Άρες, μάρες...

Σε κατάσταση αφασίας και γλωσσοδιάρροιας αποφάσισα να (ξανα)γράψω! Τι είπατε; Α, δεν θέλω τέτοια! Σου το είπα, ή μάλλον σε προειδοποίησα στο προηγούμενο ποστ, “αυτά... προς το παρόν”... Στο πα, δεν στο πα; Μην μου αγχώνεσαι μόνο δεν θα σε πνίξω με τα ανύπαρκτα προβλήματα και ούτε θα μιλήσω για πανεπιστήμια, αρλούμπες και χρωματιστά άλογα. Φτάνει το κλαψ-κλαψ και είναι καιρός να πάρουμε άλλα διπλά τέτοια όπως γιαμ-γιαμ (εξαιρείται το γαβ-γαβ)

Και όχι δεν θα φιλοσοφήσω, νόμιζα πως το κατάλαβες αυτό όταν άρχισα το γιαμ-γιαμ, αλλά το λέω σε περίπτωση που δεν το αντιλήφθηκες. Είμαι εδώ πάνω από τον υπολογιστή και γράφω μια εργασία και τελικά είμαι και πολύ ωραιομαλακιστής (άδικα μετροφυλλάς τον Μπαμπινιώτη, δικιά μου λέξη)... το τι έχω γράψει για ένα μόνο πράγμα δεν περιγράφεται, αλλά αυτά κάνει κανείς όταν δεν μπορεί να γεμίσει το όριο λέξεων που του ανέθεσαν. Τουλάχιστον ας το κάνω καλά!

Και όσο γράφω κάνω και διαλείμματα -καλή ώρα- και μπαίνω και στο ίντερνετ -καλή ώρα- και έπεσε το μάτι μου σε κάτι μοντέλα-τεκνά -η ώρα η καλή. Κάθομαι και τους βλέπω και λέω, “Γαμώ το DNA μου, γαμώ”. Σκέφτομαι (ναι για αυτό μυρίζει περίεργα) γιατί βρε παιδί μου δεν μπορούσα να είμαι σαν αυτόν; Ή αυτόν; Ή αυτόν; Α όχι, σαν και αυτόν! Τι όμορφος που είναι! Γιατί βρε παιδί μου έτσι και όχι γιουβέτσι; Και δεν έχω καταλάβει, μεταξύ μας πάντα, ποιον θα πείραζε αν ήμουν σαν ένα μοντέλο; Θα μεγάλωνε η τρύπα του όζοντος; Θα ερχόταν η καταστροφή που είπαν οι Μάγια; Θα ξανάβγαινε ο Μπους στην εξουσία; Τι στο διάολο;

Προχθές βρήκα μια φωτογραφία ενός μοντέλου για να πάρω ιδέες πως να κόψω τα μαλλιά μου και μετά αντελήφθην πως δεν είναι τα μαλλιά που μου άρεσαν τόσο όσο ο κύριος στην φωτογραφία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με κάθε λογιών διαφημίσεις με αρώματα, ρούχα, εσώρουχα που εννοείται πως πάνω σου δεν φαντάζουν τόσο σέξι όσο στην διαφήμιση. Και για να γίνω εγώ σαν τον εικονιζόμενο δεν πρέπει απλά να κόψω τα μαλλιά μου αλλά να κάνω και 2-3 πλαστικές αρχομένης της μύτης.

Α! Εγώ αγαπημένε μου αναγνώστη (τι κάθεσαι και διαβάζεις καημένε/η) ταράζομαι. Δεν είναι πως ξεπετάγονται οι ανασφάλειες μου (εδώ είναι αυτές νυχθημερόν σε χαμηλούς τόνους) αλλά κολάζομαι, πως να σου το πω. Δεν έχω στόχο ζωής να γίνω φουσκωτός τρίγωνος με κοιλιακούς για να παίζεις τρίλιζα. Όχι, εγώ μιλκ-σέικ πρωτεϊνών δεν πίνω, μόνο μιλκ-σέικ παγωτό!

Τώρα που έβλεπα την κριτική του Leviathan θυμήθηκα πολύ καλά γιατί δεν πήγα σινεμά το προ-προηγούμενο Σάββατο. Εμ... ποιος νομίζεις πως είναι ο λόγος που δεν είδα στο σινεμά το Immortals; Απαπαπα όλο αυτό το αρχαιοελληνικό με τους Ολύμπιους θεούς με τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς με κολάζει και με προβληματίζει ταυτοχρόνως... αλλά με κολάζει πρωτίστως! Βαριαναστέναξε μαζί μου... ο Joseph Morgan σαν Λύσανδρος... αχ... ο Henry Cavill σαν Θησέας... ααααχ... ο Corey Sevier σαν Απόλλωνας... αααχ μάαανα... ο Luke Evans σαν Δίας... εδώ δεν αναστενάζουμε απλά, τραγουδάμε, όλοι μαζί...άιντε παλικάρια μου: Δε μπορώ μανούλα μ' δε' μπορώ, αααααχ σύρε να φέρεις το γιατρό...

Και ξέρεις ποιο είναι το κερασάκι στην τούρτα; Ότι όλα αυτά (κοιλιακοί, γλουτοί, μηροί, κοντινά, μακρινά) είναι σε 3D. Σου λέω με ανεβασμένη (την πίεση, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων) θα έβγαινα από την αίθουσα αν το έβλεπα... Και για τρία μερόνυχτα θα παραμιλούσα από το κακό μου!

Δεν μπορώ μανούλα μ' δε μπορώ...