Eurovision Countdown: 3

Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς (πέρα από την εξεταστική) για τον μεγάλο τελικό της Eurovision που θα διεξαχθεί σε 2 εβδομάδες από σήμερα. Πριν να αρχίσουν τα τραγούδια (και κατ' επέκταση και τα παρατράγουδα) της Eurovision θα κάνω μια αναδρομή στους πρόσφατους διαγωνισμούς και θα μιλήσω λίγο για τα τραγούδια που με εντυπωσίασαν, ποια τραγούδια ακούω ακόμα, ποια τραγούδια δεν μου άρεσαν κι όμως τώρα μ' αρέσουν και άλλα πολλά.

Θα κάνουμε αρχή με τον διαγωνισμό το 2005 στο Κίεβο, με την 50η διοργάνωση, πίσω στους καλούς καιρούς που δεν υπήρχαν δυο ημιτελικοί. Μισός αιώνας Eurovision και ακόμα μετράμε. Δεν έχω ιδέα για το πόσες φορές έχω δει τον διαγωνισμό του Κιέβου, αν και ήταν ο μακρύτερος σε διάρκεια. Τρεισήμισι ώρες διαγωνισμός, αυτό άλλαξε τα πάντα μετά φυσικά.

Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω... Η Ρουσλάνα μπαίνει και βγαίνει καθ' όλη την διάρκεια του τελικού, τραγουδά και μιλά (τα αγγλικά της χάλια). Το ξεσηκωτικό-επαναστατικό τραγούδι της Ουκρανίας; Το φόρεμα της Αγγλίδας; Οι περίεργοι Ουιγκ Ουαγκ της Νορβηγίας; Ήταν για μένα ίσως η καλύτερη χρονιά από πλευράς τραγουδιών.

Συνεχίζω να ακούω μερικά από αυτά: το τραγούδι της Αγγλίας, Touch my fire, είναι το απόλυτο κουνιστήριο τραγούδι, το τραγούδι της Μάλτας, I'll be your angel, είναι γλυκύτατο και το Cool Vibes της Ελβετίας που μου βγάζει την ροκ πλευρά του εαυτού μου. Όταν έγινε ο διαγωνισμός δεν μου άρεσαν πολλά τραγούδια, αλλά τώρα μ' αρέσουν επίσης τα τραγούδια της Ρουμανίας, Let me try, της Βοσνίας, Call me, της Λευκορωσίας, Love me tonight και του Ισραήλ είναι πλέον το αγαπημένο μου.

Το 2006 ο διαγωνισμός διεξάγεται στην Ελλάδα, για πρώτη φορά, μετά την νίκη της Έλενας Παπαρίζου με το My number one που ακούγαμε για όλο το καλοκαίρι. Ήταν η χρονιά που ήμουν μπροστά από την τηλεόραση μου και έβλεπα τι γινόταν, έβλεπα Λαμπίρη να ξέρω τι θα δουν τα ματάκια μου και ήθελα να ήμουν προετοιμασμένος, είχα δει μέχρι και τις ειδικές εκπομπές στο ΡΙΚ για να σου δώσω να καταλάβεις. Και αυτή η χρονιά ήταν επιτυχημένη από μεριάς τραγουδιών: Ουκρανία, Τουρκία, Ρουμανία, Ελλάδα. Ακούω σχεδόν όλο το δίσκο (γιατί τον αγόρασα φυσικά) και την Αρμενία και την Αλβανία και την Μάλτα. Τα αγαπημένα μου τραγούδια τώρα από αυτή τη χρονιά είναι: Τουρκία, Ουκρανία, Κύπρος, Κροατία και της ΠΓΔΜ. Αν σας πω ότι και της Ισλανδίας μ' άρεσε δεν θα με δείρετε;

Πάμε και στο 2007, στο Ελσίνκι, μετά την νίκη των Λόρντι και το “ιδιαίτερο” τους τραγουδάκι για τα δεδομένα του διαγωνισμού. Ίσως η χειρότερη διοργάνωση, όχι επειδή δεν είχε φτερά και πούπουλα. Ήταν η χρονιά των άκρων, τα τραγούδια ήταν ή τέλεια ή άκυρα. Βουλγαρία, εκπληκτικό, το έχω και στο κινητό μου ακόμα, της Γεωργίας μου άρεσε πολύ, της ΠΓΔΜ ήταν επίσης εντυπωσιακό, ο Τούρκος το μανάρι μου ήταν καλός (μεταξύ μας ακόμα είναι), να ρίξουμε και μεις κανά χορό βρε φίλε, και της Ιρλανδίας ήταν πολύ πολύ ωραίο. Κάποτε άκουγα και το τραγούδι της Ουγγαρίας, της Ρωσίας, της Ουκρανίας, του Ηνωμένου Βασιλίου και της Δανίας, τώρα... μόνο στο shuffle του Media Player...

Too much information, so... to be continued

Flash

Πήγε και παντρεύτηκε την ξινισμένη! Χα, όχι, έλα, αστειεύομαι!

Τις τελευταίες μέρες από ότι βλέπετε δεν αναρτώ τίποτα, ή αναρτώ την σιωπή μου. Δεν είμαι πολύ της ομιλίας τον τελευταίο καιρό, ούτε καν να (αμπελο)φιλοσοφώ δεν μπορώ, είμαι σε μια προχωρημένη κατάσταση σταρχιδισμού, πολύ προχωρημένη, ελπίζω μόνο να μπορώ να επανέλθω σύντομα. Προσπαθώ να περνώ όση πιο πολλή ώρα γίνεται σπίτι, γιατί έτσι θέλω, προφανώς! Πάει καιρός από τότε που διάβασα το ζώδιο μου, το καλό τελοσπάντων είναι ότι κάνω μπάνιο ακόμα (δεν λέτε πάλι καλά).

Κάτι δεν πάει καλά, ΟΥΤΕ καν τον γάμο δεν είδα! Κατάντια σας λέω! Βέβαια καλύτερα και για σας! Είμαι λιγάκι μουδιασμένος αλλά θα ξαναβρώ την φόρμα μου!

Ο γάμος καλέ θα παίξει σε επανάληψη;

Blasphemous

Δεν θέλω να γράφω τις τελευταίες μέρες επειδή καταντώ βαρετός και πρήχτης. Αλλά μέρες σαν και αυτές σκέφτομαι διάφορα. Για τον θεό κυρίως, όλα αυτά το “Θείο Δράμα” μου προκαλούν (πέρα από αηδία) σκέψη...

Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να μιλάει στον θεό. Τι είναι δεν ξέρω, δεν θέλω να μάθω. Σέβομαι τον οποιονδήποτε που πιστεύει και στην ιδέα που πιστεύει, σέβομαι τους χώρους, σέβομαι το δικαίωμα του συνανθρώπου μου να πιστεύει ή όχι σε αυτόν, σε αυτήν ή σε αυτούς. Ποτέ όμως δεν σεβόμουν όμως αυτόν ή αυτήν που καθόταν και έβλεπε αφ' υψηλού

Δεν μ' αρέσει να τον γράφω με κεφαλαίο, αν ήξερα το όνομα του θα το έγραφα με κεφαλαίο. Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ελπίζει πως υπάρχει, δεν ξέρω ποια θα ήταν η σκοπιμότητα του αν υπήρχε. Ο Θεός, αν υπάρχει είναι πολύ αναίσθητος, ή εγώ είμαι υπερβολικά ευαίσθητος ή και τα δυο. Πως μπορείς να μένεις ανεπηρέαστος, πως μπορείς να μένεις ήρεμος με τόσα και τόσα που ακούγονται κάθε μέρα, πως μπορείς βρε φίλε να κοιμάσαι τα βράδια; Λόγια, λόγια... Μόνο λόγια υπάρχουν, δεν υπάρχουν πράξεις, όμως... δεν θέλω “αποδείξεις”, δεν περιμένω να δω απάντηση σε γράμματα, δεήσεις και άλλα, ούτε θέλω να δω ότι άφησε δώρα κάτω από το δέντρο.

Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω, αλλά έπαψα να πιστεύω σε αυτόν. Κανένας θεός δεν θα ήθελε να έβλεπε τους ανθρώπους να βασανίζονται, θα ήταν πολύ σαδιστής αν του άρεσε να “δοκιμάζει”. Τα όρια μας τα ανακαλύπτουμε και χωρίς αυτόν ή αυτούς. Έχω δει παράλυτους να “τρέχουν” να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα, είδα τυφλούς να περνούν κάτω από τον Επιτάφιο και να ελπίζουν ότι θα δουν, είδα καρκινοπαθείς να παρακαλάνε να τους πάρει ο θεός κοντά τους.

Αν υπάρχει, ένα θέλω μόνο, να μην διανοηθεί να μου απευθύνει τον λόγο. Δεν με αγγίζουν τα λόγια των ιερέων ότι θα καώ στην κόλαση, δεν πιστεύω καν ότι υπάρχει κόλαση ή παράδεισος. Εδώ, όλα εδώ πληρώνονται, μετά σε κάποιο νεκροταφείο. Έχω αποφασίσει να ζήσω την ζωή μου χωρίς θεούς και στην αρχή μου ήταν δύσκολο, αλλά είναι πολύ διαφορετικό χωρίς θεό.

Αντικατέστησα τον θεό, αυτό το ιδεατό με κάτι πιο υπαρκτό, με το οποίο όντως μπορείς όχι απλά να μιλάς, αλλά και σου απαντούν. Με τους ανθρώπους. Θεοί μου είναι οι άνθρωποι, εκείνοι οι επώνυμοι που πάλεψαν και παλεύουν, μα ιδιαίτερα εκείνοι οι ανώνυμοι, οι καθημερινοί άνθρωποι που όντως κουβαλούν Σταυρούς και μας διδάσκουν.

Chris Stewart, οδηγός σε παιδικά ράλυ, μετά από ατύχημα που είχε, το κεφάλι του αποκόπηκε από την σπονδυλική του στήλη, σήμερα ζει και περπατά. Miles Coulson, ήταν μόλις ενάμιση μηνός όταν ανακοίνωσαν στους γονείς του ότι θα χρειασθεί μεταμόσχευση καρδιάς, οι πρώτες λέξεις που έμαθε ήταν “sick baby”. Ο μικρός Samu Grundström γεννήθηκε χωρίς μύτη. Όταν ο Mario Lemire Jr. ήταν 9 μηνών ο πατέρας του αυτοπυρπολήθηκε, αυτός όμως “σώθηκε” με σοβαρά εγκαύματα, αν και μπήκε στο χειρουργείο 30 φορές παρά τα 17 του χρόνια. Ο Andrew Bateson αν και δεν έχει πόδια κάνει ρολερ σκέιτ και κάνει βόλτες με το ποδήλατο του. Η δική μας η Μαρία... Όλοι κουβαλάμε από ένα Σταυρό, λίγοι όμως το πολεμούν μέχρι εκεί που δεν παλεύεται! Άλλα παιδιά, μωρά πεθαίνουν, 1 παιδί πεθαίνει κάθε 5 δεύτερα από πείνα, ακόμα ένα παιδί κάθε 30 δεύτερα από ελονοσία, 5000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από AIDS...

Και ακόμα “γιορτάζουμε” την Ανάσταση του ενός, που θα μας σώσει. Τι ακριβώς περιμένει; Μερικές φορές το να αμφισβητείς τον θεό σε οδηγεί σε μια βαθύτερη πίστη!

Μακάρι να είχα θεό να προσευχηθώ. Μακάρι να είχα θεό να προσευχηθώ για αυτούς, για όλους αυτούς που υποφέρουν, για αυτούς που είναι άρρωστοι, γι' αυτούς που δεν έχουν σπίτι, φαγητό, νερό, γιατρό, λεφτά, για αυτούς που δεν έχουν πατέρα, μητέρα, για αυτούς που δεν βρέθηκε ακόμα θεραπεία για την αρρώστια τους. Τι να κάνεις τα λόγια όμως; Προσευχές και η πίστη, αυτά απέμειναν για αυτούς που πιστεύουν στον Θεό. Εμένα μου μείναν μερικές ευχές και πίστη... πίστη σε κάτι ανώτερο, πέρα από τον θεό, ίσως αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό που λένε κάποιοι “θεός”.

Ο δικός μου ο Θεός δεν χρειάζεται να αναστηθεί, γιατί πολύ απλά δεν πέθανε ποτέ.

Βλάσφημος

Mirror Test

Σήμερα το ζώδιο μου λέει πως θα συναντήσω κάποιον με τον οποίο θα περάσουμε καλά ερωτικά (και δεν είναι η πρώτη και εννοείται ούτε η τελευταία) ενώ η αυτοπεποίθηση μου, κάπου έχει πάει πάλι και έρχεται.

Μπορώ να κάτσω με τις ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη... Σήμερα καθόμουν και έβλεπα πως άλλαξα, αλλά βλέπω κατά βάθος τον μικρό Ιθάκη-μαν που βλέπω στις φωτογραφίες. Κάθομαι και σκέφτομαι αλλά δεν σκέφτομαι με εκείνον τον βίαιο τρόπο που σκέφτομαι καθημερινά, σκέφτομαι με έναν απλό τρόπο γιατί ξέρω ότι ο καθρέφτης μπορεί ναι μεν να σε κάνει να φαίνεσαι λεπτότερος ή πιο χοντρός (αχ αυτοί οι καθρέφτες του ΙΚΕΑ) αλλά σίγουρα δεν μπορεί να σε κάνει να φαίνεσαι λιγότερο αστείος! Πιστεύω ότι μετά από λίγη ώρα θεραπείας του καθρέφτη -Λακάν σε έφαγα κάνε πέρα- με έχει κάνει να παρανοήσω πραγματικά! Για του λόγου του αληθές:

Ελκυστικός δεν είμαι... Όχι, δεν νιώθω ελκυστικός... Ας μιλήσει κάποιος άλλος για το αν είμαι ή όχι...

Δεν μου έχει ποτέ κανένας ότι είμαι όμορφος (αυτολεξεί), μόνο μερικές φίλες μου για να μου ανεβάσουν λιγάκι το ηθικό κατά καιρούς. Άντε να μου χουν πει ότι είμαι “καλός”. Τις περισσότερες φορές νιώθω ότι περνώ απαρατήρητος, λες και είμαι αόρατος. Στο τέλος της μέρας λέω του εαυτού μου απλά “Εαυτέ μου είσαι λιγουλάκι drama queen και εσύ, πέσε να κοιμηθείς” (για να κοιμηθώ επιτέλους από την πολλή την σκέψη) Νιώθω καλός, ωραίος και το βλέπω (κάπου κάπως κάποτε)

Δεν θα με κατέτασσα στους όμορφους ή κούκλους, στους λίγο χαριτωμένους ναι, αλλά λίγο χαριτωμένος. Η επιδερμίδα μου μού την δίνει στα νεύρα. Δεν είμαι μπέιμπι-φέις, ποτέ δεν ήμουν, πάντα δείχνω μεγαλύτερος. Το σχήμα του κεφαλιού μου, τα μαλλιά που ότι και να τους κάνω είναι χάλια.... Γενικά δεν εκπέμπω το γούτσου-γούτσου (εδώ είναι το πρόβλημα) και νομίζω πως δεν εμπνέω κάποιον -άλλο ρήμα ήθελα να βάλω αλλά άσ'το καλύτερα- για γλύκες.

Το ωραιότερο σημείο πάνω μου είναι οι βλεφαρίδες μου και ο λαιμός μου. Τέλος. Τα υπόλοιπα είναι απλά για μένα. Εντάξει υπερβάλλω, απλά δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Τι είναι απλό; Πως το πόδι καλό μου θα μπορούσε να είναι "περίπλοκο"; Βρε μπας και είναι και σας λέω μπαρούφες τόση ώρα; Να ξέρω να μην κουραστώ να γράφω... Όμως τι έχω εγώ που δεν το έχετε εσείς; (Νιάτα θα ήταν μια καλή κακιά απάντηση) Τι έχω εγώ που δεν το έχουν οι υπόλοιποι άντρες στην Κύπρο; Κάτι δεν πρέπει να με ξεχωρίζει και μένα;

Όταν αλλάζω ρούχα δεν μπορώ να με βλέπω στον καθρέφτη (αυτόν του ΙΚΕΑ πάλι, άτιμη ανακάλυψη ο καθρέφτης). Δεν μπορώ! (Μην το κοιτάς θα ήταν μια επίσης καλή απάντηση) Δεν μ' αρέσει το θέαμα... Δεν μ' αρέσουν τα πόδια μου. Σαν πόδια ακρίδας τα βλέπω, λεπτά, μακριά, άχαρα. Ούτε η μέση μου. Ούτε το στέρνο μου. Αν φοράω παντελόνι μπορώ να βλέπω τα πόδια μου και να λέω “άντε, καλά, κάτι γίνεται” αν φοράω και φανέλα ακόμα καλύτερα... Στο τσακίρ κέφι θα ρίξω και κανά “φτου σου αγόρι μου”, όσο πιο λίγος ακάλυπτος χώρος από ρούχα τόσο το καλύτερο! Τα πόδια μου μ' αρέσουν με ένα κοντό παντελόνι και κάλτσες...

Drama queen είμαι... Όχι, νιώθω drama queen... Αυτό θα μπορούσα να σας το πω και εγώ.

“Το στάδιο του καθρέφτη, θα έλεγε ένας ψυχαναλυτής. Στον καθρέφτη αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, δίνουμε μια εικόνα σε αυτόν, με μια εμπειρική παρατήρηση. Όμως αυτό που βλέπουμε είναι και δεν είναι αυτό που είμαστε...”

(Δεκέμβριος 2010, απόσπασμα ακυκλοφόρητης ανάρτησης, βασισμένο στο Στάδιο του καθρέφτη, θεωρία του Ζακ Λακάν για την διερεύνηση του Εγώ)

Παιχνίδι

1. Πως σε λένε/ όνομα του blog σου;
Το κανονικό δεν είναι επί του παρόντος. Μαν, Ιθάκη-μαν! Ιθάκη: ένας δρόμος ατελείωτος

2. Ποια είναι η διεύθυνση URL του blog σου;
Σκατά παιχνίδι, χάρηκα ότι θα ήταν σαν συνέντευξη!

3. Γράψε "η γρήγορη καφέ αλεπού πήδάει πάνω από τον τεμπέλη σκύλο".
Η γρήγορη αλεπού πηδάει πάνω από τον τεμπέλη σκύλο. Μπορούσα να το κάνω και copy-paste τωρά που το βλέπω

4. Αγαπημένο απόφθεγμα;
Δεν έχω αγαπημένο απόφθεγμα

5. Το αγαπημένο σου τραγούδι;
Δεν έχω βρει αγαπημένο τραγούδι, είναι αρκετά, για αυτή την περίοδο την βρίσκω με το “Lie to me” του Shane Mack

6. Το αγαπημένο σου συγκρότημα/τραγουδιστής;
Θα σου έλεγα την Celine Dion, αλλά και πάλι δεν είναι τελεσίδικο νομίζω.

7. Οτιδήποτε άλλο θα ήθελες να πεις;
Θέλω να σταματήσω να τρώω σοκολάτες και Καλή (Μεγάλη) Βδομάδα σε όλους, η Μεγάλη Εβδομάδα έφθασε...

8. 8 Bloggers για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο παιχνίδι.
Τον Liar, το Πεζούνι (έστειλα σου μέιλ), την Τινκς φυσικά (αλίμονο), τον ZeroPoint αν δεν το χει κάνει ήδη, τον Musicbug, τον κύριο που με διαφωτίσει για τον κινηματογράφο Leviathan, και οι αγαπημένοι Προφυλακτικός και Divine αν μπορούν (έχει και καιρό να αναρτήσουν). Επίσης εννοείται ότι μπορεί να το κάνει όποιος θέλει αυτό και αντίστοιχα όποιος θέλει δεν το κάνει...

Εκκρεμότητες

Λόγω έλλειψης έμπνευσης και λόγω της ημέρας, αποφάσισα να αναρτήσω το γράμμα που θα έστελνα σε εφημερίδες για τις δηλώσεις του Θεμιστοκλέους (σήμερα αν δεν κάνω λάθος είναι η “επέτειος” των δηλώσεων του, σαν σήμερα ένα χρόνο πριν). Φυσικά και δεν το έστειλα.... Η ζωή συνεχίζεται, οι δυσκολίες είναι μέσα στην ζωή, τώρα αν “it gets better” δεν ξέρω, δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά, αλλά το εύχομαι.

Εγώ έκανα μερικά βήματα μόνο...

Για μυαλά σαν και εσάς κύριε Θεμιστοκλέους μου οι γκέι στην Κύπρο έχουν 2 profile στο Facebook... για μυαλά σαν τα δικά σας έχουμε από 2 αριθμούς τηλεφώνου... για μυαλά σαν και αυτά που κουβαλάτε περνάμε τις ώρες μας πάνω από την οθόνη του υπολογιστή... Για μυαλά σαν και εσάς κύριε Θεμιστοκλέους μου είμαστε εκτεθειμένοι τόσο και σωματικά όσο και ψυχικά... για μυαλά σαν τα δικά σας πολλοί συνάνθρωποι μου ζουν διπλή ζωή μιας και είναι παντρεμένοι αλλά είναι ομοφυλόφιλοι και εξ' όσων γνωρίζω γάμοι ομοφυλοφίλων σε αυτή την χώρα δεν γίνονται... για μυαλά σαν και αυτά που κουβαλάτε!

Οι ομοφυλόφιλοι στην Κύπρο φοβόμαστε... Φοβόμαστε! Ναι, όσο χαζό και αν ακούγεται αυτή την στιγμή αυτό κύριε Θεμιστοκλέους μου φοβόμαστε. Φοβόμαστε σε αυτήν την χώρα, φοβόμαστε μην μας πουν ππούστηδες, κι ας μην μιλάνε για μας. Φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος, κακώς αλλά έτσι είναι, η γνώμη του άλλου μας ενδιαφέρει. Φοβόμαστε μην μας πούνε πούστηδες, ανώμαλους, που τους άλλους, άρρωστους και γιατί όχι να μας πουν και κτηνοβάτες, παιδόφιλους, νεκρόφιλους ναι; Έτσι δεν είναι; Κάνω λάθος;

Καταφέρνετε με έναν άριστο τρόπο να μας αναγκάζετε, εσείς ναι, και κάποιοι άλλοι σ' αυτόν τον κόσμο, δυστυχώς όχι μόνο αυτοί που σας ψήφισαν για να είστε εκεί που είστε, αλλά και κάποιοι που δεν σας ψήφισαν, για παράδειγμα οι γονείς μου, μας αναγκάζεται να φοβόμαστε. Οι γονείς μου αύριο-μεθαύριο μπορεί και να με πετάξουν έξω από το σπίτι μόλις μάθουν ότι είμαι γκέι, πιστεύοντας είμαι ένα τέρας, ένας στυγερός εγκληματίας, ένας κτηνοβάτης... Ζούμε σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας όπου αν μιλήσουμε ή θα χάσουμε την δουλειά μας ή τον περίγυρο μας, κινδυνεύουμε να μην έχουμε σπίτι να μείνουμε, να μας δαχτυλοδείχνουν στο σχολείο ή και να μας παρενοχλούν σεξουαλικά.

Λυπάμαι πάρα πολύ εκ μέρους των γονιών μου που έχουν πρότυπα ανθρώπους σαν και εσάς, τάχα μορφωμένους που κατάφεραν κάτι στην ζωή τους. Λυπάμαι εκ μέρους όλων των πολιτών αυτής της Δημοκρατίας -που ευσταθεί μόνο στο να λες την άποψη σου και μερικές φορές ούτε καν εκεί- που είναι οι περισσότεροι αγράμματοι και ακούνε την κάθε λέξη σας -όχι μόνο εσάς αλλά και άλλων συναδέλφων σας- σαν ευαγγέλιο. Λυπάμαι πολύ εκ μέρους των όσων ανθρώπων που εμπιστεύονται την Κύπρο στα χέρια σας...

Πρέπει να δείτε το μίσος που έχει στο βλέμμα της η μητέρα μου όταν αρθρώνει την λέξη “ππούστης” και τότε ίσως καταλάβετε... πόσο ατιμασμένος νιώθω. Πρέπει να δείτε τον θείο μου να με ρωτά αν τα πάνε καλά οι γκόμενες και τον τρόπο που κρατώ την σιωπή μου και τότε ίσως καταλάβετε... πόσο άχρηστος νιώθω. Έπρεπε να δείτε το βλέμμα των συστρατιωτών μου που με έβλεπαν ως ένα κομμάτι κρέας και χρήσιμος μόνο για τα βίτσια τους -αν και αποκαλούν τους εαυτούς τους straight- και ίσως καταλάβετε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι. Έπρεπε να ήσασταν εδώ στη θέση μου, πίσω από μια οθόνη ενός υπολογιστή, να γράφω και να σβήνω το όνομα μου στο τέλος αυτής της επιστολής και ίσως καταλάβετε τι είναι η Δημοκρατία για μένα... Έπρεπε να ήσασταν εδώ στον υπολογιστή, δίπλα μου, όταν Αστυνομικός με απειλούσε και ίσως καταλάβετε πόσο φοβισμένος ήμουν μην αποκαλυφτώ στον περίγυρο μου. Πρέπει να δείτε πόσο κοκκινίζω όταν μιλάνε για τους ομοφυλόφιλους και δεν εκφράζω την άποψη μου σε α' πρόσωπο πληθυντικού γιατί δεν μπορώ και δεν το νιώθω και τότε ίσως καταλάβετε τι καταφέρνετε με ότι κάνετε...

Δεν ξέρετε πολλά πράγματα... Δεν ξέρετε καταρχάς τι είναι ομοφυλόφιλοι. Δεν ξέρετε επίσης πως είναι να ζείτε πίσω από το δάκτυλο σας, δεν ξέρετε πως είναι να έχεις διπλή ζωή, δεν ξέρετε πως είναι να σε χρησιμοποιούν... Δεν ξέρετε τι είναι να σε αποκαλούν ονόματα, να σου κρεμάζουν ταμπέλες... Δεν έχετε ιδέα πόσο δύσκολο είναι όταν είσαι ερωτευμένος και δεν μπορείς να μοιραστείς την χαρά σου! Δεν ξέρετε! Όχι, δεν ξέρετε αλλά μιλάτε!

Η μόνη μας διαφορά κύριε Θεμιστοκλέους είναι ότι εσείς μπορείτε να παντρευτείτε και εγώ όχι. Δεν θέλω να μου ζητήσετε συγγνώμη, ούτε να πάρετε τα λόγια σας πίσω, ούτε να σας κάνω μήνυση, ούτε να στείλω επιστολή στην Κεντρική Επιτροπή του Δη.Συ να σας μαλώσει ή να σας τρέξω σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια, απλά θέλω να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτά που είπατε δεν ευσταθούν! Αν ποτέ μου παντρευτώ γυναίκα κύριε Θεμιστοκλέους μου δεν θα ρίχνω κατάρες, μοναχά θα εύχομαι να μην δείξει ο Θεός σε κανέναν τι πέρασα και τι περνάω κάθε μέρα!

Μιαν μιξ

Ακούω τα τραγούδια για την Eurovision, προετοιμάζομαι ή μελετώ είναι η σωστή η λέξη, και έχω να πω δυο-τρία πράγματα: ο Ρώσος καταρχάς είναι γλυκούλης, τα τραγούδια μου θυμίζουν κάτι από Waka-Waka και δεν μαζεύεται (Νορβηγίας και Αρμενίας ειδικά, αλλά της Νορβηγίας είναι επιπλέον κάτι σαν το Σκανδιναβικό του Born This Way), το πιο άκυρο τραγούδι με την καλή έννοια το έχει η Σερβία (με την κακιά η Λιθουανία) και πολλές χώρες αντιγράφουν το περσινό νικητήριο τραγούδι (η Ελβετία έβαλε και δυο καραγκόμενους -τεκνά όμως λύσσαξα- στο βίντεο κλιπ, στο επόμενο Like&Dislike αυτά... και αυτοί...)

Ανάμεικτα συναισθήματα... Είναι και πάλι η εποχή του Δεν Ξέρω

Διάβασα την ιστορία του Baby RB, έμαθα πως η Μόνικα Βασιλείου πέθανε, είδα ότι ξανάγινε σεισμός στην Ιαπωνία, ο καιρός εδώ μουρλάθηκε, το μεσημέρι κάνει ζέστη και το απόγευμα βρέχει καταρρακτωδώς, την Παρασκευή κλείνει το Πανεπιστήμιο και αρχές του Μάη εξετάσεις, δεν θέλω να αμπελοφιλοσοφώ, ούτε να λέω πράγμα που δεν-θα-πω-την-λεξη... και σας πρήζουν και με πρήζουν και εμένα...

Μέχρι να μου έρθει η έμπνευση σας εύχομαι μια πολύ πολύ Καλή Βδομάδα!!!

Like & Dislike Vol. 29

Μ' άρεσαν... τα βραβεία Γυναίκες της Χρονιάς 2010 από το περιοδικό Μαντάμ Φιγκαρό

Δεν μ' άρεσε... που όλα τα φορέματα ήταν της Έφης Παπαϊωάννου

Μ΄ αρέσουν... γενικότερα τέτοιες εκδηλώσεις με γκλαμ, λάμψη (όχι του Φώσκολου) και κόκκινα χαλιά γενικά για να σχολιάζω και εγώ με την ησυχία μου.

Δεν μ' αρέσει... το πένθιμο κλίμα όλων των διοργανώσεων, εντύπων μέσων, εκπομπών του Σίγμα

Μ' άρεσε... το πως χειρίστηκε τις άβολες στιγμές ο Καπουτζίδης

Δεν μ' άρεσε... που είδα άδειες καρέκλες, ειδικά μπροστά-μπροστά, από την τηλεόραση φαίνεται άσχημο, και με την Eurovision είχαμε τέτοια προβλήματα, τότε στο Ελσίνκι

Μ' αρέσει... ο Γιώργος Παπαδόπουλος

Δεν μ' αρέσει... η ιδέα του Σάκη στην Επίδαυρο!

Μ' αρέσει... που ήταν απλά μια φήμη!

Δεν μ' αρέσει... πολύ η Πολίτη στο πάνελ της Μενεγάκη...

Μ' αρέσει... η Θέα Χριστοδουλίδου!

Δεν μ' αρέσει... το τραγούδι της Dana International για την συμμετοχή του Ισραήλ στην φετινή Eurovision

Μ' αρέσει... που ανέβηκε κάπως η θερμοκρασία και όλοι έτρεξαν να βάλουν και τα κοντά τους

Δεν μ' αρέσει... που δεν ψώνισα τίποτα από τα ξεπουλήματα, σχεδόν 2 μήνες ξεπουλήματα και εγώ ούτε μια μπλούζα δεν πήγα να αγοράσω!

Έξτρα της Εβδομάδας: Μ' αρέσει... που άλλαξε η ώρα και νυχτώνει μετά τις 7!

Un año despues

Πως περνάνε οι μήνες! Βρε, βρε...

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο δουλειάς. Είμαι πολύ χαρούμενος που τα καταφέρνω, είμαι χαρούμενος που έφτασα εδώ. Θα συνεχίσω εννοείται, με ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον. Ξέρω ότι δεν είμαι ο καλύτερος, αλλά σιγά σιγά βελτιώνομαι -θέλω να πιστεύω. Στόχος μου δεν είναι να γίνω ο καλύτερος του είδους μου, απλά θέλω να μπορώ να δίνω στην δουλειά μου την απαιτούμενη σοβαρότητα. Στην αρχή δεν το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά, μου έφτανε αυτό που είχα, αλλά μελετώντας λίγο περισσότερο εις βάθος τον τομέα μου αντελήφθην ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να δω.

Δεν έχω πρόβλημα με την κριτική, αντιθέτως, όσον αφορά την δουλειά μου είμαι ανοικτός σε κριτικές, ειδικά από άτομα που ξέρουν (επειδή δεν είναι πολλοί). Η δουλειά μου είναι ένα μέρος του εαυτού μου, είναι ένα κομμάτι μου που “άργησε” να εκδηλωθεί, αυτό θα μου το κρατώ παράπονο για καιρό. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά έτσι είναι.

Θέλω να ευχαριστήσω πολλούς και θα το κάνω μια μέρα αυτοπροσώπως, δεν υπάρχει η λογική να κάθομαι και να γράφω τώρα τα ευχαριστώ μου, δεν έχω πάρει κάποιο βραβείο και δεν χρειάζεται έτσι να εκφωνήσω λόγο (ευτυχώς και για σας). Κι έτσι απλά ένα χρόνο μετά είμαι ένα σκαλί πιο πάνω και ο δρόμος συνεχίζεται... Ελπίζω μόνο να είναι ανοδική η πορεία!