Blasphemous

Δεν θέλω να γράφω τις τελευταίες μέρες επειδή καταντώ βαρετός και πρήχτης. Αλλά μέρες σαν και αυτές σκέφτομαι διάφορα. Για τον θεό κυρίως, όλα αυτά το “Θείο Δράμα” μου προκαλούν (πέρα από αηδία) σκέψη...

Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να μιλάει στον θεό. Τι είναι δεν ξέρω, δεν θέλω να μάθω. Σέβομαι τον οποιονδήποτε που πιστεύει και στην ιδέα που πιστεύει, σέβομαι τους χώρους, σέβομαι το δικαίωμα του συνανθρώπου μου να πιστεύει ή όχι σε αυτόν, σε αυτήν ή σε αυτούς. Ποτέ όμως δεν σεβόμουν όμως αυτόν ή αυτήν που καθόταν και έβλεπε αφ' υψηλού

Δεν μ' αρέσει να τον γράφω με κεφαλαίο, αν ήξερα το όνομα του θα το έγραφα με κεφαλαίο. Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ελπίζει πως υπάρχει, δεν ξέρω ποια θα ήταν η σκοπιμότητα του αν υπήρχε. Ο Θεός, αν υπάρχει είναι πολύ αναίσθητος, ή εγώ είμαι υπερβολικά ευαίσθητος ή και τα δυο. Πως μπορείς να μένεις ανεπηρέαστος, πως μπορείς να μένεις ήρεμος με τόσα και τόσα που ακούγονται κάθε μέρα, πως μπορείς βρε φίλε να κοιμάσαι τα βράδια; Λόγια, λόγια... Μόνο λόγια υπάρχουν, δεν υπάρχουν πράξεις, όμως... δεν θέλω “αποδείξεις”, δεν περιμένω να δω απάντηση σε γράμματα, δεήσεις και άλλα, ούτε θέλω να δω ότι άφησε δώρα κάτω από το δέντρο.

Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω, αλλά έπαψα να πιστεύω σε αυτόν. Κανένας θεός δεν θα ήθελε να έβλεπε τους ανθρώπους να βασανίζονται, θα ήταν πολύ σαδιστής αν του άρεσε να “δοκιμάζει”. Τα όρια μας τα ανακαλύπτουμε και χωρίς αυτόν ή αυτούς. Έχω δει παράλυτους να “τρέχουν” να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα, είδα τυφλούς να περνούν κάτω από τον Επιτάφιο και να ελπίζουν ότι θα δουν, είδα καρκινοπαθείς να παρακαλάνε να τους πάρει ο θεός κοντά τους.

Αν υπάρχει, ένα θέλω μόνο, να μην διανοηθεί να μου απευθύνει τον λόγο. Δεν με αγγίζουν τα λόγια των ιερέων ότι θα καώ στην κόλαση, δεν πιστεύω καν ότι υπάρχει κόλαση ή παράδεισος. Εδώ, όλα εδώ πληρώνονται, μετά σε κάποιο νεκροταφείο. Έχω αποφασίσει να ζήσω την ζωή μου χωρίς θεούς και στην αρχή μου ήταν δύσκολο, αλλά είναι πολύ διαφορετικό χωρίς θεό.

Αντικατέστησα τον θεό, αυτό το ιδεατό με κάτι πιο υπαρκτό, με το οποίο όντως μπορείς όχι απλά να μιλάς, αλλά και σου απαντούν. Με τους ανθρώπους. Θεοί μου είναι οι άνθρωποι, εκείνοι οι επώνυμοι που πάλεψαν και παλεύουν, μα ιδιαίτερα εκείνοι οι ανώνυμοι, οι καθημερινοί άνθρωποι που όντως κουβαλούν Σταυρούς και μας διδάσκουν.

Chris Stewart, οδηγός σε παιδικά ράλυ, μετά από ατύχημα που είχε, το κεφάλι του αποκόπηκε από την σπονδυλική του στήλη, σήμερα ζει και περπατά. Miles Coulson, ήταν μόλις ενάμιση μηνός όταν ανακοίνωσαν στους γονείς του ότι θα χρειασθεί μεταμόσχευση καρδιάς, οι πρώτες λέξεις που έμαθε ήταν “sick baby”. Ο μικρός Samu Grundström γεννήθηκε χωρίς μύτη. Όταν ο Mario Lemire Jr. ήταν 9 μηνών ο πατέρας του αυτοπυρπολήθηκε, αυτός όμως “σώθηκε” με σοβαρά εγκαύματα, αν και μπήκε στο χειρουργείο 30 φορές παρά τα 17 του χρόνια. Ο Andrew Bateson αν και δεν έχει πόδια κάνει ρολερ σκέιτ και κάνει βόλτες με το ποδήλατο του. Η δική μας η Μαρία... Όλοι κουβαλάμε από ένα Σταυρό, λίγοι όμως το πολεμούν μέχρι εκεί που δεν παλεύεται! Άλλα παιδιά, μωρά πεθαίνουν, 1 παιδί πεθαίνει κάθε 5 δεύτερα από πείνα, ακόμα ένα παιδί κάθε 30 δεύτερα από ελονοσία, 5000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από AIDS...

Και ακόμα “γιορτάζουμε” την Ανάσταση του ενός, που θα μας σώσει. Τι ακριβώς περιμένει; Μερικές φορές το να αμφισβητείς τον θεό σε οδηγεί σε μια βαθύτερη πίστη!

Μακάρι να είχα θεό να προσευχηθώ. Μακάρι να είχα θεό να προσευχηθώ για αυτούς, για όλους αυτούς που υποφέρουν, για αυτούς που είναι άρρωστοι, γι' αυτούς που δεν έχουν σπίτι, φαγητό, νερό, γιατρό, λεφτά, για αυτούς που δεν έχουν πατέρα, μητέρα, για αυτούς που δεν βρέθηκε ακόμα θεραπεία για την αρρώστια τους. Τι να κάνεις τα λόγια όμως; Προσευχές και η πίστη, αυτά απέμειναν για αυτούς που πιστεύουν στον Θεό. Εμένα μου μείναν μερικές ευχές και πίστη... πίστη σε κάτι ανώτερο, πέρα από τον θεό, ίσως αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό που λένε κάποιοι “θεός”.

Ο δικός μου ο Θεός δεν χρειάζεται να αναστηθεί, γιατί πολύ απλά δεν πέθανε ποτέ.

Βλάσφημος