The game of life

Όλα έχουν τον χαρακτήρα του παιχνιδιού πλέον. Η ζωή στην Κύπρο και το μέλλον σου πρέπει να είναι κάτι σαν την Μονόπολη, με κυρίως στόχους να βγάλεις ένα μάτσο λεφτά, να έχεις ένα σπίτι (που θα το πάρεις από την μέλλουσα γυναίκα σου) και διακόσια άλλα τα οποία θα ενοικιάζεις σε περίπτωση που βρεθείς στην δύσκολη ώρα.

Τα σεξουαλικά σου είναι σαν το Taboo αλλά χωρίς το σαν, όχι πριν παντρευτείς αλλά εγώ επειδή είμαι αγόρι μπορούσα να γαμήσω την μισή Κύπρο γιατί πρέπει να είμαι άντρας με αρχίδια και όχι αρχίδια άντρας, “όχι από πίσω, αυτό μόνο οι γκέι το κάνουνε” τόλμησαν να μου πουν και σιγά σιγά φτάσαμε στο επίπεδο “να κάνεις ότι θες, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος” και δεν λένε να το χωνέψουν, απλά μιλούσαν σε περίπτωση που δεν τους κάνω την χάρη να παντρευτώ Κύπρια πάλι θα είναι χαρούμενοι και αν δεν δώσω τα ονόματα τους στα παιδιά μου πάλι δεν θα έχουν πρόβλημα.

Η υπομονή είναι σαν το φιδάκι και μάλιστα Ιώβεια υπομονή είναι να παίζεις φιδάκι στον πιο αργό ρυθμό και από αυτό δεν κατέχω... Πάντα ξεπερνούσα τα προηγούμενα μου σκορ αλλά δεν έχω υπόθεση σε αυτά...

Η αγάπη είναι σαν τα χαρτιά (συγκεκριμένα σαν το Spider Solitaire) εκεί πρέπει να είσαι τυχερός, και αν έχασες ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ δεν κερδίζεις πουθενά αλλού... απλά είναι παρηγοριά για μας που είμαστε τόσο άθλιοι που δεν νικάμε στα χαρτιά (ούτε καν στα UNO! έτσι;)