Ο γάμος της αδελφής

Η χαρά της μάνας μου για τον γάμο της αδελφής μου δεν περιγράφεται. Μετά από τόσο καιρό, ακόμα είναι περήφανη και χαρούμενη, λέγοντας με χαμόγελο –σαν να έγινε ξανά έφηβη- «Δεν το πιστεύω». Με προθυμία και απροσδόκητη ανυπομονησία προσκάλεσε κόσμο, ντύθηκε και βάφτηκε όπως τις παλιές φωτογραφίες, καλωσόρισε και χαιρέτισε τον κόσμο και τους φίλους της στην εκκλησία και στην δεξίωση.

Και απορώ.

Τι θα συνέβαινε αν έπρεπε να καλέσει τους φίλους της όχι στον γάμο της αδελφής μου, αλλά στον γάμο μιας αδελφής, στον γάμο μου;

Θα ήταν τόσο χαρούμενη; Θα ήταν τόσο ευτυχισμένη; Θα γελούσε, ή θα έκρυβε την χαρά της κάτω από το χαμόγελο. Η μάνα νοιάζεται για τα παιδιά της αλλά η άνευ όρων αγάπη είναι για εμάς ευαίσθητο θέμα. «Ναι μεν… αλλά». 

Δεν μπορώ να παντρευτώ σε εκκλησία και να μπορούσα δεν θα το έκανα, γιατί δεν με εκφράζει. Και σ’ αυτό ακόμα διαφωνούσες. Έλεγες με ένα ύφος σιγουριάς ότι ο πολιτικός γάμος και το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον θρησκευτικό γάμο. Προσπάθησα να σου πω πόσο χαζό ακούγεται για τον εικοστό πρώτο αιώνα, προσπάθησα να σου εξηγήσω τη διαφορά μιας ληξιαρχικής πράξης και ενός θρησκευτικού μυστηρίου. Ίσως για να κρατήσω και τον εαυτό μου κάπου όρθιο. Αλλά όχι, για εσένα ο θρησκευτικός γάμος είναι κάτι απαράβατο.

Τι θα συνέβαινε αν γινόταν ο γάμος όχι της αδελφής μου, αλλά ο γάμος μιας αδελφής, ο γάμος μου; Ο πολιτικός μου γάμος;

Το μελετούσα το θέμα καιρό… Μέσα μου είμαι έτοιμος για όλα, έτσι λέω. Αλλά να σε προσπερνάει ο γονιός είναι άσχημο συναίσθημα που δεν μπορείς πάντα να το διαχειριστείς. Όταν η μάνα μου, η ίδια μου η μάνα, λέει «Άντε και εσύ να βρεις κανένα καλό κορίτσι και να παντρευτείς σύντομα» ένα κομμάτι μέσα μου μαραίνεται. Και επειδή στον γάμο ήταν η μάνα μου δεν χόρεψα slow με τον σύντροφό μου, δεν κάθισα με τον σύντροφό μου, δεν είχα ούτε μια αναλαμπή του μέλλοντος με την μάνα μου στον γάμο μου.

Ο γάμος είναι όμως μέρα χαράς.

Να ζήσουμε, να ζήσετε, να αγαπάτε.

Φιλιά