Ξίδι;

Κάποιοι άνθρωποι είναι νευρικοί. Τους τσιμπάς και ξεκινάνε πόλεμο. Όχι δεν μιλάω για Ίμια, για τη μάνα μου μιλάω. Εγώ έχω ανεβοκατεβάσματα στην διάθεση μου και η μητέρα μου δεν βοηθά. Πώς είναι να ταξιδεύεις με κακό καιρό, να έχει κενά αέρος και να έχεις δίπλα σου μια θεούσα που σταυροκοπιέται; Έτσι είμαστε και στο σπίτι. Κωμωδία του Αλμοδοβάρ!

Δεν είμαι καλός στις αποφάσεις. Δεν είμαι αποφασιστικός και I don't stick to it που λένε και στο χωριό μου. Το προσπαθώ όμως. «Έτσι έμαθα εγώ», αυτό θα έλεγε και η μάνα μου, αλλά αυτή θα παραδινόταν μοιρολατρικά σχεδόν σ' αυτό το… έτσι (βλπ. «και δεν αλλάζω»). Εγώ πάλι παπάρες σαν το "σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε" ή «I was born this way, I’m on the right track» τις έχω λίγο... χεσμένες να το πω; Πώς αλλιώς να το πω; Μη ψάχνουμε τώρα λεξικά. Χεσμένες τις έχω. 

Προσπαθώ να μην… επαναπαύομαι. Προσπαθώ μάλλον να μην μοιάσω και στην μάνα μου. Όπως και να ‘χει αναρωτιέμαι… Γινόμαστε καλύτεροι; Ωχού! Άσε μας παλικάρι μου θα μου πεις. Όχι, έλα, τώρα είναι η ώρα που όλοι μαζί σκεφτόμαστε τις βλαβερές επιπτώσεις του διαχωρισμού των όρων δυνατότητα και ικανότητα. Και δεν έχω και αλκοόλ πρόχειρο. Ξεκινάμε από κάπου και φτάνουμε κάπου αλλού; Γινόμαστε καλύτεροι, εγώ αυτό πιστεύω. Αλλά διατηρούμε τον εαυτό μας. Δηλαδή, εγώ θα μαι πάντα εγώ. Κουφό, ξέρω. Περίμενε.

Για παράδειγμα έχουμε το σώμα μας, το οποίο σώμα μεγαλώνει. Αυτό το σώμα δεν είναι το σώμα μου συνέχεια; Είναι. Μην σκέφτεσαι αλλιώς. Ακολούθησε τη χαοτική μου σκέψη. Εγώ είμαι εγώ, και όταν ήμουν παιδί και θα είμαι εγώ πάλι όταν θα ‘μαι ογδόντα (ακόμα και αν είμαι σε άρνηση, καλή ώρα). Το σώμα είναι καλός συσχετισμός γιατί το σώμα αλλάζει. Πήρα κιλά ας πούμε. Πάλι δικό μου είναι το σώμα. Άρχισε το δεξί το κωλομέρι να πέφτει. Πάλι δικό μου είναι. Σώπασε κυρά Δέσποινα, πάλι δικά μας είναι!

Πριν ξεκινήσω να ξεχνάω αυτό που σκεφτόμανε, όταν ξεκίνησα να γράφω, θα το συνοψίσω. Εγώ είμαι εγώ, αλλά αλλάζω καθημερινά. Έχω για παράδειγμα ένα χαρακτηριστικό, εντελώς υποθετικά μιλάμε, είμαι νευρικός. Παλιά ήμουν βαράω-πόρτες-και-φωνάζω νευρικός, τώρα είμαι πολιτικός-σε-παράθυρο νευρικός. Λέμε τώρα... Υ-πο-θε-τι-κα μιλάμε! 

Καλά. Το ομολογώ. Τελευταία τα πάντα μου προκαλούν νεύρα και πιο πολύ οι νευρικοί άνθρωποι. Όχι δεν θέλω να είμαι στο επίκεντρο, γιατί κατηγορηθήκαμε και για τούτο κάποτε, απλά θέλω όταν κάποιος έχει νεύρα -είτε εγώ είμαι αυτός ή εσύ- κάποιος άλλος πρέπει να τον ηρεμεί. Χωρίς γαμωσταυρίδια, χωρίς eye rolling (το δυσκολότερο, αν με ρωτάς). Εγώ κουράστηκα να το κάνω για τον εαυτό μου και τους ψυχολόγους μανίτσα μου δεν τους μπορώ. Έχασα και το antistress ball μου…