Yesterday

Δεν έχω όρεξη να μιλήσω στον κόσμο, δεν έχω όρεξη να κάνω ότι κάνω καθημερινά, δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε αυτούς που βλέπω καθημερινά, δεν έχω όρεξη να φάω! Χθες λοιπόν η μέρα ξεκίνησε καλά, όταν επέστρεφα όμως σπίτι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι ήταν που με κατέβασε αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι... Όταν ήρθα σπίτι φάγαμε όλοι σαν καλή οικογένεια και μετά ένας ένας έφευγαν για προσωπικές υποθέσεις, και έμεινα μόνος στο σπίτι. Συνήθως αυτό είναι κάτι το οποίο εκμεταλλεύομαι (δυνατή μουσική, τηλεόραση κτλ) αλλά αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό.

Αποφάσισα να πάω στην ταράτσα, για να βγάλω φωτογραφίες και ανακάλυψα ότι η ταράτσα είναι πολύ μικρότερη από όσο την φανταζόμουν και ότι η περιοχή μου έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, κάποτε έβλεπες μακριά αλλά τώρα πολυκατοικίες σου κόβουν την θέα και πράγματι μια τέτοια μέρα σαν και αυτή, την χθεσινή, δεν μπορούσα απλά να μην παραλείψω την παρομοίωση με την ζωή. Και τότε θυμήθηκα την ημερομηνία την οποία ρύθμισα σχεδόν μηχανικά στην φωτογραφική μηχανή λίγο πριν (επειδή είχα βγάλει την μπαταρία για μέρες) και ρώτησα τον εαυτό μου αν είναι πολύ νωρίς για τα Χριστούγεννα.

Και τότε αποφάσισα ότι είναι η ιδανική στιγμή να κάνω κάτι. Και έτσι κατέβασα από την αποθήκη της ταράτσας το δέντρο. Το κατέβασα, έκανα χώρο στο σαλόνι για το δέντρο, έδιωξα τον καναπέ προς το πλάι, έβαλα την βάση, ξεχώρισα τα κλαδιά και τότε τα άνοιγα και τα τοποθετούσα στην θέση τους. Το δέντρο άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή (αυτήν του δέντρου) και όταν τελείωσε κάθισα και το κοίταζα. Τρέχω στο δωμάτιο και κατεβάζω από το ερμάρι τα στολίδια. Δεν είχα σκοπό να το στολίσω το δέντρο, μονάχα να το στήσω, αλλά το έκανα και αυτό! Το δέντρο είναι πιο όμορφο από ότι ήταν πέρσι!