Waiting for...

Η γειτόνισσα ήταν 94 χρονών. Και από σήμερα όταν αναφερόμαστε σε αυτήν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε ρήματα σε παρελθοντικό χρόνο...

Καινούργια εβδομάδα με τραυματισμούς αυτή την φορά... τα καημένα τα γόνατα μου! Το ένα θέλει τσιρότα επειδή χτύπησα (βραβείο πρωτοτυπίας δεν θα πάρω ποτέ, το χώνεψα) και το άλλο είναι φουσκωμένο από άλλο χτύπημα (told you so). Ναι η ζωή συνεχίζεται ακόμα και με μικροτραυματισμούς και αντέχω... έχω περάσει εγώ και τι δεν έχω περάσει από αυτούς τους μικροτραυματισμούς που μικρό- μικρό- αλλά πονάνε έτσι, τα ξέρετε και εσείς...

Χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν ή έχουν ονομαστικές γιορτές by the way... Και προχωρώ... πως προχωρώ. Δεν θέλω να σας τα πρήξω με τα του Πανεπιστημίου ούτε με τα επαγγελματικά, γίνομαι κατσούφης και είναι πράγματα που τα περάσαμε όλοι εξάλλου. Θα βρεθεί για όλα η λύση! Και την πολλή μουρμούρα την βαριέται και ο πιο μίζερος άνθρωπος...

Η καθημερινότητα μου κυλάει -όλως παραδόξως- με γοργούς ρυθμούς και την απολαμβάνω. Έχω 2 μαθήματα και τα απολαμβάνω αφάνταστα, οι καθηγητές που τα κάνουν είναι και πολύ προχώ τελοσπάντων. Είναι ακαδημαϊκοί που μπορείς να κάνεις μαζί τους μια σοβαρή συζήτηση χωρίς να σε σνομπάρουν! Αυτό μας λείπει, λίγη σοβαρότητα. Και είναι μάλιστα καθηγητές που δεν υποσκάπτουν την δημιουργικότητα σου, βασικό, γιατί το παραχέσαμε με τους βαθμούς και τις εξετάσεις!

Ίσως και δεν έχω καλύτερα πράγματα για να ασχολούμαι...

Και περιμένω τις 4 του Δεκέμβρη για το επόμενο επεισόδιο των Desperate Housewives...