Φουτουρισμός

Πόσο πρέπει να μας νοιάζει το μέλλον; Πόσο σε νοιάζει το μέλλον εσένα; Δεν μιλάω για το αύριο ή το μεθαύριο, μιλάω για τα χρόνια που είναι να ‘ρθουν! Θα μου πεις δεν ξέρεις πόσα χρόνια θα ζήσουμε. Ε, εγώ θα σου πω πως όσα χρόνια κι αν ζήσω θέλω να ζήσω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια. Καλά, είμαστε αλλού! 

Όλοι αυτό θέλουμε, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει να ζει αξιοπρεπώς. Αλλά αυτό το αξιοπρεπώς έχει πολλές και διάφορες σημασίες… Για να μιλήσουμε όμως λαϊκιστί, αξιοπρεπής ζωή σήμερα πάει να πει να χεις λεφτό! Φαντάσου αν σήμερα η αξιοπρέπεια ισούται με λεφτά, τι θα σημαίνει σε είκοσι χρόνια. Γιατί, μεταξύ μας κιόλας, δεν βλέπω καμιά επανάσταση στον ορίζοντα, πολλώ δε Ρωσική. Στην Αμερική το εύχομαι αλλά δύσκολη τετραετία ένεκα του ξανθού γόη.

Πώς να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας; Δεν κάνω διαφήμιση ασφαλιστικής εταιρείας σας το ορκίζομαι, αλλά ειδικά το συνταξιοδοτικό εγώ θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά. Σε είδα που ξεθύμανες με εκνευρισμό. Θα μου πεις «Βρε αγόρι μου, εσύ είσαι είκοσι έξι χρονώ παλικάρι», ή «μανάρι», όπως αγαπάς. Εγώ θα σε διορθώσω και θα σου πω «Είκοσι έξι και μισό». Θα με βρίσεις και θα συνεχίσουμε τη συζήτηση σε πολιτισμένο επίπεδο. «Μέχρι να βγεις εσύ στη σύνταξη μπορεί να έχει καταργηθεί και συνταγματικά», θα μου έλεγε ένας πανεπιστήμονας. Αλήθεια όμως, πώς να το σκέφτομαι το μέλλον μου;

Είμαι είκοσι έξι χρονών (όχι για πολύ ακόμα) κάνω δυο-τρεις… άντε τέσσερεις δουλειές. Πήρα αυτοκίνητο; Όχι. Κατάφερα να πληρώσω το μεταπτυχιακό; Όχι. Κατάφερα με τα λεφτά που πήρα να ενοικιάσω ένα διαμέρισμα να πάω στο καλό; Όχι. Βλέπεις. Τα πράγματα είναι ήδη περίεργα. Τι σκέφτομαι την σύνταξη και πράσινα άλογα; Δεν την σκέφτομαι βρε παιδί μου σε σημείο που να με αγχώνει κιόλας αλλά πού θα πάει αυτή η κατάσταση κύριοι;

Εστιάζεις στο αύριο και στο μεθαύριο και ξεχνάς το επόμενο μέλλον. Θα ‘ρθει η στιγμή που το μέλλον θα είναι το παρόν. Με πιάνεις;