Unreleased: Humans oughta know

Αυτό και αν είναι σύμπτωση... υπάρχουν κι αυτά όμως! Το κείμενο γράφτηκε στις 22 Μαίου 2011. Μόλις χθες πληροφορηθήκαμε τον θάνατο ενός οικογενειακού φίλου από καρκίνο, το πάλεψε όσο μπορούσε, ήταν λες και δεν ήθελε να δείξει πως ήταν άρρωστος. Χάρισε τόσα χαμόγελα σε διαγωνισμούς, στα παιδιά και στους φίλους του αλλά η είδηση σίγουρα μοίρασε λύπη σε μας που τον ξέραμε! Η ζωή όμως προχωράει για όλους εμάς που είμαστε εδώ και καλό υπόλοιπο της βδομάδας σας εύχομαι!

Έχω μάθει να μην κρίνω τους ανθρώπους...

Όσοι είναι φίλοι μου και περνούν δύσκολα είναι εξίσου δύσκολο και για μένα. Και όταν τους βλέπω να χαμογελάνε και το ξέρω πω το εννοούνε, χαίρομαι και εγώ. Είναι μαθήματα ζωής που μου προσφέρουν μερικοί άνθρωποι, και πραγματικά χαίρομαι για αυτά. Δεν είναι ανάγκη οι άνθρωποι αυτοί να είναι φίλοι σου, μπορεί να είναι γνωστοί ή τελείως άγνωστοι για σένα αλλά και πάλι μπορούν να σου προσφέρουν πολλά πράγματα.

Ξέρεις η λέξη καρκίνος είναι μια πολυσυνηθισμένη λέξη τις μέρες μας, αλλά η ανθρωπιά δεν είναι... Όταν ήμουν μικρός και άκουγα όλες αυτές τις “άσχημες” -τότε- λέξεις -καθημερινές πλέον- δεν πίστευα ότι θα με απασχολήσουν. Έλα ντε που μεγάλωσα και να 'τες μπροστά μου. Αυτός έχει καρκίνο, η μαμά της φίλης σου έχει όγκο στον εγκέφαλο, ο παππούς σου έχει λευχαιμία, η άλλη κάνει χημειοθεραπείες, η καθηγήτρια έκοψε τα μαλλιά της από τις χημειοθεραπείες, η γιαγιά τελικά οδεύει προς τύφλωση, το χέρι της προς παράλυση, η θεία παίρνει φάρμακα, οι ακτινογραφίες του θείου δείχνουν κάτι περίεργο, η άλλη θεία είχε προεγκεφαλικό επεισόδιο...

Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, δεν νιώθω πως η ζωή με έχει φτύσει. Και ο θεός για μένα δεν έχει καμία θέση, είναι πουθενά (αν όχι στα τσακίδια). Ξέρω ότι οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου δεν θα είναι εδώ για πάντα και είμαι λίγο χαμένος και αγχωμένος από όλα, από τις σκέψεις από το ένα από το άλλο...

Και από την άλλη προσπαθώ να κάνω τους γονείς μου να το καταλάβουν αυτό, ότι δεν θα είμαι μια ζωή εδώ να τους κάνω χάρες και παρακάλια, εντάξει μερικές φορές το καταλαβαίνουν αλλά άλλες επιμένουν. Κανείς δεν είπε πως θα είναι εύκολα αλλά δεν χρειάζεται να τα κάνουμε πιο δύσκολα, έτσι;

Δεν μπορώ να ζω την ζωή μου σκεπτόμενος ότι δεν έκανα κάτι όταν είχα την ευκαιρία ή όταν μπορούσα. Αλλά θέλω να ζήσω την ζωή μου και όχι την ζωή των γονιών μου. Ίσως ακούγεται εγωιστικό (για αυτούς) αλλά δεν με ενδιαφέρει. Είμαι σκληρός με τον εαυτό μου γιατί αυτοί με μεγάλωσαν έτσι, δεν είναι δικαιολογία αυτό, don't get me wrong, αλλά θέλω να καταλάβουν όλοι όσοι είναι γύρω μου και ειδικά οι γονείς μου ότι δεν θα μπορέσω να τους κάνω τις χάρες που θέλουν γιατί δεν θα είμαι εδώ για πάντα και μόνο τότε θα καταλάβουν γιατί τους λέω όχι. Και δεν εννοώ χάρες όπως να πάω μαζί με κάποιον σε ένα κατάστημα ή να πάω να πάρω κάτι για αυτούς...