τα πόδια γράφεις; Βλέπεις, το τρέξιμο είναι εκτόνωση, φοβερή, τρέχω και νιώθω πως διαπερνώ τον αέρα και αφήνω πίσω μου κενό αέρος, είναι καλύτερο από το να τσιρίζεις. Χμ... Πως θα ήταν να τσιρίζεις τρέχοντας. Have to try it... Και μετά από το τρέξιμο νιώθω σαν άδεια μπαταρία, κοιμάμαι νωρίς, ξυπνάω νωρίς αλλά κάνω χίλια άλλα δυο πράγματα, including διάβασμα.

Παράλληλα αποφάσισα να πάρω μερικά πράγματα κάπως πιο σοβαρά... Επαγγελματικά και μελλοντικά επαγγελματικά και μετά τις διακοπές του Πάσχατος θα ορμήσω για άλλα...

Μην μου ευχηθείτε καλή ανάσταση και Χριστός ανέστη. Να μου ευχηθείτε καλό σαββατοκύριακο. Μπορεί να είχα ένα mood κάπως πιο πένθιμο, αλλά δεν είναι από τον επιτάφιο και τέτοια, ούτε από την νιρβάνα του θυμιάματος (δεν πάω εκκλησία πια), είναι που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την βύθιση του Τιτανικού. Έχω δει ότι ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε για τον Τιτανικό, ακόμα και εκείνο για το παγόβουνο, κατέβασα μέχρι την μίνι-σειρά αλλά αυτή δεν θα αντέξω να την δω.

Εύχομαι να περνάτε καλά, να ξεκουραστείτε και να φάτε καλά!

Reality Check

Πολύ μεγάλη αυτή η βδομάδα τελικά... Και τις ώρες που κανονικά ήμουν πανεπιστήμιο διαβάζω. Αυτό σημαίνει πως διαβάζω αρκετά. Πρώτη φορά στην ζωή μου κάθομαι και διαβάζω τόσο και τόσο νωρίς. Νωρίς... καλά σε 3 ½ βδομάδες δίνω το πρώτο μάθημα αλλά εντάξει, για μένα είναι νωρίς. Αυτό το εξάμηνο είναι σημαδιακό, δεν φταίμε εμείς! Αλλά ας μην προβαίνω σε συμπεράσματα χωρίς διερεύνηση πρώτα.

Και διαβάζω. Πραγματικά δεν κάνω κάτι άλλο. Εντάξει μπορεί την Δευτέρα να βγήκα για υποτυπώδες ραντεβού, το μεσημέρι. Είναι πολύ περίεργο που μπορούμε να μιλάμε για χίλια δυο πράγματα και να μην λέμε τίποτα προσωπικό. Δεν το θεωρώ ταλέντο, το θεωρό έμφυτο χαρακτηριστικό της γενιάς μου -και όχι μόνο- που δυσκολευόμαστε όχι μόνο να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά αλλά και να εμπιστευτούμε κάποιον. Οι μέρες το έχουν, που αν κάνεις καθημερινά ένα reality check θα χρειαστεί να βαρέσεις ενέσεις. Ίσως η παραφιλοσοφία και ότι είναι μόδα σήμερα είναι ένα διέξοδο από την κατάσταση.

Ήταν μια σύντομη βόλτα ή έτσι νόμιζα μέχρι που είδα το ρολόι. Για 2 ώρες κάναμε βόλτες, κάτσαμε και ήπιαμε φρέσκο χυμό -από αληθινά φρούτα (έχετε πάει πρόσφατα σε καφετέριες αλυσίδες, όλα είναι σε σκόνη ή σε σιρόπι)- και μιλούσαμε για τα πάντα εκτός από τους εαυτούς μας. Στο φεύγοντας μπήκαμε και σε 2 καταστήματα να δει κάτι που ήθελε σε ρουχισμό. Και στον δρόμο πήραμε ένα τεύχος μιας εφημερίδας free press και διάβαζα κάτι από όλα και μέχρι που φτάσαμε στα ζώδια. Ήθελε να διαβάσω το ζώδιο του. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έλεγε την λέξη “ο πρώην σου” στο ζώδιο αλλά ξέρω πως μετά από αυτό, αυτός δεν μιλούσε.

Τότε είχα το δολοφονικό βλέμμα με την υπέροχη εκφραστικότητα (οι φίλοι μου, μου λένε “Μην με κοιτάς έτσι” όταν γίνεται κάτι παρόμοιο) αλλά δεν τον κοίταξα. Ήταν λες και ήταν μια κάμερα εκεί και απλά ήταν η σειρά μου να μιλήσω. Λες και έπρεπε να σταματήσει ο χρόνος και σαν Κάριος Μπρατσώ έπρεπε να συνεχίσω το επεισόδιο μιλώντας για τα ψυχολογικά μου και τι συμβαίνει με τους πρώην. But I didn't. Συνέχισα μιλώντας για κάτι παντελώς άσχετο μέχρι που με άφησε σπίτι.

Reality check... Uploading... Connection Failed, please try again later

Διάβασμα. Καλό υπόλοιπο της βδομάδας!

Qu'est-ce qui se passe?

Με ρωτάνε γιατί δεν το παρακάνω, λένε πως φαίνομαι τόσο συγκρατημένος και ήρεμος. Ο τρόπος που το λένε είναι λες και πρόκειται για κάτι κακό. Μα δεν υπάρχει ανάγκη, δεν θα νιώσω καλύτερα αν υπερβώ κάτι και στην τελική δε θα με βοηθήσει. Παράλληλα δεν έχω την δύναμη και τη θέληση (που είναι δυο διαφορετικά πράγματα). Εν τέλει δεν νιώθω καν πιεσμένος και εξαναγκασμένος τώρα. Έχω κάτι;

Στην επαλήθευση για ανάρτηση σχολίου θέλω 2-3 προσπάθειες μέχρι να τα καταφέρω. Έχω κάτι;

Όταν ρωτάω τον εαυτό μου αν έχω κάτι σημαίνει ότι είμαι προβληματισμένος και δεν βγάζω άκρη από την συμπεριφορά μου. Τελευταία, συμπεριφέρομαι περίεργα. Προχθές έβλεπα το πρόγραμμα του θερινού εξαμήνου. Του θερινού, ναι! Που ένα καλό έχει το πανεπιστήμιο, τις διακοπές, και θέλω να το εξαφανίσω και αυτό από την λίστα... Έχω κάτι;

Φυσικά τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν το ρήμα της ερώτησης τράπηκε σε α' πληθυντικό. A mess. Πάντα εγώ κάνω την ερώτηση και ποτέ δεν ακούω αυτό που θέλω να ακούσω.

Λαμπάκι, λαμπάκι... Μια φωνή μέσα μου που μου λέει “δεν είσαι έτοιμος έτσι κι αλλιώς για τέτοια πράγματα” (12/12/2010). Πρέπει να προσέξω αυτή την σκληρότητα που έχω για τον εαυτό μου... Κάτι έχω.

Δεν πιστεύω στις κατάρες ή κάτι, αλλά θα ήταν η ιδανική στιγμή να πιστέψω. Ένα ποστ με κυνηγά. Τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετική θέση και άλλες καταστάσεις και εγώ από το περιθώριο στην μέση. Και η ερώτηση με μπερδεύει ακόμη περισσότερο. Επικρατεί μια ησυχία εκ μέρους μου και η κατάσταση μοιάζει σαν δυσεπίλυτη σπαζοκεφαλιά.

Αλλά εντάξει μην ξεχνάμε και ένα επίπεδο που έχουμε, οι κατάρες δεν υπάρχουν. Δεν έχω τίποτα.

Big Piece

Υπάρχει ο ένας, υπάρχει το άλλο μισό; Για να μην σπαταλώ την ώρα σου η απάντηση είναι όχι, ή τουλάχιστον είμαι πεπεισμένος πως δεν υπάρχει. Το ξέρω, έχω την μορφή του λιλιπούτειου κόκκινου σου εαυτού σου και κρατάω καρφίτσες όταν εσύ πλησιάζεις σε μπαλόνια, αλλά δεν μπορώ αλλιώς, πως να το κάνουμε; Καταρχάς είμαι πολύ εγωιστής για να δεχθώ πως ένας άνθρωπος είναι ανολοκλήρωτος και η έλλειψη μοιρολατρίας εκ μέρους μου τα τελευταία χρόνια με οδήγησε στο πιο πάνω συμπέρασμα.

Για παράδειγμα, ένα παιδί γεννιέται από την πολλαπλή αναπαραγωγή κυττάρων όταν ένα σπερματοζωάριο συνάντησε ένα ωάριο και κάναν τα δικά τους. Το παιδί όμως δεν είναι το ωάριο και το σπερματοζωάριο, από τότε που βρέθηκαν αυτοί οι δύο πέθαναν, έσβησαν, γεια! Πως όταν σε τσιμπάει μέλισσα η ίδια πεθαίνει; Σας έχει τσιμπήσει μέλισσα; Ε εμένα με τσίμπησε και ξέρω. Ο οργανισμός λοιπόν που αναπαράχθηκε από την σύζευξη ενός ωαρίου και σερματοζωαρίου – που σύντομα θα έχει χέρια πόδια και φωνητικές πτυχές και θα σου τα κάνει μπάλες του μπόουλινγκ- από μόνος του πλέον μεγαλώνει. Το παιδί δεν είναι κτήμα κανενός και ούτε έπρεπε να γίνει.

Δες με εμένα, διαδικτυακά έστω. Είμαι ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά (πως είναι τα κρύα τα νερά εκτός από κρύα; οέο;) γεννήθηκα, μεγάλωσα, μεγάλωσα σε μήκος, σε πλάτος και ύψος, ακόμα και τα κοκαλάκια μου μεγάλωσαν και τρίχες έβγαλα κι όλα αυτά χάρις σε μένα. Ναι-ναι, τα κύτταρα μου αναπαράχθηκαν και η κινητικότητα συνεχίζεται. Τα κύτταρα μου ακόμα αναπαράγονται. Κάνε peeling να δεις πόσα νεκρά κύτταρα έχεις πάνω σου...

Άτομο! Σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών ΑΠΘ άτομο (χημικός όρος) είναι “το ελάχιστο και μη διαιρετό με συνηθισμένες μεθόδους τμήμα της ύλης ενός στοιχείου”. Ω! Και ξέρετε πολύ καλά τι γίνεται όταν το άτομο διασπαστεί... Ω! Ναι! Τραγωδία που δεν θα δείτε ποτέ στην Επίδαυρο! Αλλά έστω αν δεχθούμε τον άλλο ορισμό της λέξης θα δούμε πως είναι ο άνθρωπος ως μονάδα, ένα πρόσωπο ή οποιοδήποτε βιολογικό οργανισμό σε αντιδιαστολή προς το είδος του.

Ναι ξέρω είναι λίγο tricky να μιλάς με όρους λεξικού γιατί ακόμη και τα λεξικά είναι λίγο χαζά ενίοτε. Και από αυτό νομίζω πως θα φτάσω στο συμπέρασμα πως έχουμε μια έμφυτη μαζοχιστική τάση, περίμενε δεν τελείωσα, θα με πεις και Φροϋδιστή αμέσως, να ψαχουλεύουμε τα πάντα και να ψάχνουμε ορισμούς. Ωραία αυτό ήταν μια απλή σκέψη, απλή σκέψη του ομιλούντος, του λέγοντος, του γράφοντος και ελπίζω όχι γραφουμένου, keep that in mind, αν και απ' ότι κατάλαβα δεν πολυ-φιλοσοφείτε τελευταίως, που από την μια είναι υπέροχο αν σκεφτεί κανείς τα πόσα περνάμε καθημερινά ειδικά τον τελευταίο καιρό και από την άλλη δεν είναι καλό γιατί δεν με βολεύει. Με την ευφράδεια λόγου που με κατέχει τις τελευταίες μέρες -ναι έτσι λέμε την στιγμιαία λογοδιάρροια- γράφω αλλά απάντηση δεν παίρνω...

Και πάμε αμέσως στη χρήση οπτικοακουστικού υλικού. Κάπου διάβασα πως κάνει καλό, τραβά την προσοχή του ακροατή και τον χαλαρώνει από το πολύ μπλαμπλαμπλα!

Είστε έτοιμοι να κυλήσετε;

Instincts: Part II

Τι γίνεται όταν τα σκατώσεις; Ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Φιλοδοξίες και στόχοι είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Βλέπεις, όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει και δυναμώνει αναγκάζει τους υπόλοιπους να προσέχουν τι λένε. Και για αυτό η γλωσσολογία κερδίζει έδαφος σήμερα. Ειδικά από τότε που η έννοια της δύναμης απομακρύνθηκε από την σημασία της σωματικής υπεροχής. Κάποτε τα ζώα ήταν δυνατά, μετά οι νομαδικοί λαοί με σκληραγωγημένο στρατό, αργότερα οι κάτοχοι της πυρίτιδας και σήμερα δυνατός είναι αυτός που με ένα τηλεφώνημα μπορεί να ρίξει πυραύλους κάπου μακριά ακόμα και αν σημαίνει πως θα μείνει μόνος του στο τέλος.

Τα ένστικτα είναι εκείνα που σε κρατάνε στη ζωή. Γιατί ναι, καλή και η ομιλία και η λογική, η οποία προήλθε από μια γενετική ανωμαλία σε ένα είδος πιθήκου, αλλά ας μην ξεχνάμε τις ομοιότητες μας με τα ζώα. Σήμερα δίνουμε έμφαση στις διαφορές μας με τα ζώα και επιλεκτικά θυμόμαστε πως σκεφτόμαστε -μερικοί επιλεκτικά σκέφτονται, άλλο κουλό κι αυτό- και το κρατάμε σαν δικαιολογία της ανωτερότητας μας.

Τι έλεγα; Τα ένστικτα, ναι, τα ένστικτα είναι αυτά που μας κρατάνε στη ζωή. Και απλά συμπεριφερόμαστε “κόσμια” επειδή έχουμε ελεύθερο χρόνο και ανακαλύψαμε ψυγεία και ερμάρια για να γεμίζουμε με τρόφιμα, ψυγιάκια νερού για να πίνουμε νερό όποτε θέλουμε. Αυτό είναι. Αν πεινούσαμε και δεν είχαμε φαγητό θα ψάχναμε, και αν δεν είχαμε λεφτά να αγοράσουμε θα το παίρναμε με κάποιο τρόπο. Διότι πάνω από όλα έχουμε το ένστικτο της ζωής.

Φυσικά σήμερα έχουμε ξεπεράσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν το ήξερε ο άνθρωπος των σπηλαίων πιθανότατα να μην έβγαινε καν από την σπηλιά. Αν ένα ζώο πεινάσει θα ψάξει τροφή. Αν ένας άνθρωπος πεινάσει σήμερα, δεν θα φάει καν. He is on a diet! Προφανώς τα όρια του ενστίκτου της ζωής και του ενστίκτου του θανάτου είναι παραπλήσια, αν δεν συνορεύουν. Ειδικά στις μέρες μας που ο ντραμακουινισμός είναι μέσα στις φλέβες και αρτηρίες μας, είναι ζήτημα χρόνου οι ειδικοί να μας πουν πως το εντόπισαν στο ανθρώπινο DNA.

Και με αυτά και με αυτά και με αυτά και με εκείνα ξεχάσαμε ότι έχουμε μικροπροβλήματα. Βλέπεις όταν φιλοσοφούμε φοράμε τον φακό για να δούμε την λεπτομέρεια και μετά γυρνώντας προς τα πάνω να δεις τι γίνεται γύρω σου τα βλέπεις όλα πασανάκατα, ανομοιόμορφα και ελαφρώς τρομαχτικά. Και όλα φαίνονται έτσι. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Προφανώς έχεις ταλέντο στο να φιλοσοφείς και ξέχασες πως στο διάολο να ζεις. Προφανώς η ικανότητα σου να τρως σούσι με ξυλάκια δεν έχει να κάνει τίποτα με την ιδιοφυΐα σου, αλλά με τις δυνατότητες σου.

Και τώρα που η γλωσσοδιάρροια έχει φτάσει σε ένα σεβαστό όριο, θα ασχοληθώ με την έκφραση των συναισθημάτων μου και αργότερα θα δω πως πάνε τα πράγματα και τι γίνεται γύρω μου και τι έκανα...

April Fools' Day

Σήμερα είναι η μέρα που λέμε και επισήμως ψέματα. Λες και τι άλλες μέρες μιλάμε με ειλικρίνεια και λέμε αλήθειες, δε μας χε λέω 'γω... Αλλά σαν αντιδραστικό παιδί που είμαι θα πάω κόντρα στην παράδοση και σήμερα είναι η μέρα που θα πω αλήθειες! Ουάο! Πρωτότυπο... Ναι, ξέρω, χαλάρωσε, προσπαθώ και εγώ να βγάλω ένα ποστ.

Δεν κλαίω δημόσια, προσπαθώ τουλάχιστον. Κανείς φίλος μου δεν με έχει δει να κλαίω.

Τον Αύγουστο είχα γκόμενο, κατ' ακρίβειαν 6 μέρες του Αυγούστου, τέλος της ιστορίας.

Είμαι παράφωνος αλλά έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορώ κάποτε να βγάλω δίσκο.

Λύνω τα κορδόνια των παπουτσιών μου πριν να τα βγάλω, στο 99,9%

Δεν είμαι τόσο καλός με τα λόγια.

Πάντα φοβάμαι ότι μιλάω πολύ για μένα και πως αυτό το ποστ θα κατέληγε να είναι ένας απολογισμός του τύπου “I've never...”

Δεν έτυχε ποτέ να μεθύσω και να έχω δικαιολογία να κάνω ακαταλαβίστικα πράγματα. Δεν χρειάζομαι και ιδιαίτερες δικαιολογίες.

Όταν οι γονείς μου πέταξαν κάτι σχέδια μου δεν ήξεραν ότι κατάφεραν ακριβώς το αντίθετο, δεν ξέρουν ότι ζωγραφίζω, σχεδιάζω και γράφω.

Έχω διαβάσει μόνο 2 βιβλία -με δική μου πρωτοβουλία- από την αρχή μέχρι το τέλος. Τώρα πήρα την πρωτοβουλία να διαβάσω τις Τραχήνιες του Σοφοκλή. Μην ρωτάς...

Δεν έδειρα ποτέ κάποιον αλλά μια φορά με χτύπησε γυναίκα (που προφανώς δεν αντιλαμβάνεται το gay χιούμορ)

Πήρα 3 στυλό από βιβλιοπωλείο όταν ήμουν Λύκειο, και δεν πλήρωσα. Δεν είχα χρήματα πάνω μου.

Μ' αρέσει να χορεύω αλλά είμαι άχαρος (βιντεοσκόπησα τον εαυτό μου και ξέρω)

Έχω συλλογή από φωτογραφίες μου που αν τις δει κανείς θα πάθει εγκεφαλικά στην σειρά. Θα ήθελα να ήμουν και φωτογράφος στο εξωτερικό.

Σπάνια φωτογραφίζω άτομα, ανθρώπους...

Πριν 2 χρόνια αγόρασα ένα ξεχωριστό δώρο αλλά δεν ξέρω ακόμη που να το δώσω.

Δεν έχω αγαπημένο κάτι. Αγαπημένο άλμπουμ, αγαπημένο καλλιτέχνη, αγαπημένη ταινία, αγαπημένο εστιατόριο, αγαπημένο προορισμό, αγαπημένο φαγητό...

Είμαι λίγο ιδιότροπος όταν αγοράζω εσώρουχα.

Έχω αποθηκευμένα στον υπολογιστή αρκετά αρχεία (σκηνές, κείμενα, ποιήματα, θεατρικά) ατελείωτα φυσικά.

Δεν ξέρω να αγοράζω από το eBay.

Καλό Μήνα!!!